20 Mathilde Van Zwaben is geboren omstreeks 988, dochter van Herman II Van Zwaben (zie 572) en Gerberga van Bourgondië (zie 19). Mathilde is overleden op zaterdag 29 juli 1032, ongeveer 44 jaar oud.
Mathilde trouwde, ongeveer 27 jaar oud, omstreeks 1015 met Frederik II Van Opper-Lotharingen, ongeveer 20 jaar oud. Zie 576 voor persoonsgegevens van Frederik.
Notitie bij Mathilde: Zij speelde als tegenspeler van Koenraad II ("Koenraad de Oudere") bij tijd en wijle zelfs een actieve politieke rol. De reden was dat haar zoon Koenraad II van Karinthië (om hem te onderscheiden van de keizer ook wel "Koenraad de Jongere" genoemd) bij de koningskeuze van 1024 aan het kortste eind trok. Mathilde van Zwaben is ook bekend vanwege haar brief aan de Poolse koning Mieszko II ("Epistola ad Mathildis Suevae ad Misegonem II. Poloniae Regem) met haar afbeelding.
Heerlijkheid:
| hertogin van Karinthië en Opper-Lotharingen en mogelijk ook gravin van Ballenstedt |
Kind van Mathilde en Frederik:
1 Beatrix Van Opper-Lotharingen, geboren omstreeks 1016. Volgt 21.
21 Beatrix Van Opper-Lotharingen is geboren omstreeks 1016, dochter van Frederik II Van Opper-Lotharingen (zie 576) en Mathilde Van Zwaben (zie 20). Beatrix is overleden op maandag 18 april 1076, ongeveer 60 jaar oud.
Notitie bij Beatrix: Ze werd markgravin van Toscane als regentes voor haar zoon Frederik na het overlijden van haar echtgenoot Bonifatius IV van Toscane in 1052. Na het vroegtijdige overlijden van haar zoon in 1055 werd ze regerend markgravin.
Beatrix trouwde, ongeveer 21 jaar oud, in 1037 met Bonifatius IV Van Toscane. Bonifatius is overleden in 1052. Kinderen van Beatrix en Bonifatius:
3 Mathildis (of Mathilde) la Grande Contessa ("de Grote Gravin") Van Toscane, geboren in 1046 in Mantua. Volgt 22.
22 Mathildis (of Mathilde) la Grande Contessa ("de Grote Gravin") Van Toscane is geboren in 1046 in Mantua, dochter van Bonifatius IV Van Toscane en Beatrix Van Opper-Lotharingen (zie 21). Mathildis is overleden in 1115 in Bondeno di Roncore, 68 of 69 jaar oud.
Mathildis trouwde met Godfried III met de Bult, ook de Bultenaar van Neder-Lotharingen. Godfried is geboren omstreeks 1045. Godfried is overleden op vrijdag 26 februari 1076 in Vlaardingen, ongeveer 31 jaar oud.
Notitie bij Mathildis: Tijdens de investituurstrijd koos zij resoluut partij voor de paus. Het was naar haar burcht in Canossa dat Duitse keizer Hendrik IV op boetetocht trok om zich te onderwerpen aan het pauselijk gezag.
Heerlijkheid:
| Gravin-gemalin van Verdun |
Notitie bij Godfried: Hij steunde de keizer in de Saksenoorlogen, de bisschop van Utrecht tegen de graven van Holland en Vlaanderen en de bisschop van Luik tegen Henegouwen.
Dirk V van Holland en diens stiefvader, Robrecht I de Fries, graaf van Vlaanderen, lieten hem vermoorden. Hertog Godfried met de Bult werd op een toilet in Vlaardingen om het leven gebracht. De moordenaar bracht de hertog van onder een overhangend toiletgebouwtje met een zwaard de fatale verwondingen toe aan zijn achterste.
Omwille van een naar het kanoniek recht te nauwe verwantschap met zijn vrouw, Mathildis van Toscane (een dochter van zijn stiefmoeder Beatrix van Opper-Lotharingen uit haar eerste huwelijk met Bonifatius van Toscane), werd hem onthoudingsplicht opgedrongen. Dit wordt soms onterecht geïnterpreteerd dat hij van haar gescheiden zou geweest zijn. Hij adopteerde zijn neef, Godfried van Bouillon, als zoon. Deze erfde echter enkel Bouillon en het markgraafschap Antwerpen.
Godfried III werd als hertog van Neder-Lotharingen aanvankelijk opgevolgd door Koenraad, zoon van keizer Hendrik IV. In Verdun werd hij vervangen door Dierik, bisschop van Verdun. In 1089 benoemt de keizer Godfried IV van Bouillon tot hertog van Neder-Lotharingen.
Dirk V van Holland en diens stiefvader, Robrecht I de Fries, graaf van Vlaanderen, lieten hem vermoorden. Hertog Godfried met de Bult werd op een toilet in Vlaardingen om het leven gebracht. De moordenaar bracht de hertog van onder een overhangend toiletgebouwtje met een zwaard de fatale verwondingen toe aan zijn achterste.
Omwille van een naar het kanoniek recht te nauwe verwantschap met zijn vrouw, Mathildis van Toscane (een dochter van zijn stiefmoeder Beatrix van Opper-Lotharingen uit haar eerste huwelijk met Bonifatius van Toscane), werd hem onthoudingsplicht opgedrongen. Dit wordt soms onterecht geïnterpreteerd dat hij van haar gescheiden zou geweest zijn. Hij adopteerde zijn neef, Godfried van Bouillon, als zoon. Deze erfde echter enkel Bouillon en het markgraafschap Antwerpen.
