1 Karel de Grote, geboren op dinsdag 2 april 748 in Aix-la-Chapelle. Karel is overleden op zaterdag 28 januari 814 in Aken (D), 65 jaar oud.
Notitie bij Karel: Karel de Grote, geb. bij Aix-la-Chapelle 2.4.748, gedoopt door Bonefacius aartsbisschop van Mainz; Karel en zijn broer Carloman volgen hun vader Pippijn samen op, waarbij Karel in hoofdzaak Neustrië, Bourgondië en de Provence, en Carloman in hoofdzaak Austrasië krijgen; beiden worden gezalfd op 9.10.768, Karel te Noyon en Carloman te Soissons; na de dood van Carloman in 771 en onder het passeren van diens minderjarige zonen, wordt Karel de enige koning der Franken; hij wordt dan wederom gezalfd als zodanig te Corbeny; na een geslaagde veldtocht tegen zijn ex-schoonvader de koning der Longobarden, volgt in 774 zijn proclamatie tot koning der Longobarden; Karel was reeds met zijn vader Pippijn gezalfd tot koning, Saint-Denis 28.7.754, en tevens door paus Stephanus II verheven tot ‘patricius Romanorum’, maar deze titel voert hij pas na zijn overwinning op de Longobarden; door paus Leo III tot keizer gekroond, Rome 25.12.800; laat dan zijn ‘patricius’-titel vallen; zijn uiteindelijke titulatuur wordt: ‘Karolus serenissimus augustus a Deo coronatus magnus et pacificus imperator Romanum gubernans imperium et per misericordiam Dei rex Francorum et Longobardorum’; zijn (westers) keizerschap wordt in 812 door de Oostromeinse ‘basileus’ Michael I Rhangabe erkend; overl. Aken 28.1.814, begr. ald. (Dom).
Hij had 4 echtgenotes en 6 concubines
Karel werd samen met zijn vader en zijn broer Karloman in 754 door paus Stefanus II (III) tot koning gewijd. Bij dezelfde gelegenheid ontving hij de titel van Patricius Romanorum, die hem tot bescherming van de kerk van Rome verplichtte. De paus was voor deze drievoudige kroning persoonlijk naar het Frankische Rijk gekomen. Na de dood van Pippijn III (768) begon de regering van Karel, aanvankelijk slechts over een deel van het rijk, later, na de dood van zijn broer Karloman (771) en de uitsluiting van diens kinderen uit de erfopvolging, over het gehele rijk der Franken. Karel zocht aanvankelijk toenadering tot de Longobarden in Noord-Italië en huwde de dochter van de Longobardische koning Desiderius. Later verstootte hij deze eerste gemalin en huwde hij (771) de Alamaanse Hildegard (gest. 783), die hem drie zoons schonk, Karel (gest. 811), Pippijn (gest. 810) en Lodewijk de Vrome (gest. 840). De verslechtering van de betrekkingen met de Longobarden en de vraag om hulp van paus Adrianus I, die door hen werd bedreigd, leidden tot een Frankische inval en de verovering van het rijk der Longobarden. Dit laatste werd niet ingelijfd, maar bleef als koninkrijk met eigen identiteit, recht en instellingen voortbestaan, echter met het Frankische Rijk door een personele unie verbonden, daar Karel koning van de Longobarden werd (774). Bij dezelfde gelegenheid begaf Karel zich naar Rome en vestigde daar een protectoraat over de pauselijke staat (773–774).
Aan de oostgrenzen had Karel te kampen met de Beieren en de Saksen. Hij zocht eerst toenadering tot Tassilo III, hertog van Beieren, maar moest later tegen hem optreden en hem in 788 afzetten, wat het einde van de Beierse onafhankelijkheid betekende. Tegen de niet-christelijke Saksen ondernam Karel vanaf 772 een reeks tochten en richtte hij een mark, dwz. een grensgebied onder militair gezag, in. Ook ondernam hij de hardhandige kerstening van deze Germanen. De Saksen werden nu weer roerig en plunderden het Rijnland. Karel bond de strijd tegen hen aan en na een bloedige zevenjarige oorlog werd het land veroverd en in 785 aan een terreurregime onderworpen om het politieke gezag van de Franken en de heerschappij van de kerk te verzekeren. Ook tegen de Friezen werd oorlog gevoerd en Oost-Friesland werd bezet. De Elbe was voortaan de oostgrens van het rijk. Meer zuidelijk kwam Karel in botsing met de Avaren. In 791 ondernam hij een tocht tegen hen. Vanaf 785 begon de verovering van het noordoosten van Spanje, waar naderhand zoals in andere grenszones een mark, nl. de Marca Hispanica, werd opgericht.
In het multiraciale imperium van Karel bestonden stromingen ten gunste van regionale autonomie, vnl. in Italië en Aquitanië. Met het oog hierop en ook ter bevordering van een zekere decentralisatie werden de jongste twee zonen van Karel, Pippijn en Lodewijk, tot koningen van resp. Italië en Aquitanië aangesteld. De jaren 792–793 werden gekenmerkt door opstanden in Saksen en in Italië, invallen van de Saracenen in Zuid-Gallië, hongersnood en een samenzwering geleid door Pippijn met de Bult, een bastaardzoon van Karel. Deze laatste kwam de crisis te boven en consolideerde zijn gezag in Saksen en versloeg de Avaren in 795–796, voorgoed een einde makend aan hun macht. Het westen van hun land werd een oostmark van Beieren (het latere Oostenrijk), de rest van het rijk der Avaren, vnl. bestaande uit onderworpen Slaven, werd onder Frankisch protectoraat geplaatst
Karel is na de keizerkroning nooit naar Rome teruggegaan. Hij verbleef sinds 808 bijna permanent te Aken, waarvan hij, wegens de aanwezigheid van geneeskrachtige wateren, vanaf 794 zijn voornaamste residentie had gemaakt. In 806 had Karel door de Divisio Regnorum zijn rijk onder zijn drie zoons verdeeld en aan alle drie de plicht werd opgelegd de kerk, in het bijzonder die van Rome, te beschermen. In 810 overleed echter Pippijn, de tweede zoon, en in 811 overleed de oudste zoon, Karel (nadat in 794 Karels derde gemalin, de Oost-Frankische Fastrada, was overleden; Karels laatste huwelijk met de Alamaanse Liutgard, gest. 800, bleef kinderloos), zodat Lodewijk de Vrome de enige overlevende erfopvolger was. Karel liet hem in 813 te Aken tot keizer uitroepen en kroonde hem zelf. Na Karels dood was de eenheid van het Frankische imperium althans voorlopig gewaarborgd onder de heerschappij van Lodewijk de Vrome
Encyclopedie Winkler Prins ©
Karel de Grote is geboren op dinsdag 2 april 748 , is overleden op zaterdag 28 januari 814 te Aken (D) des morgens om negen uur, vermoedelijk aan pleuritus, is begraven aldaar (in de Dom). Karel werd 65 jaar.
Karel en zijn broer Carloman volgden hun vader Pippijn samen op, waarbij Karel in hoofdzaak Neustrië, Bourgondië en de Provence, en Carloman in hoofdzaak Austrasië krijgen; beiden worden gezalfd op 9.10.768, Karel te Noyon en Carloman te Soissons; na de dood van Carloman in 771 en onder het passeren van diens minderjarige zonen, wordt Karel de enige koning der Franken; hij wordt dan wederom gezalfd als zodanig te Corbeny; na een geslaagde veldtocht tegen zijn ex-schoonvader de koning der Longobarden, volgt in 774 zijn proclamatie tot koning der Longobarden; Karel was reeds met zijn vader Pippijn gezalfd tot koning, Saint-Denis 28.7.754, en tevens door paus Stephanus II verheven tot ’patricius Romanorum’.
Deze titel voert hij echter pas na zijn overwinning op de Longobarden.
Hij wordt door paus Leo III tot keizer gekroond, Rome 25.12.800; laat dan zijn patricius-titel vallen; zijn uiteindelijke titulatuur wordt: ’Karolus serinissimus augustus a Deo coronatus magnus et pacificus imperator Romanum gubernans imperium et per misericordiam Dei rex Francorum et Longobardorum’; zijn (westers) keizerschap wordt in 812 door de Oostromeinse ’basileus’ Michael I Rhangabe erkend.
Uit een onderzoek van de skeletresten, die in de dom van Aken rusten, meent men dat Karel een lengte moet hebben gehad van ruim 183 centimeter.
Karel werd op 29 december 1165 te Aken, door toedoen van Friedrich I ’Barbarossa’, met volmacht van tegenpaus Paschalis III door de Keulse aartsbisschop Reinoud van Dassel heilig verklaard)
Karel: Hij had 4 echtgenotes en 6 concubines
Karel werd samen met zijn vader en zijn broer Karloman in 754 door paus Stefanus II (III) tot koning gewijd. Bij dezelfde gelegenheid ontving hij de titel van Patricius Romanorum, die hem tot bescherming van de kerk van Rome verplichtte. De paus was voor deze drievoudige kroning persoonlijk naar het Frankische Rijk gekomen. Na de dood van Pippijn III (768) begon de regering van Karel, aanvankelijk slechts over een deel van het rijk, later, na de dood van zijn broer Karloman (771) en de uitsluiting van diens kinderen uit de erfopvolging, over het gehele rijk der Franken. Karel zocht aanvankelijk toenadering tot de Longobarden in Noord-Italië en huwde de dochter van de Longobardische koning Desiderius. Later verstootte hij deze eerste gemalin en huwde hij (771) de Alamaanse Hildegard (gest. 783), die hem drie zoons schonk, Karel (gest. 811), Pippijn (gest. 810) en Lodewijk de Vrome (gest. 840). De verslechtering van de betrekkingen met de Longobarden en de vraag om hulp van paus Adrianus I, die door hen werd bedreigd, leidden tot een Frankische inval en de verovering van het rijk der Longobarden. Dit laatste werd niet ingelijfd, maar bleef als koninkrijk met eigen identiteit, recht en instellingen voortbestaan, echter met het Frankische Rijk door een personele unie verbonden, daar Karel koning van de Longobarden werd (774). Bij dezelfde gelegenheid begaf Karel zich naar Rome en vestigde daar een protectoraat over de pauselijke staat (773–774).
Aan de oostgrenzen had Karel te kampen met de Beieren en de Saksen. Hij zocht eerst toenadering tot Tassilo III, hertog van Beieren, maar moest later tegen hem optreden en hem in 788 afzetten, wat het einde van de Beierse onafhankelijkheid betekende. Tegen de niet-christelijke Saksen ondernam Karel vanaf 772 een reeks tochten en richtte hij een mark, dwz. een grensgebied onder militair gezag, in. Ook ondernam hij de hardhandige kerstening van deze Germanen. De Saksen werden nu weer roerig en plunderden het Rijnland. Karel bond de strijd tegen hen aan en na een bloedige zevenjarige oorlog werd het land veroverd en in 785 aan een terreurregime onderworpen om het politieke gezag van de Franken en de heerschappij van de kerk te verzekeren. Ook tegen de Friezen werd oorlog gevoerd en Oost-Friesland werd bezet. De Elbe was voortaan de oostgrens van het rijk. Meer zuidelijk kwam Karel in botsing met de Avaren. In 791 ondernam hij een tocht tegen hen. Vanaf 785 begon de verovering van het noordoosten van Spanje, waar naderhand zoals in andere grenszones een mark, nl. de Marca Hispanica, werd opgericht.
In het multiraciale imperium van Karel bestonden stromingen ten gunste van regionale autonomie, vnl. in Italië en Aquitanië. Met het oog hierop en ook ter bevordering van een zekere decentralisatie werden de jongste twee zonen van Karel, Pippijn en Lodewijk, tot koningen van resp. Italië en Aquitanië aangesteld. De jaren 792–793 werden gekenmerkt door opstanden in Saksen en in Italië, invallen van de Saracenen in Zuid-Gallië, hongersnood en een samenzwering geleid door Pippijn met de Bult, een bastaardzoon van Karel. Deze laatste kwam de crisis te boven en consolideerde zijn gezag in Saksen en versloeg de Avaren in 795–796, voorgoed een einde makend aan hun macht. Het westen van hun land werd een oostmark van Beieren (het latere Oostenrijk), de rest van het rijk der Avaren, vnl. bestaande uit onderworpen Slaven, werd onder Frankisch protectoraat geplaatst
Karel is na de keizerkroning nooit naar Rome teruggegaan. Hij verbleef sinds 808 bijna permanent te Aken, waarvan hij, wegens de aanwezigheid van geneeskrachtige wateren, vanaf 794 zijn voornaamste residentie had gemaakt. In 806 had Karel door de Divisio Regnorum zijn rijk onder zijn drie zoons verdeeld en aan alle drie de plicht werd opgelegd de kerk, in het bijzonder die van Rome, te beschermen. In 810 overleed echter Pippijn, de tweede zoon, en in 811 overleed de oudste zoon, Karel (nadat in 794 Karels derde gemalin, de Oost-Frankische Fastrada, was overleden; Karels laatste huwelijk met de Alamaanse Liutgard, gest. 800, bleef kinderloos), zodat Lodewijk de Vrome de enige overlevende erfopvolger was. Karel liet hem in 813 te Aken tot keizer uitroepen en kroonde hem zelf. Na Karels dood was de eenheid van het Frankische imperium althans voorlopig gewaarborgd onder de heerschappij van Lodewijk de Vrome
Encyclopedie Winkler Prins ©
Karel de Grote is geboren op dinsdag 2 april 748 , is overleden op zaterdag 28 januari 814 te Aken (D) des morgens om negen uur, vermoedelijk aan pleuritus, is begraven aldaar (in de Dom). Karel werd 65 jaar.
Karel en zijn broer Carloman volgden hun vader Pippijn samen op, waarbij Karel in hoofdzaak Neustrië, Bourgondië en de Provence, en Carloman in hoofdzaak Austrasië krijgen; beiden worden gezalfd op 9.10.768, Karel te Noyon en Carloman te Soissons; na de dood van Carloman in 771 en onder het passeren van diens minderjarige zonen, wordt Karel de enige koning der Franken; hij wordt dan wederom gezalfd als zodanig te Corbeny; na een geslaagde veldtocht tegen zijn ex-schoonvader de koning der Longobarden, volgt in 774 zijn proclamatie tot koning der Longobarden; Karel was reeds met zijn vader Pippijn gezalfd tot koning, Saint-Denis 28.7.754, en tevens door paus Stephanus II verheven tot ’patricius Romanorum’.
Deze titel voert hij echter pas na zijn overwinning op de Longobarden.
Hij wordt door paus Leo III tot keizer gekroond, Rome 25.12.800; laat dan zijn patricius-titel vallen; zijn uiteindelijke titulatuur wordt: ’Karolus serinissimus augustus a Deo coronatus magnus et pacificus imperator Romanum gubernans imperium et per misericordiam Dei rex Francorum et Longobardorum’; zijn (westers) keizerschap wordt in 812 door de Oostromeinse ’basileus’ Michael I Rhangabe erkend.
Uit een onderzoek van de skeletresten, die in de dom van Aken rusten, meent men dat Karel een lengte moet hebben gehad van ruim 183 centimeter.
Karel werd op 29 december 1165 te Aken, door toedoen van Friedrich I ’Barbarossa’, met volmacht van tegenpaus Paschalis III door de Keulse aartsbisschop Reinoud van Dassel heilig verklaard)
(2) trouwde met ???.
Notitie bij het huwelijk van Karel en ???: Karel verstootte haar in 770 of begin 771 en stuurde haar terug naar haar vader.
Zij is een dochter van Desiderius, koning der Lombarden en Ansa. Zij is overleden. (3) trouwde, ten hoogste 23 jaar oud, vóór dinsdag 30 april 771 met Hildegard(Houdiard) vanVinzgau, ten hoogste 13 jaar oud. Zij is geboren in 758, dochter van Gerold I van Vinzgau en Imma (Emma, Emme). Zij is overleden op woensdag 30 april 783 in Thionville (Moselle), 24 of 25 jaar oud.
Notitie: Hildegard van Vinzgau (758Van Aken, Rijnland, Pruisen-30e April 783Van Thionville, Moezel, Lotharingen) Was Karel de Grote tweede vrouw.[1 ] Ze was de dochter van graaf Gerold van Zwaben en Emma van Saksen - Een dochter van Hnabi, Van Zwaben.
Hildegard was een vriendin van de heilige LiobaEn was een vriendin van vele verschillende kerken en kloosters , met name Kloster Reichenau en Klos Tere Kempten. Volgens de legende , ze schonk in 774 Kempten de overblijfselen van de heilige Gordianus en Epimachus . Hoewel ze werd begraven in St. Arnulf Kerk Metz.
Hildegard was een vriendin van de heilige LiobaEn was een vriendin van vele verschillende kerken en kloosters , met name Kloster Reichenau en Klos Tere Kempten. Volgens de legende , ze schonk in 774 Kempten de overblijfselen van de heilige Gordianus en Epimachus . Hoewel ze werd begraven in St. Arnulf Kerk Metz.
(5) trouwde, 35 jaar oud, in oktober 783 in Worm met Fastrada (Fastrée). Zij is een dochter van Radolf, graaf van Franconië. Zij is overleden op zondag 10 augustus 794 in Frankfurt aan de Rijn.
Notitie: begraven in de basiliek van St. Albanus te Mainz
(6) trouwde, ongeveer 47 jaar oud, omstreeks 795 met Liutgardis (Liedgarde, Liégeard). Zij is overleden op donderdag 4 juni 800 in Tours (Indre-et-Loire).
Notitie: een Alamannische, overleden op pelgrimstocht en begr. in de kerk van Saint-Martin te Tours.
(7) begon een relatie, minstens 47 jaar oud, na 795 met Madelgardis (Mathalgarde). Zij is overleden.
Notitie: gezien de naam mogelijk familie van de edele Vincent Madelgaire (overl. 677).
Kinderen van Karel en Himiltrudis (Chimiltrudis: Amautru):
Kinderen van Karel en Hildegard (Houdiard) van Vinzgau:
Kind van Karel en ??? (4):
Kinderen van Karel en Fastrada (Fastrée):
Kinderen van Karel en Adelindis:
I. Alpais, geboren omstreeks 765. Zij is overleden op zaterdag 23 juli 852, ongeveer 87 jaar oud.
Notitie: Als weduwe werd zij abdis van Saint-Pierre te Reims en stichtte de abdij van Saint-Maur-des-Fossés bij Parijs.
II. Pippijn Van Italie, geboren omstreeks 770. Pippijn is overleden op maandag 8 juli 810, ongeveer 40 jaar oud.
In 781 bezocht Karel Italië, officieel als bedevaartganger, maar mede om er orde op zaken te stellen en het land beter onder Karolingisch gezag te brengen. Hij benoemde er op 15 april zijn zoon Karloman (Pepijn) als koning. Hij brak met opzet met de traditie door hem tot koning van Italië te maken en niet van het nog maar net veroverde Lombardije, hoewel Karloman zich wel vestigde in de oude hoofdstad van de Langobarden, Pavia. Deze benoeming maakte deel uit van de politiek van Karel om het bestuur en de militaire organisatie van zijn rijk te decentraliseren, zodat ook tijdens zijn afwezigheid het rijk adequaat kon worden verdedigd. Karloman was bij zijn benoeming 8 jaar oud en zijn taken werden uitgevoerd door belangrijke hovelingen, zoals abt Adelard van Corbie en hertog Erik van Friuli. Na de mislukte opstand van Karlomans halfbroer Pepijn met de Bult in 792, viel die in ongenade. Karloman werd door de paus opnieuw gedoopt met de naam Pepijn.
De belangrijkste gebeurtenissen tijdens het bewind van Pepijn:
791 veldtocht tegen de Avaren langs de Drava
793 onderdrukt een opstand van Benevento
795-6 oorlog tegen de Avaren. Met hulp van de Kroatische leider Vojnomir wist hij door te dringen in het gebied tussen Tisa en Donau (nu Hongarije) waar het Avaarse hoofdkwartier, de Ring, gelegen was. Het werd verwoest. Pepijn keerde terug met zoveel goud en zilver dat Einhard beweert dat dit de meest winstgevende onderneming van de Franken ooit was.
797 veldtocht tegen de Slaven aan de oostgrens
799 neem deel aan de veldtocht tegen de Saksen
Verovert Corsica op de Moren
810 Onderwerpt Venetië, Istrië en de steden aan de Dalmatische kust
In 806 verdeelde Karel de Grote zijn rijk onder zijn zoons in de Divisio regnorum om na zijn dood onenigheid onder zijn erfgenamen te voorkomen. Aan het al bestaande gebied van het Italiaanse koninkrijk voegde hij Beieren, Karinthië en de helft van Alemannië toe. Vreemd genoeg werd er niet gezegd wat er met de keizerstitel ging gebeuren, mogelijk omdat er daarover met Byzantium nog steeds onenigheid was. Het zou echter allemaal anders lopen.
Pepijn stierf voortijdig in 810, na een ziekte (vermoedelijk malaria). Met instemming van Karel de Grote volgde zijn bastaardzoon Bernard hem op als koning van Italië. Ook Pepijns jongere broer, Karel, stierf voortijdig. De keizer maakte daarom zijn derde wettige zoon Lodewijk tot zijn enige erfgenaam, met inbegrip van de keizerstitel. De bedoeling was dat Bernard van Italië -die dus als opvolger voor de keizerstitel gepasseerd werd- zijn oom net zo trouw zou dienen als Pepijn zijn vader gediend had, maar dat bleek al snel een vrome wens.
Huwelijk en kinderen
Er is geen huwelijk van Pepijn bekend. Wel had hij tenminste twee kinderen:
Bernard, (797 - Aken, 14 april 818). Opvolger van zijn vader als koning van Italië. Na zijn verzet tegen Lodewijk de Vrome afgezet en (onbedoeld) gedood.
Aeda, (geb. 798), gehuwd met de Saksische edelman Billung, ouders van Oda, de vrouw van Liudolf van Saksen
Er zijn veel speculaties over de identiteit van de minnares(sen) van Pepijn, maar geen van deze speculaties heeft echter historische gronden.
8 Karel de Grote met Pepijn met de Bult. 10e Eeuwse kopie van een verloren gegaan origineel uit ca. 830
Notitie bij Pippijn: Pepijn van Italië, oorspr. Karloman, (april 777 - 8 juli 810) was de oudste wettige zoon van Karel de Grote (na diens bastaardzoon Pepijn met de Bult) en zijn derde vrouw Hildegard. Hij was koning (bestuurder en militair bevelhebber) van Italië binnen het rijk van zijn vader.In 781 bezocht Karel Italië, officieel als bedevaartganger, maar mede om er orde op zaken te stellen en het land beter onder Karolingisch gezag te brengen. Hij benoemde er op 15 april zijn zoon Karloman (Pepijn) als koning. Hij brak met opzet met de traditie door hem tot koning van Italië te maken en niet van het nog maar net veroverde Lombardije, hoewel Karloman zich wel vestigde in de oude hoofdstad van de Langobarden, Pavia. Deze benoeming maakte deel uit van de politiek van Karel om het bestuur en de militaire organisatie van zijn rijk te decentraliseren, zodat ook tijdens zijn afwezigheid het rijk adequaat kon worden verdedigd. Karloman was bij zijn benoeming 8 jaar oud en zijn taken werden uitgevoerd door belangrijke hovelingen, zoals abt Adelard van Corbie en hertog Erik van Friuli. Na de mislukte opstand van Karlomans halfbroer Pepijn met de Bult in 792, viel die in ongenade. Karloman werd door de paus opnieuw gedoopt met de naam Pepijn.
De belangrijkste gebeurtenissen tijdens het bewind van Pepijn:
791 veldtocht tegen de Avaren langs de Drava
793 onderdrukt een opstand van Benevento
795-6 oorlog tegen de Avaren. Met hulp van de Kroatische leider Vojnomir wist hij door te dringen in het gebied tussen Tisa en Donau (nu Hongarije) waar het Avaarse hoofdkwartier, de Ring, gelegen was. Het werd verwoest. Pepijn keerde terug met zoveel goud en zilver dat Einhard beweert dat dit de meest winstgevende onderneming van de Franken ooit was.
797 veldtocht tegen de Slaven aan de oostgrens
799 neem deel aan de veldtocht tegen de Saksen
Verovert Corsica op de Moren
810 Onderwerpt Venetië, Istrië en de steden aan de Dalmatische kust
In 806 verdeelde Karel de Grote zijn rijk onder zijn zoons in de Divisio regnorum om na zijn dood onenigheid onder zijn erfgenamen te voorkomen. Aan het al bestaande gebied van het Italiaanse koninkrijk voegde hij Beieren, Karinthië en de helft van Alemannië toe. Vreemd genoeg werd er niet gezegd wat er met de keizerstitel ging gebeuren, mogelijk omdat er daarover met Byzantium nog steeds onenigheid was. Het zou echter allemaal anders lopen.
Pepijn stierf voortijdig in 810, na een ziekte (vermoedelijk malaria). Met instemming van Karel de Grote volgde zijn bastaardzoon Bernard hem op als koning van Italië. Ook Pepijns jongere broer, Karel, stierf voortijdig. De keizer maakte daarom zijn derde wettige zoon Lodewijk tot zijn enige erfgenaam, met inbegrip van de keizerstitel. De bedoeling was dat Bernard van Italië -die dus als opvolger voor de keizerstitel gepasseerd werd- zijn oom net zo trouw zou dienen als Pepijn zijn vader gediend had, maar dat bleek al snel een vrome wens.
Huwelijk en kinderen
Er is geen huwelijk van Pepijn bekend. Wel had hij tenminste twee kinderen:
Bernard, (797 - Aken, 14 april 818). Opvolger van zijn vader als koning van Italië. Na zijn verzet tegen Lodewijk de Vrome afgezet en (onbedoeld) gedood.
Aeda, (geb. 798), gehuwd met de Saksische edelman Billung, ouders van Oda, de vrouw van Liudolf van Saksen
Er zijn veel speculaties over de identiteit van de minnares(sen) van Pepijn, maar geen van deze speculaties heeft echter historische gronden.
III. Karel de jonge, geboren omstreeks 772 in Aken (D). Karel is overleden op donderdag 4 december 811 in Beieren, ongeveer 39 jaar oud.
Notitie bij Karel: Toen Karel de Grote zijn rijk onder zijn zonen verdeelde, werd Karel de Jongere als koning van Neustrië aangewezen. Hij overleed echter drie jaar voor de dood van zijn vader.
Heerlijkheid:
| Koning |
IV. Adelais, geboren omstreeks 773 in Italie. Zij is overleden in augustus 774 in Italie, ongeveer 1 jaar oud. Zij is begraven in de abdij Saint-Arnoul te Metz.
Notitie: geboren tijdens het beleg van Pavia, begraven in de abdijkerk van Saint-Arnoul te Metz
V. Hrothrudis, geboren omstreeks 775. Zij is overleden in juni 810, ongeveer 35 jaar oud.
Notitie: In haar jeugd werd Rotrudis opgevoed en onderwezen aan het hof van Karel de Grote. Ze kreeg daar onderricht van diens belangrijkste raadgever Alcuin van York, die in zijn geschriften naar haar verwijst als Columba. Toen zij zes jaar oud was sloten Karel de Grote en keizerin Irene van het Byzantijnse Rijk een akkoord waarbij Rotrudis verloofd werd met haar negenjarige zoon Constantijn VI, die officieel Irene’s medekeizer was.
Om haar te onderwijzen in de Griekse cultuur en taal,zond de keizerin de monnik Elisaeus naar het hof van Karel de Grote. De verhouding tussen Karel de Grote en Irene vertroebelde echter in de loop van 786 en de verloving werd door haar ontbonden in 788.
Rotrudis werd later dan de minnares van Rorico van Maine en ze kreeg één zoon van hem, Lodewijk, die abt werd van het klooster van Saint-Denis en raadgever was van Karel de Kale. In sommige bronnen is er ook nog sprake van een dochter, Adeltrude. Deze zou gehuwd geweest zijn met Gerard, graaf van Auvergne en ze werd moeder van Ranulf I van Aquitanië (ca. 820-866).
In haar latere leven werd Rotrudis non in de abdij van Chelles, waar haar tante Gisela abdis was. Samen zouden ze de auteurs zijn van de brief gericht aan haar vroegere leermeester Alcuin, die op dat moment in Tours verbleef en waarin ze meer uitleg vroegen betreffende het evangelie van Johannes. Het resultaat zou het boek “Commentaria” geweest zijn dat Alcuin schreef, een veel toegankelijker en duidelijker tekst dan de op dat moment bestaande geschriften. De brief van de beide vrouwen werd gedateerd in het jaar 800, tien jaar voor de dood van Rotrudis.
Om haar te onderwijzen in de Griekse cultuur en taal,zond de keizerin de monnik Elisaeus naar het hof van Karel de Grote. De verhouding tussen Karel de Grote en Irene vertroebelde echter in de loop van 786 en de verloving werd door haar ontbonden in 788.
Rotrudis werd later dan de minnares van Rorico van Maine en ze kreeg één zoon van hem, Lodewijk, die abt werd van het klooster van Saint-Denis en raadgever was van Karel de Kale. In sommige bronnen is er ook nog sprake van een dochter, Adeltrude. Deze zou gehuwd geweest zijn met Gerard, graaf van Auvergne en ze werd moeder van Ranulf I van Aquitanië (ca. 820-866).
In haar latere leven werd Rotrudis non in de abdij van Chelles, waar haar tante Gisela abdis was. Samen zouden ze de auteurs zijn van de brief gericht aan haar vroegere leermeester Alcuin, die op dat moment in Tours verbleef en waarin ze meer uitleg vroegen betreffende het evangelie van Johannes. Het resultaat zou het boek “Commentaria” geweest zijn dat Alcuin schreef, een veel toegankelijker en duidelijker tekst dan de op dat moment bestaande geschriften. De brief van de beide vrouwen werd gedateerd in het jaar 800, tien jaar voor de dood van Rotrudis.
VI. Pippijn, geboren in 777. Hij is overleden op maandag 8 juli 810 in Milaan, 32 of 33 jaar oud. Hij is begraven in San Zeno Maggiore te Verona.
Hij trouwde, ten hoogste 19 jaar oud, vóór 796 met Chrothais. Zij is overleden.
Notitie: Vergezelde zijn vader naar Italië, alwaar hij werd gedoopt door paus Hadrianus, bij welke gelegenheid zijn naam Karel werd veranderd in Pippijn. Werd te Rome op 15.4.781 tot koning gekroond. Uit zijn verbintenis (voor 796) met Chrothais, zonder twijfel nauw geparenteerd aan Adelhard van Corbië en diens halfbroer Wala
Heerlijkheid:
| koning der Lombarden |
VIII. Lodewijk I “de Vrome", geboren in augustus 778 in Chasseneuil bij Poitiers. Hij is overleden op zondag 20 juni 840 in Ingelheim, 61 jaar oud.
Geboorte en naamgeving
Terwijl Karel de Grote in Noord-Spanje op veldtocht was, beviel zijn vrouw Hildegard, hetzij op 11 april, hetzij in juni/augustus 778 in de palts van Chasseneuil bij Poitiers van een tweeling. Na Karels terugkeer werden ze als Lodewijk en Lothar gedoopt. De Karolingische koningsnamen Karel, Karloman en Pepijn waren reeds aan Karels eerder geboren zonen vergeven, zodat men besloot terug te grijpen naar deze van de belangrijkste Merovingische koningen Chlodowech I ofte Clovis, en Chlotarius I. De kleine Lothar stierf reeds in 779, maar Lodewijk overleefde.
Koning van Aquitanië
Ten tijde van de geboorte van Lodewijk begon Karel de Grote een politiek van decentralisatie van bestuur en militair bevel vorm te geven. Doel daarvan was om in alle strategische grensgebieden een permanent aanwezige macht te hebben, onafhankelijk van de verblijfplaats van Karel zelf. Hiertoe creëerde Karel koninkrijken voor zijn zoons, die daar moesten gaan wonen en het bestuur en het militaire bevel op zich moesten nemen. Lodewijk, drie jaar oud, werd in 781 koning van Aquitanië en daarmee belast met de confrontatie met de Arabieren in Spanje, onder regentschap van een hofhouding van ervaren hovelingen, bestuurders en bevelhebbers, die zijn taken voor hem waarnamen.
Lodewijk ontving als kind goed onderwijs, hij sprak vloeiend Latijn en beheerste ook Grieks. Hij werd verder opgevoed volgens de gewoonten en wetten van Aquitanië.
In 797 verwierf Lodewijk Barcelona nadat de Arabische gouverneur van die stad in opstand was gekomen en toen zijn opstand mislukte de stad liever aan de Franken overdroeg. In 799 ging Barcelona verloren maar in 800 leidde Lodewijk met Willem met de Hoorn en zijn zoon Bera, een leger van Aquitaniërs, Basken, Visigoten (uit Septimanië en de Provence) en belegerde Barcelona, de stad valt uiteindelijk in 801. Hiermee ontstond de Spaanse Mark.
In 806 regelde Karel de Grote zijn erfenis. Volgens deze verdeling zou Karel de jongere vermoedelijk koning worden boven zijn broers en kreeg hij de kern van het rijk, Pepijn kreeg Italië en delen van Zuid-Duitsland en Lodewijk kreeg Aquitanië, een deel van Bourgondië en de Provence.
In 812 bedwong Lodewijk een Baskische opstand. Hij ging voor zijn vader minstens een keer op campagne tegen Benevento in Zuid-Italië.
Keizer
Door de dood van zijn beide oudere broers, Pepijn en Karel de Jongere, was Lodewijk de enige overgebleven erfgenaam. Op 11 september 813 kwamen de rijksgroten te Aken bijeen en waren getuige van de feestelijke verheffing van de zoon van Karel de Grote tot mederegent en exclusieve erfgenaam van het Rijk, met de daaraan verbonden konings- en keizerstitels. In 814 werd Lodewijk koning van de Franken als opvolger van zijn vader. Hij regeerde vrijwel het gehele rijk zelf, alleen Italië heeft met Bernard (zoon van Pepijn) nog een eigen koning.
Het beleid van Lodewijk werd sterk bepaald door de invloed van zijn hovelingen (waaronder veel van zijn vertrouwelingen uit Aquitanië) en zijn echtgenotes. Hij begon een intensieve periode van wetgeving en staatkundige en kerkelijke hervorming. Lodewijk verplichtte alle kloosters de leefregels van Benedictus te volgen en hij moderniseerde de rechtspraak. Hij stuurde al zijn ongetrouwde (half)zusters naar het klooster om zo machtsvorming rondom toekomstige zwagers bij voorbaat te voorkomen. Zijn onwettige halfbroers liet hij met rust maar zijn neven (behalve Bernard) dwong hij ook om in het klooster te treden, hoewel die juist bijzonder trouw waren geweest. Zijn belangrijkste raadslieden waren graaf Bernard van Septimanië en Ebbo, de zoon van zijn min en dus een soort broer, die hij in 816 aartsbisschop van Reims werd. Hij hield ook ministers van zijn vader zoals Elisachar (abt van St Maximin te Trier) en Hildebold (aartsbisschop van Keulen) aan. In 815 maakte hij zijn zoons, Lotharius en Pepijn respectievelijk gouverneur van Beieren en gouverneur van Aquitanië. In 816 tenslotte werd Lodewijk door paus Stephanus, te Reims, tot keizer van het Westen gekroond.
Opstanden en conflicten
Conflicten tussen Lodewijk en zijn zoons, en tussen de zoons onderling, worden hieronder apart behandeld.
815: een opstand van de hertog van Gascogne, maar die werd verslagen en vervangen door Wolf III Centullus van Gascogne, die in 818 op zijn beurt zou worden vervangen
816: een opstand van de Sorben en de Obodriten wordt voor een paar jaar onderdrukt.
817: Vikingen plunderden langs de Elbe
818: onderwerping van Bretagne. Vikingen plunderden langs de Loire
820: campagne tegen de Arabieren in Spanje loopt op niets uit omdat de verantwoordelijke edelen (o.a. Hugo van Tours) de expeditie traineerden. Meerdere jaren van campagnes (samen met de Dalmatiërs) tegen de Kroaten hebben een wisselend succes, maar uiteindelijk werden de Kroaten verslagen. Vikingen plunderen in Vlaanderen.
822: Lodewijk begint uit politieke overwegingen de zendingsarbeid onder de Denen. Lodewijk maakt de paus weer meer afhankelijk van de keizer.
824: Lodewijk onderwierp Bulgaarse stammen in de Pannonische laagvlakte
827: Lodewijk verloor Pannonie aan de Bulgaren. Moren belegeren Barcelona
832: Moren hielden plundertochten tot bij Marseille en in het Rhônedal
een kerkelijke feestdag in 817 in Aken, stortte een houten loopbrug tussen het paleis en de kerk in. Ook Lodewijk was op die loopbrug aanwezig maar bleef ongedeerd, hoewel er veel slachtoffers vielen. Deze gebeurtenis was voor Lodewijk een van de redenen om zijn opvolging te regelen. In het document Ordinatio Imperii benoemde hij zijn oudste zoon Lotharius tot eerste erfgenaam en medekeizer en zijn andere zoons Pepijn (Aquitanië, Gascogne, Toulouse, Carcassonne, Autun, Avallon, Nevers) en Lodewijk (Beieren en aanliggende marken) en hun neef Bernard (Italië) tot onder-koningen. Hij probeerde hiermee te bereiken dat de eenheid van zijn rijk na zijn eventueel overlijden zou worden bewaard en dat zo een burgeroorlog zou kunnen worden voorkomen. In feite heeft Lodewijk door de benoeming van koningen in grensgebieden met sterke tegenstanders teruggegrepen op de staatsinrichting van Karel de Grote :
Pepijn tegen de Arabieren in Spanje
Bernard tegen de Arabieren en het Byzantijnse Rijk in Italië
Lodewijk tegen de Avaren en andere volken uit Oost-Europa
Opstand van Bernard
Bernard vond dat zijn positie door de Ordinatio Imperii was verzwakt en was bang dat hij uiteindelijk in een ondergeschikte positie ten opzichte van de zoons van Lodewijk zou worden gedwongen. Aan zijn hof werden wilde plannen gemaakt over een onafhankelijk koninkrijk en hij stuurde troepen om de Alpenpassen te bezetten. Lodewijk trok met zijn leger naar Chalon-sur-Saône en nodigde Bernard uit hem daar te bezoeken. Toen bleek dat een aantal van zijn belangrijke edelen een opstand niet zouden steunen, had Bernard geen keuze dan te gaan en zich uiteindelijk over te geven. Hij werd ter dood veroordeeld, maar daarna begenadigd. Wel werden zijn ogen uitgestoken. Nadat deze straf in Aken onoordeelkundig was uitgevoerd, stierf Bernard alsnog na twee dagen van ondragelijk lijden. Bisschop Theodulf van Orléans, een van de grootste geleerden van het rijk, werd van medeplichtigheid beschuldigd en opgesloten in een klooster, waar hij korte tijd later onder verdachte omstandigheden overleed. Het lot van Bernard en Theodulf bezorgde Lodewijk een groot schuldgevoel, dat hem de rest van zijn leven zou belastten. Hij zou de dood van zijn vrouw in 818 zien als een straf van god, hoewel er ook geruchten waren dat Ermengarde zelf de hand in de dood van Bernard had gehad.
In reactie op de opstand van Bernard dwong Lodewijk zijn halfbroers om toe te treden tot de geestelijkheid. In 822 deed Lodewijk voor zijn hof en voor de paus een publieke schuldbekentenis, waar hij de verantwoordelijkheid voor de dood van Bernard op zich nam. Hij beleed daarbij ook een aantal andere fouten en zonden. Dit was slecht voor zijn prestige onder de edelen. Hij liet zijn neven toen weer uit het klooster en gaf ze weer functies aan het hof.
Crisis (829 - 835)
Op aandringen van zijn tweede echtgenote, Judith benoemde Lodewijk in 829 hun zoon Karel tot hertog (niet koning, dus formeel geen inbreuk op de Ordinatio Imperii) van Alemannië (Elzas, Zwaben, Raetië en een deel van Bourgondië). Dit ging natuurlijk ten koste van het erfdeel van Lotharius. Op aandrang van Wala, een van de neven van Lodewijk, die weer uit het klooster was gelaten, en andere edelen die waren verdrongen door gunstelingen van Judith, begonnen de broers Lotharius, Pepijn en Lodewijk een opstand tegen hun vader en vooral ook tegen de invloed, die Judith op Lodewijk had. Ebbo en Hildwin steunden de opstand net als een aantal bisschoppen. Bernard van Septimanië, de belangrijkste hoveling en een bondgenoot van Judith, werd beschuldigd van overspel met Judith - hij zou misschien zelfs de vader van Karel zijn.
In 830 overtuigde Wala Pepijn van het gevaar van Bernard van Septimanië. Pepijn trok met een leger naar Parijs en ontmoette met zijn leger Lodewijk de Duitser even ten noorden van Parijs. Lodewijk de Vrome keerde terug van weer een campagne tegen Bretagne (juist begonnen om door een externe vijand te bestrijden de eenheid te bewaren) en ging naar Compiègne. Daar werd hij door Pepijn gevangengenomen. Judith werd in Poitiers gevangengezet en Bernard van Septimanië vluchtte naar Barcelona. Lotharius trok in 831 met een groot leger naar het noorden en riep in Nijmegen een rijksdag bijeen. Maar Lodewijk de Vrome had Pepijn en Lodewijk de Duitser een groter deel in de erfenis beloofd en ook de lokale edelen bleven trouw aan Lodewijk de Vrome. Op de rijksdag moesten de zoons hun vader weer als koning erkennen. Lotharius werd begenadigd maar werd wel naar Italië verbannen. Judith moest een eed zweren dat zij onschuldig was. Wala en andere belangrijke edelen en geestelijken die achter de opstand zaten werden verbannen. Het gebied van Pepijn werd uitgebreid tot aan de Somme. Het gebied van Lodewijk de Duitser werd uitgebreid tot aan de Rijn. Karel kreeg het tussenliggende gebied van de Moezel tot aan de Provence. Lotharius hield alleen Italië over.
In 832 werd Pepijn aan het hof ontboden, waar hij kil werd ontvangen, als gevolg waarvan hij het hof zonder toestemming van zijn vader verliet. Lodewijk de Vrome was bang voor een opstand en stuurde een leger naar Aquitanië. Ondertussen trok Lodewijk de Duitser Schwaben (wat volgens de regeling van 831 binnen zijn gebied viel) binnen met Slavische bondgenoten. Lodewijk de Vrome onderwierp Lodewijk de Duitser bij Augsburg en Pepijn bij Limoges. Hij was zo boos dat hij Pepijn en Lodewijk al hun gebieden ontnam. Vervolgens benoemde hij Karel tot koning van Aquitanië en wees de rest van het keizerrijk aan Lotharius toe. Die koos echter voor een machtsgreep, verbond zich met Pepijn en Lodewijk de Duitser en marcheerde in 833 naar het noorden. De legers van Lodewijk de Vrome aan de ene kant en de drie opstandige broers aan de andere kant, ontmoetten elkaar bij Colmar. Er werd dagenlang onderhandeld maar ondertussen hadden de broers, met hulp van de paus, een deel van het leger van Lodewijk omgekocht of overgehaald om hun kant te kiezen. Lodewijk beval zijn resterende troepen uiteindelijk om niet meer te vechten om een kansloos bloedbad te voorkomen, en werd gevangengenomen en opgesloten in de Sint-Medardusabdij te Soissons. De plaats van de veldslag, die niet doorging, ging de geschiedenis in als het Lügenfeld (niet van leugen, maar van lueg - hinderlaag - die de drie zoons hier tegen hun vader gespannen hadden door zijn soldaten om te kopen). Karel de Kale werd opgesloten in de abdij van Prüm en Judith in Tortona. Lodewijk de Vrome werd door een synode (onder voorzitterschap van Ebbo) in Soissons afgezet en moest te Compiègne een openbare schuldbekentenis doen. Hij werd in Reims symbolisch van de drempel van de kerk verbannen.
Lodewijk de Duitser (inmiddels getrouwd met een zuster van Judith) begon onder invloed van zijn familie en schoonfamilie weer toenadering tot Lodewijk de Vrome te zoeken. Uit boosheid over het gedrag van Lotharius en de vernedering van Lodewijk de Vrome kozen ook steeds meer edelen in Neustrië en Austrasië de kant van Lodewijk de Vrome. Lotharius werd gedwongen om zich terug te trekken op Bourgondië. In 834 wilde Lotharius de situatie van de Ordinatio Imperii van 817 herstellen, waarbij hij als keizer dus boven zijn broers zou staan. Pepijn en Lodewijk waren hier niet van gediend, want zij wilden vasthouden aan de verdeling van 831 (zonder Karel) en als zelfstandige koningen regeren, zij verdreven Lotharius naar Italië en maakten hun vader weer keizer. In 835 verloren de belangrijkste partijgangers van Lotharius hun ambten en een aantal van hen overleed tijdens een epidemie in Italië.
De crisis was voorbij, maar Lodewijk zou de rest van zijn regering voortdurend in conflict blijven met zijn zoons.
De laatste jaren
De laatste jaren van het bewind van Lodewijk werden gekenmerkt door steeds wisselende allianties met zijn zonen, waarbij die geregeld titels en gebieden kregen en weer kwijtraakten. Ook in deze jaren vonden gewapende confrontaties met zijn zoons plaats. De aanvallen van de Vikingen werden heftiger.
836 - Vikingen plunderden Utrecht en Antwerpen.
837 - Vikingen veroverden Nijmegen, maar werden door Lodewijk de Vrome verjaagd. Karel werd tot koning van Alemannië en Bourgondië gekroond. Dit ging vooral ten koste van Lodewijk de Duitser, die prompt in opstand kwam. Lodewijk de Vrome gaf in reactie alle gebieden van Lodewijk de Duitser behalve Beieren aan Karel.
838 - Vrede met de Vikingen. Lodewijk de Vrome beval de bouw van een Noordzee-vloot en stelde gezanten aan voor Friesland. Na het overlijden van Pepijn benoemde Lodewijk Karel ook tot koning van Aquitanië maar de edelen kozen Pepijns zoon: Pepijn II. Lodewijk dreigde met een aanval.
839 - Lodewijk de Duitser viel Schwaben binnen, Pepijn II trok naar de Loire. De Vikingen vielen Friesland binnen en plunderden Dorestad. Lotharius koos door bemiddeling van Judith nu de kant van Lodewijk de Vrome. Pepijn II werd verslagen en onterfd.
840 - Karel werd erkend als koning van Aquitanië. Lodwijk dreef Lodewijk de Duitser terug tot aan de Oostmark. Het keizerrijk werd door Lodewijk opnieuw verdeeld: Karel kreeg Neustrië en Aquitanië, Lodewijk de Duitser kreeg Beieren en de rest van het rijk was voor Lotharius.
Op 20 juni 840 overleed Lodewijk na een ziekte in de palts van Ingelheim, op een eiland in de Rijn. Lodewijk ligt begraven in de abdij van St Arnulph te Metz. Na drie jaar van spanning en strijd zouden zijn zoons uiteindelijk zelf bepalen hoe het rijk werd verdeeld.
Karolingische muntslag
De gebruikelijke munteenheid was de denier, ook wel Penning genoemd. De voorkant laat meestal een kruis zien, de achterkant een tempeltje. De zilveren denier (denarius) is al tijdens de Romeinse Republiek, dat wil zeggen, vanaf 223 v.Chr., in gebruik geweest. De ondergang van het West-Romeinse Rijk in 476 n.Chr. betekende ook het verdwijnen van de denarius. De vader van Lodewijk, Karel de Grote herintroduceerde de penning. De muntslag van Lodewijk de Vrome vond onder andere plaats in Utrecht, Dorestad en mogelijk Deventer.
Karakteristiek voor Lodewijk de Vrome is het randschrift "XPISTIANA RELIGIO".
Hij:
Notitie: Lodewijk heeft een goede opleiding gekregen en was zeer gelovig. Hij streefde er naar een goede keizer te zijn en de erfenis van zijn vader te bestendigen. Hij was de eerste Frankische heerser die bij de de regeling van de erfopvolging afweek van het Salische recht, dat eiste dat het rijk in gelijke delen onder zijn zoons zou moeten worden verdeeld. Deze praktijk leidde steevast tot jaren of zelfs generaties van oorlogen tussen de Frankische deel-koninkrijken. In plaats daarvan probeerde hij een regeling te formuleren waardoor het rijk ongedeeld zou blijven. Zijn autoriteit en zijn politieke talent waren onvoldoende om deze regeling met succes door te voeren. Doordat zijn oudste zoons en veel van de hoge edelen zich benadeeld voelden, werd het laatste decennium van zijn regering gekenmerkt door burgeroorlogen en het afbrokkelen van Lodewijks positie. Na zijn dood werd het rijk tussen zijn nog levende zoons verdeeld. Hiermee werd de basis gelegd voor de staatkundige verdeling van Europa in het latere Frankrijk, Duitsland en Italië.
10 Een penning van Lodewijk de Vrome (bron: vHerwijnen)
Terwijl Karel de Grote in Noord-Spanje op veldtocht was, beviel zijn vrouw Hildegard, hetzij op 11 april, hetzij in juni/augustus 778 in de palts van Chasseneuil bij Poitiers van een tweeling. Na Karels terugkeer werden ze als Lodewijk en Lothar gedoopt. De Karolingische koningsnamen Karel, Karloman en Pepijn waren reeds aan Karels eerder geboren zonen vergeven, zodat men besloot terug te grijpen naar deze van de belangrijkste Merovingische koningen Chlodowech I ofte Clovis, en Chlotarius I. De kleine Lothar stierf reeds in 779, maar Lodewijk overleefde.
Koning van Aquitanië
Ten tijde van de geboorte van Lodewijk begon Karel de Grote een politiek van decentralisatie van bestuur en militair bevel vorm te geven. Doel daarvan was om in alle strategische grensgebieden een permanent aanwezige macht te hebben, onafhankelijk van de verblijfplaats van Karel zelf. Hiertoe creëerde Karel koninkrijken voor zijn zoons, die daar moesten gaan wonen en het bestuur en het militaire bevel op zich moesten nemen. Lodewijk, drie jaar oud, werd in 781 koning van Aquitanië en daarmee belast met de confrontatie met de Arabieren in Spanje, onder regentschap van een hofhouding van ervaren hovelingen, bestuurders en bevelhebbers, die zijn taken voor hem waarnamen.
Lodewijk ontving als kind goed onderwijs, hij sprak vloeiend Latijn en beheerste ook Grieks. Hij werd verder opgevoed volgens de gewoonten en wetten van Aquitanië.
In 797 verwierf Lodewijk Barcelona nadat de Arabische gouverneur van die stad in opstand was gekomen en toen zijn opstand mislukte de stad liever aan de Franken overdroeg. In 799 ging Barcelona verloren maar in 800 leidde Lodewijk met Willem met de Hoorn en zijn zoon Bera, een leger van Aquitaniërs, Basken, Visigoten (uit Septimanië en de Provence) en belegerde Barcelona, de stad valt uiteindelijk in 801. Hiermee ontstond de Spaanse Mark.
In 806 regelde Karel de Grote zijn erfenis. Volgens deze verdeling zou Karel de jongere vermoedelijk koning worden boven zijn broers en kreeg hij de kern van het rijk, Pepijn kreeg Italië en delen van Zuid-Duitsland en Lodewijk kreeg Aquitanië, een deel van Bourgondië en de Provence.
In 812 bedwong Lodewijk een Baskische opstand. Hij ging voor zijn vader minstens een keer op campagne tegen Benevento in Zuid-Italië.
Keizer
Door de dood van zijn beide oudere broers, Pepijn en Karel de Jongere, was Lodewijk de enige overgebleven erfgenaam. Op 11 september 813 kwamen de rijksgroten te Aken bijeen en waren getuige van de feestelijke verheffing van de zoon van Karel de Grote tot mederegent en exclusieve erfgenaam van het Rijk, met de daaraan verbonden konings- en keizerstitels. In 814 werd Lodewijk koning van de Franken als opvolger van zijn vader. Hij regeerde vrijwel het gehele rijk zelf, alleen Italië heeft met Bernard (zoon van Pepijn) nog een eigen koning.
11 Oorkonde van Lodewijk de Vrome, verleend aan de Sint-Baafsabdij, waarin Lodewijk haar immuniteit bevestigt die ze reeds ontvangen had van Lodewijks vader (in het Stadsmuseum Gent)
Opstanden en conflicten
Conflicten tussen Lodewijk en zijn zoons, en tussen de zoons onderling, worden hieronder apart behandeld.
815: een opstand van de hertog van Gascogne, maar die werd verslagen en vervangen door Wolf III Centullus van Gascogne, die in 818 op zijn beurt zou worden vervangen
816: een opstand van de Sorben en de Obodriten wordt voor een paar jaar onderdrukt.
817: Vikingen plunderden langs de Elbe
818: onderwerping van Bretagne. Vikingen plunderden langs de Loire
820: campagne tegen de Arabieren in Spanje loopt op niets uit omdat de verantwoordelijke edelen (o.a. Hugo van Tours) de expeditie traineerden. Meerdere jaren van campagnes (samen met de Dalmatiërs) tegen de Kroaten hebben een wisselend succes, maar uiteindelijk werden de Kroaten verslagen. Vikingen plunderen in Vlaanderen.
822: Lodewijk begint uit politieke overwegingen de zendingsarbeid onder de Denen. Lodewijk maakt de paus weer meer afhankelijk van de keizer.
824: Lodewijk onderwierp Bulgaarse stammen in de Pannonische laagvlakte
827: Lodewijk verloor Pannonie aan de Bulgaren. Moren belegeren Barcelona
832: Moren hielden plundertochten tot bij Marseille en in het Rhônedal
een kerkelijke feestdag in 817 in Aken, stortte een houten loopbrug tussen het paleis en de kerk in. Ook Lodewijk was op die loopbrug aanwezig maar bleef ongedeerd, hoewel er veel slachtoffers vielen. Deze gebeurtenis was voor Lodewijk een van de redenen om zijn opvolging te regelen. In het document Ordinatio Imperii benoemde hij zijn oudste zoon Lotharius tot eerste erfgenaam en medekeizer en zijn andere zoons Pepijn (Aquitanië, Gascogne, Toulouse, Carcassonne, Autun, Avallon, Nevers) en Lodewijk (Beieren en aanliggende marken) en hun neef Bernard (Italië) tot onder-koningen. Hij probeerde hiermee te bereiken dat de eenheid van zijn rijk na zijn eventueel overlijden zou worden bewaard en dat zo een burgeroorlog zou kunnen worden voorkomen. In feite heeft Lodewijk door de benoeming van koningen in grensgebieden met sterke tegenstanders teruggegrepen op de staatsinrichting van Karel de Grote :
Pepijn tegen de Arabieren in Spanje
Bernard tegen de Arabieren en het Byzantijnse Rijk in Italië
Lodewijk tegen de Avaren en andere volken uit Oost-Europa
Opstand van Bernard
Bernard vond dat zijn positie door de Ordinatio Imperii was verzwakt en was bang dat hij uiteindelijk in een ondergeschikte positie ten opzichte van de zoons van Lodewijk zou worden gedwongen. Aan zijn hof werden wilde plannen gemaakt over een onafhankelijk koninkrijk en hij stuurde troepen om de Alpenpassen te bezetten. Lodewijk trok met zijn leger naar Chalon-sur-Saône en nodigde Bernard uit hem daar te bezoeken. Toen bleek dat een aantal van zijn belangrijke edelen een opstand niet zouden steunen, had Bernard geen keuze dan te gaan en zich uiteindelijk over te geven. Hij werd ter dood veroordeeld, maar daarna begenadigd. Wel werden zijn ogen uitgestoken. Nadat deze straf in Aken onoordeelkundig was uitgevoerd, stierf Bernard alsnog na twee dagen van ondragelijk lijden. Bisschop Theodulf van Orléans, een van de grootste geleerden van het rijk, werd van medeplichtigheid beschuldigd en opgesloten in een klooster, waar hij korte tijd later onder verdachte omstandigheden overleed. Het lot van Bernard en Theodulf bezorgde Lodewijk een groot schuldgevoel, dat hem de rest van zijn leven zou belastten. Hij zou de dood van zijn vrouw in 818 zien als een straf van god, hoewel er ook geruchten waren dat Ermengarde zelf de hand in de dood van Bernard had gehad.
In reactie op de opstand van Bernard dwong Lodewijk zijn halfbroers om toe te treden tot de geestelijkheid. In 822 deed Lodewijk voor zijn hof en voor de paus een publieke schuldbekentenis, waar hij de verantwoordelijkheid voor de dood van Bernard op zich nam. Hij beleed daarbij ook een aantal andere fouten en zonden. Dit was slecht voor zijn prestige onder de edelen. Hij liet zijn neven toen weer uit het klooster en gaf ze weer functies aan het hof.
Crisis (829 - 835)
Op aandringen van zijn tweede echtgenote, Judith benoemde Lodewijk in 829 hun zoon Karel tot hertog (niet koning, dus formeel geen inbreuk op de Ordinatio Imperii) van Alemannië (Elzas, Zwaben, Raetië en een deel van Bourgondië). Dit ging natuurlijk ten koste van het erfdeel van Lotharius. Op aandrang van Wala, een van de neven van Lodewijk, die weer uit het klooster was gelaten, en andere edelen die waren verdrongen door gunstelingen van Judith, begonnen de broers Lotharius, Pepijn en Lodewijk een opstand tegen hun vader en vooral ook tegen de invloed, die Judith op Lodewijk had. Ebbo en Hildwin steunden de opstand net als een aantal bisschoppen. Bernard van Septimanië, de belangrijkste hoveling en een bondgenoot van Judith, werd beschuldigd van overspel met Judith - hij zou misschien zelfs de vader van Karel zijn.
In 830 overtuigde Wala Pepijn van het gevaar van Bernard van Septimanië. Pepijn trok met een leger naar Parijs en ontmoette met zijn leger Lodewijk de Duitser even ten noorden van Parijs. Lodewijk de Vrome keerde terug van weer een campagne tegen Bretagne (juist begonnen om door een externe vijand te bestrijden de eenheid te bewaren) en ging naar Compiègne. Daar werd hij door Pepijn gevangengenomen. Judith werd in Poitiers gevangengezet en Bernard van Septimanië vluchtte naar Barcelona. Lotharius trok in 831 met een groot leger naar het noorden en riep in Nijmegen een rijksdag bijeen. Maar Lodewijk de Vrome had Pepijn en Lodewijk de Duitser een groter deel in de erfenis beloofd en ook de lokale edelen bleven trouw aan Lodewijk de Vrome. Op de rijksdag moesten de zoons hun vader weer als koning erkennen. Lotharius werd begenadigd maar werd wel naar Italië verbannen. Judith moest een eed zweren dat zij onschuldig was. Wala en andere belangrijke edelen en geestelijken die achter de opstand zaten werden verbannen. Het gebied van Pepijn werd uitgebreid tot aan de Somme. Het gebied van Lodewijk de Duitser werd uitgebreid tot aan de Rijn. Karel kreeg het tussenliggende gebied van de Moezel tot aan de Provence. Lotharius hield alleen Italië over.
In 832 werd Pepijn aan het hof ontboden, waar hij kil werd ontvangen, als gevolg waarvan hij het hof zonder toestemming van zijn vader verliet. Lodewijk de Vrome was bang voor een opstand en stuurde een leger naar Aquitanië. Ondertussen trok Lodewijk de Duitser Schwaben (wat volgens de regeling van 831 binnen zijn gebied viel) binnen met Slavische bondgenoten. Lodewijk de Vrome onderwierp Lodewijk de Duitser bij Augsburg en Pepijn bij Limoges. Hij was zo boos dat hij Pepijn en Lodewijk al hun gebieden ontnam. Vervolgens benoemde hij Karel tot koning van Aquitanië en wees de rest van het keizerrijk aan Lotharius toe. Die koos echter voor een machtsgreep, verbond zich met Pepijn en Lodewijk de Duitser en marcheerde in 833 naar het noorden. De legers van Lodewijk de Vrome aan de ene kant en de drie opstandige broers aan de andere kant, ontmoetten elkaar bij Colmar. Er werd dagenlang onderhandeld maar ondertussen hadden de broers, met hulp van de paus, een deel van het leger van Lodewijk omgekocht of overgehaald om hun kant te kiezen. Lodewijk beval zijn resterende troepen uiteindelijk om niet meer te vechten om een kansloos bloedbad te voorkomen, en werd gevangengenomen en opgesloten in de Sint-Medardusabdij te Soissons. De plaats van de veldslag, die niet doorging, ging de geschiedenis in als het Lügenfeld (niet van leugen, maar van lueg - hinderlaag - die de drie zoons hier tegen hun vader gespannen hadden door zijn soldaten om te kopen). Karel de Kale werd opgesloten in de abdij van Prüm en Judith in Tortona. Lodewijk de Vrome werd door een synode (onder voorzitterschap van Ebbo) in Soissons afgezet en moest te Compiègne een openbare schuldbekentenis doen. Hij werd in Reims symbolisch van de drempel van de kerk verbannen.
Lodewijk de Duitser (inmiddels getrouwd met een zuster van Judith) begon onder invloed van zijn familie en schoonfamilie weer toenadering tot Lodewijk de Vrome te zoeken. Uit boosheid over het gedrag van Lotharius en de vernedering van Lodewijk de Vrome kozen ook steeds meer edelen in Neustrië en Austrasië de kant van Lodewijk de Vrome. Lotharius werd gedwongen om zich terug te trekken op Bourgondië. In 834 wilde Lotharius de situatie van de Ordinatio Imperii van 817 herstellen, waarbij hij als keizer dus boven zijn broers zou staan. Pepijn en Lodewijk waren hier niet van gediend, want zij wilden vasthouden aan de verdeling van 831 (zonder Karel) en als zelfstandige koningen regeren, zij verdreven Lotharius naar Italië en maakten hun vader weer keizer. In 835 verloren de belangrijkste partijgangers van Lotharius hun ambten en een aantal van hen overleed tijdens een epidemie in Italië.
De crisis was voorbij, maar Lodewijk zou de rest van zijn regering voortdurend in conflict blijven met zijn zoons.
De laatste jaren
De laatste jaren van het bewind van Lodewijk werden gekenmerkt door steeds wisselende allianties met zijn zonen, waarbij die geregeld titels en gebieden kregen en weer kwijtraakten. Ook in deze jaren vonden gewapende confrontaties met zijn zoons plaats. De aanvallen van de Vikingen werden heftiger.
836 - Vikingen plunderden Utrecht en Antwerpen.
837 - Vikingen veroverden Nijmegen, maar werden door Lodewijk de Vrome verjaagd. Karel werd tot koning van Alemannië en Bourgondië gekroond. Dit ging vooral ten koste van Lodewijk de Duitser, die prompt in opstand kwam. Lodewijk de Vrome gaf in reactie alle gebieden van Lodewijk de Duitser behalve Beieren aan Karel.
838 - Vrede met de Vikingen. Lodewijk de Vrome beval de bouw van een Noordzee-vloot en stelde gezanten aan voor Friesland. Na het overlijden van Pepijn benoemde Lodewijk Karel ook tot koning van Aquitanië maar de edelen kozen Pepijns zoon: Pepijn II. Lodewijk dreigde met een aanval.
839 - Lodewijk de Duitser viel Schwaben binnen, Pepijn II trok naar de Loire. De Vikingen vielen Friesland binnen en plunderden Dorestad. Lotharius koos door bemiddeling van Judith nu de kant van Lodewijk de Vrome. Pepijn II werd verslagen en onterfd.
840 - Karel werd erkend als koning van Aquitanië. Lodwijk dreef Lodewijk de Duitser terug tot aan de Oostmark. Het keizerrijk werd door Lodewijk opnieuw verdeeld: Karel kreeg Neustrië en Aquitanië, Lodewijk de Duitser kreeg Beieren en de rest van het rijk was voor Lotharius.
Op 20 juni 840 overleed Lodewijk na een ziekte in de palts van Ingelheim, op een eiland in de Rijn. Lodewijk ligt begraven in de abdij van St Arnulph te Metz. Na drie jaar van spanning en strijd zouden zijn zoons uiteindelijk zelf bepalen hoe het rijk werd verdeeld.
Karolingische muntslag
De gebruikelijke munteenheid was de denier, ook wel Penning genoemd. De voorkant laat meestal een kruis zien, de achterkant een tempeltje. De zilveren denier (denarius) is al tijdens de Romeinse Republiek, dat wil zeggen, vanaf 223 v.Chr., in gebruik geweest. De ondergang van het West-Romeinse Rijk in 476 n.Chr. betekende ook het verdwijnen van de denarius. De vader van Lodewijk, Karel de Grote herintroduceerde de penning. De muntslag van Lodewijk de Vrome vond onder andere plaats in Utrecht, Dorestad en mogelijk Deventer.
Karakteristiek voor Lodewijk de Vrome is het randschrift "XPISTIANA RELIGIO".
Heerlijkheid:
| koning van Aquitanië, keizer en mederegent |
(2) trouwde, ongeveer 16 jaar oud, omstreeks 794 met Irmingard van Haspengouw, ongeveer 14 jaar oud. Zij is geboren omstreeks 780, dochter van Ingram van Haspengouw. Zij is overleden op zondag 3 oktober 818, ongeveer 38 jaar oud.
(3) trouwde, 40 jaar oud, in februari 819 in Aken (D) met Judith van Beieren - Welf, ongeveer 19 jaar oud. Judith is geboren omstreeks 800, dochter van Welf I van Argengouw en Heilwich Van Saksen. Judith is overleden op donderdag 19 april 843 in Tours (Indre-et-Loire), ongeveer 43 jaar oud.
Heerlijkheid:
Keizerin
Keizerin
Kinderen van Karel en Fastrada (Fastrée):
Kind van Karel en Madelgardis (Mathalgarde):
Kind van Karel en Gerswindis:
Kinderen van Karel en Adelindis:
Kind van Karel en Regina (Régine, Reine):
Generatie 2 (ouders)
2 Pippijn III "de korte", geboren omstreeks 715. Hij is overleden op zaterdag 24 september 768 in St.Denis, ongeveer 53 jaar oud.
Notitie: Pippijn III ’de Korte’ wordt omstreeks 715 geboren als zoon van Karel Martel en Rotrudis (Chrotrud) van Trier. Pippijn en zijn oudere broer Carloman worden opgeleid door de monikken van Saint Denis. Deze kerkelijke opvoeding zal bepalend blijken te zijn voor hun latere houding ten opzichte van de Katholieke kerk. Wanneer in 741 hun vader sterft, volgen de twee prinsen hem gezamenlijk op als hofmeijer van de Merovingische koning. Echter niet zonder felle weerstand. Ten eerste eist hun halfbroer Griffon (zoon van Karel Martel en de Beierse Sonnichilde) zijn aandeel op. Daarnaast zien de Hertogen van Acquitanië en de Alamannen hierin een mooie gelegenheid om de macht van de Franken te breken. Pippijn en zijn broer zijn dan ook voortdurend verwikkeld in oorlogen. Zij weten echter al hun tegenstanders, waaronder de Beieren en de Saksen, te verslaan en de eenheid binnen het koninkrijk te bewaren.
Omdat Carloman van mening is dat de eenheid nauw verbonden is met de persoon van de koning, helpt hij in 743 Childerik, de laatste Merovingische koning op de troon. In 747 treedt hij in het klooster in. Daarmee wordt de grootste bedreiging van de eenheid binnen het koninkrijk (de gedeelde macht van hem en zijn broer) weggenomen. Bovendien wordt hiermee de weg geëffend voor de uiteindelijke kroning van Pippijn tot koning der Franken.
Pippijn heeft er ondertussen, met hulp van zijn halfbroer Griffon, voor gezorgd dat de Frankische grenzen volledig zijn hersteld. Nadat hij dit voor elkaar heeft gekregen wendt hij zich tot de paus met de vraag of het eigenlijk redelijk is dat een figuur die geen feitelijke macht bezit (de Merovingische koning Childerik), de titel Koning der Franken kan dragen. De paus, die op zoek was naar een sterke bondgenoot in zijn strijd tegen de Lombarden, laat weten dat hij deze situatie inderdaad onacceptabel vindt en dat hij Pippijn beschouwt als de rechtmatige Koning der Franken. Pippijn krijgt zijn kroon echter niet van de paus maar van de Franken. In 751 wordt hij tot koning gekozen en vervolgens door Aartsbisschop Bonifatius in Soissons gezalfd. Door deze ceremonie wordt de macht van Frankrijk en Rome verenigd. In 754 wordt Pippijn tot koning gekroond door de Paus in Saint Denis.
Pippijn steunt de paus in zijn strijd tegen de Lombarden. Hij overwint en schenkt een deel van centraal Italië aan de kerk (Donatio Pepini). Hierdoor wordt de paus in feite een regerend machthebber die, door trouw te zweren aan Pippijn, zichzelf onder de bescherming van de Franken heeft geplaatst. De samenvoeging van de wereldlijke en kerkelijke macht heeft grote gevolgen en leidt onder meer tot de grootscheepse bekering van heidense Germaanse stammen tot het Christelijke geloof. Als gevolg van zijn banden met Rome, is Pippijn in de jaren 754 tot 756 in oorlog met de Lombarden die het gebied dat Pippijn aan de kerk had geschonken, terug wilden hebben. Tevens krijgt hij te maken met een opstand in Acquitanië die hij echter de kop in weet te drukken. Minder fortuinlijk waren zijn veldtochten tegen de Saksen en Beieren. Hij weet weliswaar de grenzen te beschermen maar ziet geen kans zijn gebied uit te breiden.
Naast de oorlogen wordt zijn aandacht opgeëist door de interne zaken van het rijk. Hij voert, samen met Bonifatius, kerkelijke hervormingen door die leiden tot meer eenheid in de kerk. Hierdoor wordt de greep van Rome op de Frankische kerk sterker dan ooit tevoren. De wisselwerking tussen de wereldlijke macht (Pippijn) en de geestelijke macht (de paus) heeft ervoor gezorgd dat beide partijen hun macht hebben kunnen uitbreiden. Pippijn had de kerkelijke macht nodig om zijn rechten op de troon te steunen, de kerk had Pippijn nodig als bescherming tegen de Lombarden.
Pippijn was gehuwd met Bertrada de Laon (bijgenaamd ’Berta met de grote voet’ omdat haar ene voet opmerkelijk veel groter was dan de andere). Ze kregen vier kinderen Carloman, Karel, Gisela en Pepijn. Als Pippijn ’de Korte’ op 24 september 768 te Saint Denis overlijdt (aan waterzucht), wordt hij opgevolgd door zijn zoons Carloman en Karel (de Grote). Hij wordt, net als de Merovingische koningen, begraven in de basiliek van Saint Denis.
Bronnen:
http://www.logilogi.org/PepijnDeKorte
The Catholic Encyclopedia
De graafschap in de middeleeuwen
Omdat Carloman van mening is dat de eenheid nauw verbonden is met de persoon van de koning, helpt hij in 743 Childerik, de laatste Merovingische koning op de troon. In 747 treedt hij in het klooster in. Daarmee wordt de grootste bedreiging van de eenheid binnen het koninkrijk (de gedeelde macht van hem en zijn broer) weggenomen. Bovendien wordt hiermee de weg geëffend voor de uiteindelijke kroning van Pippijn tot koning der Franken.