Godfried III werd als hertog van Neder-Lotharingen aanvankelijk opgevolgd door Koenraad, zoon van keizer Hendrik IV. In Verdun werd hij vervangen door Dierik, bisschop van Verdun. In 1089 benoemt de keizer Godfried IV van Bouillon tot hertog van Neder-Lotharingen.
23 Bertha van Bourgondië is geboren omstreeks 967, dochter van Koenraad III de Vredelievende van Bourgondië (zie 8) en Mathildis Van Frankrijk (zie 33). Bertha is overleden na zaterdag 16 september 1010 in Melun, minstens 43 jaar oud.
Notitie bij Bertha: Bertha speelde een belangrijke rol in het bestuur van de bezittingen van Odo.
Robert II van Frankrijk hield van jongsafaan van Bertha maar zijn vader Hugo Capet verzette zich hiertegen wegens te nauwe bloedverwantschap. Ze hadden namelijk in Hendrik de Vogelaar een gemeenschappelijke overgrootvader en waren daardoor verwanten in de zesde graad. De kerk vond dit te nauw verwant voor een huwelijk. Hugo arrangeerde voor Robert een huwelijk met Rozala. Dit was geen gelukkig huwelijk en Robert verstootte zijn vrouw in 992. Na de dood van Odo en Hugo, ze overleden beiden in 996, konden Robert en Bertha met elkaar trouwen. Voor Bertha was dit een heel voordelig huwelijk omdat haar jonge zoons zo verzekerd waren van koninklijke bescherming. De kerk verzette zich tegen het huwelijk maar Robert en Bertha weigerden om hun huwelijk te ontbinden, en uiteindelijk volgde een excommunicatie. Omdat het bestuur van het koninkrijk hierdoor in gevaar kwam, werd het huwelijk in 1001 uiteindelijk toch ontbonden. Bertha bleef openlijk minnares van Robert. Robert trouwde met Constance van Arles, teneinde zich te verzekeren van een wettig nageslacht. De kwestie leidde tot grote verdeeldheid onder de Franse edelen en bisschoppen, er was een partij die Bertha steunde en een partij die Constance steunde. In 1008 trokken Robert en Bertha nog naar Rome om hun zaak bij de paus te bepleiten maar ze hadden geen succes.
Bertha trouwde met Odo I van Blois. Odo is geboren omstreeks 950. Odo is overleden op donderdag 12 maart 996, ongeveer 46 jaar oud. Hij is begraven in de abdij van Tours. Robert II van Frankrijk hield van jongsafaan van Bertha maar zijn vader Hugo Capet verzette zich hiertegen wegens te nauwe bloedverwantschap. Ze hadden namelijk in Hendrik de Vogelaar een gemeenschappelijke overgrootvader en waren daardoor verwanten in de zesde graad. De kerk vond dit te nauw verwant voor een huwelijk. Hugo arrangeerde voor Robert een huwelijk met Rozala. Dit was geen gelukkig huwelijk en Robert verstootte zijn vrouw in 992. Na de dood van Odo en Hugo, ze overleden beiden in 996, konden Robert en Bertha met elkaar trouwen. Voor Bertha was dit een heel voordelig huwelijk omdat haar jonge zoons zo verzekerd waren van koninklijke bescherming. De kerk verzette zich tegen het huwelijk maar Robert en Bertha weigerden om hun huwelijk te ontbinden, en uiteindelijk volgde een excommunicatie. Omdat het bestuur van het koninkrijk hierdoor in gevaar kwam, werd het huwelijk in 1001 uiteindelijk toch ontbonden. Bertha bleef openlijk minnares van Robert. Robert trouwde met Constance van Arles, teneinde zich te verzekeren van een wettig nageslacht. De kwestie leidde tot grote verdeeldheid onder de Franse edelen en bisschoppen, er was een partij die Bertha steunde en een partij die Constance steunde. In 1008 trokken Robert en Bertha nog naar Rome om hun zaak bij de paus te bepleiten maar ze hadden geen succes.
Notitie bij Odo: Hij was een van de machtigste edelen in Frankrijk en slaagde erin de macht van zijn familie verder uit te breiden.
Als jonge man verdedigde hij Crouchy tegen de bisschop van Reims. Omdat zijn oudste broer was gesneuveld en zijn tweede broer tot de geestelijkheid was toegetreden, erfde Odo rond 970 de graafschappen Blois, Chartres, Provins, Tours, Beauvais, Chinon, Saumur en Châteaudun van zijn vader. Ca. 984 erfde hij van Herbert III van Vermandois (zoon van Herbert II van Vermandois), zijn oom van moederszijde, de graafschappen Omois en Reims, en de functie van paltsgraaf en van lekenabt van de Sint-Medardusabdij te Soissons. Hiermee had de machtige positie van het huis van Blois in de komende generaties, met grote bezittingen rondom Parijs, vorm gekregen.
In 981 steunde Odo Conan I van Bretagne in zijn pogingen om Nantes te verwerven. Samen met zijn neef Heribert van Troyes, steunde in 985 hij de veroveringspolitiek van Lotharius van Frankrijk in Lotharingen. Odo nam deel aan de verovering van Verdun en Laon, en nam hij graaf Godfried van Verdun gevangen. In 987 verwierf Odo het graafschap Dreux en de functie van lekenabt van de abdij van Tours, van de nieuwe koning Hugo Capet als dank voor de steun bij diens verkiezing. Al snel koos Odo echter positie tegen Hugo en gaf hij steun aan Karel van Neder-Lotharingen. Er volgden een aantal jaren van verwarring en strijd:
991 Odo belegerde Melun maar de stad werd ontzet door Hugo Capet, Richard I van Normandië en Fulco III van Anjou. Odo werd verslagen bij Orsay door Burchard I van Vendôme
992 Odo moest zich onder druk van Fulco aan de koning onderwerpen
993 samenzewering met bisschop Adalbero van Laon, om de koning en zijn zoon te ontvoeren en aan de keizer uit te leveren. De samenzwering werd verijdeld en de koning liet Fulco tegen Blois optrekken. Die bouwde het kasteel van Langeais om Blois te bewaken.