Pippijn heeft er ondertussen, met hulp van zijn halfbroer Griffon, voor gezorgd dat de Frankische grenzen volledig zijn hersteld. Nadat hij dit voor elkaar heeft gekregen wendt hij zich tot de paus met de vraag of het eigenlijk redelijk is dat een figuur die geen feitelijke macht bezit (de Merovingische koning Childerik), de titel Koning der Franken kan dragen. De paus, die op zoek was naar een sterke bondgenoot in zijn strijd tegen de Lombarden, laat weten dat hij deze situatie inderdaad onacceptabel vindt en dat hij Pippijn beschouwt als de rechtmatige Koning der Franken. Pippijn krijgt zijn kroon echter niet van de paus maar van de Franken. In 751 wordt hij tot koning gekozen en vervolgens door Aartsbisschop Bonifatius in Soissons gezalfd. Door deze ceremonie wordt de macht van Frankrijk en Rome verenigd. In 754 wordt Pippijn tot koning gekroond door de Paus in Saint Denis.
Pippijn steunt de paus in zijn strijd tegen de Lombarden. Hij overwint en schenkt een deel van centraal Italië aan de kerk (Donatio Pepini). Hierdoor wordt de paus in feite een regerend machthebber die, door trouw te zweren aan Pippijn, zichzelf onder de bescherming van de Franken heeft geplaatst. De samenvoeging van de wereldlijke en kerkelijke macht heeft grote gevolgen en leidt onder meer tot de grootscheepse bekering van heidense Germaanse stammen tot het Christelijke geloof. Als gevolg van zijn banden met Rome, is Pippijn in de jaren 754 tot 756 in oorlog met de Lombarden die het gebied dat Pippijn aan de kerk had geschonken, terug wilden hebben. Tevens krijgt hij te maken met een opstand in Acquitanië die hij echter de kop in weet te drukken. Minder fortuinlijk waren zijn veldtochten tegen de Saksen en Beieren. Hij weet weliswaar de grenzen te beschermen maar ziet geen kans zijn gebied uit te breiden.
Naast de oorlogen wordt zijn aandacht opgeëist door de interne zaken van het rijk. Hij voert, samen met Bonifatius, kerkelijke hervormingen door die leiden tot meer eenheid in de kerk. Hierdoor wordt de greep van Rome op de Frankische kerk sterker dan ooit tevoren. De wisselwerking tussen de wereldlijke macht (Pippijn) en de geestelijke macht (de paus) heeft ervoor gezorgd dat beide partijen hun macht hebben kunnen uitbreiden. Pippijn had de kerkelijke macht nodig om zijn rechten op de troon te steunen, de kerk had Pippijn nodig als bescherming tegen de Lombarden.
Pippijn was gehuwd met Bertrada de Laon (bijgenaamd ’Berta met de grote voet’ omdat haar ene voet opmerkelijk veel groter was dan de andere). Ze kregen vier kinderen Carloman, Karel, Gisela en Pepijn. Als Pippijn ’de Korte’ op 24 september 768 te Saint Denis overlijdt (aan waterzucht), wordt hij opgevolgd door zijn zoons Carloman en Karel (de Grote). Hij wordt, net als de Merovingische koningen, begraven in de basiliek van Saint Denis.
Bronnen:
http://www.logilogi.org/PepijnDeKorte
The Catholic Encyclopedia
De graafschap in de middeleeuwen
Hij trouwde met
3 Bertrada de Laon. Zij is overleden op donderdag 12 juni 783 in Choicy-au-Bac.
Notitie: bijgenaamd ’Berta met de grote voet’ omdat haar ene voet opmerkelijk veel groter was dan de andere
Zij overleed op 12-06-783 te Choicy-au-Bac en was een dochter van Charibert Hardrad, hertog van Laon (743/4-ca.762). Bertrada werd nauwelijks meer vermeld tijdend haar huwelijk met Pippijn, behalve toen het huwelijk in 762 snel verslechterde en paus Paulus I ingreep om Pippijn van een scheiding te weerhouden. Des te meer liet Bertrada zich gelden tijdens de regering van haar zoons door haar sterke sympathie voor de Longobarden, resulterend in Karels huwelijk met de dochter van de Lombardische koning. Haar invloed taande toen Karel een andere koers ging varen.
Pippijn overleed in 768 aan waterzucht. Het rijk werd verdeeld onder zijn beide zoons.
Zij overleed op 12-06-783 te Choicy-au-Bac en was een dochter van Charibert Hardrad, hertog van Laon (743/4-ca.762). Bertrada werd nauwelijks meer vermeld tijdend haar huwelijk met Pippijn, behalve toen het huwelijk in 762 snel verslechterde en paus Paulus I ingreep om Pippijn van een scheiding te weerhouden. Des te meer liet Bertrada zich gelden tijdens de regering van haar zoons door haar sterke sympathie voor de Longobarden, resulterend in Karels huwelijk met de dochter van de Lombardische koning. Haar invloed taande toen Karel een andere koers ging varen.
Pippijn overleed in 768 aan waterzucht. Het rijk werd verdeeld onder zijn beide zoons.
Kinderen uit dit huwelijk:
IV. Karel de Grote, geboren op dinsdag 2 april 748 in Aix-la-Chapelle (zie 1).
Generatie 3 (grootouders)
4 Karel Martel, geboren omstreeks 688. Karel is overleden op zondag 22 oktober 741 in Quierzy-sur-Oise, ongeveer 53 jaar oud.
Maken de zendelingen op religieus gebied een einde aan de Saksische zelfstandigheid, Karel Martel doet dat op politiek terrein. Karel Martel heeft met de veroveringen van Friesland, Hessen en Thüringen de Saksen omsingeld, zodat zij teruggedreven worden. Hierdoor raken de bewoners van deze streek betrokken bij een reeks veranderingen. Iedere bewoner wordt onderdaan van een gouw en gelovige van een kerk. Tevens worden zij hierdoor deelgenoot van de agrarische revolutie.
Karel Martel heeft ook een belangrijke rol gespeeld bij de bestrijding van de Islam. In 732 vallen de Moslims Spanje binnen. Hij verslaat ze in datzelfde jaar bij Poitiers in een grote veldslag waarbij de moslim leider Abd-ar-Rahman, emir van Spanje, wordt gedood. Hiermee wordt de opmars van de Islam tot staan gebracht. In 739 zijn de Moslims Frankrijk binnengevallen en opgerukt tot aan Lyon. Karel verdrijft ze uit de Rhône valley en dringt ze terug tot het zuiden van de Pyreneeën.
Ondanks het feit dat hij flink heeft bijgedragen aan de bescherming en verspreiding van het Katholieke geloof, is Karel Martel niet bepaald geliefd bij de kerkelijke historici. Hij heeft namelijk veel kerkelijk bezit in beslag genomen om de oorlogen tegen de moslims te financieren. Ook weigerde hij de paus te steunen die zijn wereldlijke invloed in midden Italië bedreigd zag door de Longobarden. De Longobarden hadden Karel Martel gesteund in zijn strijd tegen de moslims en hij had weinig zin om deze bondgenoot daarna aan te vallen.
Karel Martel sterft in 741 te Quierzy en wordt opgevolgd door zijn twee zoons, Karloman en Pippijn III "de Korte". Zij zijn nu beide hofmeier.
Bronnen:
De graafschap in de middeleeuwen
Karel Martel
Encarta 96 Encyclopedia
Hij trouwde met Rotrudis (Chrotrud) van Trier. 
Notitie bij Karel: De stamvader van het karolingische huis is Karel Martel. Hij werd waarschijnlijk omstreeks 688 geboren als onwettige zoon van Pippijn van Herstal en een vrouw die Chalpaida heette. Hij was een telg uit de Pepinisch dynastie van Hofmeiers (Eerste Ministers) van de nietsdoende Merovingische "vadsige koningen". Ook al is hij dus formeel geen koning, hij is wel de enige die de macht in handen heeft. Karel heeft zelfs een aantal jaren zonder Merovingische koning geregeerd.
Als zijn vader in 714 overlijdt laat diens weduwe Plectrudis Karel opsluiten. Hij weet echter een jaar later te ontsnappen en wordt dan door Austrasiers uitgeroepen tot hofmeijer. Er volgt een oorlog tussen de Austrasiërs en het Frankische koninkrijk Neustrië (deel van het huidige Frankrijk). Karel overwint echter, en wordt de onbetwiste machthebber van het Frankische rijk. Zijn militaire kracht heeft hem in de geschiedenisboeken de bijnaam ’De hamer’ ofwel ’Martel’ opgeleverd.
Karel Martel volgt de traditionele politiek die gericht is op verspreiding van Christendom. Hij stuurt zendelingen naar de nieuw veroverde gebieden, waaronder Friesland. Die eerste zendelingen zijn Engelsen, omdat zij Saksisch spreken en derhalve geen taalproblemen ondervinden. Eerst zijn zij in het zuiden actief. De IJsselstreek komt pas met Bonifatius, Willibrord, Lebuïnis en Liudger aan bod. De oorzaak van deze late bekering is dat de zendelingen met de Franken optrekken en derhalve door de Saksen die hier wonen, niet met veel vertrouwen tegemoet worden gezien. Zij heulen immers met de vijand.
Als zijn vader in 714 overlijdt laat diens weduwe Plectrudis Karel opsluiten. Hij weet echter een jaar later te ontsnappen en wordt dan door Austrasiers uitgeroepen tot hofmeijer. Er volgt een oorlog tussen de Austrasiërs en het Frankische koninkrijk Neustrië (deel van het huidige Frankrijk). Karel overwint echter, en wordt de onbetwiste machthebber van het Frankische rijk. Zijn militaire kracht heeft hem in de geschiedenisboeken de bijnaam ’De hamer’ ofwel ’Martel’ opgeleverd.
Karel Martel volgt de traditionele politiek die gericht is op verspreiding van Christendom. Hij stuurt zendelingen naar de nieuw veroverde gebieden, waaronder Friesland. Die eerste zendelingen zijn Engelsen, omdat zij Saksisch spreken en derhalve geen taalproblemen ondervinden. Eerst zijn zij in het zuiden actief. De IJsselstreek komt pas met Bonifatius, Willibrord, Lebuïnis en Liudger aan bod. De oorzaak van deze late bekering is dat de zendelingen met de Franken optrekken en derhalve door de Saksen die hier wonen, niet met veel vertrouwen tegemoet worden gezien. Zij heulen immers met de vijand.
17 standbeeld in Versailles
Maken de zendelingen op religieus gebied een einde aan de Saksische zelfstandigheid, Karel Martel doet dat op politiek terrein. Karel Martel heeft met de veroveringen van Friesland, Hessen en Thüringen de Saksen omsingeld, zodat zij teruggedreven worden. Hierdoor raken de bewoners van deze streek betrokken bij een reeks veranderingen. Iedere bewoner wordt onderdaan van een gouw en gelovige van een kerk. Tevens worden zij hierdoor deelgenoot van de agrarische revolutie.
18 Karel Martel in de slag van Portiers in 732
Karel Martel heeft ook een belangrijke rol gespeeld bij de bestrijding van de Islam. In 732 vallen de Moslims Spanje binnen. Hij verslaat ze in datzelfde jaar bij Poitiers in een grote veldslag waarbij de moslim leider Abd-ar-Rahman, emir van Spanje, wordt gedood. Hiermee wordt de opmars van de Islam tot staan gebracht. In 739 zijn de Moslims Frankrijk binnengevallen en opgerukt tot aan Lyon. Karel verdrijft ze uit de Rhône valley en dringt ze terug tot het zuiden van de Pyreneeën.
Ondanks het feit dat hij flink heeft bijgedragen aan de bescherming en verspreiding van het Katholieke geloof, is Karel Martel niet bepaald geliefd bij de kerkelijke historici. Hij heeft namelijk veel kerkelijk bezit in beslag genomen om de oorlogen tegen de moslims te financieren. Ook weigerde hij de paus te steunen die zijn wereldlijke invloed in midden Italië bedreigd zag door de Longobarden. De Longobarden hadden Karel Martel gesteund in zijn strijd tegen de moslims en hij had weinig zin om deze bondgenoot daarna aan te vallen.
Karel Martel sterft in 741 te Quierzy en wordt opgevolgd door zijn twee zoons, Karloman en Pippijn III "de Korte". Zij zijn nu beide hofmeier.
Karloman
Bronnen:
De graafschap in de middeleeuwen
Karel Martel
Encarta 96 Encyclopedia
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Pippijn III "de korte", geboren omstreeks 715 (zie 2).
Kind van (6) uit onbekende relatie:
I. Bertrada de Laon (zie 3).
Generatie 4 (overgrootouders)
8 Pippijn II "de dikke" van Herstal, geboren omstreeks 635. Pippijn is overleden op zondag 16 december 714 in Jupille, ongeveer 79 jaar oud.
Notitie bij Pippijn: Pippijn van Herstal, bijgenaamd ’de dikke’ wordt omstreeks 635 geboren als zoon van Ansegisel en Begga van Landen. De ouders van Pippijn behoren tot de top van de Frankische aristocratie: Ansegisel is de zoon van Bisschop Arnulf van Metz en stamvader van de dynastie der Karolingen, zijn moeder Begga is een dochter van de Austrasische hofmeier Pippijn van Landen. Na de dood van haar man Ansegisel stichtte Begga in 692 het klooster Andenne, waar ze op 17 december 694 (79 jaar oud) overleed. Begga is na haar dood heilig verklaard (feestdag 17 december). Ten onrechte wordt ze vaak gezien als de stichteres van de kloosterorde der Begijnen. De naam "Begijnen" is echter niet afgeleid van "Begga" maar van de beige kleur van de habijten van de nonnen.
Als in 662 Grimoald I, de oom van Pippijn, en diens zoon Childebert III worden vermoord, werpt Pippijn van Herstal zich op als de nieuwe hofmeier van Austrasië. Zijn militaire en politieke macht maken van hem een man die je niet gemakkelijk passeert, dus is de benoeming al snel een feit. Als in 679 de Merovingische koning Dagobert II overlijdt (Pippijn zorgt ervoor dat hij een lans door zijn oog krijgt), wordt Pippijn de machtigste man in het Frankische rijk. Het rijk is dan nog verdeeld in drieën: Austrasië, Neustrië en Bourgondië. In 687 behaalt Pippijn in de slag bij Tertry een grote militaire zege op de hofmeier van Neustrië. Daarna is de macht over het Frankische Rijk weer in handen van één persoon, namelijk Pippijn van Herstal.
Pippijn verbleef in het oosten (Austrasië) en vertrouwde de hogere politieke en kerkelijke functies in het westen toe aan loyale edelen uit de Austrasische aristocratie. Op die manier vestigde hij de hegemonie van de oostelijke, hoofdzakelijk Germaanse gebieden over de andere delen van het Frankische Rijk. Hij kon echter niet beletten dat de hertogen van Beieren en Aquitanië zich in feite als onafhankelijke vorsten gedroegen. In het noorden ondernam hij de verovering van Friesland en slaagde erin dit gewest tot aan de Rijn te onderwerpen. Wat volgde was de bekering van de Friezen. In 690 kwam de monnik Willibrord vanuit Engeland naar het Frankische hof. Pippijn zag het politieke voordeel van het bekeren van de Friezen in: hij zou daardoor, net zoals Clovis dat gedaan had in Gallië, zijn macht kunnen vergroten. Willibrord werd dan ook met open armen ontvangen. Hij kreeg toestemming om het geloof te verkondigen in het pas veroverde Friese gebied. Willibrord mocht zich gaan vestigen in Trecht (Utrecht), Trecht werd hiermee het geestelijke centrum van deze streken. Willibrord werd de eerste bisschop van Utrecht. Hij liet de kerk, die koning Dagobert I gesticht had, herbouwen en liet ook nog een tweede kerk, de St.Salvator kerk bouwen. De twee kerken vormden samen zijn kathedraal.
Pippijn van Herstal overlijdt op 16 december 714 te Jupille aan de Maas. Na zijn dood gaat het Frankische rijk, dat dan geregeerd wordt door Pippijn’s weduwe Plectrudis, door een diepe crisis. De Friese koning Radboud komt in opstand en verovert de gebieden weer terug op de Merovingen. Willibrord vlucht uit Trecht en vestigt zich in Echternach. De Neustriërs komen in opstand tegen de Austrasiërs. Uiteindelijk wordt de orde hersteld door Karel Martel, de onechte zoon van Pippijn van Herstal en zijn concubine Chalpaida (Alpaïs). Karel verovert de gebieden weer terug en Willibrord keert terug naar Trecht waar hij vanaf 716 hulp krijgt bij het bekeringswerk van Bonifatius.
Bronnen:
Encyclopedie van Hollandse heiligen
Kwartierstaat Willem de Veroveraar
Histocasa - Utrecht
Pippijn trouwde (2) met Plectrudis. Als in 662 Grimoald I, de oom van Pippijn, en diens zoon Childebert III worden vermoord, werpt Pippijn van Herstal zich op als de nieuwe hofmeier van Austrasië. Zijn militaire en politieke macht maken van hem een man die je niet gemakkelijk passeert, dus is de benoeming al snel een feit. Als in 679 de Merovingische koning Dagobert II overlijdt (Pippijn zorgt ervoor dat hij een lans door zijn oog krijgt), wordt Pippijn de machtigste man in het Frankische rijk. Het rijk is dan nog verdeeld in drieën: Austrasië, Neustrië en Bourgondië. In 687 behaalt Pippijn in de slag bij Tertry een grote militaire zege op de hofmeier van Neustrië. Daarna is de macht over het Frankische Rijk weer in handen van één persoon, namelijk Pippijn van Herstal.
Pippijn verbleef in het oosten (Austrasië) en vertrouwde de hogere politieke en kerkelijke functies in het westen toe aan loyale edelen uit de Austrasische aristocratie. Op die manier vestigde hij de hegemonie van de oostelijke, hoofdzakelijk Germaanse gebieden over de andere delen van het Frankische Rijk. Hij kon echter niet beletten dat de hertogen van Beieren en Aquitanië zich in feite als onafhankelijke vorsten gedroegen. In het noorden ondernam hij de verovering van Friesland en slaagde erin dit gewest tot aan de Rijn te onderwerpen. Wat volgde was de bekering van de Friezen. In 690 kwam de monnik Willibrord vanuit Engeland naar het Frankische hof. Pippijn zag het politieke voordeel van het bekeren van de Friezen in: hij zou daardoor, net zoals Clovis dat gedaan had in Gallië, zijn macht kunnen vergroten. Willibrord werd dan ook met open armen ontvangen. Hij kreeg toestemming om het geloof te verkondigen in het pas veroverde Friese gebied. Willibrord mocht zich gaan vestigen in Trecht (Utrecht), Trecht werd hiermee het geestelijke centrum van deze streken. Willibrord werd de eerste bisschop van Utrecht. Hij liet de kerk, die koning Dagobert I gesticht had, herbouwen en liet ook nog een tweede kerk, de St.Salvator kerk bouwen. De twee kerken vormden samen zijn kathedraal.
Pippijn van Herstal overlijdt op 16 december 714 te Jupille aan de Maas. Na zijn dood gaat het Frankische rijk, dat dan geregeerd wordt door Pippijn’s weduwe Plectrudis, door een diepe crisis. De Friese koning Radboud komt in opstand en verovert de gebieden weer terug op de Merovingen. Willibrord vlucht uit Trecht en vestigt zich in Echternach. De Neustriërs komen in opstand tegen de Austrasiërs. Uiteindelijk wordt de orde hersteld door Karel Martel, de onechte zoon van Pippijn van Herstal en zijn concubine Chalpaida (Alpaïs). Karel verovert de gebieden weer terug en Willibrord keert terug naar Trecht waar hij vanaf 716 hulp krijgt bij het bekeringswerk van Bonifatius.
Bronnen:
Encyclopedie van Hollandse heiligen
Kwartierstaat Willem de Veroveraar
Histocasa - Utrecht
Hij begon een relatie (1) met
Kind uit deze relatie:
I. Karel Martel, geboren omstreeks 688 (zie 4).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Rotrudis (Chrotrud) van Trier (zie 5).
Generatie 5 (betovergrootouders)
16 Ansegisel, geboren omstreeks 602. Hij is overleden omstreeks 662, ongeveer 60 jaar oud.
Notitie: vermoord rond 662, volgens een andere bron in 685, door Gondoin, een Austrasisch hertog gelieerd aan de concurrerende familie van hofmeier Odo. Ansegisel werd hofmeier en “Major Domus” van Austrasië tijdens de koningen Sigebert II en Childerik II, nadat zijn vader kluizenaar was geworden en zijn schoonvader Pippijn I van Landen was overleden. Zijn macht nam zo toe dat de waardigheid van hofmeier steeds meer als erfelijk binnen zijn familie werd beschouwd. De opvolgers van koning Dagobert I, overleden in 638, waren slechts marionetten in handen van de koninklijke hofmeiers. Ansegisel huwde Begga van Landen, geboren rond 615 te Landen bij Luik, overleden op 17-12-693 te Nijvel. In 691 stichtte zij een klooster te Ardenne nadat zij in Rome was geweest. Na de dood van Ansegisel trok zij zich terug in de door haar moeder gestichtte abdij van Nijvel. Zij werd heilig verklaard en is patrones van de Begijnen, feestdag 17 december. Begga was een dochter van Pippijn I “de Oude” van Landen, geboren rond 585, overleden op 21-02-639, hofmeier van Austrasië (613), tijdens koning Dagobert I hofmeier van het gehele Frankische rijk (629), en Iduberga van Nijvel, geboren in 591, overleden op 08-05-652 te Nijvel, stichtster van de abdij van Nijvel.
Hij trouwde met
17 Begga van Landen, geboren omstreeks 605 in Landen bij Luik. Begga is overleden op donderdag 17 december 694 in Nijvel, ongeveer 89 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Pippijn II "de dikke" van Herstal, geboren omstreeks 635 (zie 8).
Generatie 6 (oudouders)
32 Arnulf van Metz, geboren op donderdag 13 augustus 582. Hij is overleden op donderdag 16 augustus 641 in Habend, 59 jaar oud.
Notitie: geboren op 13-08-582, overleden op 16-08-640 te Habend, begraven te Remiremond, later bijgezet te Metz. Hij is de oudste voorvader van Karel de Grote in mannelijke lijn die met enige zekerheid bekend is. Het is zeker dat zijn vader Bodogisel heette. De hier boven vermelde Bodogisel is de waarschijnlijkste kandidaat.
Arnulf werd geboren in Austrasië uit een adelijk geslacht en jong naar het hof van de Austrasische koning Theodebert II gestuurd waar hij werd opgevoed door een familielid, hofmeier Gundulf. Hij kreeg er de titel hertog en werd hofmeier, beheerder van het koninklijk domein en lid van de regentschapsraad. In 614 werd hij gekozen tot bisschop van Metz. Ook als bisschop had hij veel invloed op de politieke situatie. Hij nam samen met hofmeier Pippijn I van Landen de leiding bij de opstand van de Austrasische aristocratie tegen Brunhilde, de weduwe van koning Sigibert I, die namens haar kleinzoons Theodebert II en Diederik II een groot deel van het rijk had veroverd. De edelen onder leiding van Arnulf en Pippijn steunden de Neustrische koning Chlotarius II. Brunhinde werd gevangen genomen, achter een paard gebonden en in stukken gescheurd (613). Vanaf dat moment hadden Arnulf en Pippijn de macht in Austrasië feitelijk in handen. Hun verbond bezegelden zij met het huwelijk van hun kinderen Ansegisel en Begga. Chlotarius II werd koning van het hele Frankische rijk, maar op een samenkomst met de edelen te Parijs werden zijn bevoegdheden direct beknot. De autonomie van de kerk en de wereldlijke aristocratie werd uitgeroepen. De koning verplichtte zich om zijn raadslieden uit de kringen der grootgrondbezitters te kiezen. Hier vinden de later zo belangrijke “heerlijke rechten” hun oorsprong. Toen Chlotarius in 623 zijn zoon Dagobert I op de troon van Austrasië installeerde, werd Arnulf belast met diens opleiding en bleef tot 629 de feitelijke macht uitoefenen. In 624 kwamen Arnulf en Pippijn in conflict met de Agilolfingen, die machtsposities innamen in heel West-Europa. Het conflict eindigde met de dood van de Agilolfinger Chrodvald.
In 629 trad Arnulf terug en volgde zijn vriend Romarik naar diens kluizenarij in de Vogezen om zich daar te wijden aan de verpleging van melaatsen. Hij verbleef er tot zijn dood. Arnulf werd heilig verklaard. Hij was gehuwd met Oda, dochter van Arnoald, bisschop van Metz (601-611). Zij trad later in een klooster te Trier.
Arnulf werd geboren in Austrasië uit een adelijk geslacht en jong naar het hof van de Austrasische koning Theodebert II gestuurd waar hij werd opgevoed door een familielid, hofmeier Gundulf. Hij kreeg er de titel hertog en werd hofmeier, beheerder van het koninklijk domein en lid van de regentschapsraad. In 614 werd hij gekozen tot bisschop van Metz. Ook als bisschop had hij veel invloed op de politieke situatie. Hij nam samen met hofmeier Pippijn I van Landen de leiding bij de opstand van de Austrasische aristocratie tegen Brunhilde, de weduwe van koning Sigibert I, die namens haar kleinzoons Theodebert II en Diederik II een groot deel van het rijk had veroverd. De edelen onder leiding van Arnulf en Pippijn steunden de Neustrische koning Chlotarius II. Brunhinde werd gevangen genomen, achter een paard gebonden en in stukken gescheurd (613). Vanaf dat moment hadden Arnulf en Pippijn de macht in Austrasië feitelijk in handen. Hun verbond bezegelden zij met het huwelijk van hun kinderen Ansegisel en Begga. Chlotarius II werd koning van het hele Frankische rijk, maar op een samenkomst met de edelen te Parijs werden zijn bevoegdheden direct beknot. De autonomie van de kerk en de wereldlijke aristocratie werd uitgeroepen. De koning verplichtte zich om zijn raadslieden uit de kringen der grootgrondbezitters te kiezen. Hier vinden de later zo belangrijke “heerlijke rechten” hun oorsprong. Toen Chlotarius in 623 zijn zoon Dagobert I op de troon van Austrasië installeerde, werd Arnulf belast met diens opleiding en bleef tot 629 de feitelijke macht uitoefenen. In 624 kwamen Arnulf en Pippijn in conflict met de Agilolfingen, die machtsposities innamen in heel West-Europa. Het conflict eindigde met de dood van de Agilolfinger Chrodvald.
In 629 trad Arnulf terug en volgde zijn vriend Romarik naar diens kluizenarij in de Vogezen om zich daar te wijden aan de verpleging van melaatsen. Hij verbleef er tot zijn dood. Arnulf werd heilig verklaard. Hij was gehuwd met Oda, dochter van Arnoald, bisschop van Metz (601-611). Zij trad later in een klooster te Trier.
Hij trouwde, ongeveer 14 jaar oud, omstreeks 596 met
Kind uit dit huwelijk:
I. Ansegisel, geboren omstreeks 602 (zie 16).
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Begga van Landen, geboren omstreeks 605 in Landen bij Luik (zie 17).
II. Grimoald I van Landen, geboren omstreeks 615. Hij is overleden in 662 in Parijs (FR), ongeveer 47 jaar oud.
Notitie: Grimoald van Landen wordt omstreeks 615 geboren als zoon van de Austrasische hofmeijer Pippijn van Landen en diens echtgenote de heilige Iduberga. Als zijn vader in 640 overlijdt, volgt Grimoald hem op als hofmeijer van Austrasië. Aanvankelijk houdt het paleis Grimoald op afstand. Ze zijn bang voor zijn fanatisme en zijn zucht naar macht. Grimoald slaagt er echter in om het vertrouwen van de 10-jarige koning Sigibert III te winnen. Bovendien zorgt hij ervoor dat Otton (degene die de zozeer begeerde positie van hofmeijer had gekregen) uit de weg wordt geruimd.
Sigibert is de eerste van de zogenaamde "vadsige koningen". Aanvankelijk laat Grimoald de kind-koning zijn gang gaan. Als snel blijkt dat dit een slecht idee is want Sigibert blijkt niet in staat om een opstand van de Thüringers neer te slaan. Sigibert III is getrouwd met Immachilde van Zwaben maar het koninklijke paar blijft aanvankelijk kinderloos. Grimoald maakt van dit feit handig gebruik door Sigibert zover te krijgen dat hij Grimoald’s eigen zoon adopteert als zijn erfgenaam. Grimoald was zo brutaal geweest om de jongen reeds bij zijn doop de Merovingische koningsnaam "Childebert" mee te geven.
Als in een goedkope stuiverroman, blijkt niet lang daarna koningin Immachilde zwanger te zijn. Zij bevalt in 651 van een zoon, Dagobert II. Als Koning Sigebert III in 656 overlijdt, schuift Grimoald zijn eigen zoon Childebert naar voren als troonopvolger. De 5-jarige zoon van Sigebert laat hij de kruin scheren en door de bisschop van Poitier naar een klooster in Ierland brengen om monnik te worden. Grimoald’s zoon Childebert III wordt inderdaad koning maar dit wordt niet geaccepteerd door de Merovingische koning van Neustrië en Bourgondië. Op zijn bevel worden Grimoald en zijn zoon in 662 in Parijs om het leven gebracht.
Grimoald wordt opgevolgd door zijn neef Pippijn II van Herstal die orde op zaken zal stellen in het Austrasische rijk.
Bronnen:
Les Rois Fainéants
Le fil de l’histoire
Imperium
Sigibert is de eerste van de zogenaamde "vadsige koningen". Aanvankelijk laat Grimoald de kind-koning zijn gang gaan. Als snel blijkt dat dit een slecht idee is want Sigibert blijkt niet in staat om een opstand van de Thüringers neer te slaan. Sigibert III is getrouwd met Immachilde van Zwaben maar het koninklijke paar blijft aanvankelijk kinderloos. Grimoald maakt van dit feit handig gebruik door Sigibert zover te krijgen dat hij Grimoald’s eigen zoon adopteert als zijn erfgenaam. Grimoald was zo brutaal geweest om de jongen reeds bij zijn doop de Merovingische koningsnaam "Childebert" mee te geven.
Als in een goedkope stuiverroman, blijkt niet lang daarna koningin Immachilde zwanger te zijn. Zij bevalt in 651 van een zoon, Dagobert II. Als Koning Sigebert III in 656 overlijdt, schuift Grimoald zijn eigen zoon Childebert naar voren als troonopvolger. De 5-jarige zoon van Sigebert laat hij de kruin scheren en door de bisschop van Poitier naar een klooster in Ierland brengen om monnik te worden. Grimoald’s zoon Childebert III wordt inderdaad koning maar dit wordt niet geaccepteerd door de Merovingische koning van Neustrië en Bourgondië. Op zijn bevel worden Grimoald en zijn zoon in 662 in Parijs om het leven gebracht.
Grimoald wordt opgevolgd door zijn neef Pippijn II van Herstal die orde op zaken zal stellen in het Austrasische rijk.
Bronnen:
Les Rois Fainéants
Le fil de l’histoire
Imperium
Generatie 7 (oudgrootouders)
64 Charibert I der Franken, geboren in 520. Charibert is overleden in 567, 46 of 47 jaar oud.
Huwelijken
1.Ingoberga, van wie hij reeds voor hun huwelijk een dochter had: Bertha, die later met koning Ethelbert van Kent trouwde. Charibert nam tijdens zijn huwelijk twee dochters van een wolbewerker tot minnares. Uit boosheid liet Ingoberga hun vader aan het hof komen zodat iedereen kon zien van welke lage afkomst ze waren. Charibert werd hierover zo boos dat hij Ingoberga verstootte.
2.Merofledis, één van de dochters van de wolbewerker. Hun dochter, Berthefledis, werd kloosterlinge in Tours, maar hield meer van lekker eten en lang slapen dan van de dienst des Heren.
3.Theudichildis, dochter van een schaapherder, van wie hij een dochter, Chlotilde, kreeg. Deze Chlotilde was later als religieuze betrokken bij de opstand der nonnen in Poitiers.
4.Marcofleva, zus van Merofledis. Marcofleva was eerder non geweest en daarom werden zij en Charibert door de bisschoppen geëexcommuniceerd. De werkelijke reden tot de excommunicatie was echter een conflict over bisschopsbenoemingen.
Ingoberga leefde eenentwintig jaar langer dan haar man. In 588 overleed zij in Tours op zeventigjarige leeftijd. Zij was vroom, vol wijsheid en leefde in een geur van heiligheid door gebed, vasten en aalmoezen. Bij testament schonk zij al haar bezittingen aan de kerken van Tours en van Le Mans.
Theudichildis trok na de dood van Charibert met al haar schatten naar koning Gunthram in Bourgondië en wilde met hem in het huwelijk treden. Gunthram weigerde het huwelijk maar hield de schatten en sloot Theudichildis op in een klooster in Arles. Na een mislukte ontsnappingspoging liet de abdis haar geselen en folteren tot aan haar dood.
29 Verdeling 561, gebied van Charibert is rose
Notitie bij Charibert: In 556 moet hij voor zijn vader samen met zijn broer Gunthram, de opstand van zijn broer Chramm onderdrukken. Chramm laat ze geloven dat hun vader is overleden en de broers keren terug zonder slag te hebben geleverd. In 561 wordt hij koning maar doet vooral van zich spreken door zijn huwelijksleven. Na zijn dood werd zijn koninkrijk onder zijn broers verdeeld omdat hij alleen maar dochters had.Huwelijken
1.Ingoberga, van wie hij reeds voor hun huwelijk een dochter had: Bertha, die later met koning Ethelbert van Kent trouwde. Charibert nam tijdens zijn huwelijk twee dochters van een wolbewerker tot minnares. Uit boosheid liet Ingoberga hun vader aan het hof komen zodat iedereen kon zien van welke lage afkomst ze waren. Charibert werd hierover zo boos dat hij Ingoberga verstootte.
2.Merofledis, één van de dochters van de wolbewerker. Hun dochter, Berthefledis, werd kloosterlinge in Tours, maar hield meer van lekker eten en lang slapen dan van de dienst des Heren.
3.Theudichildis, dochter van een schaapherder, van wie hij een dochter, Chlotilde, kreeg. Deze Chlotilde was later als religieuze betrokken bij de opstand der nonnen in Poitiers.
4.Marcofleva, zus van Merofledis. Marcofleva was eerder non geweest en daarom werden zij en Charibert door de bisschoppen geëexcommuniceerd. De werkelijke reden tot de excommunicatie was echter een conflict over bisschopsbenoemingen.
Ingoberga leefde eenentwintig jaar langer dan haar man. In 588 overleed zij in Tours op zeventigjarige leeftijd. Zij was vroom, vol wijsheid en leefde in een geur van heiligheid door gebed, vasten en aalmoezen. Bij testament schonk zij al haar bezittingen aan de kerken van Tours en van Le Mans.
Theudichildis trok na de dood van Charibert met al haar schatten naar koning Gunthram in Bourgondië en wilde met hem in het huwelijk treden. Gunthram weigerde het huwelijk maar hield de schatten en sloot Theudichildis op in een klooster in Arles. Na een mislukte ontsnappingspoging liet de abdis haar geselen en folteren tot aan haar dood.