995 Odo sloot een bondgenootschap met Richard van Normandie, Willem IV van Aquitanië (zijn zwager) en Boudewijn IV van Vlaanderen tegen Fulco
996 het beleg van Langeais moest worden opgeheven nadat Hugo Capet had ingegrepen
Als jonge man verdedigde hij Crouchy tegen de bisschop van Reims. Omdat zijn oudste broer was gesneuveld en zijn tweede broer tot de geestelijkheid was toegetreden, erfde Odo rond 970 de graafschappen Blois, Chartres, Provins, Tours, Beauvais, Chinon, Saumur en Châteaudun van zijn vader. Ca. 984 erfde hij van Herbert III van Vermandois (zoon van Herbert II van Vermandois), zijn oom van moederszijde, de graafschappen Omois en Reims, en de functie van paltsgraaf en van lekenabt van de Sint-Medardusabdij te Soissons. Hiermee had de machtige positie van het huis van Blois in de komende generaties, met grote bezittingen rondom Parijs, vorm gekregen.
In 981 steunde Odo Conan I van Bretagne in zijn pogingen om Nantes te verwerven. Samen met zijn neef Heribert van Troyes, steunde in 985 hij de veroveringspolitiek van Lotharius van Frankrijk in Lotharingen. Odo nam deel aan de verovering van Verdun en Laon, en nam hij graaf Godfried van Verdun gevangen. In 987 verwierf Odo het graafschap Dreux en de functie van lekenabt van de abdij van Tours, van de nieuwe koning Hugo Capet als dank voor de steun bij diens verkiezing. Al snel koos Odo echter positie tegen Hugo en gaf hij steun aan Karel van Neder-Lotharingen. Er volgden een aantal jaren van verwarring en strijd:
991 Odo belegerde Melun maar de stad werd ontzet door Hugo Capet, Richard I van Normandië en Fulco III van Anjou. Odo werd verslagen bij Orsay door Burchard I van Vendôme
992 Odo moest zich onder druk van Fulco aan de koning onderwerpen
993 samenzewering met bisschop Adalbero van Laon, om de koning en zijn zoon te ontvoeren en aan de keizer uit te leveren. De samenzwering werd verijdeld en de koning liet Fulco tegen Blois optrekken. Die bouwde het kasteel van Langeais om Blois te bewaken.
995 Odo sloot een bondgenootschap met Richard van Normandie, Willem IV van Aquitanië (zijn zwager) en Boudewijn IV van Vlaanderen tegen Fulco
996 het beleg van Langeais moest worden opgeheven nadat Hugo Capet had ingegrepen
Kinderen van Bertha en Odo:
1 Theobald II van Blois, geboren in 985. Theobald is overleden op zaterdag 30 september 1004, 18 of 19 jaar oud.
Notitie bij Theobald: Hij volgde zijn vader op als graaf van Blois en van Dunois, maar had zelf geen erfgenaam, zodat zijn broer Odo hem opvolgde.
2 Odo II v 990 - Bar, van Blois, geboren in 990. Volgt 24.
24 Odo II v 990 - Bar, van Blois is geboren in 990, zoon van Odo I van Blois en Bertha van Bourgondië (zie 23). Odo is overleden op dinsdag 15 november 1037 in Bar-le-Duc (FR), 46 of 47 jaar oud.
Notitie bij Odo: Tot in 1023 onderhield Odo goede betrekkingen met Robert II van Frankrijk, die hem de titel van paltsgraaf had toegekend. Hij diende strijd te leveren tegen Fulco III van Anjou, die Tours wilde veroveren en leed in 1016 een zware nederlaag in Pontlevoy. In 1015 had hij al Beauvais opgegeven voor het geografisch beter gelegen Sancerre. Wanneer hij in 1023 de graafschappen Troyes, Meaux en Châlons erft van zijn neef Steven, verslechteren de betrekkingen met Robert II van Frankrijk. Odo moet daarop wel een akkoord met Hendrik II aanvaarden over de zeggenschap over Reims. Met Duits koning Koenraad II trad hij in een machtsstrijd over Bourgondië. Koenraad II had zich meester gemaakt van Bourgondië, terwijl Odo vond dat Bourgondië hem toekwam, als naaste verwant van de overleden Rudolf III van Bourgondië. Odo trok naar Aken en nam Bar-le-Duc in, maar stootte op een leger van Gozelo I van Verdun en sneuvelde in de daaropvolgende slag van Bar.
Odo: (1) trouwde met Margaretha van Normandië. Margaretha is geboren in 985. Margaretha is overleden in 1005, 19 of 20 jaar oud.
(2) trouwde met Irmgard van Auvergne. Irmgard is geboren in 990. Irmgard is overleden in 1040, 49 of 50 jaar oud.
Kind van Odo en Irmgard:
1 Theobald III van Blois, geboren in 1010. Volgt 25.
25 Theobald III van Blois is geboren in 1010, zoon van Odo II v 990 - Bar, van Blois (zie 24) en Irmgard van Auvergne. Theobald is overleden op zondag 30 september 1089, 78 of 79 jaar oud.
Notitie bij Theobald: Na de verdeling van het graafschap in 1037, werd Theobald graaf van Blois-Chartres en van Dunois. Zijn gebied behelsde Meaux, Sancerre, Châteaudun, Beauvais, Tours, Sens, maar hij verloor Sens en Beauvais aan de kroon en Tours aan Anjou. Theobald zocht daarop steun bij keizer Hendrik III en bezette in 1048 Champagne, bij het overlijden van zijn broer, om in 1053 na veel strijd met zijn neven definitief de kroondomeinen in te palmen. Theobald zocht daarop weer toenadering tot de koning van Frankrijk en steunde hem in diens strijd tegen Normandië-Engeland. Theobald was in zijn tijd de machtigste kroonvazal en een typisch vertegenwoordiger van het opkomende ridderschap.
Theobald: (2) trouwde met Adelheid van Vexin-Valois-Amiens. Adelheid is overleden. Adelheid trouwde later met Herbert IV van Vermandois (1032-±1080).
Kind van Theobald en Adelheid:
1 Stefanus II Hendrik van Blois, geboren in 1045. Volgt 26.
26 Stefanus II Hendrik van Blois is geboren in 1045, zoon van Theobald III van Blois (zie 25) en Adelheid van Vexin-Valois-Amiens. Stefanus is overleden op maandag 19 mei 1102 in Ramla, 56 of 57 jaar oud.
Stefanus trouwde met Adela De heilige van Engeland (van Normandië). Zie 646 voor persoonsgegevens van Adela.
Notitie bij Stefanus: Hij was een van de leiders van de Eerste kruistocht.
Levensloop
Hij trouwde in 1080 met Adela van Normandië, een zus van Robert van Normandië en dochter van Willem de Veroveraar. Met Robert trok hij ook op kruistocht. Tijdens deze tocht schreef hij enthousiaste brieven terug aan zijn vrouw over al zijn belevenissen. Hij maakte echter zijn tocht niet af, hij kwam tot het Beleg van Antiochië daar kon er lang geen doorgang worden gevonden, en Stefan was bang om van de honger om het leven te komen en keerde terug naar huis. Thuis kreeg hij verwijten dat hij zijn kruisvaart niet vervuld had, en toen hij in 1100 de kans kreeg om met de Kruisvaart van 1101 mee te gaan, stond zijn vrouw Adela erop dat hij meeging. Deze kleine kruistocht werd een fiasco en Stefan wist na zijn nederlaag bij Mersivan via Tarsus naar Antiochië te vluchten, in februari 1102 kwam hij met de overblijfselen van de kruisvaarders aan in Jeruzalem. Hij besloot niet naar huis terug te keren, maar zijn diensten aan te bieden aan Boudewijn de koning van Jeruzalem. Enkele maanden daarna nam hij deel aan de Slag bij Ramla, tijdens een charge in een van de kasteeltorens te Ramala, werd Stefanus neergespietst door een Egyptische soldaat op 19 mei.
Levensloop
Hij trouwde in 1080 met Adela van Normandië, een zus van Robert van Normandië en dochter van Willem de Veroveraar. Met Robert trok hij ook op kruistocht. Tijdens deze tocht schreef hij enthousiaste brieven terug aan zijn vrouw over al zijn belevenissen. Hij maakte echter zijn tocht niet af, hij kwam tot het Beleg van Antiochië daar kon er lang geen doorgang worden gevonden, en Stefan was bang om van de honger om het leven te komen en keerde terug naar huis. Thuis kreeg hij verwijten dat hij zijn kruisvaart niet vervuld had, en toen hij in 1100 de kans kreeg om met de Kruisvaart van 1101 mee te gaan, stond zijn vrouw Adela erop dat hij meeging. Deze kleine kruistocht werd een fiasco en Stefan wist na zijn nederlaag bij Mersivan via Tarsus naar Antiochië te vluchten, in februari 1102 kwam hij met de overblijfselen van de kruisvaarders aan in Jeruzalem. Hij besloot niet naar huis terug te keren, maar zijn diensten aan te bieden aan Boudewijn de koning van Jeruzalem. Enkele maanden daarna nam hij deel aan de Slag bij Ramla, tijdens een charge in een van de kasteeltorens te Ramala, werd Stefanus neergespietst door een Egyptische soldaat op 19 mei.
Heerlijkheid:
| graaf van Blois, Chartres, Dunois en Meaux |
Kind van Stefanus en Adela:
1 Eleonora van Blois. Volgt 27.
27 Eleonora van Blois, dochter van Stefanus II Hendrik van Blois (zie 26) en Adela De heilige van Engeland (van Normandië) (zie 646). Eleonora is overleden. Eleonora trouwde met Roeland I de Dappere van Vermandois. Roeland is geboren in 1085, zoon van Hugo I de Grote van Vermandois en Adelheid van Vermandois. Roeland is overleden op dinsdag 14 oktober 1152, 66 of 67 jaar oud. Roeland trouwde later met Petronella van Aquitanië (1125-1153). Roeland trouwde later met Laurette van de Elzas (1120-1175), zie 632.
Kind van Eleonora en Roeland:
1 Hugo II of Felix van Valois van Vermandois, geboren op zaterdag 9 april 1127 in Amiens. Hugo is overleden op zondag 4 november 1212 in Parijs, 85 jaar oud.
Notitie bij Hugo: In 1160 doet hij afstand van al zijn rechten en wordt monnik en neemt de naam Felix aan. Samen met de H. Johannes van Matha sticht hij de de trinitariërs, een congregatie voor het vrijkopen van de christenen die slaaf genomen zijn door de Arabieren. Hij wordt heilig verklaard in 1677 door paus Alexander VII. Zijn feestdag is op 20 november.
28 Burchard III Van Zwaben is geboren in 915, zoon van Burchard II Van Zwaben (zie 6) en Regelind van Zürich. Burchard is overleden in 973, 57 of 58 jaar oud.
Notitie bij Burchard: Na de moord op zijn vader in 926 werd hij om zijn veiligheid naar Saksen gestuurd. Na de rebellie van Liudolf van Zwaben werd Burchard door Otto I in 954 aangesteld tot hertog van Zwaben. Hij slaagde er in om Italië opnieuw te onderwerpen aan het gezag van Otto I.