Heerlijkheid:
| koning van Parijs |
Kinderen van Charibert uit onbekende relatie:
I. Bilichilde der MEROVINGEN, geboren in 541. Bilichilde is overleden in 567, 25 of 26 jaar oud. Bilichilde trouwde met Ausbert van Moselle. Ausbert is overleden.
II. Arnulf van Metz, geboren op donderdag 13 augustus 582 (zie 32).
68 Pippijn I "de oude" van Landen, geboren omstreeks 585 in Landen bij Luik. Pippijn is overleden op zondag 21 februari 639, ongeveer 54 jaar oud. Hij is begraven in Landen.
Notitie bij Pippijn: Pippijn I bijgenaamd "de oude" of "van Landen" wordt omstreeks 580/590 in Landen bij Luik geboren als zoon van de Austrasische hofmeijer Karloman van Haspengouw. Pippijn bracht zijn jeugd door in zijn geboortestreek ver van het Merovingische hof met zijn moorden en intriges. Pippijn van Landen was Heer van Herstal en stond aan het hoofd van een belangrijk geslacht dat aanzienlijke goederen bezat. Het hof van Pippijn was gevestigd te Landen, indertijd een belangrijke stad. Pippijn wordt ook wel de eerste Hertog van Brabant genoemd. Alle Hertogen van Brabant stammen van hem af.
Pippijn vervulde, net als zijn vader, het ambt van hofmeijer in het Frankische deelrijk Austrasië. Hofmeijers waren mensen uit de hoge adel, die het paleis en het vermogen van de koning beheerden. Door de aanhoudende conflicten tussen de Merovingische Koningen onderling, waren de hofmeijers erin geslaagd hun macht aanzienlijk uit te breiden. In 613 weet Pippijn van Landen, samen met de Arnulf, de latere bisschop van Metz, de val van de Austrasische koningin Brunhilde en de aansluiting van Austrasië bij Neustrië te bewerkstelligen.
Formeel is vanaf dat moment Koning Chlotarius II de machthebber maar Pippijn oefent in deze periode een sterke invloed op de rijkspolitiek uit. Zo komt Clotharius in 614 met Pippijn en de Austrasische adel overeen dat de drie delen van het Frankische rijk, Austrasië, Neustrië en Bourgondië, elk een eigen regering zullen krijgen onder leiding van een hofmeijer. Het ambt van hofmeijer wordt bovendien erfelijk. Een belangrijke taak van de hofmeijer bestond uit het beveiligen van de landsgrenzen. In 620 verslaag Pippijn van Landen de Friezen die langs de noordgrens het land waren binnengedrongen. De oostgrens werd met succes verdedigd tegen de Wenden en Slaven die Beieren en Thüringen onveilig maakten.
In 623 dwingen Pippijn van Landen en Arnulf van Metz Clotharius II om zijn dan 12-jarige zoon Dagobert I uit te roepen tot koning van Austrasië. Samen nemen ze de opvoeding van de jonge koning ter hand en staan hem met raad en daad terzijde. Als Dagobert in 629, na het overlijden van zijn vader, koning wordt van vrijwel het gehele Frankische Rijk, vergezelt Pippijn hem naar zijn nieuwe hoofdstad Parijs. De Austrasische adel is het er niet mee eens dat het machtscentrum op deze manier wordt verlegd. Dagobert I werd daarom onder druk gezet om zijn jonge zoon Sigebert tot koning van Austrasië te benoemen wat in 634 metterdaad gebeurt.
Na het overlijden van Dagobert in 639 keert Pippijn van Landen naar Austrasië terug. Hoewel officieel koning Sigebert III daar aan het bewind is, berust het gezag vanaf dat moment in feite bij de hofmeijer. Pippijn van Landen overlijdt omstreeks 640 en wordt begraven te Landen (pas vele jaren later wordt zijn graf overgebracht naar Nijvel). Zijn nakomelingen worden - naar hun stamvader Pippijn I - de "Pippiniden" genoemd. Na zijn dood wordt zijn zoon Grimoald I hofmeijer van Austrasië.
Pippijn was getrouwd met Iduberga (Ida), zij stichtte een klooster te Nijvel waarvan hun dochter Gertrudis de abdis werd. Zowel Iduberga als Gertrudis zijn later heilig verklaard. Zijn oudste dochter, Begga, trouwt met Ansegisel de zoon van Arnulf van Metz en stamvader van de dynastie der Karolingen.
Bron: Kwartierstaten Marcel Wissenburg
Pippijn vervulde, net als zijn vader, het ambt van hofmeijer in het Frankische deelrijk Austrasië. Hofmeijers waren mensen uit de hoge adel, die het paleis en het vermogen van de koning beheerden. Door de aanhoudende conflicten tussen de Merovingische Koningen onderling, waren de hofmeijers erin geslaagd hun macht aanzienlijk uit te breiden. In 613 weet Pippijn van Landen, samen met de Arnulf, de latere bisschop van Metz, de val van de Austrasische koningin Brunhilde en de aansluiting van Austrasië bij Neustrië te bewerkstelligen.
Formeel is vanaf dat moment Koning Chlotarius II de machthebber maar Pippijn oefent in deze periode een sterke invloed op de rijkspolitiek uit. Zo komt Clotharius in 614 met Pippijn en de Austrasische adel overeen dat de drie delen van het Frankische rijk, Austrasië, Neustrië en Bourgondië, elk een eigen regering zullen krijgen onder leiding van een hofmeijer. Het ambt van hofmeijer wordt bovendien erfelijk. Een belangrijke taak van de hofmeijer bestond uit het beveiligen van de landsgrenzen. In 620 verslaag Pippijn van Landen de Friezen die langs de noordgrens het land waren binnengedrongen. De oostgrens werd met succes verdedigd tegen de Wenden en Slaven die Beieren en Thüringen onveilig maakten.
In 623 dwingen Pippijn van Landen en Arnulf van Metz Clotharius II om zijn dan 12-jarige zoon Dagobert I uit te roepen tot koning van Austrasië. Samen nemen ze de opvoeding van de jonge koning ter hand en staan hem met raad en daad terzijde. Als Dagobert in 629, na het overlijden van zijn vader, koning wordt van vrijwel het gehele Frankische Rijk, vergezelt Pippijn hem naar zijn nieuwe hoofdstad Parijs. De Austrasische adel is het er niet mee eens dat het machtscentrum op deze manier wordt verlegd. Dagobert I werd daarom onder druk gezet om zijn jonge zoon Sigebert tot koning van Austrasië te benoemen wat in 634 metterdaad gebeurt.
Na het overlijden van Dagobert in 639 keert Pippijn van Landen naar Austrasië terug. Hoewel officieel koning Sigebert III daar aan het bewind is, berust het gezag vanaf dat moment in feite bij de hofmeijer. Pippijn van Landen overlijdt omstreeks 640 en wordt begraven te Landen (pas vele jaren later wordt zijn graf overgebracht naar Nijvel). Zijn nakomelingen worden - naar hun stamvader Pippijn I - de "Pippiniden" genoemd. Na zijn dood wordt zijn zoon Grimoald I hofmeijer van Austrasië.
Pippijn was getrouwd met Iduberga (Ida), zij stichtte een klooster te Nijvel waarvan hun dochter Gertrudis de abdis werd. Zowel Iduberga als Gertrudis zijn later heilig verklaard. Zijn oudste dochter, Begga, trouwt met Ansegisel de zoon van Arnulf van Metz en stamvader van de dynastie der Karolingen.
Bron: Kwartierstaten Marcel Wissenburg
Hij trouwde met
69 Iduberga (Ida) van Nijvel, geboren omstreeks 591. Zij is overleden op dinsdag 8 mei 652 in Nivelles, ongeveer 61 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Pippijn van Landen (zie 34).
Generatie 8 (oudovergrootouders)
128 Chlotarius I der Franken, geboren in 497. Chlotarius is overleden in 561 in Compiègne, 63 of 64 jaar oud. Hij is begraven in klooster van St Medardus in Soissons.
Chlotarius is weduwnaar van Guntheuca van Gondioque (±495-±532). Chlotarius is weduwnaar van Radegundis Van Thuringen (±520-587). Chlotarius trouwde (4) met Aregonda (±520-±565).
Notitie bij Chlotarius: Verdeling van het rijk
Na de dood van zijn vader in 511 werd het rijk opgesplitst tussen Chlotarius I en zijn drie broers, die elk een koningstitel kregen. Chlotarius I kreeg het oorspronkelijke kerngebied van de Salische Franken en het zuidelijk deel van deel van Aquitanië, met Soissons als hoofdstad. Zijn erfdeel is met oranje in de kaart weergegeven.
In 523 / 524 viel hij met zijn broers Chlodomer en Childebert I Bourgondië binnen, hiertoe aangezet door hun moeder die nog een persoonlijke rekening met het Bourgondische koningshuis had te vereffenen. De Bourgondische koning werd gedood maar zijn broer Godomar nam de leiding van het verzet op zich en wist Chlodomer te doden. De Bourgondische koningin-weduwe Guntheuca huwde (gedwongen) met Chlotarius I.
Childebert I en Chlotarius I wilden Chlodomers koninkrijk verdelen maar vreesden dat zijn zonen hun erfdeel zouden opeisen. Daarom lokten zij hun neven weg van Clothilde die hen in bescherming had genomen. Ze twijfelden of ze hen zouden doden of scheren "zoals het overige volk" (los, lang haar was een teken van het koningschap) en in een klooster zouden wegsluiten, maar ze lieten de keuze uiteindelijk over aan Clothilde. Ze zonden haar een bode, voorzien van schaar en zwaard, met de volgende vraag: "...of zij wenste dat haar kinderen met geschoren haar het leven behouden bleef of, dat zij zouden worden gedood." In haar verslagenheid antwoordde ze, dat - als ze dan toch de troon niet zouden bestijgen - zij hen liever dood zag dan geschoren. Twee van de zonen werden omgebracht, een derde wist te ontkomen, maar werd geestelijke om aan zijn ooms te ontkomen. Chlotarius en Childebert verdeelden nu het bezit van Chlodomer; Chlotarius kreeg de streken rond Tours en Poitiers.
In 534 vielen Chlotarius en Childebert opnieuw Bourgondië aan. Ze belegerden en veroverden Autun en wisten het hele koninkrijk te bezetten en zetten koning Godomar af. Chlotarius verwierf de gebieden rond Grenoble, Die, Valence en Embrun. De Bourgondiërs behielden wel hun eigen wetten.
Andere oorlogen
In 531 veroverde Chlotarius samen zijn halfbroer Theuderik I Thüringen. Chlotarius nam als deel van de buit zijn tweede vrouw mee naar huis maar het lukte hem niet ook een deel van het koninkrijk te verwerven. De onenigheid liep zo hoog op dat Theuderik een moordaanslag op Chlotarius liet uitvoeren, maar die mislukte.
Rond 535 werd Chlotar aangevallen door Theuderik en Childebert. Hij werd ernstig in het nauw gebracht maar zijn broers zetten uiteindelijk niet door.
In 536 bezette Chlotarius de gebieden rond Orange, Carpentras en Gap als de Ostrogoten de Provence opgaven.
In 541 viel hij met zijn broer Childebert de Visigoten aan en belegerde Zaragoza maar ze werden teruggedreven.
Hereniging van het Frankische rijk
Na een aantal jaren van betrekkelijke rust erft Chlotarius alle Frankische koninkrijken als hun koningen kinderloos overlijden:
In 555 overlijdt Theudowald, koning van Austrasië. Chlotarius gaat snel een verbintenis aan met zijn weduwe Waldrada en verkrijgt zo het koninkrijk.
In 556 onderdrukt hij een opstand van de Saksen en de Thüringers en legt ze een schatting van 500 runderen per jaar op.
In 558 erft Chlotarius het koninkrijk van Childebert.
Chlotarius kan niet verhinderen dat de Italiaanse gebieden die Theudowald en Childebert hadden veroverd toen het rijk van de Ostrogoten instortte, verloren gaan. Hij sluit een bondgenootschap met de Longobarden.
Laat in 560 zijn opstandige zoon Chramm en zijn gezin opsluiten in een boerderij in Bretagne (waarheen hij was gevlucht), die vervolgens wordt afgebrand. Doet daarna boete in Tours.
In 561 overleed hij nadat hij tijdens een jachtpartij koorts had gekregen, en werd het rijk verdeeld tussen zijn vier zoons, Sigebert I, Chilperic I, Charibert I en Guntramnus.
Huwelijken
Chlotarius was meerdere malen getrouwd:
1.Guntheuca, weduwe van Chlodomer.
2.Radegund van Thüringen.
3.Ingonda. Vanaf 517 was ze al de minnares van Chlotarius. Als zij Chlotarius vraagt om een goede echtgenoot voor haar zuster te vinden, besluit die dat er geen betere kan zijn dan hijzelf. Hij sluit een polygaam huwelijk en laat de zusters ook tezamen leven. Moeder van Sigebert I, Charibert I en Guntram.
4.Aregonda (polygaam). Moeder van Chilperic I.
5.Waldrada, een Langobardische prinses, weduwe van zijn achterneef Theudowald. Toen de bisschoppen bezwaar maakten wegens verwantschap, heeft hij haar verstoten en met hertog Garibald I van Beieren laten trouwen. Overigens is het onduidelijk of ze echt getrouwd zijn, Gregorius van Tours vermeldt alleen dat ze gemeenschap hadden.
6.Er zijn nog enkele minnaressen geweest die niet met naam bekend zijn.
Na de dood van zijn vader in 511 werd het rijk opgesplitst tussen Chlotarius I en zijn drie broers, die elk een koningstitel kregen. Chlotarius I kreeg het oorspronkelijke kerngebied van de Salische Franken en het zuidelijk deel van deel van Aquitanië, met Soissons als hoofdstad. Zijn erfdeel is met oranje in de kaart weergegeven.
In 523 / 524 viel hij met zijn broers Chlodomer en Childebert I Bourgondië binnen, hiertoe aangezet door hun moeder die nog een persoonlijke rekening met het Bourgondische koningshuis had te vereffenen. De Bourgondische koning werd gedood maar zijn broer Godomar nam de leiding van het verzet op zich en wist Chlodomer te doden. De Bourgondische koningin-weduwe Guntheuca huwde (gedwongen) met Chlotarius I.
Childebert I en Chlotarius I wilden Chlodomers koninkrijk verdelen maar vreesden dat zijn zonen hun erfdeel zouden opeisen. Daarom lokten zij hun neven weg van Clothilde die hen in bescherming had genomen. Ze twijfelden of ze hen zouden doden of scheren "zoals het overige volk" (los, lang haar was een teken van het koningschap) en in een klooster zouden wegsluiten, maar ze lieten de keuze uiteindelijk over aan Clothilde. Ze zonden haar een bode, voorzien van schaar en zwaard, met de volgende vraag: "...of zij wenste dat haar kinderen met geschoren haar het leven behouden bleef of, dat zij zouden worden gedood." In haar verslagenheid antwoordde ze, dat - als ze dan toch de troon niet zouden bestijgen - zij hen liever dood zag dan geschoren. Twee van de zonen werden omgebracht, een derde wist te ontkomen, maar werd geestelijke om aan zijn ooms te ontkomen. Chlotarius en Childebert verdeelden nu het bezit van Chlodomer; Chlotarius kreeg de streken rond Tours en Poitiers.
In 534 vielen Chlotarius en Childebert opnieuw Bourgondië aan. Ze belegerden en veroverden Autun en wisten het hele koninkrijk te bezetten en zetten koning Godomar af. Chlotarius verwierf de gebieden rond Grenoble, Die, Valence en Embrun. De Bourgondiërs behielden wel hun eigen wetten.
Andere oorlogen
In 531 veroverde Chlotarius samen zijn halfbroer Theuderik I Thüringen. Chlotarius nam als deel van de buit zijn tweede vrouw mee naar huis maar het lukte hem niet ook een deel van het koninkrijk te verwerven. De onenigheid liep zo hoog op dat Theuderik een moordaanslag op Chlotarius liet uitvoeren, maar die mislukte.
Rond 535 werd Chlotar aangevallen door Theuderik en Childebert. Hij werd ernstig in het nauw gebracht maar zijn broers zetten uiteindelijk niet door.
In 536 bezette Chlotarius de gebieden rond Orange, Carpentras en Gap als de Ostrogoten de Provence opgaven.
In 541 viel hij met zijn broer Childebert de Visigoten aan en belegerde Zaragoza maar ze werden teruggedreven.
Hereniging van het Frankische rijk
Na een aantal jaren van betrekkelijke rust erft Chlotarius alle Frankische koninkrijken als hun koningen kinderloos overlijden:
In 555 overlijdt Theudowald, koning van Austrasië. Chlotarius gaat snel een verbintenis aan met zijn weduwe Waldrada en verkrijgt zo het koninkrijk.
In 556 onderdrukt hij een opstand van de Saksen en de Thüringers en legt ze een schatting van 500 runderen per jaar op.
In 558 erft Chlotarius het koninkrijk van Childebert.
Chlotarius kan niet verhinderen dat de Italiaanse gebieden die Theudowald en Childebert hadden veroverd toen het rijk van de Ostrogoten instortte, verloren gaan. Hij sluit een bondgenootschap met de Longobarden.
Laat in 560 zijn opstandige zoon Chramm en zijn gezin opsluiten in een boerderij in Bretagne (waarheen hij was gevlucht), die vervolgens wordt afgebrand. Doet daarna boete in Tours.
In 561 overleed hij nadat hij tijdens een jachtpartij koorts had gekregen, en werd het rijk verdeeld tussen zijn vier zoons, Sigebert I, Chilperic I, Charibert I en Guntramnus.
Huwelijken
Chlotarius was meerdere malen getrouwd:
1.Guntheuca, weduwe van Chlodomer.
2.Radegund van Thüringen.
3.Ingonda. Vanaf 517 was ze al de minnares van Chlotarius. Als zij Chlotarius vraagt om een goede echtgenoot voor haar zuster te vinden, besluit die dat er geen betere kan zijn dan hijzelf. Hij sluit een polygaam huwelijk en laat de zusters ook tezamen leven. Moeder van Sigebert I, Charibert I en Guntram.
4.Aregonda (polygaam). Moeder van Chilperic I.
5.Waldrada, een Langobardische prinses, weduwe van zijn achterneef Theudowald. Toen de bisschoppen bezwaar maakten wegens verwantschap, heeft hij haar verstoten en met hertog Garibald I van Beieren laten trouwen. Overigens is het onduidelijk of ze echt getrouwd zijn, Gregorius van Tours vermeldt alleen dat ze gemeenschap hadden.
6.Er zijn nog enkele minnaressen geweest die niet met naam bekend zijn.
Heerlijkheid:
| koning der Franken |
Hij begon een relatie (3) met
129 Ingund (Ingunde, Ingond of Ingunda) Van Thuringen, geboren in 499 in Thuringen. Ingund is overleden.
Notitie bij Ingund: Vanaf 517 was ze al de minnares van Chlotarius. Als zij Chlotarius vraagt om een goede echtgenoot voor haar zusterAragonda te vinden, besluit die dat er geen betere kan zijn dan hijzelf. Hij sluit een polygaam huwelijk en laat de zusters ook tezamen leven.
Kinderen uit deze relatie:
I. Charibert I der Franken, geboren in 520 (zie 64).
II. Gunthram van Bourgondië, geboren omstreeks 532. Gunthram is overleden op vrijdag 28 maart 592 in Chalon-sur-Saône, ongeveer 60 jaar oud.
Notitie bij Gunthram: De heilige Gunthram (ook wel gespeld Gontram) (+/- 532 - Chalon-sur-Saône, 28 maart 592) was de tweede zoon van de Frankische koning Chlotarius I en de Thüringse prinses Ingund. Zijn broers waren de koningen Charibert I van Neustrië, Chilperic I van Soissons en Sigebert I van Austrasië. Gunthram werd in 561 koning van Orléans, en in 567 koning van Bourgondië, Marseille en Arles.
Hij huwde Mercatrudis, maar scheidde later van haar. Toen Mercatrudis ziek werd, doodde hij haar arts. Nadien bekeerde hij zich. Gunthram was een bedreven diplomaat en steunde de kerk. De deemoedige Gunthram was geliefd bij het volk, maar er zijn ook bloedige gewelddaden van deze heerser bekend.
Zijn naamdag is op 28 maart. Gunthram is de patroonheilige van de uit de echtgescheidenen, de moordenaars en de bewakers.
Hij huwde Mercatrudis, maar scheidde later van haar. Toen Mercatrudis ziek werd, doodde hij haar arts. Nadien bekeerde hij zich. Gunthram was een bedreven diplomaat en steunde de kerk. De deemoedige Gunthram was geliefd bij het volk, maar er zijn ook bloedige gewelddaden van deze heerser bekend.
Zijn naamdag is op 28 maart. Gunthram is de patroonheilige van de uit de echtgescheidenen, de moordenaars en de bewakers.
III. Sigebert I der Franken, geboren omstreeks 535. Sigebert is overleden omstreeks 575, ongeveer 40 jaar oud.
Sigebert trouwde met Brunilde. Brunilde is overleden.
Notitie bij Sigebert: Sigebert I of Sigibert, koning van Austrasië (rond 535 - rond 575), was koning van Austrasia vanaf de dood van zijn vader in 561 tot zijn eigen dood in 575. Hij was de derde overlevende zoon van de vier zonen van Chlotarius I en de Thuringse prinses Ingund. Zijn heerschappij hield hem vooral bezig met een succesvolle burgeroorlog tegen zijn halfbroer, Chilperik I.
Sigebert I werd rond 535 geboren. Toen Chlotarius I in 561 stierf, werd zijn koninkrijk, in overeenstemming met Frankische gewoonten, onder zijn vier zonen verdeeld: Sigebert werd koning van het noordoostelijk deel, dat als Austrasië bekend staat, met als hoofdstad Reims. Austrasië was het gebied in het noordoostelijk deel van Gallië, de Elzas, de Ardennen, de Maas- en de Rijnvallei tot Thuringen en Beieren. Na de dood van zijn broer, Charibert, in 567, verkreeg hij ook diens grondgebied; Chariberts koninkrijk was gecentreerd op Parijs; Guntram ontving het Koninkrijk Bourgondië met als hoofdstad Orléans, en de jongste zoon, de al eerder genoemde Chilperik, ontving een compact koninkrijk rondom Soissons, wat na de dood van zijn broer Charibert samen Neustrië opleverde. Invallen door de Avaren, een geduchte nomadische stam, die verwant was aan de Hunnen, noopten Sigebert de hoofdstad van Reims naar Metz te verplaatsen. Hij sloeg de aanvallen van de Avaren tweemaal af, in 562 en rond 568. Tijdens deze strijd wist Chilperik I hem enkele gebieden te ontfutselen.
Sigebert huwde met Brunhilde, de jongste dochter van de Visigotische koning Athanagild. Ze was een mooie, verstandige vrouw en had een sterk karakter. Haar moeder, Goiswintha, was de tweede vrouw van haar vader. Toen deze Goiswintha weduwe was geworden, trouwde zij met haar stiefzoon Leovigild, die zijn broer Athanagild was opgevolgd. Brunhilde huwde na de dood van haar gemaal met de zoon van Chilperik I van Neustrië. Chilperik wist het paar echter te scheiden. Ook de Austrasische autocratie was tegen dit huwelijk.
Sigebert I had vooral last van het agressieve gedrag van zijn halfbroer Chilperik I, omdat hij na het overlijden van zijn broer Charibert I een groot deel van diens gebied had overgenomen. Hij rekruteerde krijgshaftige soldaten van over de Rijn om tegen zijn broer Chilperik I op te trekken. Guntram, de weifelaar, liep over van het ene kamp naar het andere om zoveel mogelijk broedertwist te voorkomen. Chilperik I gaf zich over. Sigeberts soldaten sloegen aan het plunderen en staken enkele dorpen rond Parijs in brand. Een jaar later sneuvelde Chilperiks zoon Theodebert, en, omdat hij zag dat Guntram zich afzijdig hield, trok Chilperik I zich in Doornik terug.
Terwijl Sigebert I in Vitry was en een leger naar Doornik wilde zenden, stuurde Chilperiks vrouw, Fredegonde, twee huurmoordenaars die Sigebert I met giftige messen om het leven brachten. Hij liet drie kinderen na, Ingundis, Clodosinde en Childebert II.
Ingundis trouwde met Hermangild, zoon van de Spaanse koning Leovigild, die met Goiswintha was hertrouwd. Goiswintha, moeder van Brunhilde, was dus stiefmoeder van haar man Hermangild, en tevens haar eigen grootmoeder.
Sigebert I werd rond 535 geboren. Toen Chlotarius I in 561 stierf, werd zijn koninkrijk, in overeenstemming met Frankische gewoonten, onder zijn vier zonen verdeeld: Sigebert werd koning van het noordoostelijk deel, dat als Austrasië bekend staat, met als hoofdstad Reims. Austrasië was het gebied in het noordoostelijk deel van Gallië, de Elzas, de Ardennen, de Maas- en de Rijnvallei tot Thuringen en Beieren. Na de dood van zijn broer, Charibert, in 567, verkreeg hij ook diens grondgebied; Chariberts koninkrijk was gecentreerd op Parijs; Guntram ontving het Koninkrijk Bourgondië met als hoofdstad Orléans, en de jongste zoon, de al eerder genoemde Chilperik, ontving een compact koninkrijk rondom Soissons, wat na de dood van zijn broer Charibert samen Neustrië opleverde. Invallen door de Avaren, een geduchte nomadische stam, die verwant was aan de Hunnen, noopten Sigebert de hoofdstad van Reims naar Metz te verplaatsen. Hij sloeg de aanvallen van de Avaren tweemaal af, in 562 en rond 568. Tijdens deze strijd wist Chilperik I hem enkele gebieden te ontfutselen.
Sigebert huwde met Brunhilde, de jongste dochter van de Visigotische koning Athanagild. Ze was een mooie, verstandige vrouw en had een sterk karakter. Haar moeder, Goiswintha, was de tweede vrouw van haar vader. Toen deze Goiswintha weduwe was geworden, trouwde zij met haar stiefzoon Leovigild, die zijn broer Athanagild was opgevolgd. Brunhilde huwde na de dood van haar gemaal met de zoon van Chilperik I van Neustrië. Chilperik wist het paar echter te scheiden. Ook de Austrasische autocratie was tegen dit huwelijk.
Sigebert I had vooral last van het agressieve gedrag van zijn halfbroer Chilperik I, omdat hij na het overlijden van zijn broer Charibert I een groot deel van diens gebied had overgenomen. Hij rekruteerde krijgshaftige soldaten van over de Rijn om tegen zijn broer Chilperik I op te trekken. Guntram, de weifelaar, liep over van het ene kamp naar het andere om zoveel mogelijk broedertwist te voorkomen. Chilperik I gaf zich over. Sigeberts soldaten sloegen aan het plunderen en staken enkele dorpen rond Parijs in brand. Een jaar later sneuvelde Chilperiks zoon Theodebert, en, omdat hij zag dat Guntram zich afzijdig hield, trok Chilperik I zich in Doornik terug.
Terwijl Sigebert I in Vitry was en een leger naar Doornik wilde zenden, stuurde Chilperiks vrouw, Fredegonde, twee huurmoordenaars die Sigebert I met giftige messen om het leven brachten. Hij liet drie kinderen na, Ingundis, Clodosinde en Childebert II.
Ingundis trouwde met Hermangild, zoon van de Spaanse koning Leovigild, die met Goiswintha was hertrouwd. Goiswintha, moeder van Brunhilde, was dus stiefmoeder van haar man Hermangild, en tevens haar eigen grootmoeder.
Heerlijkheid:
| koning van Austrasia vanaf de dood van zijn vader in 561 tot zijn eigen dood in 575. |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Pippijn I "de oude" van Landen, geboren omstreeks 585 in Landen bij Luik (zie 68).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Iduberga (Ida) van Nijvel, geboren omstreeks 591 (zie 69).
Generatie 9 (oudbetovergrootouders)
256 Clovis I der MEROVINGEN, geboren in 465 in Doornik. Clovis is overleden op zondag 27 november 511 in Parijs (FR), 45 of 46 jaar oud.
De doop van Clovis, van een onbekende Franse schilder uit Saint-Gilles
Clovis is weduwnaar van Amelberga.
Notitie bij Clovis: Chlodovech I (Frans Clovis, de naam heeft dezelfde herkomst als Lodewijk) (Doornik, 465 - Parijs, 27 november? 511) was koning der Franken en legde de basis voor het Frankische rijk dat de volgende eeuwen West- en Midden-Europa zou domineren. Hij was een zoon van Childerik I, een generaal van de Salische Franken, die vermoedelijk diende onder de Romeinse legeraanvoerder Aegidius en de West-Romeinse keizer Majorianus. Zijn moeder wordt door Gregorius van Tours Basina genoemd. Clovis is begraven in de door hem gestichte abdij van Sainte-Geneviève te Parijs.
Op 16-jarige leeftijd, in 481 volgde Chlodovech zijn vader op als koning van de Salische Franken in Doornik. In het begin was zijn grondgebied nog bescheiden. De Franken beheersten alleen het uiterste noorden van Gallië. Hij moest zijn macht bovendien delen met andere, deels aan hem verwante hertogen, leiders van naburige Salische stamgroepen. Bekend zijn Chararik en Ragnachar, welke laatste in Kamerijk resideerde. Bij de Rijn leefden de Ripuarische Franken, een zelfstandige stam.
Gallië was verder verdeeld in een Romeins restgebied onder Syagrius, rondom Parijs en Soissons, het zuiden en zuidwesten, dat deel uitmaakte van het koninkrijk van de Visigoten, en zelfstandige koninkrijken van de Alemannen en Bourgondiërs in het oosten en Bretagne in het westen.
Syagrius
Door de dood van de Visigotische koning Eurik wordt het machtsevenwicht in Gallië tijdelijk verstoord en heeft Clovis de mogelijkheid om zijn macht uit te breiden. Hij weet de meeste andere Salische Franken en de Ripuarische Franken te verenigen en (mogelijk samen met de Alemannen) verslaan zij in 486 Syagrius bij Soissons. De Franken breiden hun gezag uit tot de Loire. Clovis heeft nu duidelijk een leidende rol onder de Franken, maar is formeel nog gelijkwaardig aan de andere Frankische leiders, die ook delen van de nieuwe gebieden krijgen. De Franken heersen nu over een groot gebied met een nog min of meer intacte Gallo-Romeinse samenleving en economie (steden, kerk, onderwijs, geschoolde ambachtslieden) wat de basis vormt voor hun verdere expansie. Syagrius vlucht naar de Visigoten maar wordt in 487 uitgeleverd aan Clovis en ter dood gebracht.
Het verhaal van de Vaas van Soissons illustreert dat in deze tijd iedere vrije Frank nog de wil van de koning kon trotseren, als hij het recht aan zijn zijde had.
Na deze campagne keert Clovis zich tegen Chararik die hem niet tegen Syagrius had willen volgen. Hij ontneemt hem en zijn zoons hun macht en scheert hun lange haren en baarden af (teken van de koninklijke waardigheid). Als hij vervolgens een gerucht hoort dat ze tegen elkaar hebben gezegd dat ze gewoon moeten wachten tot hun haren weer aangroeien, laat hij ze alsnog vermoorden.
De Alemannen
In 496 vallen de Alemannen de Ripuarische Franken aan. Hun koning Sigebert roept de hulp in van de Salische Franken. Aan het kruispunt van de heerbanen Bavay - Keulen, en Straatsburg - Keulen, komt het nabij bij Tolbiac, nu Zülpich, tot een treffen. In eerste instantie lijken de Alemannen de slag te winnen, maar uiteindelijk weten de Franken de overwinning te behalen.
Volgens de legende heeft Clovis op het dieptepunt van de slag Wodan aangeroepen en om een overwinning gevraagd. Maar de Frankische verliezen bleven doorgaan. Toen dacht hij aan zijn christelijke echtgenote Clothilde, en zei hij het volgende: "God van mijn vrouw: als gij echt zo sterk zijt als mijn vrouw beweert, kom mij dan helpen en laat mij winnen. Dan zal ik mij tot het christendom bekeren." Het tij keerde als bij een wonder. Hij heeft zijn gelofte gehouden en zou zich in 496 bekeerd hebben.
In 506 verslaat Clovis de Alemannen opnieuw, ditmaal bij Straatsburg. De Franken achtervolgen de Alemannen tot in het gebied van de Ostrogoten. De gebieden van de Alemannen in het westen van hun koninkrijk en het Rijnland (behalve de Elzas) worden door de Franken geannexeerd. Deze oorlog van Clovis lijkt bedoeld om het gevaar van de Alemannen in zijn rug weg te nemen, voor zijn oorlog tegen de Visigoten in het volgende jaar.
De bekering van Clovis
De doop van Clovis, van een onbekende Franse schilder uit Saint-GillesDe bekering van Clovis tot het katholieke christendom is van groot politiek belang. Daar waar alle Germaanse vorsten ariaans of heidens zijn, maakt dit hem tot de held van de katholieke Gallo-Romeinse bevolking. Het jaar van zijn doop is omstreden en ook 497, 498, 499, 507 en 508 worden als mogelijkheid genoemd.
Clovis werd gedoopt door de heilige Remigius of St. Remi. Zijn twee zusters, Abboflede en Lantechilde, en volgens Gregorius 3000 van zijn krijgers, volgden zijn voorbeeld. Dit aantal lijkt echter meer geïnspireerd door het Bijbelboek Handelingen 2:41, waar ook ongeveer drieduizend bekeerlingen genoemd worden. Een leger van bisschoppen en priesters zou hen allen hebben gedoopt.
Uitbreiding Frankische heerschappij over Gallië onder Clovis[bewerken] De Bourgondiërs
In 499 sluit Clovis een verdrag met de Bourgondische deelkoning Godigisel tegen diens rivaal Gundobad. Dit is voor Clovis ook een persoonlijke kwestie omdat Gundobad de moordenaar van zijn schoonouders is, terwijl Godigisel zijn vrouw Clotilde toen juist in bescherming heeft genomen. In 500 verzekert hij zijn rugdekking door een verdrag met Bretagne en trekt op tegen Bourgondië. Clovis en Godigisel verslaan Gundobad in de Slag bij Dijon. Gundobad vlucht naar Avignon maar een opmars van de Visigoten dwingt Clovis en Godigisel om zich terug te trekken. Nadat Godigisel is gedood, wordt door Theoderik van de Ostrogoten een vrede bemiddeld. De uitkomsten van de onderhandelingen zijn:
Gundobad wordt koning van geheel Bourgondië maar moet in de praktijk een sterke invloed van Clovis accepteren
Gundobad en Clovis sluiten een bondgenootschap
de Visigoten krijgen Avignon
De Visigoten
Nadat de Franken Syagrius hadden verslagen werd het snel duidelijk dat zij de belangrijke rivalen van de Visigoten om de macht in Gallië zouden worden. Deze rivaliteit werd nog veel sterker na de bekering van Clovis waarna de katholieke onderdanen van de Visigoten regelmatig een beroep op hem deden. Al in 498 had Clovis een veldtocht ondernomen tegen de Visigoten die hem tot Bordeaux bracht maar uiteindelijk geen resultaten opleverde. Na de confrontatie over Bourgondië in 500 volgt een periode van toenadering. Er vindt een persoonlijke ontmoeting plaats tussen Clovis en Alarik II en in 502 trouwt Clovis’ zoon Theuderik met een dochter van Alarik.