Burchard trouwde met Hedwig van Beieren. Zie 578 voor persoonsgegevens van Hedwig. 29 Otto I de Illustere Van Saksen is geboren omstreeks 850, zoon van Liudolf Van Saksen en Oda Billung (zie 4). Otto is overleden op maandag 30 november 912, ongeveer 62 jaar oud. Hij is begraven in kloosterkerk van Gandersheim.
Otto trouwde met Hedwig van Babenberg. Zie 653 voor persoonsgegevens van Hedwig.
Notitie bij Otto: Hij legde de basis voor de macht van de Ottonen.
Otto was een zoon van Liudolf van Saksen en van Oda van Billung. In 877 was hij graaf van de Thüringgau. In 880 volgde hij zijn broer Bruno op, die was gesneuveld tegen de Denen, als hertog van Saksen. Daarmee was hij de eerste die Saksen als erfopvolger bestuurde. Hij had uitstekende relaties met de verschillende koningen en verkreeg zo steeds grotere bevoegdheden en regeerde uiteindelijk praktisch als een zelfstandig vorst in Saksen. Hij was Arnulf van Karinthië zeer behulpzaam bij diens Italiaanse krijgstochten en werd volgens sommige bronnen in dat jaar tot stadhouder van Milaan benoemd. Otto werd ook de opvoeder van Arnulfs zoon Lodewijk IV.
In 897 verwierf Otto nog het graafschap Eichsfeld. In 898 woonde hij de landdag van koning Zwentibold bij in Aken. En het jaar daarna steunde hij de mislukte oorlog van koning Arnulf tegen de Slaven. Daarna onderwierp hij op eigen kracht de aangrenzende Slavische stammen en legde hun een schatting op, en sloeg aanvallen van de Hongaren af. De invallen van de Hongaren leidden ertoe dat steeds meer Saksische en Thüringse edelen zich onder zijn bescherming stelden. In 908 werd Otto voogd van Hersfeld. In dat zelfde jaar nam hij ook de eigendommen van de overleden markgraaf Burkhart van Thüringen in bezit, zonder daarover zelfs maar met het hof van de koning te overleggen.
Nadat Lodewijk IV in 911 zonder erfgenaam overleed, werd aan Otto de koningskroon aangeboden maar hij weigerde wegens zijn leeftijd. In plaats daarvan steunde hij de kandidatuur van Koenraad I van Franken.
Otto was een zoon van Liudolf van Saksen en van Oda van Billung. In 877 was hij graaf van de Thüringgau. In 880 volgde hij zijn broer Bruno op, die was gesneuveld tegen de Denen, als hertog van Saksen. Daarmee was hij de eerste die Saksen als erfopvolger bestuurde. Hij had uitstekende relaties met de verschillende koningen en verkreeg zo steeds grotere bevoegdheden en regeerde uiteindelijk praktisch als een zelfstandig vorst in Saksen. Hij was Arnulf van Karinthië zeer behulpzaam bij diens Italiaanse krijgstochten en werd volgens sommige bronnen in dat jaar tot stadhouder van Milaan benoemd. Otto werd ook de opvoeder van Arnulfs zoon Lodewijk IV.
In 897 verwierf Otto nog het graafschap Eichsfeld. In 898 woonde hij de landdag van koning Zwentibold bij in Aken. En het jaar daarna steunde hij de mislukte oorlog van koning Arnulf tegen de Slaven. Daarna onderwierp hij op eigen kracht de aangrenzende Slavische stammen en legde hun een schatting op, en sloeg aanvallen van de Hongaren af. De invallen van de Hongaren leidden ertoe dat steeds meer Saksische en Thüringse edelen zich onder zijn bescherming stelden. In 908 werd Otto voogd van Hersfeld. In dat zelfde jaar nam hij ook de eigendommen van de overleden markgraaf Burkhart van Thüringen in bezit, zonder daarover zelfs maar met het hof van de koning te overleggen.
Nadat Lodewijk IV in 911 zonder erfgenaam overleed, werd aan Otto de koningskroon aangeboden maar hij weigerde wegens zijn leeftijd. In plaats daarvan steunde hij de kandidatuur van Koenraad I van Franken.
Heerlijkheid:
| hertog van hertogdom Saksen |
Kind van Otto en Hedwig:
1 Hendrik I de Vogelaar Van Saksen, geboren omstreeks 876. Volgt 30.
30 Hendrik I de Vogelaar Van Saksen is geboren omstreeks 876, zoon van Otto I de Illustere Van Saksen (zie 29) en Hedwig van Babenberg (zie 653). Hendrik is overleden op zaterdag 2 juli 936 in Memleben, ongeveer 60 jaar oud.
Hendrik:
Notitie bij Hendrik: Hij was de grondlegger van de Ottoonse dynastie van Saksische koningen en keizers. Hij wordt algemeen gezien als de stichter en de eerste koning van de middeleeuwse Duitse staat, die tot in zijn tijd bekend stond als het Oost-Frankenrijk. Als fervent jager verkreeg hij de bijnaam "de Vogelaar", naar men zegt omdat hij net zijn vogelnetten aan het repareren was toen hij de boodschap ontving dat hij tot koning was gekozen.
Afkomst en nakomelingen
Geboren in Memleben in het huidige Saksen-Anhalt was Hendrik de zoon van de Saksische hertog Otto I en diens vrouw Hedwig van Babenberg, de dochter van Hendrik van Babenberg en (mogelijk) Ingeltrude van Friuli, en aldus (mogelijk) een achter-achterkleindochter van Karel de Grote. Hij huwde twee keer. In 906 huwde hij voor de eerste keer met Hatheburg, dochter van Erwin, graaf van Merseburg. Drie jaar later, na de geboorte van een zoon, Thankmar, eindigde dit huwelijk in een scheiding. 19 september 909 huwde hij Mathildis van Ringelheim, een dochter van Diederik, graaf van Westfalen. Hun kinderen waren Otto I, de latere koning en keizer van het Heilige Roomse Rijk, Bruno de Grote, de latere aartsbisschop van Keulen, Hendrik, de latere hertog van Beieren, Gerberga, de latere vrouw van onder andere Lodewijk IV van Frankrijk en Hedwig, de moeder van Hugo Capet, de stichter van het Franse koningshuis van de Capetingen.
Hendrik werd begraven in de abdij van Quedlinburg, die was gesticht door Mathildis.
Politiek
Na de dood van zijn vader in 912 volgde hij hem op als hertog van Saksen. Hij kwam direct in conflict met koning Koenraad I die weigerde hem in alle functies van zijn vader te bevestigen, terwijl Hendrik op zijn beurt weigerde om Koenraad als koning te erkennen. Het conflict concentreerde zich in Thüringen. In 915 versloeg Hendrik Eberhard, de broer van Koenraad, bij Marsberg en viel het hertogdom Franken binnen. Later dat jaar wisten Hendrik en Koenraad een vrede te sluiten in Göttingen.
Koenraad wees op zijn sterfbed (eind 918) Hendrik aan als zijn opvolger. In mei 919 werd hij in Fritzlar door de edellieden van Frankenland en Saksen als koning gekozen. De twee andere machtige hertogdommen, Zwaben en Beieren, erkenden hem echter niet als koning: Beierse en Oost-Frankische edellieden verkozen Arnulf, hertog van Beieren, tot koning. Arnulf was een stiefzoon van Koenraad en een verwante van de vroegere koning Arnulf van Karinthië. Na enkele veldtochten dwong Hendrik de hertog van Zwaben in 919 aan hem trouw te zweren. Na een inval van Hendrik in Beieren gaf ook Arnulf in 921 de aanspraak op de Duitse troon op. Hendrik behandelde zijn hertogen met veel respect en gaf ze een grote mate van autonomie, en gedroeg zich als niet meer dan de eerste onder zijn gelijken. Hierdoor wist hij opstanden te voorkomen.
In 924 vielen in het oosten de Magyaren vanuit Hongarije het rijk binnen en zag Hendrik zich gedwongen een negenjarig bestand (924-933) af te kopen in ruil voor zware oorlogsschattingen en de vrijlating van een Magyaars stamhoofd. Hij maakte gebruik van dit bestand om zijn leger te versterken en burchten en versterkte steden te bouwen in de kwetsbaarste grensbieden. Hij veroverde ook enkele Slavische stammen zoals de Havelli nabij Brandenburg en de Daleminzi nabij Meißen in 928 en onderdrukte een opstand in Bohemen in 929.
Sinds Karel de Eenvoudige in 923 zijn positie had verloren, bevond Lotharingen zich in een machtsvacuüm. In 925 versloeg Hendrik Giselbert II van Maasgouw, de machtigste edelman uit de regio, en voegde Lotharingen weer bij het Duitse Rijk. Hij sloot vrede met Giselbert, benoemde hem tot hertog van Lotharingen en haalde de banden met hem verder aan door hem in 928 met zijn dochter Gerberga te laten trouwen.
In 929 wees Hendrik in aanwezigheid van de rijksgroten en zijn vrouw, zijn zoon Otto aan als zijn opvolger.
Toen het bestand met de Magyaren afliep en Hendrik weigerde nog meer oorlogschattingen te betalen, vielen deze opnieuw het koninkrijk binnen en kwam het op 15 maart 933 bij Merseburg tot een veldslag. Hendrik maakte optimaal gebruik van het landschap: moerassen beperkten de bewegingsvrijheid van de Hongaarse cavalerie (die normaal snel aanviel en weer terugtrok) waardoor de zware cavalerie van Hendrik de gelegenheid kreeg daadwerkelijk een gevecht met ze aan te gaan, en ze te verslaan. Pas na deze overwinning zou Hendrik op grote schaal buiten Saksen verblijven en hofdagen organiseren.
Bij zijn laatste veldtocht in 934 viel Hendrik Denemarken binnen en veroverde hij Sleeswijk na een veldslag bij Haithabu. Daarna begon hij nog aan voorbereidingen voor een veldtocht naar Rome. Hendrik verwierf het reliek van de Heilige Lans van Rudolf II van Bourgondië, in ruil voor de stad Bazel. De heilige lans was het symbool van de macht van de koning van Italië. Voordat de veldtocht kon beginnen, kreeg Hendrik echter een hersenbloeding tijdens de jacht en overleed.
Na zijn dood kwam zijn oudste zoon Thankmar in opstand tegen Otto I, die de koningstitel had gekregen. De opstand werd zonder veel moeite onderdrukt, waarbij Thankmar werd vermoord.
Later zou Hendrik een populaire figuur worden in de Duitse romantiek (stroming), en nog later in de periode van het nationaalsocialisme - met name in kringen van de SS.