In 507 maakt Clovis afspraken met keizer Anastasios I om gezamenlijk de Goten aan te vallen. De keizer schenkt Clovis in dat verband een diadeem en een mantel. Clovis profileert zich in deze oorlog sterk als de verdediger van het katholieke geloof en de katholieke onderdanen van de ariaanse Visigoten. Hij verslaat samen met de Bourgondiërs, de Auvergners en de Ripuarische Franken, de Visigoten in de Slag van Vouillé (Voulan bij Poitiers) en doodt zelf hun koning Alarik II. Anastasios erkent zijn succes door hem tot ereconsul te benoemen. Hoewel de Bourgondiërs Narbonne weten te veroveren, en ook tot 511 bezet zullen houden, lukt het niet om Septimanië te veroveren door interventie van Theoderik van de Ostrogothen. Clovis overwintert in Bordeaux. Hij verovert in 508 samen met de Bourgondiërs Toulouse en krijgt de schat van de Visigothen in handen. Zijn zoon Theoderik bezet de Auvergne. Afgezien van Septimanië hebben de Franken nu alle gebieden van de Visigoten in Gallië in handen.
Het bouwen van een staat
Al in 486 had Clovis de Salische vorsten die hem niet hadden gesteund, geëlimineerd. Na zijn overwinning op de Visigoten in 508 begon hij een campagne om alle Frankische koningen en aanvoerders, die in theorie gelijkwaardig aan hem waren, uit de weg te ruimen en alleen koning van de Franken te worden - hoewel ze meer dan twintig jaar lang zijn trouwe bondgenoten waren geweest. De Salische koningen Ragnachar, Ricchar en Rignomer, die grote gebieden bestuurden in het westen van Frankrijk, werden verslagen en vermoord. Tijdens de oorlog tegen de Visigoten had Clovis Cloderic, de kroonprins van de Ripuarische Franken, opgestookt om de macht te grijpen ten koste van zijn vader Sigebert de Lamme. Als Cloderic de raad van Clovis opvolgt en in 509 zijn vader vermoordt, laat Clovis (die voorwendt verontwaardigd te zijn) Cloderic op zijn beurt ter dood brengen (510) als straf voor zijn schandelijke misdaad. Clovis roept zich daarna ook tot koning van de Ripuarische Franken uit en is daarmee alleen koning van alle Franken.
In 508 geeft Clovis rijke giften aan het klooster van St Martin in Tours. Hij maakt Parijs tot hoofdstad en sticht daar de kerk van Petrus en Paulus (Saints-Apôtres). Dit is vrijwel zeker een nabootsing Constantijn de Grote die in Constantinopel was begraven in de kerk van de apostelen. Clovis en Clotilde zullen in deze kerk worden begraven. Omdat de heilige Geneviève ook in deze kerk wordt begraven, wordt de kerk later naar haar vernoemd. Op de plaats van deze kerk staat tegenwoordig het Panthéon. In 511 roept Clovis de synode van Orléans bijeen om de hechte band tussen kerk en staat te bevestigen. Bisschoppen zullen door een synode onder voorzitterschap van de koning worden benoemd, en ze zijn belastingplichtig. Clovis zendt een votiefkroon aan de paus.
Clovis laat een wetboek opstellen dat is gebaseerd op het Salische gewoonterecht maar introduceert daarin wel een systeem van hovelingen en kerkelijke en burgerlijke bestuurders (graven), in plaats van het oude adelsbegrip. Hij maakt in het wetboek een apart onderscheid voor de Gallo-Romeinse bevolking. Met zijn wetboek neemt Clovis definitief afscheid van het oud-Germaanse idee van koningschap en introduceert hij het middeleeuwse model.
Na zijn dood werd het Frankische Rijk, naar Salisch recht, verdeeld onder zijn mannelijke nakomelingen Theuderik I (Reims), Childebert I (Parijs), Chlodomer (Orléans) en Chlotarius I (Soissons).
Op 16-jarige leeftijd, in 481 volgde Chlodovech zijn vader op als koning van de Salische Franken in Doornik. In het begin was zijn grondgebied nog bescheiden. De Franken beheersten alleen het uiterste noorden van Gallië. Hij moest zijn macht bovendien delen met andere, deels aan hem verwante hertogen, leiders van naburige Salische stamgroepen. Bekend zijn Chararik en Ragnachar, welke laatste in Kamerijk resideerde. Bij de Rijn leefden de Ripuarische Franken, een zelfstandige stam.
Gallië was verder verdeeld in een Romeins restgebied onder Syagrius, rondom Parijs en Soissons, het zuiden en zuidwesten, dat deel uitmaakte van het koninkrijk van de Visigoten, en zelfstandige koninkrijken van de Alemannen en Bourgondiërs in het oosten en Bretagne in het westen.
38 Gallië in 481
Syagrius
Door de dood van de Visigotische koning Eurik wordt het machtsevenwicht in Gallië tijdelijk verstoord en heeft Clovis de mogelijkheid om zijn macht uit te breiden. Hij weet de meeste andere Salische Franken en de Ripuarische Franken te verenigen en (mogelijk samen met de Alemannen) verslaan zij in 486 Syagrius bij Soissons. De Franken breiden hun gezag uit tot de Loire. Clovis heeft nu duidelijk een leidende rol onder de Franken, maar is formeel nog gelijkwaardig aan de andere Frankische leiders, die ook delen van de nieuwe gebieden krijgen. De Franken heersen nu over een groot gebied met een nog min of meer intacte Gallo-Romeinse samenleving en economie (steden, kerk, onderwijs, geschoolde ambachtslieden) wat de basis vormt voor hun verdere expansie. Syagrius vlucht naar de Visigoten maar wordt in 487 uitgeleverd aan Clovis en ter dood gebracht.
Het verhaal van de Vaas van Soissons illustreert dat in deze tijd iedere vrije Frank nog de wil van de koning kon trotseren, als hij het recht aan zijn zijde had.
Na deze campagne keert Clovis zich tegen Chararik die hem niet tegen Syagrius had willen volgen. Hij ontneemt hem en zijn zoons hun macht en scheert hun lange haren en baarden af (teken van de koninklijke waardigheid). Als hij vervolgens een gerucht hoort dat ze tegen elkaar hebben gezegd dat ze gewoon moeten wachten tot hun haren weer aangroeien, laat hij ze alsnog vermoorden.
In 491 verslaat hij een leger van de Thüringers, de oostelijke buren van de Franken, die daarna ook zijn gezag erkennen. In 493 trouwt Clovis met de Bourgondische prinses Clothilde. Zij is katholiek terwijl hij nog de oude Germaanse goden vereert. Clovis wordt nu algemeen als een belangrijk vorst erkend. Hij huwelijkt zijn zuster, Audofleda, uit aan Theoderik de Grote, koning van de Ostrogoten. Zijn vrouw, Clothilde, probeert Clovis tot 496 tevergeefs tot het christelijk geloof te bekeren. Wel worden hun kinderen gedoopt, maar het feit dat deze gedoopte kinderen ziek worden en sterven is voor Clovis een extra reden om zich niet te bekeren.
De Alemannen
In 496 vallen de Alemannen de Ripuarische Franken aan. Hun koning Sigebert roept de hulp in van de Salische Franken. Aan het kruispunt van de heerbanen Bavay - Keulen, en Straatsburg - Keulen, komt het nabij bij Tolbiac, nu Zülpich, tot een treffen. In eerste instantie lijken de Alemannen de slag te winnen, maar uiteindelijk weten de Franken de overwinning te behalen.
Volgens de legende heeft Clovis op het dieptepunt van de slag Wodan aangeroepen en om een overwinning gevraagd. Maar de Frankische verliezen bleven doorgaan. Toen dacht hij aan zijn christelijke echtgenote Clothilde, en zei hij het volgende: "God van mijn vrouw: als gij echt zo sterk zijt als mijn vrouw beweert, kom mij dan helpen en laat mij winnen. Dan zal ik mij tot het christendom bekeren." Het tij keerde als bij een wonder. Hij heeft zijn gelofte gehouden en zou zich in 496 bekeerd hebben.
In 506 verslaat Clovis de Alemannen opnieuw, ditmaal bij Straatsburg. De Franken achtervolgen de Alemannen tot in het gebied van de Ostrogoten. De gebieden van de Alemannen in het westen van hun koninkrijk en het Rijnland (behalve de Elzas) worden door de Franken geannexeerd. Deze oorlog van Clovis lijkt bedoeld om het gevaar van de Alemannen in zijn rug weg te nemen, voor zijn oorlog tegen de Visigoten in het volgende jaar.
De bekering van Clovis
De doop van Clovis, van een onbekende Franse schilder uit Saint-GillesDe bekering van Clovis tot het katholieke christendom is van groot politiek belang. Daar waar alle Germaanse vorsten ariaans of heidens zijn, maakt dit hem tot de held van de katholieke Gallo-Romeinse bevolking. Het jaar van zijn doop is omstreden en ook 497, 498, 499, 507 en 508 worden als mogelijkheid genoemd.
Uitbreiding Frankische heerschappij over Gallië onder Clovis[bewerken] De Bourgondiërs
In 499 sluit Clovis een verdrag met de Bourgondische deelkoning Godigisel tegen diens rivaal Gundobad. Dit is voor Clovis ook een persoonlijke kwestie omdat Gundobad de moordenaar van zijn schoonouders is, terwijl Godigisel zijn vrouw Clotilde toen juist in bescherming heeft genomen. In 500 verzekert hij zijn rugdekking door een verdrag met Bretagne en trekt op tegen Bourgondië. Clovis en Godigisel verslaan Gundobad in de Slag bij Dijon. Gundobad vlucht naar Avignon maar een opmars van de Visigoten dwingt Clovis en Godigisel om zich terug te trekken. Nadat Godigisel is gedood, wordt door Theoderik van de Ostrogoten een vrede bemiddeld. De uitkomsten van de onderhandelingen zijn:
Gundobad wordt koning van geheel Bourgondië maar moet in de praktijk een sterke invloed van Clovis accepteren
Gundobad en Clovis sluiten een bondgenootschap
de Visigoten krijgen Avignon
36 Uitbreiding Frankische heerschappij over Gallië onder Clovis
De Visigoten
Nadat de Franken Syagrius hadden verslagen werd het snel duidelijk dat zij de belangrijke rivalen van de Visigoten om de macht in Gallië zouden worden. Deze rivaliteit werd nog veel sterker na de bekering van Clovis waarna de katholieke onderdanen van de Visigoten regelmatig een beroep op hem deden. Al in 498 had Clovis een veldtocht ondernomen tegen de Visigoten die hem tot Bordeaux bracht maar uiteindelijk geen resultaten opleverde. Na de confrontatie over Bourgondië in 500 volgt een periode van toenadering. Er vindt een persoonlijke ontmoeting plaats tussen Clovis en Alarik II en in 502 trouwt Clovis’ zoon Theuderik met een dochter van Alarik.
Het bouwen van een staat
Al in 486 had Clovis de Salische vorsten die hem niet hadden gesteund, geëlimineerd. Na zijn overwinning op de Visigoten in 508 begon hij een campagne om alle Frankische koningen en aanvoerders, die in theorie gelijkwaardig aan hem waren, uit de weg te ruimen en alleen koning van de Franken te worden - hoewel ze meer dan twintig jaar lang zijn trouwe bondgenoten waren geweest. De Salische koningen Ragnachar, Ricchar en Rignomer, die grote gebieden bestuurden in het westen van Frankrijk, werden verslagen en vermoord. Tijdens de oorlog tegen de Visigoten had Clovis Cloderic, de kroonprins van de Ripuarische Franken, opgestookt om de macht te grijpen ten koste van zijn vader Sigebert de Lamme. Als Cloderic de raad van Clovis opvolgt en in 509 zijn vader vermoordt, laat Clovis (die voorwendt verontwaardigd te zijn) Cloderic op zijn beurt ter dood brengen (510) als straf voor zijn schandelijke misdaad. Clovis roept zich daarna ook tot koning van de Ripuarische Franken uit en is daarmee alleen koning van alle Franken.
In 508 geeft Clovis rijke giften aan het klooster van St Martin in Tours. Hij maakt Parijs tot hoofdstad en sticht daar de kerk van Petrus en Paulus (Saints-Apôtres). Dit is vrijwel zeker een nabootsing Constantijn de Grote die in Constantinopel was begraven in de kerk van de apostelen. Clovis en Clotilde zullen in deze kerk worden begraven. Omdat de heilige Geneviève ook in deze kerk wordt begraven, wordt de kerk later naar haar vernoemd. Op de plaats van deze kerk staat tegenwoordig het Panthéon. In 511 roept Clovis de synode van Orléans bijeen om de hechte band tussen kerk en staat te bevestigen. Bisschoppen zullen door een synode onder voorzitterschap van de koning worden benoemd, en ze zijn belastingplichtig. Clovis zendt een votiefkroon aan de paus.
Clovis laat een wetboek opstellen dat is gebaseerd op het Salische gewoonterecht maar introduceert daarin wel een systeem van hovelingen en kerkelijke en burgerlijke bestuurders (graven), in plaats van het oude adelsbegrip. Hij maakt in het wetboek een apart onderscheid voor de Gallo-Romeinse bevolking. Met zijn wetboek neemt Clovis definitief afscheid van het oud-Germaanse idee van koningschap en introduceert hij het middeleeuwse model.
35 Verdeling van Clovis’ rijk onder zijn zonen.
¦¦ Theuderik I (Reims)
¦¦ Chlodomer (Orléans)
¦¦ Childebert I (Parijs)
¦¦ Chlotarius I (Soissons)
¦¦ Theuderik I (Reims)
¦¦ Chlodomer (Orléans)
¦¦ Childebert I (Parijs)
¦¦ Chlotarius I (Soissons)
Na zijn dood werd het Frankische Rijk, naar Salisch recht, verdeeld onder zijn mannelijke nakomelingen Theuderik I (Reims), Childebert I (Parijs), Chlodomer (Orléans) en Chlotarius I (Soissons).
Heerlijkheid:
| Stamkoning der Sallische Franken, koning van geheel Gallië |
Hij trouwde (2), 27 of 28 jaar oud, in 493 met de ongeveer 13-jarige
257 Chlotildis van Bourgondië, geboren omstreeks 480. Chlotildis is overleden op zaterdag 3 juni 545 in Tours (Indre-et-Loire), ongeveer 65 jaar oud.
Notitie bij Chlotildis: Na de moord op haar ouders vond Clothilde bescherming bij haar oom Godigisel in Genève. Zij huwt daarna de Frankische koning Clovis I (zijn tweede huwelijk), op voorwaarde dat die haar christelijk geloof respecteert. Het lukt haar niet om hem te bekeren maar ze mag wel haar kinderen laten dopen. Als hun oudste zoon sterft na zijn doopsel en de tweede zoon zwaar ziek wordt na zijn doopsel, wijt Clovis dat aan de god van zijn vrouw. Wanneer uiteindelijk de tweede zoon geneest en Clovis een veldslag tegen de Alemannen wint, laat Clovis zich op kerstdag 498 in Reims dopen door Remigius.
Clovis en Clothilde kregen samen drie zonen: Chlodomer, Childebert I en Chlotharius I en een dochter: Clothilde.
Na de dood van Clovis in 511, reist Clothilde het land door en sticht alom kloosters. In 523 zet ze haar zoons aan tot een veldtocht tegen Bourgondië. Als haar zoon Chlodomer daarbij in 524 sneuvelt, probeert ze uit alle macht het leven en het erfdeel van zijn jonge kinderen te beschermen tegen hun ooms. Door een list weten Childebert I en Chlotharius I twee van de drie jongens in handen te krijgen. Zij zenden een bode aan hun moeder met een zwaard (de dood) en een schaar (afknippen van de haren en intrede in een klooster), en de vraag om daaruit te kiezen. In haar woede antwoordt Clothilde dat ze dan liever ziet dat de jongens sterven. Als de bode met dit antwoord terugkeert, worden de jongens inderdaad door hun ooms gedood. De derde jongen weet te vluchten, ziet af van zijn rechten en treedt in een klooster. Hierna sticht Clothilde een vrouwenklooster in Tours dat is gewijd aan Petrus, en trekt zich daarin terug.
Verering als heilige
Clothildis werd heilig verklaard door Paus Pelagius II en is de patroonheilige van de vrouwen, de lammen en de notarissen. Zij wordt aanroepen tegen koorts, kinderziekten en de plotse dood en voor de bekering van de echtgenoten. Haar feestdag is op 3 juni.
Bronnen
Gregorius van Tours, Gallische bisschop
Clovis en Clothilde kregen samen drie zonen: Chlodomer, Childebert I en Chlotharius I en een dochter: Clothilde.
Na de dood van Clovis in 511, reist Clothilde het land door en sticht alom kloosters. In 523 zet ze haar zoons aan tot een veldtocht tegen Bourgondië. Als haar zoon Chlodomer daarbij in 524 sneuvelt, probeert ze uit alle macht het leven en het erfdeel van zijn jonge kinderen te beschermen tegen hun ooms. Door een list weten Childebert I en Chlotharius I twee van de drie jongens in handen te krijgen. Zij zenden een bode aan hun moeder met een zwaard (de dood) en een schaar (afknippen van de haren en intrede in een klooster), en de vraag om daaruit te kiezen. In haar woede antwoordt Clothilde dat ze dan liever ziet dat de jongens sterven. Als de bode met dit antwoord terugkeert, worden de jongens inderdaad door hun ooms gedood. De derde jongen weet te vluchten, ziet af van zijn rechten en treedt in een klooster. Hierna sticht Clothilde een vrouwenklooster in Tours dat is gewijd aan Petrus, en trekt zich daarin terug.
Verering als heilige
Clothildis werd heilig verklaard door Paus Pelagius II en is de patroonheilige van de vrouwen, de lammen en de notarissen. Zij wordt aanroepen tegen koorts, kinderziekten en de plotse dood en voor de bekering van de echtgenoten. Haar feestdag is op 3 juni.
Bronnen
Gregorius van Tours, Gallische bisschop
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Chlodomer der Franken, geboren in 495. Chlodomer is overleden in 524, 28 of 29 jaar oud.
Chlodomer kijkt toe bij de executie van Sigismund
Notitie bij Chlodomer: Koning Chlodomer (495 - 524) was de Frankische koning van Orléans van 511 tot aan zijn dood. Chlodomer was de tweede van de vier zonen van Clovis I en Clothilde en verkreeg bij de verdeling van Clovis’ rijk Orléans toegewezen. Chlodomer was getrouwd met koningin Guntheuca, waarmee hij samen drie kinderen had.
Geschiedenis
Chlodomer werd in zijn koningschap bedreigd door zijn twee jongere broers Childebert I, koning van Parijs en Chlotarius I of Chlothar I, koning van Neustrië. Chlodomer sneuvelde in 524 toen hij samen met Childebert I en Chlotarius I Bourgondië binnenviel (de slag van Vézeronce ). Zijn broers waren zijn landsburen en hadden plannen om zijn rijk onder elkaar te verdelen.
Zij stuurden een bode met zwaard en schaar naar de treurende weduwe-koningin Guntheuca met het botte verzoek ofwel haar drie zonen te scheren, zodat ze hun prinselijke en tevens koninklijke waardigheid kwijt waren, ofwel anders ze te laten doden met het zwaard. Guntheuca was zo onthutst en verward in haar diepe droefenis, dat ze zei; "Als mijn kinderen toch geen koning kunnen worden, dat ik hen liever dood zie dan de schande van het kaalscheren..." De beide jongste prinsen werden gedood, maar de oudste, Chlodoald wist te ontkomen. Hij schoor zijn hoofd kaal en trad in het klooster. Het rijk van Orléans werd verdeeld. Koningin Guntheuca werd nadien gedwongen te trouwen met Chlotarius.
Geschiedenis
Chlodomer werd in zijn koningschap bedreigd door zijn twee jongere broers Childebert I, koning van Parijs en Chlotarius I of Chlothar I, koning van Neustrië. Chlodomer sneuvelde in 524 toen hij samen met Childebert I en Chlotarius I Bourgondië binnenviel (de slag van Vézeronce ). Zijn broers waren zijn landsburen en hadden plannen om zijn rijk onder elkaar te verdelen.
Zij stuurden een bode met zwaard en schaar naar de treurende weduwe-koningin Guntheuca met het botte verzoek ofwel haar drie zonen te scheren, zodat ze hun prinselijke en tevens koninklijke waardigheid kwijt waren, ofwel anders ze te laten doden met het zwaard. Guntheuca was zo onthutst en verward in haar diepe droefenis, dat ze zei; "Als mijn kinderen toch geen koning kunnen worden, dat ik hen liever dood zie dan de schande van het kaalscheren..." De beide jongste prinsen werden gedood, maar de oudste, Chlodoald wist te ontkomen. Hij schoor zijn hoofd kaal en trad in het klooster. Het rijk van Orléans werd verdeeld. Koningin Guntheuca werd nadien gedwongen te trouwen met Chlotarius.
Heerlijkheid:
| koning van Orléans van 511 tot aan zijn dood |
II. Childebert I der Franken, geboren in 496 in Reims. Childebert is overleden op vrijdag 13 december 558, 61 of 62 jaar oud.
Notitie bij Childebert: Childebert I (Reims, 496 - 13 december 558) was de Frankische koning van Parijs uit het geslacht der Merovingers. Hij was de zoon van Clovis I, regeerde in Parijs, waar hij verbleef, en de streek van Seine en Somme tot tegen Bretagne en het Kanaal, van 511 tot 558.
Hij trok na de oorlog in Thüringen naar Spanje, waar Amalarik, de man van Childeberts zuster Clothilde, heerste. Amalarik vernederde zijn vrouw voortdurend, besmeurde haar met mest en uitwerpselen en sloeg haar tot bloedens toe. Toen Amalarik vernam dat Childebert I op komst was om hem mores te leren, wilde hij over zee de vlucht nemen. Hij bracht al zijn schatten aan boord, maar Childeberts leger kon nog net de afvaart beletten. Amalarik wilde in een kerk schuilen, maar een soldaat bracht hem onderweg een dodelijke slag toe. Met edelstenen en andere kostbaarheden bracht Childebert I zijn zuster naar Parijs. Door een ongeval overleed zij onderweg.
Childebert I was gehuwd met Vultrogotha en had twee dochters. Beseffend dat hij zonder mannelijke nakomeling zijn rijk ooit zou moeten afstaan, en jaloers op zijn broer Chlotarius I, die bij verschillende vrouwen zeven zonen had, zocht hij toenadering tot zijn neef Theudebert I.
Terwijl Chlotarius I tegen de Saksen vocht en het gerucht verspreid werd dat hij gesneuveld was, meende Childebert I nu de alleenheerser te zijn. Hij trok het gebied van Chlotarius I binnen, bezette Reims en richtte vernielingen aan.
Kort voor hij, na een langdurige ziekte, in 558 stierf, stichtte hij het klooster Saint-Germain-des-Prés, waar hij begraven werd. Chlotarius I, alleenheerser geworden, stuurde de weduwe Vultrogotha en haar twee dochters in ballingschap. Zij was een vrome, edelmoedige vrouw en werd als een heilige beschouwd. Charibert I, opvolger van Chlotarius I, bracht haar later terug naar Parijs.
Childebert trouwde met Vultrogotha. Vultrogotha is overleden.
Hij trok na de oorlog in Thüringen naar Spanje, waar Amalarik, de man van Childeberts zuster Clothilde, heerste. Amalarik vernederde zijn vrouw voortdurend, besmeurde haar met mest en uitwerpselen en sloeg haar tot bloedens toe. Toen Amalarik vernam dat Childebert I op komst was om hem mores te leren, wilde hij over zee de vlucht nemen. Hij bracht al zijn schatten aan boord, maar Childeberts leger kon nog net de afvaart beletten. Amalarik wilde in een kerk schuilen, maar een soldaat bracht hem onderweg een dodelijke slag toe. Met edelstenen en andere kostbaarheden bracht Childebert I zijn zuster naar Parijs. Door een ongeval overleed zij onderweg.
Childebert I was gehuwd met Vultrogotha en had twee dochters. Beseffend dat hij zonder mannelijke nakomeling zijn rijk ooit zou moeten afstaan, en jaloers op zijn broer Chlotarius I, die bij verschillende vrouwen zeven zonen had, zocht hij toenadering tot zijn neef Theudebert I.
Terwijl Chlotarius I tegen de Saksen vocht en het gerucht verspreid werd dat hij gesneuveld was, meende Childebert I nu de alleenheerser te zijn. Hij trok het gebied van Chlotarius I binnen, bezette Reims en richtte vernielingen aan.
Kort voor hij, na een langdurige ziekte, in 558 stierf, stichtte hij het klooster Saint-Germain-des-Prés, waar hij begraven werd. Chlotarius I, alleenheerser geworden, stuurde de weduwe Vultrogotha en haar twee dochters in ballingschap. Zij was een vrome, edelmoedige vrouw en werd als een heilige beschouwd. Charibert I, opvolger van Chlotarius I, bracht haar later terug naar Parijs.
Heerlijkheid:
| koning der Franken |
III. Chlotarius I der Franken, geboren in 497 (zie 128).
Generatie 10 (stamouders)
512 Childerik I der MEROVINGEN, geboren in 436. Childerik is overleden in 481, 44 of 45 jaar oud.
Notitie bij Childerik: Werd in de Vde eeuw koning der Franken. Hij werd te Doornik op het schild gezet , de Frankische manier om een koning uit te roepen.
Kind van Childerik uit onbekende relatie:
I. Clovis I der MEROVINGEN, geboren in 465 in Doornik (zie 256).
Generatie 11 (stamgrootouders)
1024 Merovech der MEROVINGEN, geboren omstreeks 415 in (F). Merovech is overleden in 457, ongeveer 42 jaar oud.
Heerlijkheid:
| stamkoning der Salische Franken (451-458) |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Childerik I der MEROVINGEN, geboren in 436 (zie 512).
Generatie 12 (stamovergrootouders)
2048 Clodio (’met de Lange Haren’) der Franken (Merovenus), geboren in 395 in Westfalen (D). Clodio is overleden omstreeks 448, ongeveer 53 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Hertog van de Salische Franken vanaf ca. 428; koning der Franken in Westfalen (451) |
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Merovech der MEROVINGEN, geboren omstreeks 415 in (F) (zie 1024).
Generatie 13 (stambetovergrootouders)
4096 Pharamond der Franken, geboren in 370 in Westfalen (D). Pharamond is overleden omstreeks 429, ongeveer 59 jaar oud.
Heerlijkheid:
| 1e koning (420) van de Salische Franken in Westfalen |
Hij trouwde met
4097 Argotta der OOST FRANKEN, geboren in 376 in (F). Argotta is overleden.
Heerlijkheid:
| Koningin der Franken |
Kind uit dit huwelijk:
I. Clodio (’met de Lange Haren’) der Franken (Merovenus), geboren in 395 in Westfalen (D) (zie 2048).
Generatie 14 (stamoudouders)
8192 Marcomir der Franken, geboren omstreeks 347 in (D). Marcomir is overleden in 404, ongeveer 57 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Hertog van de Oost Franken; koning der Franken (389) |
Kind van Marcomir uit onbekende relatie:
I. Pharamond der Franken, geboren in 370 in Westfalen (D) (zie 4096).
8194 Marcomir der Franken, geboren omstreeks 347 in (D). Marcomir is overleden in 404, ongeveer 57 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Hertog van de Oost Franken; koning der Franken (389) |
Kind van Marcomir uit onbekende relatie:
I. Argotta der OOST FRANKEN, geboren in 376 in (F) (zie 4097).
Generatie 15 (stamoudgrootouders)
16384 Clodius I der Franken, geboren in 324 in (D). Clodius is overleden in 389, 64 of 65 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Hertog van de Oost-Franken; koning der Franken |
Kind van Clodius uit onbekende relatie:
I. Marcomir der Franken, geboren omstreeks 347 in (D) (zie 8192).
16388 Clodius I der Franken, geboren in 324 in (D). Clodius is overleden in 389, 64 of 65 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Hertog van de Oost-Franken; koning der Franken |
Kind van Clodius uit onbekende relatie:
I. Marcomir der Franken, geboren omstreeks 347 in (D) (zie 8194).
Generatie 16 (stamoudovergrootouders)
32768 Dagobert II der Franken, geboren omstreeks 300. Dagobert is overleden in 379, ongeveer 79 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Hertog van de Oost-Franken; koning der Franken (350) |
Kind van Dagobert uit onbekende relatie:
I. Clodius I der Franken, geboren in 324 in (D) (zie 16384).
Generatie 17 (stamoudbetovergrootouders)
Kind van Genebald uit onbekende relatie:
I. Dagobert II der Franken, geboren omstreeks 300 (zie 32768).
Generatie 18 (edelouders)
131072 Dagobert I der Franken, geboren in 205 in (D). Dagobert is overleden in 306, 100 of 101 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Hertog van de Oost-Franken; koning van de Franken (306) |
Kind van Dagobert uit onbekende relatie:
I. Genebald I der Franken, geboren in 262 (zie 65536).
Generatie 19 (edelgrootouders)
lage landen ca 300 na Chr.
262144 Walter der Franken, geboren in 268. Walter is overleden in 307, 38 of 39 jaar oud. Notitie bij publiceren van Walter: Keizer Diocletianus (284-305) liet opnieuw de rijksgrens herstellen. De Franken mochten zich binnen deze rijksgrens vestigen, op voorwaarde dat zij die - net als de Bataven 300 jaar daarvoor daarvoor - tegen andere Germaanse indringers zouden beschermen en konden zorgen voor een veilige doorvaart van handelsschepen naar Brittannië.
Zij nemen vele gewoonten en gebruiken van de Romeinen over, evenals de taal. Bovendien maken zij kennis met een goed georganiseerde maatschappij. . De Franken hadden hun woongebied inmiddels uitgebreid naar Noord-Gallië., Als "foederati" hadden zij een zeer bescheiden bestaan binnen het Romeinse rijk. Zij waren halfvrij en gebonden aan het gebied dat zij bewoonden. Verscheidene Frankische regimenten worden vermeld in de vroege vijfde eeuw in de Notitia Dignitatum en sommige commandanten van het vierde-eeuwse Romeinse leger waren Frankisch of gedeeltelijk Frankisch van origine. De Frankische stamhoofden werden officieren in het Romeinse leger. Veel Frankische jongens werden door de Romeinen geronseld om te dienen in het Romeinse leger en het rijk tegen de Friese en Saksische zeerovers te verdedigen. Van hun "barbaarse" kameraden namen de Romeinse soldaten allerlei gewoonten over. Zo gingen zij zich kleden in mantels van dierenhuid en barbaarse oorlogskreten slakend, trokken zij ten strijde. Het woord "barbarus" werd zelfs synoniem voor "soldaat".
In deze tijd was er geen sprake van enige Frankische macht. de Frankische koningen werden vernoemd, maar geen van hen leek effectief of voor lang geregeerd te hebben.
In de vierde eeuw na Chr. namen de Franken snel in aantal toe. Van hen in ons land is maar weinig bekend doordat Frankische nederzettingen slechts sporadisch zijn opgegraven. We weten dan ook nauwelijks hoe hun woningen er hebben uitgezien, hoe ze waren ingericht, welke voorwerpen ze gebruikten, kortom hoe de Franken leefden. In het Belgische gebied ontstonden er op den duur verschillende Frankenrijkjes, elk onder hun eigen koning. Hoewel het gebied dat de Franken bewoonden officieel Romeins grondgebied was, maakten de Franken er feitelijk de dienst uit. Wel hielden zij de oude Romeinse instellingen en regels, die zij in hun gebied aantroffen in stand. Zij hadden er doodgewoon niets beters voor in de plaats te stellen. Zo bleven de oude ambtenaren de belastingen binnenhalen.
Zij nemen vele gewoonten en gebruiken van de Romeinen over, evenals de taal. Bovendien maken zij kennis met een goed georganiseerde maatschappij. . De Franken hadden hun woongebied inmiddels uitgebreid naar Noord-Gallië., Als "foederati" hadden zij een zeer bescheiden bestaan binnen het Romeinse rijk. Zij waren halfvrij en gebonden aan het gebied dat zij bewoonden. Verscheidene Frankische regimenten worden vermeld in de vroege vijfde eeuw in de Notitia Dignitatum en sommige commandanten van het vierde-eeuwse Romeinse leger waren Frankisch of gedeeltelijk Frankisch van origine. De Frankische stamhoofden werden officieren in het Romeinse leger. Veel Frankische jongens werden door de Romeinen geronseld om te dienen in het Romeinse leger en het rijk tegen de Friese en Saksische zeerovers te verdedigen. Van hun "barbaarse" kameraden namen de Romeinse soldaten allerlei gewoonten over. Zo gingen zij zich kleden in mantels van dierenhuid en barbaarse oorlogskreten slakend, trokken zij ten strijde. Het woord "barbarus" werd zelfs synoniem voor "soldaat".
In deze tijd was er geen sprake van enige Frankische macht. de Frankische koningen werden vernoemd, maar geen van hen leek effectief of voor lang geregeerd te hebben.
In de vierde eeuw na Chr. namen de Franken snel in aantal toe. Van hen in ons land is maar weinig bekend doordat Frankische nederzettingen slechts sporadisch zijn opgegraven. We weten dan ook nauwelijks hoe hun woningen er hebben uitgezien, hoe ze waren ingericht, welke voorwerpen ze gebruikten, kortom hoe de Franken leefden. In het Belgische gebied ontstonden er op den duur verschillende Frankenrijkjes, elk onder hun eigen koning. Hoewel het gebied dat de Franken bewoonden officieel Romeins grondgebied was, maakten de Franken er feitelijk de dienst uit. Wel hielden zij de oude Romeinse instellingen en regels, die zij in hun gebied aantroffen in stand. Zij hadden er doodgewoon niets beters voor in de plaats te stellen. Zo bleven de oude ambtenaren de belastingen binnenhalen.
Heerlijkheid:
| Koning van de Franken (298) |
Kind van Walter uit onbekende relatie:
I. Dagobert I der Franken, geboren in 205 in (D) (zie 131072).
Generatie 20 (edelovergrootouders)
524288 Clodius III der Franken, geboren in 264. Clodius is overleden in 298, 33 of 34 jaar oud.
Notitie bij Clodius: Stichtte Orleans in het jaar 275
Heerlijkheid:
| Koning van de Franken (271) |
Kind van Clodius uit onbekende relatie:
I. Walter der Franken, geboren in 268 (zie 262144).
Generatie 21 (edelbetovergrootouders)
1048576 Batherus der Franken, geboren in 238. Batherus is overleden in 272, 33 of 34 jaar oud.
Notitie bij Batherus: Leidde legers naar Italië tot aan Ravenna. Trok plunderend door Aragon.
Heerlijkheid:
| Koning van de Franken (253) |
Kind van Batherus uit onbekende relatie:
I. Clodius III der Franken, geboren in 264 (zie 524288).
Generatie 22 (edeloudouders)
2097152 Hilderic der Franken, geboren in 212. Hilderic is overleden in 253, 40 of 41 jaar oud.
Notitie bij Hilderic: Bouwde de burg Hildeburg aan de Rijn
Heerlijkheid:
| koning der Franken (213) |
Kind van Hilderic uit onbekende relatie:
I. Batherus der Franken, geboren in 238 (zie 1048576).
Generatie 23 (edeloudgrootouders)
4194304 Sunno (Huano) der Franken, geboren omstreeks 137 in Austrasië (F). Sunno is overleden in 213, ongeveer 76 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Koning van de Franken (185) |
Kind van Sunno uit onbekende relatie:
I. Hilderic der Franken, geboren in 212 (zie 2097152).
Generatie 24 (edeloudovergrootouders)
8388608 Farabert der Franken, geboren omstreeks 122 in Austrasië (F). Farabert is overleden in 186, ongeveer 64 jaar oud.
Notitie bij Farabert: hernieuwde het bondgenootschap met de Germanen
Heerlijkheid:
| koning der Franken (165) |
Kind van Farabert uit onbekende relatie:
I. Sunno (Huano) der Franken, geboren omstreeks 137 in Austrasië (F) (zie 4194304).
Generatie 25 (edeloudbetovergrootouders)
16777216 Chlodomir IV der Franken, geboren in 104. Chlodomir is overleden in 166, 61 of 62 jaar oud.
Notitie bij Chlodomir: Bouwde Marburg in Hesse
Heerlijkheid:
| koning der Franken (148) |
Kind van Chlodomir uit onbekende relatie:
I. Farabert der Franken, geboren omstreeks 122 in Austrasië (F) (zie 8388608).
Generatie 26 (edelstamouders)
33554432 Marcomir IV der Franken, geboren na 91. Marcomir is overleden in 149, ten hoogste 58 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Koning van de Franken |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Chlodomir IV der Franken, geboren in 104 (zie 16777216).
Generatie 27 (edelstamgrootouders)
67108864 Odomir der Franken, geboren na 76. Odomir is overleden in 128, ten hoogste 52 jaar oud.
Notitie bij Odomir: sloot een vredesverdrag met de Romeinen en Goten
Kind van Odomir uit onbekende relatie:
I. Marcomir IV der Franken, geboren na 91 (zie 33554432).
Generatie 28 (edelstamovergrootouders)
134217728 Richemer der Franken, geboren na 59. Richemer is overleden in 114, ten hoogste 55 jaar oud.
Notitie bij Richemer: zette de oorlogen tegen de Romeinen en Goten verder. Stichtte Brandenburg
Heerlijkheid:
| koning der Franken |
Kind van Richemer uit onbekende relatie:
I. Odomir der Franken, geboren na 76 (zie 67108864).
Generatie 29 (edelstambetovergrootouders)
268435456 Ratherius der Franken, geboren na 52. Ratherius is overleden vóór 90, ten hoogste 38 jaar oud.
Notitie bij Ratherius: ratificeerde een verdrag met de Germanen en Saksen. Volgens een oude legende bouwde hij in 90 Rotterdam en werd daar begraven
Heerlijkheid:
| koning der Franken |
Kind van Ratherius uit onbekende relatie:
I. Richemer der Franken, geboren na 59 (zie 134217728).
Generatie 30 (edelstamoudouders)
536870912 Antenor III der West Franken, geboren omstreeks 25. Antenor is overleden omstreeks 69, ongeveer 44 jaar oud.
Heerlijkheid:
| koning der Franken |
Kind van Antenor uit onbekende relatie:
I. Ratherius der Franken, geboren na 52 (zie 268435456).
Generatie 31 (edelstamoudgrootouders)
1073741824 Clodomir I der West Franken, geboren omstreeks 3. Clodomir is overleden in maart 63, ongeveer 60 jaar oud.
Notitie bij Clodomir: verdreef de legioen van keizer Nero uit Metz en Trier
Heerlijkheid:
| Koning van de West-Franken |
Kind van Clodomir uit onbekende relatie:
I. Antenor III der West Franken, geboren omstreeks 25 (zie 536870912).
Generatie 32 (edelstamoudovergrootouders)
2147483648 Marcomir der West Franken, geboren in 14 v. Chr.. Marcomir is overleden omstreeks 50, ongeveer 63 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Koning der West-Franken |
Kind van Marcomir uit onbekende relatie:
I. Clodomir I der West Franken, geboren omstreeks 3 (zie 1073741824).
Generatie 33 (edelstamoudbetovergrootouders)
4294967296 Clodius II (ook: Clodine en Clogio) der Franken, geboren in 37 v. Chr.. Clodius is overleden in 20, 55 of 56 jaar oud.
Notitie bij Clodius: Bleef de Romeinse invallen weerstaan
Heerlijkheid:
| koning der Franken |
Kinderen van Clodius uit onbekende relatie:
II. Marcomir der West Franken, geboren in 14 v. Chr. (zie 2147483648).
Generatie 34 (voorouders)
8589934592 Francus der Franken, geboren in 57 v. Chr.. Francus is overleden in 10 v. Chr., 46 of 47 jaar oud.
Notitie bij Francus: Veranderde de stamnaam van Sicambris naar Francis
Hij leidde een Frankisch-Saksisch-Thurings leger van 300.000 man tegen de Romeinen. Sloot een permanent verbond met de Germaanse vorsten.
Hij leidde een Frankisch-Saksisch-Thurings leger van 300.000 man tegen de Romeinen. Sloot een permanent verbond met de Germaanse vorsten.
Heerlijkheid:
| eerste koning der Franken |
Kind van Francus uit onbekende relatie:
I. Clodius II (ook: Clodine en Clogio) der Franken, geboren in 37 v. Chr. (zie 4294967296).
Generatie 35 (voorgrootouders)
17179869184 Antharius van Sicambri, geboren in 77 v. Chr.. Antharius is overleden in 37 v. Chr., 39 of 40 jaar oud.
Notitie bij Antharius: Weerstond de invallen van Julius Caesar.
Heerlijkheid:
| laatste Koning van Sicamber |
Kind van Antharius uit onbekende relatie:
I. Francus der Franken, geboren in 57 v. Chr. (zie 8589934592).
Generatie 36 (voorovergrootouders)
34359738368 Cassander van Sicambri. Cassander is overleden in 74 v. Chr.
Notitie bij Cassander: Sloot een militair verbond met koning Hamecus van Thuringen en koning Arabius van Saksen.
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kind van Cassander uit onbekende relatie:
I. Antharius van Sicambri, geboren in 77 v. Chr. (zie 17179869184).
Generatie 37 (voorbetovergrootouders)
68719476736 Merodachus (ook: Mercodochus) van Sicambri. Merodachus is overleden in 94 v. Chr..
Notitie bij Merodachus: Leidde een leger van 22.000 man tegen Romeinse centra in Italië en onderwierp Bohemen
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kind van Merodachus uit onbekende relatie:
I. Cassander van Sicambri (zie 34359738368).
Generatie 38 (vooroudouders)
137438953472 Chlodomir II van Sicambri. Chlodomir is overleden in 122 v. Chr..
Notitie bij Chlodomir: de Galliërs schonden het verdrag maar werden teruggeslagen
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kind van Chlodomir uit onbekende relatie:
I. Merodachus (ook: Mercodochus) van Sicambri (zie 68719476736).
Generatie 39 (vooroudgrootouders)
274877906944 Antenor II van Sicambri, geboren in 190 v. Chr.. Antenor is overleden in 143 v. Chr., 46 of 47 jaar oud.
Notitie bij Antenor: Sloot een vredesverdrag met de Galliërs
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kind van Antenor uit onbekende relatie:
I. Chlodomir II van Sicambri (zie 137438953472).
Generatie 40 (vooroudovergrootouders)
549755813888 Clodius I van Sicambri, geboren in 215 v. Chr.. Clodius is overleden in 159 v. Chr., 55 of 56 jaar oud.
Notitie bij Clodius: Weerstond de Romeinen en Galliers
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kind van Clodius uit onbekende relatie:
I. Antenor II van Sicambri, geboren in 190 v. Chr. (zie 274877906944).
Generatie 41 (vooroudbetovergrootouders)
1099511627776 Marcomir II van Sicambri, geboren in 235 v. Chr.. Marcomir is overleden in 170 v. Chr., 64 of 65 jaar oud.
Notitie bij Marcomir: Verslaat Romeinen, Galliers en Goten. Stelt de handelingen der Galliersop rijm.
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kind van Marcomir uit onbekende relatie:
I. Clodius I van Sicambri, geboren in 215 v. Chr. (zie 549755813888).
Generatie 42 (voorstamouders)
2199023255552 Niconar van Sicambri, geboren in 255 v. Chr.. Niconar is overleden in 200 v. Chr., 54 of 55 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Marcomir II van Sicambri, geboren in 235 v. Chr. (zie 1099511627776).
Generatie 43 (voorstamgrootouders)
4398046511104 Chlodomir I van Sicambri. Chlodomir is overleden.
Notitie bij Chlodomir: Sicambrie ook geschreven als Sicambri. Sicambrie was Nederland rond en vooral boven de Maas en Rijn.
Was waarschijnlijk een Salische Frank.
Was waarschijnlijk een Salische Frank.
Hij trouwde met
4398046511105 Sedanus, geboren in 275 v. Chr.. Sedanus is overleden in 225 v. Chr., 49 of 50 jaar oud.
Notitie bij Sedanus: Sloot zich aan bij de Saksen en Thuringers tegen de Galliërs
Kind uit dit huwelijk:
I. Niconar van Sicambri, geboren in 255 v. Chr. (zie 2199023255552).
Kind van Elidure uit onbekende relatie:
I. Glennis Dee (zie 2199023255553).
Generatie 44 (voorstamovergrootouders)
8796093022210 Basanus de Grote (ook: Bassanus Magnus) van Sicambri, geboren omstreeks 310 v. Chr.. Basanus is overleden in 250 v. Chr., ongeveer 60 jaar oud.
Notitie bij Basanus: Priester-koning Bouwde de stad Bassanburg (nu Aken)
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Sedanus, geboren in 275 v. Chr. (zie 4398046511105).
Generatie 45 (voorstambetovergrootouders)
17592186044420 Diocles van Sicambri, geboren in 344 v. Chr.. Diocles is overleden in 300 v. Chr., 43 of 44 jaar oud.
Notitie bij Diocles: Hielp de Saksen tegen de Goten en de zuidelijke Galliërs.
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Basanus de Grote (ook: Bassanus Magnus) van Sicambri, geboren omstreeks 310 v. Chr. (zie 8796093022210).
Generatie 46 (voorstamoudouders)
35184372088840 Helenus I van Sicambri, geboren in 385 v. Chr.. Helenus is overleden in 339 v. Chr., 45 of 46 jaar oud.
Notitie bij Helenus: Koning en priester van de Arcadische zeegod Pallas
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Diocles van Sicambri, geboren in 344 v. Chr. (zie 17592186044420).
Generatie 47 (voorstamoudgrootouders)
70368744177680 Priamus van Sicambri, geboren in 425 v. Chr.. Priamus is overleden in 358 v. Chr., 66 of 67 jaar oud.
Notitie bij Priamus: Hij leefde aan de monding van de Donau maar werd door de oprukkende Goten in de richting Duitse grens gedreven. Hij voerde het Nieuwe Verbond en de Saksische taal in.
De zogenaamde Schat van Priamus is een schat van van sier- en gebruiksvoorwerpen, grotendeels van goud, die in 1873 werd gevonden door de Duitse archeoloog Heinrich Schliemann in Troje (het tegenwoordige Hisarlik in Turkije).
Op 31 mei 1873 vond Schliemann deze schat. Hij noemde zijn vondst de ‘Schat van Priamus’ in de veronderstelling dat de voorwerpen hadden toebehoord aan Priamus, de legendarische laatste koning van Troje. Het feit dat de vondst werd gedaan in een laag die bedekt was door een brandlaag, sterkte hem in de veronderstelling dat het ging om het Troje dat door de Grieken was platgebrand. In werkelijkheid zijn de voorwerpen veel ouder. Ze stammen uit de laag die later is aangeduid als Troje II en dateren van ca. 2500 v.Chr. of zelfs nog iets daarvoor. Ze lagen in een soort stenen kist direct buiten de poort van Troje II.
Toen men bij het graven op een diepte van 15 m. op een metalen voorwerp was gestoten, gaf Schliemann zijn arbeiders vrijaf onder het voorwendsel dat het zijn verjaardag was, en groef zelf de schat op. Deze bestond uit zo’n 7.000 voorwerpen (waarbij Schliemann overigens wel elk kraaltje meetelde). Volgens het verslag van Schliemann verborg hij de vondsten in de sjaal van zijn vrouw Sophie uit vrees voor op diefstal beluste arbeiders. Het is een detail dat Schliemann verzonnen heeft, want in werkelijkheid was zijn vrouw toen in Griekenland. Hij maakte de vondst, noch de vindplaats bekend aan de Ottomaanse autoriteiten, maar smokkelde de vondst het land uit, naar Griekenland. In 1874 werd Schliemann door de Ottomaanse autoriteiten aangeklaagd wegens illegale uitvoer van oudheden. Schliemann werd veroordeeld tot een boete van 10.000 goudfranken. Hij betaalde er 50.000, maar gaf de Schat niet terug.
In 1877 vond een eerste tentoonstelling plaats van de Trojeschatten in Londen. In 1881 schonk Schliemann de vondsten aan de stad Berlijn, waar ze een belangrijke attractie werden in het Kunstgewerbemuseum (nu Gropius-Bau). Bij de inrichting van de Schliemannzaal werd een later beroemd geworden foto gemaakt van Sophie Schliemann in Trojaans ornaat met gouden sieraden uit de Schat van Priamus.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog was de Schat opgeslagen in een bunker in de dierentuin van Berlijn. In 1945 werd hij geconfisqueerd door het Rode Leger. Daarna was lange tijd onbekend of de schat nog bestond. In 1991 echter maakten de Russische kunsthistorici Grigorii Kozlov en Konstantin Akinsha bekend dat de Schat van Priamus was teruggevonden in het Poesjkinmuseum in Moskou. Pas twee jaar later bevestigden de Russische autoriteiten de vondst. Sinds april 1996 zijn 259 objecten uit de Schat daar weer tentoongesteld. Inmiddels hebben zowel de Duitse als de Turkse autoriteiten aanspraken op de schat doen gelden.
De zogenaamde Schat van Priamus is een schat van van sier- en gebruiksvoorwerpen, grotendeels van goud, die in 1873 werd gevonden door de Duitse archeoloog Heinrich Schliemann in Troje (het tegenwoordige Hisarlik in Turkije).
Op 31 mei 1873 vond Schliemann deze schat. Hij noemde zijn vondst de ‘Schat van Priamus’ in de veronderstelling dat de voorwerpen hadden toebehoord aan Priamus, de legendarische laatste koning van Troje. Het feit dat de vondst werd gedaan in een laag die bedekt was door een brandlaag, sterkte hem in de veronderstelling dat het ging om het Troje dat door de Grieken was platgebrand. In werkelijkheid zijn de voorwerpen veel ouder. Ze stammen uit de laag die later is aangeduid als Troje II en dateren van ca. 2500 v.Chr. of zelfs nog iets daarvoor. Ze lagen in een soort stenen kist direct buiten de poort van Troje II.
Toen men bij het graven op een diepte van 15 m. op een metalen voorwerp was gestoten, gaf Schliemann zijn arbeiders vrijaf onder het voorwendsel dat het zijn verjaardag was, en groef zelf de schat op. Deze bestond uit zo’n 7.000 voorwerpen (waarbij Schliemann overigens wel elk kraaltje meetelde). Volgens het verslag van Schliemann verborg hij de vondsten in de sjaal van zijn vrouw Sophie uit vrees voor op diefstal beluste arbeiders. Het is een detail dat Schliemann verzonnen heeft, want in werkelijkheid was zijn vrouw toen in Griekenland. Hij maakte de vondst, noch de vindplaats bekend aan de Ottomaanse autoriteiten, maar smokkelde de vondst het land uit, naar Griekenland. In 1874 werd Schliemann door de Ottomaanse autoriteiten aangeklaagd wegens illegale uitvoer van oudheden. Schliemann werd veroordeeld tot een boete van 10.000 goudfranken. Hij betaalde er 50.000, maar gaf de Schat niet terug.
In 1877 vond een eerste tentoonstelling plaats van de Trojeschatten in Londen. In 1881 schonk Schliemann de vondsten aan de stad Berlijn, waar ze een belangrijke attractie werden in het Kunstgewerbemuseum (nu Gropius-Bau). Bij de inrichting van de Schliemannzaal werd een later beroemd geworden foto gemaakt van Sophie Schliemann in Trojaans ornaat met gouden sieraden uit de Schat van Priamus.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog was de Schat opgeslagen in een bunker in de dierentuin van Berlijn. In 1945 werd hij geconfisqueerd door het Rode Leger. Daarna was lange tijd onbekend of de schat nog bestond. In 1991 echter maakten de Russische kunsthistorici Grigorii Kozlov en Konstantin Akinsha bekend dat de Schat van Priamus was teruggevonden in het Poesjkinmuseum in Moskou. Pas twee jaar later bevestigden de Russische autoriteiten de vondst. Sinds april 1996 zijn 259 objecten uit de Schat daar weer tentoongesteld. Inmiddels hebben zowel de Duitse als de Turkse autoriteiten aanspraken op de schat doen gelden.
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Helenus I van Sicambri, geboren in 385 v. Chr. (zie 35184372088840).
Generatie 48 (voorstamoudovergrootouders)
140737488355360 Antenor I van Sicambri, geboren in 465 v. Chr.. Antenor is overleden in 384 v. Chr., 80 of 81 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Hij trouwde met
140737488355361 Cambra. Cambra is overleden.
Notitie bij Cambra: De stam Sicamber is vernoemt naar Cambra
Kind uit dit huwelijk:
I. Priamus van Sicambri, geboren in 425 v. Chr. (zie 70368744177680).
Generatie 49 (voorstamoudbetovergrootouders)
281474976710720 Marcomirus I (the Cimmerier) Van Troje, geboren in 495 v. Chr.. Marcomirus is overleden in 412 v. Chr., 82 of 83 jaar oud.
Notitie bij Marcomirus: Trok met de Cimmeriërs vanaf de Zwarte Zee naar West-Friesland, Gelre en Holland. Stak de Rijn over en veroverde het noorden van Gallië.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Marcomirus uit onbekende relatie:
I. Antenor I van Sicambri, geboren in 465 v. Chr. (zie 140737488355360).
Generatie 50 (vooredelouders)
562949953421440 Antenor de Cimmerier Van Troje, geboren in 526 v. Chr.. Antenor is overleden in 443 v. Chr., 82 of 83 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje, Koning van de Scytische Cimmeriërs aan de Zwarte Zee |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Marcomirus I (the Cimmerier) Van Troje, geboren in 495 v. Chr. (zie 281474976710720).
Generatie 51 (vooredelgrootouders)
1125899906842880 Helenos IV (ook: Ephraim) Van Troje, geboren in 555 v. Chr.. Helenos is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Antenor de Cimmerier Van Troje, geboren in 526 v. Chr. (zie 562949953421440).
Generatie 52 (vooredelovergrootouders)
2251799813685760 Priamus IV Van Troje, geboren in 585 v. Chr.. Priamus is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Priamus uit onbekende relatie:
I. Helenos IV (ook: Ephraim) Van Troje, geboren in 555 v. Chr. (zie 1125899906842880).
Generatie 53 (vooredelbetovergrootouders)
4503599627371520 Marcomir Van Troje, geboren in 605 v. Chr.. Marcomir is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Marcomir uit onbekende relatie:
I. Priamus IV Van Troje, geboren in 585 v. Chr. (zie 2251799813685760).
Generatie 54 (vooredeloudouders)
9007199254743040 Diluglio Dilulius Van Troje, geboren in 635 v. Chr.. Diluglio is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Diluglio uit onbekende relatie:
I. Marcomir Van Troje, geboren in 605 v. Chr. (zie 4503599627371520).
Generatie 55 (vooredeloudgrootouders)
18014398509486080 Plaserio III Van Troje, geboren in 665 v. Chr.. Plaserio is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Plaserio uit onbekende relatie:
I. Diluglio Dilulius Van Troje, geboren in 635 v. Chr. (zie 9007199254743040).
Generatie 56 (vooredeloudovergrootouders)
36028797018972160 Helenos III Van Troje, geboren in 695 v. Chr.. Helenos is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Helenos uit onbekende relatie:
I. Plaserio III Van Troje, geboren in 665 v. Chr. (zie 18014398509486080).
Generatie 57 (vooredeloudbetovergrootouders)
72057594037944320 Diluglic (ook: Diluglio Dilulius) Van Troje, geboren in 725 v. Chr.. Diluglic is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Diluglic uit onbekende relatie:
I. Helenos III Van Troje, geboren in 695 v. Chr. (zie 36028797018972160).
Generatie 58 (vooredelstamouders)
144115188075888640 Almadion (ook: Almadius) Van Troje, geboren in 755 v. Chr.. Almadion is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Almadion uit onbekende relatie:
I. Diluglic (ook: Diluglio Dilulius) Van Troje, geboren in 725 v. Chr. (zie 72057594037944320).
Generatie 59 (vooredelstamgrootouders)
288230376151777280 Getmalor Gentilanor Van Troje, geboren in 785 v. Chr.. Getmalor is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Getmalor uit onbekende relatie:
I. Almadion (ook: Almadius) Van Troje, geboren in 755 v. Chr. (zie 144115188075888640).
Generatie 60 (vooredelstamovergrootouders)
576460752303554560 Priamus III Van Troje, geboren in 815 v. Chr.. Priamus is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Priamus uit onbekende relatie:
I. Getmalor Gentilanor Van Troje, geboren in 785 v. Chr. (zie 288230376151777280).
Generatie 61 (vooredelstambetovergrootouders)
1152921504607109120 Alexander Van Troje, geboren in 780 v. Chr.. Alexander is overleden in 677 v. Chr., 102 of 103 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Alexander uit onbekende relatie:
I. Priamus III Van Troje, geboren in 815 v. Chr. (zie 576460752303554560).
Generatie 62 (vooredelstamoudouders)
2305843009214218240 Basabiliano II Van Troje, geboren in 875 v. Chr.. Basabiliano is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Basabiliano uit onbekende relatie:
I. Alexander Van Troje, geboren in 780 v. Chr. (zie 1152921504607109120).
Generatie 63 (vooredelstamoudgrootouders)
4611686018428436480 Plesron II Van Troje, geboren in 905 v. Chr.. Plesron is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Plesron uit onbekende relatie:
I. Basabiliano II Van Troje, geboren in 875 v. Chr. (zie 2305843009214218240).
Generatie 64 (vooredelstamoudovergrootouders)
9223372036856872960 Helenos II Van Troje, geboren in 935 v. Chr.. Helenos is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Helenos uit onbekende relatie:
I. Plesron II Van Troje, geboren in 905 v. Chr. (zie 4611686018428436480).
Generatie 65 (vooredelstamoudbetovergrootouders)
18446744073713745920 Priamus II Van Troje, geboren in 965 v. Chr.. Priamus is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Priamus uit onbekende relatie:
I. Helenos II Van Troje, geboren in 935 v. Chr. (zie 9223372036856872960).
Generatie 66 (aartsouders)
36893488147427491840 Antenor I Van Troje, geboren in 995 v. Chr.. Antenor is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Antenor uit onbekende relatie:
I. Priamus II Van Troje, geboren in 965 v. Chr. (zie 18446744073713745920).
Generatie 67 (aartsgrootouders)
73786976294854983680 Plesario II (ook: Plaserius) Van Troje, geboren in 1025 v. Chr.. Plesario is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Plesario uit onbekende relatie:
I. Antenor I Van Troje, geboren in 995 v. Chr. (zie 36893488147427491840).
Generatie 68 (aartsovergrootouders)
147573952589709967360 Gaberiano Zaberian Van Troje, geboren in 1055 v. Chr.. Gaberiano is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Gaberiano uit onbekende relatie:
I. Plesario II (ook: Plaserius) Van Troje, geboren in 1025 v. Chr. (zie 73786976294854983680).
Generatie 69 (aartsbetovergrootouders)
295147905179419934720 Eliacor Van Troje, geboren in 1085 v. Chr.. Eliacor is overleden in 1010 v. Chr., 74 of 75 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Eliacor uit onbekende relatie:
I. Gaberiano Zaberian Van Troje, geboren in 1055 v. Chr. (zie 147573952589709967360).
Generatie 70 (aartsoudouders)
590295810358839869440 Plesron Van Troje, geboren in 1070 v. Chr.. Plesron is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Plesron uit onbekende relatie:
I. Eliacor Van Troje, geboren in 1085 v. Chr. (zie 295147905179419934720).
Generatie 71 (aartsoudgrootouders)
1180591620717679738880 Plaserio (ook: Plaserius) Van Troje, geboren in 1100 v. Chr.. Plaserio is overleden.
Heerlijkheid:
| koning van Troje |
Kind van Plaserio uit onbekende relatie:
I. Plesron Van Troje, geboren in 1070 v. Chr. (zie 590295810358839869440).
Generatie 72 (aartsoudovergrootouders)
2361183241435359477760 Basabiliano I Van Troje, geboren in 1130 v. Chr.. Basabiliano is overleden.
Heerlijkheid:
| koning van Troje |
Kind van Basabiliano uit onbekende relatie:
I. Plaserio (ook: Plaserius) Van Troje, geboren in 1100 v. Chr. (zie 1180591620717679738880).
Generatie 73 (aartsoudbetovergrootouders)
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Gelio uit onbekende relatie:
I. Basabiliano I Van Troje, geboren in 1130 v. Chr. (zie 2361183241435359477760).
Generatie 74 (aartsstamouders)
9444732965741437911040 Esdron Van Troje, geboren in 1190 v. Chr.. Esdron is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Esdron uit onbekende relatie:
I. Gelio (ook: Zelius) Van Troje, geboren in 1160 v. Chr. (zie 4722366482870718955520).
Generatie 75 (aartsstamgrootouders)
18889465931482875822080 Franco Van Troje, geboren in 1220 v. Chr.. Franco is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Franco uit onbekende relatie:
I. Esdron Van Troje, geboren in 1190 v. Chr. (zie 9444732965741437911040).
Generatie 76 (aartsstamovergrootouders)
37778931862965751644160 Genger van Scythia, geboren in 1250 v. Chr.. Genger is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Genger uit onbekende relatie:
I. Franco Van Troje, geboren in 1220 v. Chr. (zie 18889465931482875822080).
Generatie 77 (aartsstambetovergrootouders)
openbaarde (onder dwang) aan de Grieken, hoe zij door middel van een houten paard de stad konden nemen
De zoon van de Trojaanse koning Priamus en koningin Hekabe.
Net zoals Odysseus als de listigste onder de Grieken gerekend werd, was Helenus de slimste onder de Trojanen. Hij was een ziener die, eenmaal gevangengenomen door de Grieken, onthulde dat Troje niet zou vallen zonder de wapens van Herakles. Deze waren achtergebleven bij Philoctetes op het eiland Limnos. Na de plundering van Troje huwde hij Andromache, weduwe van zijn omgekomen broer Hector, en volgde hij Neoptolemus naar Epirus, waar hij koning werd.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Genger van Scythia, geboren in 1250 v. Chr. (zie 37778931862965751644160).
Generatie 78 (aartsstamoudouders)
151115727451863006576640 Priamus Van Troje, geboren in 1320 v. Chr.. Priamus is overleden in 1240 v. Chr., 79 of 80 jaar oud.
Priamus gedood door Neoptolemus (Louvre-Parijs)
Notitie bij Priamus: Priamus (Grieks: ???aµ??, Priamos; Nederlands, verouderd: Priaam) was in de Griekse mythologie de laatste koning van de stad Troje. Zijn naam betekent letterlijk ’de gekochte’. Hij is vooral bekend uit De Illias van Homerus.
Hij was de zoon van Laomedon en de kleinzoon van Ilos. De naam van zijn moeder wordt in de Ilias niet genoemd, maar volgens latere bronnen heette ze Strymo of Leukippe (dan wel Zeuxippe). Priamus had vele vrouwen. Polygamie is dan ook in Griekse ogen karakteristiek voor een oriëntaalse vorst. Zijn eerste vrouw was Arisbe, die hij aan de Trojaan Hyrtakos gaf. Hekabe (of Hecuba) was echter de vrouw met wie hij de beste verstandhouding had. Tot zijn bijvrouwen behoorden Laothoë, de dochter van Altes, de koning der Lelegers, en Kastianeira (Ilias 8, 305).
Volgens de Ilias had Priamus 50 zoons, van wie 19 van Hekabe, en 12 dochters. Volgens andere bronnen had hij 50 zoons en 50 dochters. Met Laothoë had hij twee zoons, Polydorus, zijn jongste en meest geliefde zoon die door Achilles werd gedood, en Lycaon. Bij Hekabe was hij de vader van onder meer de volgende zoons: Paris, Hector, Deïphobus, Troïlus, Antiphus, Polites en Helenus. Bij een slavin had hij Cebriones als zoon, de wagenmenner van Hector, bij Arisbe (of bij Alexirrhoë) Aesacus en bij Kastianeira Gorguthion.
Hij had bij Hekabe onder andere de volgende dochters: Ilione (de oudste dochter), Cassandra, Polyxena, Laodice (die als zijn mooiste dochter gold) en Creüsa (de vrouw van Aeneas).
Volgens Homerus (Ilias 3, 184-190) heeft hij ooit in Frygië oorlog gevoerd met de Amazonen. Vergilius (Aeneïs 8, 157 e.v.) noemt zijn bezoeken aan Salamis en Arcadië. Maar Priamus is vooral bekend als de koning van Troje tijdens de Trojaanse oorlog. Aan het begin van de oorlog was hij een machtige en rijke koning, wiens rijk zich uitstrekte van Lesbos via Frygië tot aan de Hellespont. Maar in de Ilias, die zich afspeelt in het tiende en laatste oorlogsjaar, is hij een oude man die niet meer actief deelneemt aan de strijd en toeschouwer is. Hij is weliswaar voorzitter van de krijgsvergadering, maar zijn zoons overheersen hem. Hij sluit met Agamemnon een verdrag over een duel (Ilias 3). Later vraagt hij tevergeefs vrede, maar hij krijgt wel een wapenstilstand om de doden te begraven (Ilias 7, 365-420). Hij tracht Hector zonder succes van het laatste gevecht af te houden (Ilias 22, 25-78). Na Hectors dood gaat hij naar de tent van Achilles en slaagt erin het lichaam van zijn zoon los te kopen (Ilias 24).
Tijdens de val van Troje (niet beschreven door Homerus) werd hij gedood door Achilles’ zoon Neoptolemus, hoewel hij zijn toevlucht had genomen tot het altaar van Zeus Herkeios. Dit is afgebeeld in vele vaasschilderingen en beschreven door onder meer Vergilius (Aeneïs 2, 505-558) en in Shakespeare’s Hamlet.
Hij was de zoon van Laomedon en de kleinzoon van Ilos. De naam van zijn moeder wordt in de Ilias niet genoemd, maar volgens latere bronnen heette ze Strymo of Leukippe (dan wel Zeuxippe). Priamus had vele vrouwen. Polygamie is dan ook in Griekse ogen karakteristiek voor een oriëntaalse vorst. Zijn eerste vrouw was Arisbe, die hij aan de Trojaan Hyrtakos gaf. Hekabe (of Hecuba) was echter de vrouw met wie hij de beste verstandhouding had. Tot zijn bijvrouwen behoorden Laothoë, de dochter van Altes, de koning der Lelegers, en Kastianeira (Ilias 8, 305).
Volgens de Ilias had Priamus 50 zoons, van wie 19 van Hekabe, en 12 dochters. Volgens andere bronnen had hij 50 zoons en 50 dochters. Met Laothoë had hij twee zoons, Polydorus, zijn jongste en meest geliefde zoon die door Achilles werd gedood, en Lycaon. Bij Hekabe was hij de vader van onder meer de volgende zoons: Paris, Hector, Deïphobus, Troïlus, Antiphus, Polites en Helenus. Bij een slavin had hij Cebriones als zoon, de wagenmenner van Hector, bij Arisbe (of bij Alexirrhoë) Aesacus en bij Kastianeira Gorguthion.
Hij had bij Hekabe onder andere de volgende dochters: Ilione (de oudste dochter), Cassandra, Polyxena, Laodice (die als zijn mooiste dochter gold) en Creüsa (de vrouw van Aeneas).
Volgens Homerus (Ilias 3, 184-190) heeft hij ooit in Frygië oorlog gevoerd met de Amazonen. Vergilius (Aeneïs 8, 157 e.v.) noemt zijn bezoeken aan Salamis en Arcadië. Maar Priamus is vooral bekend als de koning van Troje tijdens de Trojaanse oorlog. Aan het begin van de oorlog was hij een machtige en rijke koning, wiens rijk zich uitstrekte van Lesbos via Frygië tot aan de Hellespont. Maar in de Ilias, die zich afspeelt in het tiende en laatste oorlogsjaar, is hij een oude man die niet meer actief deelneemt aan de strijd en toeschouwer is. Hij is weliswaar voorzitter van de krijgsvergadering, maar zijn zoons overheersen hem. Hij sluit met Agamemnon een verdrag over een duel (Ilias 3). Later vraagt hij tevergeefs vrede, maar hij krijgt wel een wapenstilstand om de doden te begraven (Ilias 7, 365-420). Hij tracht Hector zonder succes van het laatste gevecht af te houden (Ilias 22, 25-78). Na Hectors dood gaat hij naar de tent van Achilles en slaagt erin het lichaam van zijn zoon los te kopen (Ilias 24).
Tijdens de val van Troje (niet beschreven door Homerus) werd hij gedood door Achilles’ zoon Neoptolemus, hoewel hij zijn toevlucht had genomen tot het altaar van Zeus Herkeios. Dit is afgebeeld in vele vaasschilderingen en beschreven door onder meer Vergilius (Aeneïs 2, 505-558) en in Shakespeare’s Hamlet.
Hij trouwde met
151115727451863006576641 Hekabe. Hekabe is overleden.
Notitie bij Hekabe: Hekabe of Hecabe, in het Latijn Hecuba, was een koningin van Troje.
Zij was getrouwd met koning Priamus, die leefde tijdens de Trojaanse oorlog. Haar oudste zoon was Hector, de roemruchte held die dood en vernieling zaaide onder de Grieken tot Achilles weer op het slagveld kwam en een einde maakte aan Hectors leven. Een van haar andere zoons, Paris, was de oorzaak van de Trojaanse oorlog. Nadat Priamus door Achilles’ zoon Neoptolemus werd neergestoken, werd Hecabe een slavin van de Griekse opperbevelhebber Agamemnon. Na een tijd aan het hof van Agamemnon te hebben verbleven verwerd ze (volgens sommige lezingen) tot een zeurende vrouw.
Zij was getrouwd met koning Priamus, die leefde tijdens de Trojaanse oorlog. Haar oudste zoon was Hector, de roemruchte held die dood en vernieling zaaide onder de Grieken tot Achilles weer op het slagveld kwam en een einde maakte aan Hectors leven. Een van haar andere zoons, Paris, was de oorzaak van de Trojaanse oorlog. Nadat Priamus door Achilles’ zoon Neoptolemus werd neergestoken, werd Hecabe een slavin van de Griekse opperbevelhebber Agamemnon. Na een tijd aan het hof van Agamemnon te hebben verbleven verwerd ze (volgens sommige lezingen) tot een zeurende vrouw.
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Hektor van Athene. Hektor is overleden.
Achilles verwondt Hector, volgens Rubens
Notitie bij Hektor: Hektor (Oudgrieks ??t??) of Hector (Latijn) is een figuur uit de Griekse mythologie. Hij is een zoon van de Trojaanse koning Priamos en Hekabe, en daarmee een broer van Paris, Helenos, Troïlos en van Kreousa, Kassandra en Polyxena. Hij was getrouwd met Andromache en had met haar een zoon, Astyanax. Hektor werd beschouwd als de voornaamste beschermer van Troje gedurende de Trojaanse oorlog.
Aangezien hij een verbod had om Achilles te ontmoeten (voorspeld door een ziener), speelde hij het klaar om gedurende de eerste 10 jaar van de oorlog van het slagveld te blijven als Achilles in de buurt was. Wanneer Achilles zich weer eens mokkend buiten de strijd hield teisterde Hektor de Grieken. Hij doodde vele bekende Griekse strijders waaronder Asaios.