Afkomst en nakomelingen
Geboren in Memleben in het huidige Saksen-Anhalt was Hendrik de zoon van de Saksische hertog Otto I en diens vrouw Hedwig van Babenberg, de dochter van Hendrik van Babenberg en (mogelijk) Ingeltrude van Friuli, en aldus (mogelijk) een achter-achterkleindochter van Karel de Grote. Hij huwde twee keer. In 906 huwde hij voor de eerste keer met Hatheburg, dochter van Erwin, graaf van Merseburg. Drie jaar later, na de geboorte van een zoon, Thankmar, eindigde dit huwelijk in een scheiding. 19 september 909 huwde hij Mathildis van Ringelheim, een dochter van Diederik, graaf van Westfalen. Hun kinderen waren Otto I, de latere koning en keizer van het Heilige Roomse Rijk, Bruno de Grote, de latere aartsbisschop van Keulen, Hendrik, de latere hertog van Beieren, Gerberga, de latere vrouw van onder andere Lodewijk IV van Frankrijk en Hedwig, de moeder van Hugo Capet, de stichter van het Franse koningshuis van de Capetingen.
Hendrik werd begraven in de abdij van Quedlinburg, die was gesticht door Mathildis.
Politiek
Na de dood van zijn vader in 912 volgde hij hem op als hertog van Saksen. Hij kwam direct in conflict met koning Koenraad I die weigerde hem in alle functies van zijn vader te bevestigen, terwijl Hendrik op zijn beurt weigerde om Koenraad als koning te erkennen. Het conflict concentreerde zich in Thüringen. In 915 versloeg Hendrik Eberhard, de broer van Koenraad, bij Marsberg en viel het hertogdom Franken binnen. Later dat jaar wisten Hendrik en Koenraad een vrede te sluiten in Göttingen.
Koenraad wees op zijn sterfbed (eind 918) Hendrik aan als zijn opvolger. In mei 919 werd hij in Fritzlar door de edellieden van Frankenland en Saksen als koning gekozen. De twee andere machtige hertogdommen, Zwaben en Beieren, erkenden hem echter niet als koning: Beierse en Oost-Frankische edellieden verkozen Arnulf, hertog van Beieren, tot koning. Arnulf was een stiefzoon van Koenraad en een verwante van de vroegere koning Arnulf van Karinthië. Na enkele veldtochten dwong Hendrik de hertog van Zwaben in 919 aan hem trouw te zweren. Na een inval van Hendrik in Beieren gaf ook Arnulf in 921 de aanspraak op de Duitse troon op. Hendrik behandelde zijn hertogen met veel respect en gaf ze een grote mate van autonomie, en gedroeg zich als niet meer dan de eerste onder zijn gelijken. Hierdoor wist hij opstanden te voorkomen.
In 924 vielen in het oosten de Magyaren vanuit Hongarije het rijk binnen en zag Hendrik zich gedwongen een negenjarig bestand (924-933) af te kopen in ruil voor zware oorlogsschattingen en de vrijlating van een Magyaars stamhoofd. Hij maakte gebruik van dit bestand om zijn leger te versterken en burchten en versterkte steden te bouwen in de kwetsbaarste grensbieden. Hij veroverde ook enkele Slavische stammen zoals de Havelli nabij Brandenburg en de Daleminzi nabij Meißen in 928 en onderdrukte een opstand in Bohemen in 929.
Sinds Karel de Eenvoudige in 923 zijn positie had verloren, bevond Lotharingen zich in een machtsvacuüm. In 925 versloeg Hendrik Giselbert II van Maasgouw, de machtigste edelman uit de regio, en voegde Lotharingen weer bij het Duitse Rijk. Hij sloot vrede met Giselbert, benoemde hem tot hertog van Lotharingen en haalde de banden met hem verder aan door hem in 928 met zijn dochter Gerberga te laten trouwen.
In 929 wees Hendrik in aanwezigheid van de rijksgroten en zijn vrouw, zijn zoon Otto aan als zijn opvolger.
Toen het bestand met de Magyaren afliep en Hendrik weigerde nog meer oorlogschattingen te betalen, vielen deze opnieuw het koninkrijk binnen en kwam het op 15 maart 933 bij Merseburg tot een veldslag. Hendrik maakte optimaal gebruik van het landschap: moerassen beperkten de bewegingsvrijheid van de Hongaarse cavalerie (die normaal snel aanviel en weer terugtrok) waardoor de zware cavalerie van Hendrik de gelegenheid kreeg daadwerkelijk een gevecht met ze aan te gaan, en ze te verslaan. Pas na deze overwinning zou Hendrik op grote schaal buiten Saksen verblijven en hofdagen organiseren.
Bij zijn laatste veldtocht in 934 viel Hendrik Denemarken binnen en veroverde hij Sleeswijk na een veldslag bij Haithabu. Daarna begon hij nog aan voorbereidingen voor een veldtocht naar Rome. Hendrik verwierf het reliek van de Heilige Lans van Rudolf II van Bourgondië, in ruil voor de stad Bazel. De heilige lans was het symbool van de macht van de koning van Italië. Voordat de veldtocht kon beginnen, kreeg Hendrik echter een hersenbloeding tijdens de jacht en overleed.
Na zijn dood kwam zijn oudste zoon Thankmar in opstand tegen Otto I, die de koningstitel had gekregen. De opstand werd zonder veel moeite onderdrukt, waarbij Thankmar werd vermoord.
Later zou Hendrik een populaire figuur worden in de Duitse romantiek (stroming), en nog later in de periode van het nationaalsocialisme - met name in kringen van de SS.
Heerlijkheid:
| vanaf 912 Hertog van Saksen en vanaf 919 tot zijn dood koning van Duitsland |
(1) trouwde, ongeveer 30 jaar oud, in 906 met Hatheburg van Merseburg. Het huwelijk werd ontbonden in 909. Hatheburg is overleden.
(2) trouwde, ongeveer 33 jaar oud, op dinsdag 19 september 909 met Sint-Mathildis van Ringelheim Van Saksen, ongeveer 17 jaar oud. Sint-Mathildis is geboren omstreeks 892. Sint-Mathildis is overleden op zaterdag 14 maart 968 in Quedlinburg, ongeveer 76 jaar oud.