Maar toen hij Patroklos doodde, de neef van Achilles, raakte Achilles gemotiveerd om weer deel te nemen aan de strijd. Hektor werd uitgedaagd voor een duel en werd verslagen door Achilles. Al stervende smeekte Hektor Achilles om zijn lichaam over te brengen naar Priamos, maar Achilles weigerde en bond zijn lichaam achter zijn strijdwagen en sleepte hem 3 maal vernederend rond de stad, vooraleer hij hem achterliet voor de honden en gieren om op te eten. De goden beschermden het lichaam van Hektor echter tegen verdere schade (Boek 22 Illias). Elke dag sleepte Achilles Hektor 3 x maal rond het graf van Patroklos. Achilles had gezworen bij de dood van Patroklos, dat hij Hektors lijk nooit aan de Trojanen zou overhandigen. Zeus kwam tussenbeide en liet hem door zijn eigen moeder, de nimf Thetis overtuigen. Priamos, kapot van verdriet, werd door Iris, bode van de Goden, overtuigd om toch naar Achilles te gaan en zijn lijk vrij te kopen. Door medelijden bewogen, plooide Achilles om het verdriet van de oude man en aanvaardde de immense losprijs. Hij liet het lijk zelfs wassen en in doeken wikkelen, vooraleer hij het aan Priamos meegaf. Daarna was er nog een wapenstilstand van 12 dagen, gedurende het hele rouwproces.
Maar toen hij Patroklos doodde, de neef van Achilles, raakte Achilles gemotiveerd om weer deel te nemen aan de strijd. Hektor werd uitgedaagd voor een duel en werd verslagen door Achilles. Al stervende smeekte Hektor Achilles om zijn lichaam over te brengen naar Priamos, maar Achilles weigerde en bond zijn lichaam achter zijn strijdwagen en sleepte hem 3 maal vernederend rond de stad, vooraleer hij hem achterliet voor de honden en gieren om op te eten. De goden beschermden het lichaam van Hektor echter tegen verdere schade (Boek 22 Illias). Elke dag sleepte Achilles Hektor 3 x maal rond het graf van Patroklos. Achilles had gezworen bij de dood van Patroklos, dat hij Hektors lijk nooit aan de Trojanen zou overhandigen. Zeus kwam tussenbeide en liet hem door zijn eigen moeder, de nimf Thetis overtuigen. Priamos, kapot van verdriet, werd door Iris, bode van de Goden, overtuigd om toch naar Achilles te gaan en zijn lijk vrij te kopen. Door medelijden bewogen, plooide Achilles om het verdriet van de oude man en aanvaardde de immense losprijs. Hij liet het lijk zelfs wassen en in doeken wikkelen, vooraleer hij het aan Priamos meegaf. Daarna was er nog een wapenstilstand van 12 dagen, gedurende het hele rouwproces.
II. Paris van Athene. Paris is overleden.
64 Paris houdt een lans vast en draagt een Phrygische muts (kant A van een roodfigurige buikvormige krater, ca. 380-370 v.Chr.).
Notitie bij Paris: Paris (Oudgrieks: ????? / Páris) is een figuur uit de Griekse mythologie. Hij was een zoon van de Trojaanse koning Priamos en diens gemalin Hekabe. Hij droeg ook de naam van Alexandros (Alexander). Door zijn schuld gingen zijn hele geslacht en zijn vaderstad ten gronde.
Geboorte en jeugd
Reeds voordat hij geboren werd, voorspelde een voorteken de rampen, die door hem over de stad zouden komen. Toen zijn moeder van hem zwanger was, droomde zij op zekere nacht, dat zij een brandende fakkel baarde, die langzamerhand zulk een ontzaglijke vlam werd, dat de gehele stad daardoor aangetast en in de as werd gelegd. Zij verhaalde die droom ’s morgens aan Priamos, die dadelijk de waarzeggers en droomuitleggers, waaronder ook zijn zoon Aisakos, tot zich liet komen,om de verklaring van die droom te vernemen. Zij deden de schrikwekkende uitspraak, dat Hekabe een zoon zou baren, die, zo hij in leven bleef, bestemd was om zijn vaderland in het verderf te storten. Nauwelijks was de knaap geboren, of de bezorgde vader gaf hem, evenals Laios eenmaal met Oidipus deed, aan zijn dienaren over, met last om hem om te brengen of in het bos te vondeling te leggen. Een van de bedienden, Agelaos genaamd, bracht de jonggeborene op de bosrijke top van het naburige Idagebergte en legde hem daar neer, opdat hij door honger of door verscheurende dieren zou omkomen. Toen hij evenwel na verloop van vijf dagen weerom op de eenzame plaats kwam, vond hij het kind nog fris en gezond; een berin had het gezoogd. Uit medelijden nam de herder het nu tot zich, bracht het naar zijn woning, gaf het de naam van Paris en voedde het als zijn eigen zoon op. De knaap groeide tot een schone jongeling op, terwijl hij steeds onder de herders leefde, die de koninklijke kudden op de berg weidden, en deze gaven hem de naam van Alexandros d.i. "die de mannen afweert", omdat hij de kudden op de krachtigste wijze tegen de rovers beschermde. Terwijl hij zo op het land leefde, gebeurde er iets, dat op zijn eigen lot, en op dat van Troje de noodlottigste invloed zou uitoefenen. Die gebeurtenis is bekend onder de naam van het "oordeel van Paris".
Het oordeel van Paris
Terugkeer naar Troje
Paris was echter reeds gehuwd met de nimf Oinone, een dochter van de Phrygische stroomgod Kebren; zij was op het gebergte Ida zijn gade geworden, en had hem zelfs reeds een zoon, Korythos genaamd, geschonken. Daar zij de gave bezat om in de toekomst te zien, had zij hem ongeluk voorspeld, wanneer hij zich ooit tot ontrouw jegens haar zou laten verleiden. Paris echter gaf zich geheel aan de hoop op de blije toekomst over, die hem door de godin van de liefde was geopend, en zonder zich om de droefheid van zijn gade en haar sombere voorspellingen te bekommeren, besloot hij het gebergte te verlaten, waar hij tot nu toe, onbekend met zijn afstamming, geleefd had. Bij zijn vertrek vermaande hem de verstotene nog - zóver ging haar trouwe liefde - om zich haar te herinneren en tot haar terug te keren, indien hij ooit gewond werd, daar zij alleen in staat was, om hem te genezen. Hij richtte zijn schreden naar Troje, zoals Aphrodite hem aangeraden had. Juist toen hij wilde vertrekken, was koning Priamos op het denkbeeld gekomen om ter gedachtenis van zijn dood gewaande zoon Paris lijkspelen te vieren, waarbij een prachtige stier, die men uit de koninklijke weides haalde, tot prijs van de overwinnaars bestemd werd. Toevallig zocht men juist de lievelingsstier van Paris uit. Om deze van de offerdood te redden, verhaastte hij zijn tocht naar Troje, nam aan de wedstrijd deel, en overwon daarin al zijn tegenstanders. Over dit geluk vertoornd en daarop ijverzuchtig, trok Deïphobos, of Hektor, beide zonen van Priamos, het zwaard tegen de vreemdeling; deze vluchtte voor zijn aanvaller in de tempel van Zeus Herkeios, en zocht zijn toevlucht bij het altaar. Daar zag hem zijn zuster, de waarzegster Cassandra; zij herkende hem als haar verloren broeder, en nu weigerde Priamos niet meer hem als zijn zoon te erkennen, omdat, volgens de vroegere uitlegging van de droom, het gevaar voorbij zou zijn, wanneer dertig jaren verlopen waren. Volgens een ander verhaal maakte Paris zich zelf bekend, terwijl hij zijn afkomst bewees door de kleren te tonen, waarmee men hem in het bos had gelegd.
Priamos vervulde nu de vurige wens van zijn teruggevonden zoon en liet hem naar Sparta reizen, door hem als gezant naar daar te zenden. Reeds lang had er een spanning tussen Troje en Sparta bestaan. De reden daarvoor wordt verschillend opgegeven. Een van de hierop betrekking hebbende legenden verhaalt, dat Pelops, de stamvader van het Spartaanse vorstengeslacht, door de grootvader van Priamos, Ilos, de vorst van Troje en de stichter van Ilion of Troje, uit Phrygië was verdreven. Door verloop van tijd was deze vijandelijkheid echter een weinig op de achtergrond geraakt, zodat Paris met zeer grote gastvrijheid door de koning Menelaos, de gemaal van de schone Helena, werd ontvangen. Terwijl Paris nog aan zijn hof verblijf hield, zag de koning zich echter gedwongen een reis naar Kreta te ondernemen, zonder in het minst de boosaardige oogmerken te vermoeden, waarmee zijn gast naar Sparta gekomen was. Van deze afwezigheid maakte Paris, onder voortdurende medewerking van Aphrodite, gebruik, om de schone Helena te verleiden. De godin zelf kwam tot hem met haar volgelingen, Eros, de god van de liefde, Himeros, de god van het zoet verlangen van de liefde, met de Chariten, met Pothos, de god van de begeerte, en Hymen, de god van het huwelijk. Door Aphrodite bijgestaan haalde Paris eindelijk Helena over om met hem te vluchten; zij volgde hem met een groot deel van de aan haar gemaal toebehorende schatten, vergezeld door haar vriendin (of slavin) Aithra en een dienares Klymene, vrijwillig op een schip, dat gereed lag om naar Troje weg te zeilen. Andere verhalen berichten, dat zij gewelddadig geroofd of buiten het paleis gelokt werd, terwijl Aphrodite de gestalte van Menelaos aangenomen had, en haar zo op het schip bracht.
Op het eiland Kranaë vierde Paris met haar zijn huwelijk en trok over Egypte en Phoenicië met haar naar zijn vaderland terug.
De Trojaanse oorlog
Intussen keerde Menelaos naar huis terug, en toorn maakte zich van hem meester, toen hij vernam, hoe het recht van de gastvrijheid in zijn huis was geschonden. Dadelijk nam hij toebereidselen om Paris op geduchte wijze voor zijn schandelijke daad te straffen. Hij riep al de vorsten van Griekenland op, om de hem aangedane hoon op de rover te wreken en Troje te belegeren, opdat hem zijn gemalin en zijn schatten zouden worden teruggegeven. Toen het Griekse leger voor Troje gekomen was, drongen de meer verstandige bewoners van de stad, met Antenor aan het hoofd, en de onheilspellende uitspraken van de waarzeggers op de uitlevering van Helena aan. Priamos en zijn zonen kozen de partij van Paris, en besloten geweld met geweld te keren. Na een hardnekkige tienjarige strijd ging de stad Troje in vlammen op. Aan de gevechten, die gedurende die oorlog plaats hadden, nam Paris slechts weinig deel.
Strijd tussen Menelaos en Paris voor Helena: Menelaos (hand aan de linkerkant) grijpt Paris (met Phrygische muts en rond schild) bij de helm om hem naar het Griekse kamp te sleuren (Tabula iliaca, marmer, 1e eeuw v.Chr., Rome (?)).
Homerus, die hem in zijn Ilias spottend Dysparis ("ongeluksparis") noemt, schildert zijn karakter als verwijfd, lafhartig, het zinnelijk genot najagende en meer tot vreedzame bezigheden geneigd; soms laat hij hem echter, wanneer zijn eerzucht sterk geprikkeld is, niet zonder dapperheid en geluk op het slagveld verschijnen. De mythe verhaalt verder, dat hij, in het bijzonder na de val van Hektor, toen het gevaar, waarin de stad verkeerde, iedere dag toenam, zich dikwijls in de strijd mengde en zich als een bekwaam boogschutter deed kennen, zonder daardoor de wrok van de inwoners, die hem als de oorzaak van de krijg beschouwden, te kunnen verminderen. Hij was het, die de held Achilles door een pijlschot in zijn kwetsbare hiel van het leven beroofde, of, naar een andere mythe, hem in een tempel van Apollo op verraderlijke wijze ombracht. Hemzelf wachtte evenwel kort daarop de dood, en wel nog vóórdat de stad ingenomen werd. Philoktetes, die de boog en de pijlen van Herakles had geërfd, verwondde hem met zijn nimmer missende pijlen. De wonde van Paris was dodelijk, daar het gif van de Hydra van Lerna, waarin Herakles deze pijlen gedoopt had, nog altijd zijn doodaanbrengende kracht had behouden. Van het slagveld in de stad gedragen, dacht Paris thans eerst aan datgene, wat hem door zijn eerste gemalin Oinone voorspeld was, dat hij namelijk alleen door haar genezen zou kunnen worden. Hij liet zich daarom naar het gebergte Ida brengen, waar de verlaten nimf bij haar vader was blijven wonen: alles was evenwel vruchteloos. In haar wrok over de diepe belediging, die zij van haar echtgenoot had ondervonden, weigerde Oinone hem te genezen. Paris werd daarop stervende naar Troje teruggebracht, waar hij weinige dagen daarna de geest gaf. Nauwelijks had hij evenwel de hoogte van het gebergte verlaten, of Oinone snelde hem, vol berouw over haar hardvochtigheid, na; zij kwam echter te laat, haar vroegere echtgenoot was reeds gestorven. Reeds was de brandstapel aangestoken, die zijn lijk moest verbranden, toen zij aankwam, en nu stortte zij zich, op het gezicht van de dode, die zij nog steeds bleef liefhebben, zelf in de vlammen, om met hem te sterven. Volgens anderen wierp zij zich van een toren, of maakte een einde aan haar droefheid, door zich door ophanging van het leven te beroven. De door Paris bij Helena verwekte zonen kwamen, volgens sommige verhalen, om, door het instorten van een kamer, kort na hun vaders dood.Volgens sommige mythen werd Paris een god gemaakt na zijn dood.
Geboorte en jeugd
Reeds voordat hij geboren werd, voorspelde een voorteken de rampen, die door hem over de stad zouden komen. Toen zijn moeder van hem zwanger was, droomde zij op zekere nacht, dat zij een brandende fakkel baarde, die langzamerhand zulk een ontzaglijke vlam werd, dat de gehele stad daardoor aangetast en in de as werd gelegd. Zij verhaalde die droom ’s morgens aan Priamos, die dadelijk de waarzeggers en droomuitleggers, waaronder ook zijn zoon Aisakos, tot zich liet komen,om de verklaring van die droom te vernemen. Zij deden de schrikwekkende uitspraak, dat Hekabe een zoon zou baren, die, zo hij in leven bleef, bestemd was om zijn vaderland in het verderf te storten. Nauwelijks was de knaap geboren, of de bezorgde vader gaf hem, evenals Laios eenmaal met Oidipus deed, aan zijn dienaren over, met last om hem om te brengen of in het bos te vondeling te leggen. Een van de bedienden, Agelaos genaamd, bracht de jonggeborene op de bosrijke top van het naburige Idagebergte en legde hem daar neer, opdat hij door honger of door verscheurende dieren zou omkomen. Toen hij evenwel na verloop van vijf dagen weerom op de eenzame plaats kwam, vond hij het kind nog fris en gezond; een berin had het gezoogd. Uit medelijden nam de herder het nu tot zich, bracht het naar zijn woning, gaf het de naam van Paris en voedde het als zijn eigen zoon op. De knaap groeide tot een schone jongeling op, terwijl hij steeds onder de herders leefde, die de koninklijke kudden op de berg weidden, en deze gaven hem de naam van Alexandros d.i. "die de mannen afweert", omdat hij de kudden op de krachtigste wijze tegen de rovers beschermde. Terwijl hij zo op het land leefde, gebeurde er iets, dat op zijn eigen lot, en op dat van Troje de noodlottigste invloed zou uitoefenen. Die gebeurtenis is bekend onder de naam van het "oordeel van Paris".
Het oordeel van Paris
65 "Het oordeel van Paris" (van links naar rechts): Athena (met helm), Hermes (met caduceus), Aphrodite (gedrapeerd), Oinone (Paris’ eerste eega, met panfluit), Paris zelf (met Phrygische muts) en Eros (detaïl van de voorkant van een Romeinse marmeren sarcophagus (117-138 n.Chr.), naar hellenistische thema’s.).
Op de Olympus was tussen drie godinnen een hevige twist ontstaan. Zeus had namelijk besloten Peleus met de Nereïde Thetis in het huwelijk te doen treden, waaruit Achilles werd geboren. Alle goden en godinnen waren op het prachtige bruiloftsmaal genodigd, dat in Thessalië gehouden werd, en elk bracht voor het bruidspaar geschenken mede. Slechts Eris, de godin van de tweedracht, was, uit vrees voor stoornis van de vreugde, niet uitgenodigd. Om zich voor deze belediging te wreken, wierp zij plotseling op de door de gasten omringde en heerlijk versierde feestdis een gouden appel, met het opschrift: "t?? ?a???st??, voor de schoonste!" Hera, Athena en Aphrodite deden hun aanspraken op de appel gelden. Toen zij het niet eens konden worden, wendden zij zich tot Zeus met het verzoek, dat hij in deze strijd zou beslissen. Deze had echter geen lust zich de wraak van twee van de godinnen op de hals te halen. Hij ontweek daarom voorzichtig een beslissende uitspraak, en verwees hen naar de op de berg Ida wonende Paris. De godinnen namen hem als scheidsrechter aan, en begaven zich, onder geleide van Hermes, naar de Ida. Paris verklaarde, nadat Hermes hem de oorzaak van de komst van de drie godinnen had medegedeeld, aan hun verlangen te willen voldoen. Lang stond hij besluiteloos. Alle drie schenen hem even schoon toe. Hera poogde de jongeling te overhalen om haar de prijs van de schoonheid toe te kennen, door hem te beloven, dat zij hem de grootste rijkdommen en de heerschappij over geheel Azië zou schenken; Athena beloofde hem grote krijgsroem en de diepste wijsheid; Aphrodite eindelijk wendde nog krachtiger middelen aan om de scheidsrechter tot haar belang over te halen; zij streelde zijn eigenliefde, door hem als de schoonste jongeling van Phrygië te roemen, die ook de schoonste vrouw op aarde waardig was. Tevens beloofde zij hem, dat zij hem zou bijstaan om de liefde te verwerven van de schoonste vrouw op aarde, Helena, de dochter van Leda en gemalin van Menelaos, de koning van Sparta, wanneer hij haar de prijs van de schoonheid toewees. Nu aarzelde Paris niet langer; meegesleept door de verleidelijke voorstellingen en beloften van de godin Aphrodite, schonk hij haar de gouden appel. Van die tijd af waren Hera en Athena verbitterde vijandinnen van de Trojanen.
Terugkeer naar Troje
Paris was echter reeds gehuwd met de nimf Oinone, een dochter van de Phrygische stroomgod Kebren; zij was op het gebergte Ida zijn gade geworden, en had hem zelfs reeds een zoon, Korythos genaamd, geschonken. Daar zij de gave bezat om in de toekomst te zien, had zij hem ongeluk voorspeld, wanneer hij zich ooit tot ontrouw jegens haar zou laten verleiden. Paris echter gaf zich geheel aan de hoop op de blije toekomst over, die hem door de godin van de liefde was geopend, en zonder zich om de droefheid van zijn gade en haar sombere voorspellingen te bekommeren, besloot hij het gebergte te verlaten, waar hij tot nu toe, onbekend met zijn afstamming, geleefd had. Bij zijn vertrek vermaande hem de verstotene nog - zóver ging haar trouwe liefde - om zich haar te herinneren en tot haar terug te keren, indien hij ooit gewond werd, daar zij alleen in staat was, om hem te genezen. Hij richtte zijn schreden naar Troje, zoals Aphrodite hem aangeraden had. Juist toen hij wilde vertrekken, was koning Priamos op het denkbeeld gekomen om ter gedachtenis van zijn dood gewaande zoon Paris lijkspelen te vieren, waarbij een prachtige stier, die men uit de koninklijke weides haalde, tot prijs van de overwinnaars bestemd werd. Toevallig zocht men juist de lievelingsstier van Paris uit. Om deze van de offerdood te redden, verhaastte hij zijn tocht naar Troje, nam aan de wedstrijd deel, en overwon daarin al zijn tegenstanders. Over dit geluk vertoornd en daarop ijverzuchtig, trok Deïphobos, of Hektor, beide zonen van Priamos, het zwaard tegen de vreemdeling; deze vluchtte voor zijn aanvaller in de tempel van Zeus Herkeios, en zocht zijn toevlucht bij het altaar. Daar zag hem zijn zuster, de waarzegster Cassandra; zij herkende hem als haar verloren broeder, en nu weigerde Priamos niet meer hem als zijn zoon te erkennen, omdat, volgens de vroegere uitlegging van de droom, het gevaar voorbij zou zijn, wanneer dertig jaren verlopen waren. Volgens een ander verhaal maakte Paris zich zelf bekend, terwijl hij zijn afkomst bewees door de kleren te tonen, waarmee men hem in het bos had gelegd.
Priamos vervulde nu de vurige wens van zijn teruggevonden zoon en liet hem naar Sparta reizen, door hem als gezant naar daar te zenden. Reeds lang had er een spanning tussen Troje en Sparta bestaan. De reden daarvoor wordt verschillend opgegeven. Een van de hierop betrekking hebbende legenden verhaalt, dat Pelops, de stamvader van het Spartaanse vorstengeslacht, door de grootvader van Priamos, Ilos, de vorst van Troje en de stichter van Ilion of Troje, uit Phrygië was verdreven. Door verloop van tijd was deze vijandelijkheid echter een weinig op de achtergrond geraakt, zodat Paris met zeer grote gastvrijheid door de koning Menelaos, de gemaal van de schone Helena, werd ontvangen. Terwijl Paris nog aan zijn hof verblijf hield, zag de koning zich echter gedwongen een reis naar Kreta te ondernemen, zonder in het minst de boosaardige oogmerken te vermoeden, waarmee zijn gast naar Sparta gekomen was. Van deze afwezigheid maakte Paris, onder voortdurende medewerking van Aphrodite, gebruik, om de schone Helena te verleiden. De godin zelf kwam tot hem met haar volgelingen, Eros, de god van de liefde, Himeros, de god van het zoet verlangen van de liefde, met de Chariten, met Pothos, de god van de begeerte, en Hymen, de god van het huwelijk. Door Aphrodite bijgestaan haalde Paris eindelijk Helena over om met hem te vluchten; zij volgde hem met een groot deel van de aan haar gemaal toebehorende schatten, vergezeld door haar vriendin (of slavin) Aithra en een dienares Klymene, vrijwillig op een schip, dat gereed lag om naar Troje weg te zeilen. Andere verhalen berichten, dat zij gewelddadig geroofd of buiten het paleis gelokt werd, terwijl Aphrodite de gestalte van Menelaos aangenomen had, en haar zo op het schip bracht.
Op het eiland Kranaë vierde Paris met haar zijn huwelijk en trok over Egypte en Phoenicië met haar naar zijn vaderland terug.
De Trojaanse oorlog
Intussen keerde Menelaos naar huis terug, en toorn maakte zich van hem meester, toen hij vernam, hoe het recht van de gastvrijheid in zijn huis was geschonden. Dadelijk nam hij toebereidselen om Paris op geduchte wijze voor zijn schandelijke daad te straffen. Hij riep al de vorsten van Griekenland op, om de hem aangedane hoon op de rover te wreken en Troje te belegeren, opdat hem zijn gemalin en zijn schatten zouden worden teruggegeven. Toen het Griekse leger voor Troje gekomen was, drongen de meer verstandige bewoners van de stad, met Antenor aan het hoofd, en de onheilspellende uitspraken van de waarzeggers op de uitlevering van Helena aan. Priamos en zijn zonen kozen de partij van Paris, en besloten geweld met geweld te keren. Na een hardnekkige tienjarige strijd ging de stad Troje in vlammen op. Aan de gevechten, die gedurende die oorlog plaats hadden, nam Paris slechts weinig deel.
Strijd tussen Menelaos en Paris voor Helena: Menelaos (hand aan de linkerkant) grijpt Paris (met Phrygische muts en rond schild) bij de helm om hem naar het Griekse kamp te sleuren (Tabula iliaca, marmer, 1e eeuw v.Chr., Rome (?)).
Homerus, die hem in zijn Ilias spottend Dysparis ("ongeluksparis") noemt, schildert zijn karakter als verwijfd, lafhartig, het zinnelijk genot najagende en meer tot vreedzame bezigheden geneigd; soms laat hij hem echter, wanneer zijn eerzucht sterk geprikkeld is, niet zonder dapperheid en geluk op het slagveld verschijnen. De mythe verhaalt verder, dat hij, in het bijzonder na de val van Hektor, toen het gevaar, waarin de stad verkeerde, iedere dag toenam, zich dikwijls in de strijd mengde en zich als een bekwaam boogschutter deed kennen, zonder daardoor de wrok van de inwoners, die hem als de oorzaak van de krijg beschouwden, te kunnen verminderen. Hij was het, die de held Achilles door een pijlschot in zijn kwetsbare hiel van het leven beroofde, of, naar een andere mythe, hem in een tempel van Apollo op verraderlijke wijze ombracht. Hemzelf wachtte evenwel kort daarop de dood, en wel nog vóórdat de stad ingenomen werd. Philoktetes, die de boog en de pijlen van Herakles had geërfd, verwondde hem met zijn nimmer missende pijlen. De wonde van Paris was dodelijk, daar het gif van de Hydra van Lerna, waarin Herakles deze pijlen gedoopt had, nog altijd zijn doodaanbrengende kracht had behouden. Van het slagveld in de stad gedragen, dacht Paris thans eerst aan datgene, wat hem door zijn eerste gemalin Oinone voorspeld was, dat hij namelijk alleen door haar genezen zou kunnen worden. Hij liet zich daarom naar het gebergte Ida brengen, waar de verlaten nimf bij haar vader was blijven wonen: alles was evenwel vruchteloos. In haar wrok over de diepe belediging, die zij van haar echtgenoot had ondervonden, weigerde Oinone hem te genezen. Paris werd daarop stervende naar Troje teruggebracht, waar hij weinige dagen daarna de geest gaf. Nauwelijks had hij evenwel de hoogte van het gebergte verlaten, of Oinone snelde hem, vol berouw over haar hardvochtigheid, na; zij kwam echter te laat, haar vroegere echtgenoot was reeds gestorven. Reeds was de brandstapel aangestoken, die zijn lijk moest verbranden, toen zij aankwam, en nu stortte zij zich, op het gezicht van de dode, die zij nog steeds bleef liefhebben, zelf in de vlammen, om met hem te sterven. Volgens anderen wierp zij zich van een toren, of maakte een einde aan haar droefheid, door zich door ophanging van het leven te beroven. De door Paris bij Helena verwekte zonen kwamen, volgens sommige verhalen, om, door het instorten van een kamer, kort na hun vaders dood.Volgens sommige mythen werd Paris een god gemaakt na zijn dood.
III. Helenos Van Troje, geboren in 1280 v. Chr. (zie 75557863725931503288320).
Generatie 79 (aartsstamoudgrootouders)
302231454903726013153280 Laomedon Van Troje, geboren in 1380 v. Chr.. Laomedon is overleden.
Notitie bij Laomedon: Hij was gehuwd met Strymo, de dochter van de riviergod Skamandros, die hem vele zonen en dochters baarde. Bij de bouw van de muren van Troje, die hij ondernam, moesten Apollon en Poseidon, die zich hadden schuldig gemaakt aan verzet en opstand tegen Zeus, hem voor loon dienen[1]. Volgens sommige versies was het enkel Poseidon die de muren bouwde, terwijl Apollon de koninklijke kudde hoedde op de Ida[2]. Toen het werk was voltooid, weigerde de koning echter hun het bedongen loon van dertig Trojaanse drachmen uit te betalen. Volgens een latere sage riepen de goden bij het bouwen ook de hulp van Aiakos in, en waar deze had gebouwd, daar kon de muur door storm worden genomen. Sommige mythen verhalen ook, dat de beide goden niet uit dwang Laomedon hielpen, maar vrijwillig waren gekomen, om hem te beproeven.
Tot straf voor de trouweloosheid van de koning zond Apollon de pest (???µ?? / loímos) over het land en zond Poseidon een zeemonster (??t?? / k?tos), dat het land verwoestte en haar inwoners verslond. Volgens een uitspraak van het orakel moest van tijd tot tijd aan dat monster een jonkvrouw worden geofferd. Het lot wees daartoe ook Hesione, de dochter van de koning, aan. Herakles kwam juist te Troje aan, toen hij van zijn tocht tegen de Amazonen terugkeerde. Hij beloofde de jonkvrouw te redden, indien Laomedon hem de paarden gaf, die Tros (de vader van Ilos) eens van Zeus had gekregen ter vergoeding van de door deze geroofde Ganymedes. De koning nam hiermee genoegen, doch weigerde de paarden te geven, toen Herakles het monster had gedood en Hesione gered. Diodorus preciseert dat Laomedon Herakles’ herauten Iphikles en Telamon liet gevangennemen[3]. Deze werden in extremis gered door Priamos. Daarop trok de held met zes schepen ten strijde tegen Troje, veroverde het met behulp van zijn vriend Telamon en doodde Laomedon en al zijn zonen met uitzondering van Podarkes, die door Hesione voor haar sluier werd vrijgekocht (hij werd daarom ook Priamos genoemd, een naam afgeleid van priamai, « (af)kopen »).
Bij de Skaiische poort lag, naar men beweerde, het graf van Laomedon en aan dit graf knoopte zich het geloof, dat zolang het ongedeerd bleef, ook Troje veilig zou zijn.
68 Herakles die op het punt staat Laomedon te doden
Tot straf voor de trouweloosheid van de koning zond Apollon de pest (???µ?? / loímos) over het land en zond Poseidon een zeemonster (??t?? / k?tos), dat het land verwoestte en haar inwoners verslond. Volgens een uitspraak van het orakel moest van tijd tot tijd aan dat monster een jonkvrouw worden geofferd. Het lot wees daartoe ook Hesione, de dochter van de koning, aan. Herakles kwam juist te Troje aan, toen hij van zijn tocht tegen de Amazonen terugkeerde. Hij beloofde de jonkvrouw te redden, indien Laomedon hem de paarden gaf, die Tros (de vader van Ilos) eens van Zeus had gekregen ter vergoeding van de door deze geroofde Ganymedes. De koning nam hiermee genoegen, doch weigerde de paarden te geven, toen Herakles het monster had gedood en Hesione gered. Diodorus preciseert dat Laomedon Herakles’ herauten Iphikles en Telamon liet gevangennemen[3]. Deze werden in extremis gered door Priamos. Daarop trok de held met zes schepen ten strijde tegen Troje, veroverde het met behulp van zijn vriend Telamon en doodde Laomedon en al zijn zonen met uitzondering van Podarkes, die door Hesione voor haar sluier werd vrijgekocht (hij werd daarom ook Priamos genoemd, een naam afgeleid van priamai, « (af)kopen »).
Bij de Skaiische poort lag, naar men beweerde, het graf van Laomedon en aan dit graf knoopte zich het geloof, dat zolang het ongedeerd bleef, ook Troje veilig zou zijn.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Priamus Van Troje, geboren in 1320 v. Chr. (zie 151115727451863006576640).
Generatie 80 (aartsstamoudovergrootouders)
604462909807452026306560 Ilus Van Troje, geboren in 1440 v. Chr.. Ilus is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Laomedon Van Troje, geboren in 1380 v. Chr. (zie 302231454903726013153280).
Generatie 81 (aartsstamoudbetovergrootouders)
1208925819614904052613120 Tros Van Troje, geboren in 1500 v. Chr.. Tros is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje (tevens naamgever) |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Ilus Van Troje, geboren in 1440 v. Chr. (zie 604462909807452026306560).
Generatie 82 (aartsedelouders)
« Athena met de ciste » (gehelmde Athena houdt een ciste (korf) met de slang Erichthonios vast) (Romeins beeldhouwwerk, 1e eeuw v.Chr.-2e eeuw v.Chr., Louvre).Gewoonlijk heet hij echter een zoon van Hephaistos. Zijn moeder heet Atthis, ofwel Hephaistos heeft hem verwekt bij Gaia (de Aarde). Toen deze namelijk voor Hera een gouden stoel had vervaardigd met verborgen boeien, die haar vasthielden, zodra zij er op ging zitten, om haar te straffen, daar zij hem, haar eigen zoon, wegens zijn lelijkheid uit de hemel had geworpen, had Zeus hierin zoveel behagen gevonden, dat hij Hephaistos beloofde, hem te geven wat hij wenste. Deze vroeg de hand van de schone en kuise Athena. Hoe vermetel die eis ook was, Zeus wilde zijne belofte nakomen, te meer daar Hephaistos zelf het was geweest, die Zeus had bijgestaan, toen Athena uit zijn hoofd geboren was. De godin werd dus door haar vader tot Hephaistos gezonden, doch weigerde zich aan deze te onderwerpen en hem te huwen. Toen Hephaistos in de strijd, die hij daarover met haar voerde, moest onderdoen, bevruchtte hij de Aarde en bracht zo Erechtheus voort. Athena nam het kind tot zich en borg het in een kistje, dat zij aan Pandrosos de dochter van Kekrops ter bewaring gaf, met het stellige verbod het te openen. De zusters van Pandrosos echter Herse en Aglauros konden hun nieuwsgierigheid niet bedwingen, openden het kistje en vonden daarin het kind door een slang omslingerd. Onmiddellijk werden zij door waanzin bevangen en stortten zich van een hoge rots (de Akropolis te Athene). Athena voedde intussen Erechtheus op. Uit dankbaarheid stichtte hij, toen hij volwassen was, haar een tempel en stelde ter harer ere de Panathenaeën in. Hij werd de beheerser van Athene, nadat hij Amphiktyon had verdreven. Hij huwde met de Naiade Pasithea, die hem Pandion I baarde. Pandion verbond zich met Zeuxippe, die hem twee zonen schonk Erechtheus en Butes, en twee dochters Prokne en Philomela. Deze tweede Erechtheus volgde zijn vader op als koning, terwijl Butes met de priesterlijke waardigheid werd bekleed. Uit het huwelijk, dat hij met Praxithea aanging, sproten vier zonen Kekrops, Pandoros, Orneos en Metion en vier dochters Prokris, Kreusa, Chthonia en Oreithyia. Toen er nu een oorlog uitbrak tussen de inwoners van Eleusis, aan wiens hoofd Eumolpos stond, de zoon van Poseidon, en de Atheners, vernam Erechtheus van het orakel, dat hij de overwinning zou behalen, zo hij een van zijn dochters doodde. Deze hadden echter een eed gezworen, dat zij te samen zouden sterven, zodat, toen Erechtheus de jongste doodde, de andere zich van het leven beroofden. In het daarop volgende gevecht viel Eumolpos door de hand van Erechtheus, doch deze werd op verzoek van Poseidon door de bliksems van Zeus gedood.
Latere schrijvers noemen Erechtheus een Egyptenaar, die, toen er een hongersnood heerste, koren naar Athene bracht en uit dankbaarheid tot koning werd gekozen. Hij voerde er volgens deze berichten de Eleusinische mysteriën en de dienst van Demeter in.
Het Erechtheion op de Atheense Akropolis.Erechtheus werd te Athene als heros vereerd en had er een prachtigen tempel, op de Akropolis, het Erechtheion, waarvan nog aanzienlijke overblijfselen zijn bewaard gebleven. Binnen de omheining van deze tempel stond o. a. de heilige olijfboom van Pallas Athena. Met de invoering van de dienst van die godin in Attika en de eerste verspreiding van de beschaving onder zijn bewoners schijnen de legenden betreffende Erechtheus of Erichthonios ten nauwste samen te hangen.
Heerlijkheid:
| Koning van Dardania |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Tros Van Troje, geboren in 1500 v. Chr. (zie 1208925819614904052613120).
Generatie 83 (aartsedelgrootouders)
4835703278459616210452480 Dera (ook: Dara, Darda of Dardanos), geboren in 1620 v. Chr.. Dera is overleden.
Notitie bij Dera: Stichter van het vermaarde huis van Troje
Koning van Dardania
Koning van Dardania
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Erichtonius Van Troje, geboren in 1560 v. Chr. (zie 2417851639229808105226240).
Generatie 84 (aartsedelovergrootouders)
9671406556919232420904960 Zerach, geboren in 1738 v. Chr.. Zerach is overleden in 1638 v. Chr., 99 of 100 jaar oud.
Notitie bij Zerach: Het geslacht der Zarchieten
ook geschreven als Ezrachieten
ook geschreven als Ezrachieten
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Zimri. Zimri is overleden.
Notitie bij Zimri: Zimri (Hebreeuws voor "prijzenswaardig") was volgens de Bijbel koning van Israël. Hij werd koning nadat hij zijn voorganger, Ela, had vermoord. Zijn machtsgreep slaagde echter niet want het Israëlitische leger in Gibbeton riep haar bevelhebber, Omri, uit tot koning. Het leger staakte het beleg van Gibbeton en sloegen vervolgens het beleg voor de Israëlitische hoofdstad, Tirza (1 Koningen 16:16-17). Zimri zag in dat verder verzet zinloos was, trok zich terug in een versterkt deel van het paleis en stak zichzelf in brand (1 Koningen 16:19). Omri werd, nadat hij enkele jaren tegen de pretendent Tibni had gevochten, de nieuwe koning van Israël.
V. Dera (ook: Dara, Darda of Dardanos), geboren in 1620 v. Chr. (zie 4835703278459616210452480).
Generatie 85 (aartsedelbetovergrootouders)
19342813113838464841809920 Juda Van Israel, geboren in 1805 v. Chr.. Juda is overleden in 1676 v. Chr., 128 of 129 jaar oud.
Notitie bij Juda: Juda, de vierde zoon van Jakob en Lea, over wie in Genesis 29 e.v. verteld wordt.
door Grieken verbasterd naar Zhe-ut ofwel Ze-us (grieks)
ook: Jupiter (romeins)
Hij is de stamvader van de stam Juda, de stam die van de twaalf stammen de belangrijkste rol in de geschiedenis van Israël heeft gespeeld, vooral doordat David en de koningen van zijn huis eruit voortkwamen en Jeruzalem met de latere Tempel tot zijn gebied ging behoren.
Hij liet zich door zijn schoondochter Tamar verleiden - zonder te weten wie het was - en verwekte bij haar een tweeling. Langs deze lijn werd Juda een voorouder van Jezus.
Na de dood van Salomo viel het rijk uiteen, waarbij slechts de twee stammen Benjamin en Juda voor Rechabeam, de zoon van Salomo, kozen en het koninkrijk Juda vormden; de andere tien stammen kozen voor Jerobeam en gingen verder onder de oude naam als het koninkrijk Israël. Van de naam Juda is het woord Jood afgeleid.
De Hebreeuwse naam Juda komt overeen met het Griekse Judas. De gevoelswaarde is echter totaal verschillend: Juda is de belangrijkste stam van het Joodse volk, en bij de naam Judas denkt men allereerst aan de verrader van Jezus.
door Grieken verbasterd naar Zhe-ut ofwel Ze-us (grieks)
ook: Jupiter (romeins)
Hij is de stamvader van de stam Juda, de stam die van de twaalf stammen de belangrijkste rol in de geschiedenis van Israël heeft gespeeld, vooral doordat David en de koningen van zijn huis eruit voortkwamen en Jeruzalem met de latere Tempel tot zijn gebied ging behoren.
Hij liet zich door zijn schoondochter Tamar verleiden - zonder te weten wie het was - en verwekte bij haar een tweeling. Langs deze lijn werd Juda een voorouder van Jezus.
Na de dood van Salomo viel het rijk uiteen, waarbij slechts de twee stammen Benjamin en Juda voor Rechabeam, de zoon van Salomo, kozen en het koninkrijk Juda vormden; de andere tien stammen kozen voor Jerobeam en gingen verder onder de oude naam als het koninkrijk Israël. Van de naam Juda is het woord Jood afgeleid.
De Hebreeuwse naam Juda komt overeen met het Griekse Judas. De gevoelswaarde is echter totaal verschillend: Juda is de belangrijkste stam van het Joodse volk, en bij de naam Judas denkt men allereerst aan de verrader van Jezus.
Hij trouwde met
19342813113838464841809921 Tamar. Tamar is overleden. 
Juda en Tamar
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Zerach, geboren in 1738 v. Chr. (zie 9671406556919232420904960).
Generatie 86 (aartsedeloudouders)
38685626227676929683619840 Jacob Van Israel, geboren in 1892 v. Chr.. Jacob is overleden in 1745 v. Chr., 146 of 147 jaar oud.
Notitie bij Jacob: Jakob, Jacob of Ja’akow (Hebreeuws: ????, Arabisch ????? Ya?qub), later ook Israël genoemd, is in de Tenach en de Bijbel de derde aartsvader, de kleinzoon van Abraham en de zoon van Isaäk en Rebekka. Hij is de stamvader van de Israëlieten, waarvan de oorspronkelijke twaalf stammen uit zijn twaalf zoons ontstaan zijn. Later zijn er wat wijzigingen in de stammen geweest, waarbij onder meer de beide zoons van Jozef een eigen stam kregen. Het Bijbelboek Genesis bevat in de hoofdstukken 25-50 Jakobs volledige levensgeschiedenis, met een scherpe karaktertekening. Ook komt hij verschillende malen in de Koran voor.
Levensloop
Jakob was er een van een tweeling, de andere helft was zijn broer Esau, die als eerste ter wereld kwam. Jakob hield bij zijn geboorte de hiel van Esau vast en dat was de reden waarom hij Jakob werd genoemd, wat ’hij volgde’ betekent en ook het woord ’hiel’ bevat.
Alhoewel Esau als eerstgeborene was voorbestemd om Isaäk op te volgen, had God van tevoren reeds meegedeeld dat de zaken anders lagen en Jakob de opvolger moest zijn.
De Bijbel vertelt twee episodes waarin Jakob zich met list de rechten van de eerstgeborene toeeigende. Na afloop van een jachtpartij waaraan Esau had deelgenomen (Esau was in tegenstelling tot zijn broer een man die van jagen hield, Jakob was meer een huiselijk type), gaf Jakob zijn vermoeide en hongerige broer een kop linzensoep, op voorwaarde dat hij in ruil daarvoor het eerstgeboorterecht kreeg. Esau ging hiermee akkoord.
Later bedroog Jakob zijn slechtziende vader Isaäk, door zich, met hulp van zijn moeder Rebekka, met geitenvellen te vermommen en zich uit geven voor Esau, om zo de zegen te ontvangen die aan de eerstgeborene toekwam. Esau kwam hier later achter en werd zo woedend dat Jakob in allerijl moest vluchten naar zijn oom Laban in Mesopotamië[1].
Op zijn vlucht had Jakob een droom waarin hij engelen uit de hemel via een ladder zag afdalen en weer opklimmen, en waarin God, bovenaan de ladder staande, het land Kanaän aan hem en zijn nageslacht beloofde. Jakob noemde die plek daarom ’Bethel’, hetgeen ’Huis van God’ betekent[2].
In Mesopotamië trouwde Jakob met Lea, en later met Rachel, beiden dochters van zijn oom Laban. Dit ging echter niet zonder slag of stoot. Hij moest eerst zeven jaar werken voordat hij met Rachel mocht trouwen. Zijn oom bedroog hem echter en liet hem Lea huwen. Laban wenste dat Jakob eerst de bruiloftsweek met Lea zou doorbrengen. Daarna kreeg hij ook Rachel, maar alleen omdat hij zich ertoe verplichtte nog eens zeven jaar voor Laban te werken (Gen.29: 27)[3].
Hierna keerde hij terug naar Kanaän. Aangekomen bij de Jabbok, een zijrivier van de Jordaan, liet Jakob zijn familie en personeel de rivier oversteken. Zelf bleef hij achter om wat zaken te regelen. Ook zag hij er tegenop naar de overkant te gaan, omdat hij daar zijn broer Esau zou treffen en niet wist hoe deze hem zou ontvangen.
Gustave Doré: Jakob worstelt met de engelJakob bleef daarom ’s nachts op de oever achter. Daar vocht hij met een geheimzinnige man, misschien God of een engel. Dat gevecht duurde de hele nacht. Tegen het krieken van de dag liet Jakob, die als overwinnaar uit het gevecht tevoorschijn kwam, de man gaan, op voorwaarde dat hij hem zou zegenen. Aldus geschiedde. De man gaf hem de naam ’Israël’, wat ’strijder van God’ betekent (Genesis 32). In het vervolg van het verhaal wordt hij afwisselend als Jakob of Israël aangeduid, in tegenstelling tot zijn grootvader Abraham, die, nadat hij een nieuwe naam kreeg, geen enkele keer meer Abram werd genoemd[4].
De vraag is wie deze man was. Een gewoon mens was hij blijkbaar niet, maar wat was hij dan wel? Een christelijke opvatting is dat het of een engel van God is geweest of God Zelf in de zogeheten gedaante van de Engel van de HEER (dat is de Oud-Testamentische verschijning van Jezus Christus).
Het nageslacht van Jakob zou voortaan de naam ’Israël’ dragen en daarom Israëlieten worden genoemd.
Met Esau werd uiteindelijk vrede gesloten. Later begroeven Jakob en Esau gezamenlijk hun vader Isaäk.Jacob trouwde (2) met Rachel. Jacob trouwde (3) met Bilha. Jacob trouwde (4) met Zilpa.
Levensloop
Jakob was er een van een tweeling, de andere helft was zijn broer Esau, die als eerste ter wereld kwam. Jakob hield bij zijn geboorte de hiel van Esau vast en dat was de reden waarom hij Jakob werd genoemd, wat ’hij volgde’ betekent en ook het woord ’hiel’ bevat.
Alhoewel Esau als eerstgeborene was voorbestemd om Isaäk op te volgen, had God van tevoren reeds meegedeeld dat de zaken anders lagen en Jakob de opvolger moest zijn.
De Bijbel vertelt twee episodes waarin Jakob zich met list de rechten van de eerstgeborene toeeigende. Na afloop van een jachtpartij waaraan Esau had deelgenomen (Esau was in tegenstelling tot zijn broer een man die van jagen hield, Jakob was meer een huiselijk type), gaf Jakob zijn vermoeide en hongerige broer een kop linzensoep, op voorwaarde dat hij in ruil daarvoor het eerstgeboorterecht kreeg. Esau ging hiermee akkoord.
Later bedroog Jakob zijn slechtziende vader Isaäk, door zich, met hulp van zijn moeder Rebekka, met geitenvellen te vermommen en zich uit geven voor Esau, om zo de zegen te ontvangen die aan de eerstgeborene toekwam. Esau kwam hier later achter en werd zo woedend dat Jakob in allerijl moest vluchten naar zijn oom Laban in Mesopotamië[1].
Op zijn vlucht had Jakob een droom waarin hij engelen uit de hemel via een ladder zag afdalen en weer opklimmen, en waarin God, bovenaan de ladder staande, het land Kanaän aan hem en zijn nageslacht beloofde. Jakob noemde die plek daarom ’Bethel’, hetgeen ’Huis van God’ betekent[2].
In Mesopotamië trouwde Jakob met Lea, en later met Rachel, beiden dochters van zijn oom Laban. Dit ging echter niet zonder slag of stoot. Hij moest eerst zeven jaar werken voordat hij met Rachel mocht trouwen. Zijn oom bedroog hem echter en liet hem Lea huwen. Laban wenste dat Jakob eerst de bruiloftsweek met Lea zou doorbrengen. Daarna kreeg hij ook Rachel, maar alleen omdat hij zich ertoe verplichtte nog eens zeven jaar voor Laban te werken (Gen.29: 27)[3].
Hierna keerde hij terug naar Kanaän. Aangekomen bij de Jabbok, een zijrivier van de Jordaan, liet Jakob zijn familie en personeel de rivier oversteken. Zelf bleef hij achter om wat zaken te regelen. Ook zag hij er tegenop naar de overkant te gaan, omdat hij daar zijn broer Esau zou treffen en niet wist hoe deze hem zou ontvangen.
Gustave Doré: Jakob worstelt met de engelJakob bleef daarom ’s nachts op de oever achter. Daar vocht hij met een geheimzinnige man, misschien God of een engel. Dat gevecht duurde de hele nacht. Tegen het krieken van de dag liet Jakob, die als overwinnaar uit het gevecht tevoorschijn kwam, de man gaan, op voorwaarde dat hij hem zou zegenen. Aldus geschiedde. De man gaf hem de naam ’Israël’, wat ’strijder van God’ betekent (Genesis 32). In het vervolg van het verhaal wordt hij afwisselend als Jakob of Israël aangeduid, in tegenstelling tot zijn grootvader Abraham, die, nadat hij een nieuwe naam kreeg, geen enkele keer meer Abram werd genoemd[4].
De vraag is wie deze man was. Een gewoon mens was hij blijkbaar niet, maar wat was hij dan wel? Een christelijke opvatting is dat het of een engel van God is geweest of God Zelf in de zogeheten gedaante van de Engel van de HEER (dat is de Oud-Testamentische verschijning van Jezus Christus).
Het nageslacht van Jakob zou voortaan de naam ’Israël’ dragen en daarom Israëlieten worden genoemd.
Met Esau werd uiteindelijk vrede gesloten. Later begroeven Jakob en Esau gezamenlijk hun vader Isaäk.
Hij trouwde (1) met
38685626227676929683619841 Lea. Lea is overleden. 
Lea en Rachel
Notitie bij Lea: Lea is een van de vrouwen van Jakob uit de Bijbel. Zij was de dochter van Laban en de oudere zuster van Rachel. Jakob was met beide zusters getrouwd, maar hij hield het meest van Rachel. Lea was de moeder van Ruben, Simeon, Levi, Juda, Issachar, Zebulon. Dina is de enige bekende dochter van Jakob die in de Bijbel genoemd wordt. Hij zou er meer hebben gehad. De zonen van Lea zouden later, samen met die van Rachel, de stamvaders worden van twaalf Israëlitische stammen, vandaar dat Lea (evenals Rachel) door de Israëlieten als stammoeder werd beschouwd.
Rachel
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Ruben Van Israel, geboren vóór 1805 v. Chr.. Ruben is overleden.
Notitie bij Ruben: Ruben was de oudste zoon van de Bijbelse aartsvader Jakob (Gen. 29:32). Rubens moeder Lea presenteerde Ruben als eerstgeborene aan Jakob in de hoop dat hij haar zou verkiezen boven Rachel. Zijn naam betekent in het Hebreeuws: zie, een zoon (ru = ’zie een’/ ben = ’zoon van’).
Achtergrond
Jakob was bedrogen door zijn schoonvader Laban, die hem zijn oudste (gesluierde) dochter Lea had gegeven in plaats van Rachel van wie hij de hand had gevraagd. Jakob behandelde daarom de eerste zoon van Rachel, Jozef, als eerstgeborene, hoewel hij al de elfde van Jakobs twaalf zonen was. Toen Jozef door zijn jaloerse broers gedood dreigde te worden, kwam Ruben voor hem op (Gen.37:22). Hij kon echter niet verhinderen dat Jozef naar Egypte verkocht werd.
In Israël groeiden de nakomelingen van Ruben uit tot een van de twaalf stammen. Hun stamgebied lag ten oosten van de Jordaan.
Achtergrond
Jakob was bedrogen door zijn schoonvader Laban, die hem zijn oudste (gesluierde) dochter Lea had gegeven in plaats van Rachel van wie hij de hand had gevraagd. Jakob behandelde daarom de eerste zoon van Rachel, Jozef, als eerstgeborene, hoewel hij al de elfde van Jakobs twaalf zonen was. Toen Jozef door zijn jaloerse broers gedood dreigde te worden, kwam Ruben voor hem op (Gen.37:22). Hij kon echter niet verhinderen dat Jozef naar Egypte verkocht werd.
In Israël groeiden de nakomelingen van Ruben uit tot een van de twaalf stammen. Hun stamgebied lag ten oosten van de Jordaan.
II. Simeon Van Israel, geboren vóór 1805 v. Chr.. Simeon is overleden.
Notitie bij Simeon: Simeon (Hebr.:?????? Sjiem’on of Sim?ôn) is in de Tenach, na Ruben, de tweede zoon van Jakob en vader van een van de twaalf stammen van Israël. Zijn moeder is Lea. De Hebreeuwse betekenis van de naam is: hij die luistert of hij wordt verhoord.
Simeon nam samen met zijn broer Levi wraak op een Kanaänietische stad nadat bekend was geworden dat Sichem, de plaatselijke vorst, hun zus Dina had onteerd. (Gen. 34). Jakob was over de actie van zijn twee zoons zeer ontstemd en bleef dit tot op zijn sterfbed, waar hij zegt dat de stammen van Simeon en Levi verstrooid zullen worden. (Gen. 49).
Toen de zonen van Jakob tijdens de hongersnood in Egypte graan kwamen kopen, werd Simeon door de voor hen toen nog onbekende onderkoning Jozef gevangengenomen als onderpand, totdat zij hun broer Benjamin, die bij zijn vader thuisgebleven was, bij hem zouden brengen. Een gerichte actie, aangezien Simeon, bij afwezigheid van Ruben, de oudste zoon was (en dus hoofdverantwoordelijke) tijdens het verkopen van Jozef aan de Midjanieten.(Gen. 37)
Simeon nam samen met zijn broer Levi wraak op een Kanaänietische stad nadat bekend was geworden dat Sichem, de plaatselijke vorst, hun zus Dina had onteerd. (Gen. 34). Jakob was over de actie van zijn twee zoons zeer ontstemd en bleef dit tot op zijn sterfbed, waar hij zegt dat de stammen van Simeon en Levi verstrooid zullen worden. (Gen. 49).
Toen de zonen van Jakob tijdens de hongersnood in Egypte graan kwamen kopen, werd Simeon door de voor hen toen nog onbekende onderkoning Jozef gevangengenomen als onderpand, totdat zij hun broer Benjamin, die bij zijn vader thuisgebleven was, bij hem zouden brengen. Een gerichte actie, aangezien Simeon, bij afwezigheid van Ruben, de oudste zoon was (en dus hoofdverantwoordelijke) tijdens het verkopen van Jozef aan de Midjanieten.(Gen. 37)
III. Levi Van Israel, geboren vóór 1805 v. Chr.. Levi is overleden.
Notitie bij Levi: De stam Levi bezat als enige geen grondgebied in Kanaän, het land waar de Israëlieten woonden. In plaats daarvan droegen zij zorg voor het heiligdom. Tijdens de 40 jaar dat de Israëlieten als nomaden in de woestijn rondtrokken verzorgden de Levieten het vervoer van de Tabernakel, het eerste heiligdom voor JHWH, dat bij iedere tussenstop werd opgebouwd. Nadat de Tabernakel vervangen was door de Tempel van Salomo werden de Levieten aangesteld als bewakers, schatbewaarders en tempelmusici. Ook waren er Levieten die als rechters functioneerden.
Een van de vroege afstammelingen van Levi is Aäron, de eerste hogepriester in de dienst aan God. Zijn mannelijke nakomelingen vormden de priesterlijke familie in Israël.
Een van de vroege afstammelingen van Levi is Aäron, de eerste hogepriester in de dienst aan God. Zijn mannelijke nakomelingen vormden de priesterlijke familie in Israël.
IV. Juda Van Israel, geboren in 1805 v. Chr. (zie 19342813113838464841809920).
V. Issachar Van Israel, geboren na 1805 v. Chr.. Issachar is overleden.
Notitie bij Issachar: De naam Issachar of Issakar betekent "huurling" of "er is loon". De naam komt in de Bijbel voor als:
De negende zoon van aartsvader Jakob. De vijfde zoon bij zijn vrouw Lea. In de zegen van Jakob wordt hij met een vergelijking als ’een gewillig iemand’ beschreven. Issachar is de stamvader van de Israëlitische stam Issachar. De zonen van Issachar waren volgens Genesis 46 vers 12 Tola, Pua, Job en Simron.
De negende zoon van aartsvader Jakob. De vijfde zoon bij zijn vrouw Lea. In de zegen van Jakob wordt hij met een vergelijking als ’een gewillig iemand’ beschreven. Issachar is de stamvader van de Israëlitische stam Issachar. De zonen van Issachar waren volgens Genesis 46 vers 12 Tola, Pua, Job en Simron.
VI. Zebulon Van Israel, geboren na 1805 v. Chr.. Zebulon is overleden.
Notitie bij Zebulon: Zebulon is de naam van een van de twaalf zonen van Jakob (de zesde zoon, dit staat vermeldt in Genesis 35 vers 23). Zijn moeder heette Lea, en was de eerste vrouw van Jacob. Zebulon was Lea’s jongste kind aangezien zijn andere halfbroers een andere moeder hadden. Er is ook een 12e eeuwse joodse stam naar hem vernoemd, die zijn herkomst uit de aartsvaders afleidde.
VII. Dinah Van Israel, geboren na 1805 v. Chr.. Dinah is overleden.
Notitie bij Dinah: Dina is een persoon uit de Hebreeuwse Bijbel uit het Bijbelboek Genesis. Ze was de dochter van aartsvader Jakob bij zijn vrouw Lea.
Dina is de enige dochter van Jakob die vermeld staat in de Bijbel. Uit Genesis 37:35 en vooral 46:7 blijkt dat Jakob meer dochters had.
Dina en Sichem
Een bekend verhaal uit Genesis is dat van Dina en Sichem. Toen Jakob en zijn gevolg neerstreken in het land Kanaän, ging Dina kijken bij de meisjes van dat land. De Chiwwiet Sichem, zoon van Chamor, overweldigde en verkrachtte haar. Daarna werd hij enorm verliefd op haar. Chamor ging vervolgens vragen aan Jakob en zijn zonen of zij Dina niet met Sichem wilden laten trouwen. Dat kon, maar alleen als alle mannen van de stad van Chamor en Sichem besneden zouden worden. Twee van Jakobs zonen, Simeon en Levi, slopen de stad binnen terwijl alle mannen van de stad ziek van de besnijdenisingreep op bed lagen en moordden alle mannen uit. De vrouwen, kinderen, het vee en alle bezittingen werden meegenomen. Ook Dina werd uit het huis van Chamor en Sichem meegenomen.
Betekenis
De naam "Dina" betekent "berecht".
Dina is de enige dochter van Jakob die vermeld staat in de Bijbel. Uit Genesis 37:35 en vooral 46:7 blijkt dat Jakob meer dochters had.
Dina en Sichem
Een bekend verhaal uit Genesis is dat van Dina en Sichem. Toen Jakob en zijn gevolg neerstreken in het land Kanaän, ging Dina kijken bij de meisjes van dat land. De Chiwwiet Sichem, zoon van Chamor, overweldigde en verkrachtte haar. Daarna werd hij enorm verliefd op haar. Chamor ging vervolgens vragen aan Jakob en zijn zonen of zij Dina niet met Sichem wilden laten trouwen. Dat kon, maar alleen als alle mannen van de stad van Chamor en Sichem besneden zouden worden. Twee van Jakobs zonen, Simeon en Levi, slopen de stad binnen terwijl alle mannen van de stad ziek van de besnijdenisingreep op bed lagen en moordden alle mannen uit. De vrouwen, kinderen, het vee en alle bezittingen werden meegenomen. Ook Dina werd uit het huis van Chamor en Sichem meegenomen.
Betekenis
De naam "Dina" betekent "berecht".
Generatie 87 (aartsedeloudgrootouders)
77371252455353859367239680 Isaak, geboren in 1952 v. Chr.. Isaak is overleden in 1772 v. Chr., 179 of 180 jaar oud.
Notitie bij Isaak: Izaäk, ook wel gespeld als Isaäk, Izak of Jitschak (Hebreeuws: "???????" ) (Arabisch: "?????" ?Is?aq), is de tweede aartsvader en de enige zoon die Abraham bij zijn vrouw Sara kreeg. Hij is de vader van Jakob en Esau (Genesis 21:26]). Hij zou op de berg Moria (Tempelberg)door zijn vader geofferd worden, maar werd door Gods tussenkomst gered. Hij wordt in de Bijbel als een nomadenvorst voorgesteld. Tevens komt hij verschillende malen in de Koran voor.
Izaäk werd van de aartsvaders het oudst en was de enige aartsvader wiens naam niet gewijzigd werd. Hij was tevens de enige van de aartsvaders die Kanaän nooit heeft verlaten, alhoewel hij dit eenmaal probeerde, maar door God werd teruggeroepen. Vergeleken met andere aartsvaders uit de Bijbel, is de levensloop van Izaäk minder kleurrijk, er worden weinig details omtrent zijn leven vermeld. Hij staat in de islam veelal in hoog aanzien, omdat hij in tegenstelling tot de beide andere aartsvaders slechts één vrouw, Rebekka, heeft gehad.
Etymologie
De naam Izaäk is een vertaling van de Hebreeuwse term Yi??aq, in de letterlijke betekenis hij lachte of hij zal lachen. De term is in overeenstemming met een bekend noordwest Semitische taal, maar wordt niet teruggevonden in andere taaltypes. De naam verwijst volgens sommigen naar de welwillende glimlach van de Kanaänitische god El, zoals beschreven in Ugaritische teksten uit de 13e eeuw v.Chr.. De Bijbel refereert echter eerder aan Izaäks moeder Sara dan aan deze godheid. De reden van Sara’s lach was dat zij, door Gods beschikking, ondanks haar hoge leeftijd en onvruchtbaarheid, toch nog een kind mocht krijgen.
Levensloop
Toen God aan Abraham en Sarah de geboorte van Izaäk aankondigde, lachte Sarah daar heimelijk om. Ze was namelijk ver over de vruchtbare leeftijd, en de voorspelling leek dan ook onmogelijk. Toen het kind echter geboren was, sprak ze: "God deed me lachen, opdat iedereen die het hoort met mij zou lachen".
Abraham besneed zijn zoon Izaäk toen deze acht dagen oud was. Toen het kind niet langer gezoogd hoefde te worden werd door Abraham een groot feest gegeven.
Izaäk was het enige kind van Abraham en Sarah. Toen Sarah zag dat Ismaël, het kind dat Abraham eerder bij haar slavin Hagar had verwekt, spottend om Izaäk lachte, drong zij er bij haar echtgenoot op aan Ismaël en zijn moeder te verbannen, zodat Izaäk de enige erfgenaam van Abraham zou worden. Abraham twijfelde, doch God droeg hem op de wens van zijn vrouw in te willigen.
Jaren later stelde God Abraham op de proef. Hij droeg hem op zijn zoon aan Hem te offeren. Abraham gaf gevolg aan dit verzoek en nam Izaäk mee naar de berg Moria. Zonder tegenstand liet Izaäk zich door zijn vader vastbinden en als offer op het altaar leggen. Abraham nam zijn mes en hief zijn hand op om zijn zoon te doden, maar op het laatste moment verijdelde een engel deze daad. In plaats van Izaäk, offerde Abraham een ram, dat verstrikt was geraakt in dichtbij gelegen struikgewas.
Toen Izaäk de leeftijd van 40 jaar had bereikt, zond Abraham Eliëzer naar Mesopotamië om voor zijn zoon een vrouw te zoeken. Uiteindelijk werd een geschikte kandidate, Rebekka, gevonden en zij trouwde met Izaäk. Zij bleek echter geen kinderen te kunnen krijgen. Izaäk bad tot God om haar vruchtbaar te maken, hetgeen verhoord werd. Rebekka schonk vervolgens het leven aan een tweeling: Esau en Jakob. Izaäk trok meer naar Esau, Rebekka meer naar Jakob.
Enkele jaren later dwong een hongersnood Izaäk naar Gerar te verhuizen, waar Abimelech koning was. Hij refereerde aan Rebekka als zijn zus, net zoals Abraham onder gelijkaardige omstandigheden had gedaan, door zijn vrouw Sara voor zijn zus door te laten gaan. Toen Abimelech hierachter kwam, berispte hij Izaäk wegens bedrog.
Toen Izaäk heel rijk werd en zijn kudde zich vermenigvuldigde, werden de Filistijnen van Gerar zo jaloers dat ze alle waterputten die door Izaäks bedienden waren uitgegraven, weer opvulden. Gehoor gevend aan Abimelechs wens, vertrok Izaäk en zette zijn tent opnieuw op in de vallei van Gerar, waar hij nieuwe waterputten groef, maar opnieuw werd hij voor moeilijkheden gesteld. Na een tijd keerde hij terug naar Beër Sjeva, waar hij zijn woonst opknapte. Hier verscheen de Heer voor hem, en Hij vernieuwde de belofte aan Izaäk hem te zegenen. Ook bezocht Abimelech hem om een alliantie te vormen.
Izaäk bereikte een respectabele leeftijd (137 jaar) en werd volledig blind. Hij riep Esau, zijn oudste zoon, en vroeg hem op jacht te gaan en een hert te schieten, zodat hij daarvan kon eten, waarna hij Esau wilde zegenen. Maar terwijl Esau op jacht was, gebruikte Jakob, met medewerking van zijn moeder, Rebekka, een list, door zich voor te doen als Esau, zonder dat zijn blinde vader het doorhad. Hierdoor gaf Izaäk aan Jakob de zegen, en maakte hem zo tot belangrijkste erfgenaam, terwijl Esau het nakijken had.
Izaäk stierf, 180 jaar oud, te Mamre bij Kirjat-Arba, nu Hebron, waar ook zijn vader en moeder waren gestorven. Hij werd door zijn beide zoons, die zich inmiddels met elkaar hadden verzoend, begraven.
Bijbel
Izaäk wordt meer dan 70 maal vermeld in het boek Genesis, maar dit buiten beschouwing gelaten verschijnt hij slechts 33 maal op andere plaatsen in de Bijbel. De frase "Abraham, Izaäk en Jakob" wordt 23 maal in de Bijbel vernoemd. Het verhaal van Izaäk wordt vermeld in de hoofdstukken 17-28 in het boek Genesis. Historici en academici op gebied van linguïstiek en bronkritiek geloven dat de verhalen over Izaäk grotendeels tot J toebehoren (zie ook documentaire hypothese). Men gelooft echter dat het begin van Genesis 17:15-27 en het einde, van Genesis 27:46 tot Genesis 28:9 tot P, of Priesterlijke bron, toebehoren, terwijl Genesis 21:1-7 en Genesis 22:1-19 aanvaard wordt als zijnde van E, of Elohist bron.
Joodse tradities
In joodse tradities wordt de ouderdom van Izaäk op het moment van het offeren verondersteld 37 jaar te zijn, hetgeen contrasteert met de gangbare afbeeldingen van Izaäk als kind. De rabbijnen dachten ook dat de reden van Sara’s dood het nieuws was van het beoogde offer van Izaäk. Het offeren van Izaäk werd geciteerd in smeekbeden voor Gods genade in latere joodse tradities. De na-Bijbelse joodse interpretaties weiden vaak uit over Izaäks rol, de Bijbelse beschrijvingen overstijgend en focussen sterk op Abrahams beoogde offer van zijn zoon, de aqedah genoemd. Volgens een van deze interpretaties liet Izaäk het leven tijdens het offer en werd weer tot leven gewekt. Volgens vele verklaringen van de haggada, was het Satan die Izaäl testte, en niet God (in tegenstelling tot wat in de Bijbel beschreven staat). Izaäks welwillendheid om Gods wil te volbrengen ten koste van zijn leven, was een model voor vele joden die het martelaarschap prefereerden boven het overtreden van de joodse wet.
Volgens de joodse traditie voerde Izaäk het namiddaggebed in. Deze traditie is gebaseerd op Genesis 24:63.
Izaäk was de enige aartsvader die gedurende zijn hele leven in Kanaän bleef, en hoewel hij tijdens een hongersnood naar Egypte scheen te willen, werd hem door God verteld dit niet te doen (Genesis 26:2). Joodse tradities verklaren dit omwille van het feit dat Izaäk bijna werd geofferd, en alles gewijd als offer mag het Land van Israël niet verlaten.
Joodse literatuur verbond ook Izaäks blindheid (op latere leeftijd) met het offer: zijn ogen werden blind omwille van het feit dat de tranen van de engel, die tijdens zijn offer aanwezig was, op zijn ogen vielen.
== Het Nieuwe Testament == Het Nieuwe Testament bevat weinig verwijzingen naar Izaäk. Er zijn verwijzingen naar de offering van Izaäk en het zegenen van zijn zonen. Paulus contrasteerde Izaäk, die het christendom symboliseert, met de oudere, uitgestoten zoon Ismaël, die het jodendom symboliseert (zie Gal 4:21-30).
In de vroeg-christelijke Kerk was Abrahams gehoorzaamheid aan Gods Woord om Izaäk te offeren, een voorbeeld van geloof en gehoorzaamheid. Terwijl de brief aan de Hebreeën de verlossing van Izaäk van het offer analoog stelt aan de verrijzenis van Jezus Christus, dateert het idee dat het offer van Izaäk wordt beschouwd als voorloper van het offer van Jezus aan het kruis, reeds van het einde van de eerste eeuw na Christus. Het verscheen voor het eerst in het apocriefe brief van Barnabas en was later een belangrijk thema voor vele vermaarde artiesten.
Koran
Ishaq is ook een islamitische profeet vermeld in de Koran. Zijn naam verschijnt in 15 ayat uit de Koran. Zoals aan vele andere oude profeten refereert de Koran aan Ishaq aannemend dat de lezer al vertrouwd is met hem en zijn verhalen. De koran verklaart dat Ishaq aan Ibrahim en Sara werd geschonken toen ze beide al oud waren. God verkondigde Ibrahim de boodschap dat hij een zoon, Ishaq genoemd, zou krijgen, en dat hij "een van de rechtschapen profeten" zou worden. Eerder in de Koran wordt er meer informatie verschaft: de boodschappers van God die naar de mensen van Lot werden gestuurd, kwamen bij Ibrahim.
Izaäk werd van de aartsvaders het oudst en was de enige aartsvader wiens naam niet gewijzigd werd. Hij was tevens de enige van de aartsvaders die Kanaän nooit heeft verlaten, alhoewel hij dit eenmaal probeerde, maar door God werd teruggeroepen. Vergeleken met andere aartsvaders uit de Bijbel, is de levensloop van Izaäk minder kleurrijk, er worden weinig details omtrent zijn leven vermeld. Hij staat in de islam veelal in hoog aanzien, omdat hij in tegenstelling tot de beide andere aartsvaders slechts één vrouw, Rebekka, heeft gehad.
Etymologie
De naam Izaäk is een vertaling van de Hebreeuwse term Yi??aq, in de letterlijke betekenis hij lachte of hij zal lachen. De term is in overeenstemming met een bekend noordwest Semitische taal, maar wordt niet teruggevonden in andere taaltypes. De naam verwijst volgens sommigen naar de welwillende glimlach van de Kanaänitische god El, zoals beschreven in Ugaritische teksten uit de 13e eeuw v.Chr.. De Bijbel refereert echter eerder aan Izaäks moeder Sara dan aan deze godheid. De reden van Sara’s lach was dat zij, door Gods beschikking, ondanks haar hoge leeftijd en onvruchtbaarheid, toch nog een kind mocht krijgen.
Levensloop
Toen God aan Abraham en Sarah de geboorte van Izaäk aankondigde, lachte Sarah daar heimelijk om. Ze was namelijk ver over de vruchtbare leeftijd, en de voorspelling leek dan ook onmogelijk. Toen het kind echter geboren was, sprak ze: "God deed me lachen, opdat iedereen die het hoort met mij zou lachen".
Abraham besneed zijn zoon Izaäk toen deze acht