Kind van Hendrik en Hatheburg: Kinderen van Hendrik en Sint-Mathildis:
1 Thankmar of Tammo Van Saksen, geboren omstreeks 908. Thankmar is overleden op zaterdag 28 juli 938, ongeveer 30 jaar oud.
Notitie bij Thankmar: Zijn moeder was al eerder getrouwd geweest. Zij was weduwe geworden en daarna een klooster ingegaan. Zij verliet dit klooster echter om met Hendrik te trouwen. Omdat zij voor haar tweede huwelijk het klooster had verlaten werd het huwelijk later alsnog als ongeldig beschouwd. Het echtpaar scheidde en Hendrik I trouwde opnieuw. Thankmars legitimiteit was vanaf dat moment een open vraag.
In 929 regelde Hendrik zijn opvolging. Hij liet deze regeling vlak voor zijn dood bekrachtigen door een vergadering in Erfurt. Na zijn dood werden zijn landen en bezittingen verdeeld onder zijn vier zonen: Thankmar, Otto I de Grote, Hendrik I van Beieren en aartsbisschop Bruno de Grote. Otto I werd echter door zijn vader aangewezen om hem als koning van Duitsland op te volgen. Het enige opvolgingsgeschil was op dat moment tussen Otto I en zijn jongere volbroer Hendrik, die tijdens de kroning van Otto I in Beieren onder huisarrest moest worden gehouden.
Na de dood van markgraaf van Merseburg Siegfried in 937, claimde Thankmar Merseburg. Otto benoemde echter Gero de Grote, de broer van de overleden Siegfried.[3] Tijdens dit geschil kwamen van Everhard III van Franken en Wichman I in opstand tegen Otto. Thankmar sloot zich bij hen aan. Later werd Thankmar belegerd in Eresburg, waar hij op het altaar van de kerk van Sint- Pieter door Maginzo werd gedood. Otto kon dit toch niet waarderen en liet Maginzo op gruwelijke wijze ter dood brengen.
In 929 regelde Hendrik zijn opvolging. Hij liet deze regeling vlak voor zijn dood bekrachtigen door een vergadering in Erfurt. Na zijn dood werden zijn landen en bezittingen verdeeld onder zijn vier zonen: Thankmar, Otto I de Grote, Hendrik I van Beieren en aartsbisschop Bruno de Grote. Otto I werd echter door zijn vader aangewezen om hem als koning van Duitsland op te volgen. Het enige opvolgingsgeschil was op dat moment tussen Otto I en zijn jongere volbroer Hendrik, die tijdens de kroning van Otto I in Beieren onder huisarrest moest worden gehouden.
Na de dood van markgraaf van Merseburg Siegfried in 937, claimde Thankmar Merseburg. Otto benoemde echter Gero de Grote, de broer van de overleden Siegfried.[3] Tijdens dit geschil kwamen van Everhard III van Franken en Wichman I in opstand tegen Otto. Thankmar sloot zich bij hen aan. Later werd Thankmar belegerd in Eresburg, waar hij op het altaar van de kerk van Sint- Pieter door Maginzo werd gedood. Otto kon dit toch niet waarderen en liet Maginzo op gruwelijke wijze ter dood brengen.
2 Gerberga Van Saksen, geboren na 908. Volgt 31.
3 Otto I de Grote Van Saksen, geboren op maandag 23 november 912 in Wallhausen (Saksen-Anhalt). Volgt 565.
4 Hadewich (Hedwig) Van Saksen, geboren omstreeks 914. Volgt 573.
5 Hendrik I van Beieren, geboren omstreeks 919 in Nordhausen. Volgt 577.
6 Bruno de Grote (925 -, Van Saksen, geboren in 925. Bruno is overleden op woensdag 11 oktober 965 in Reims, 39 of 40 jaar oud. Hij is begraven in Sankt-Pantaleonabdij.
Notitie bij Bruno: Vaak wordt hij verward met de heilige Bruno van Keulen, de stichter van de Kartuizers. Bruno de Grote is een typische heilige van rond het jaar 1000: hij behoorde tot de rijksadel en was verweven met de wereldlijke politiek van zijn tijd. Toch is hij pas in 1870 heilig verklaard.
Bruno was een zoon van keizer Hendrik de Vogelaar en de heilige Mathildis van Ringelheim. Zijn broer was keizer Otto I van het Heilige Roomse Rijk. Bruno genoot zijn opleiding bij bisschop Balderik van Utrecht.
Er waren in zijn persoon meerdere ambten verenigd: sinds 940 was hij aartskanselier en sinds 951 tevens aartskapelaan van het rijk, van 953 - 959 hertog van Lotharingen en vanaf 953 aartsbisschop van Keulen en abt van de machtige abdijen Lorsch en Corvey. Hij stichtte zelf te Keulen de Sankt-Pantaleonabdij, waar hij begraven werd.
Zijn feestdag is 11 oktober.
Bruno was een zoon van keizer Hendrik de Vogelaar en de heilige Mathildis van Ringelheim. Zijn broer was keizer Otto I van het Heilige Roomse Rijk. Bruno genoot zijn opleiding bij bisschop Balderik van Utrecht.
Er waren in zijn persoon meerdere ambten verenigd: sinds 940 was hij aartskanselier en sinds 951 tevens aartskapelaan van het rijk, van 953 - 959 hertog van Lotharingen en vanaf 953 aartsbisschop van Keulen en abt van de machtige abdijen Lorsch en Corvey. Hij stichtte zelf te Keulen de Sankt-Pantaleonabdij, waar hij begraven werd.
Zijn feestdag is 11 oktober.
Heerlijkheid:
| aartsbisschop van Keulen, hertog van Lotharingen en aartskanselier van het Heilige Roomse Rijk. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten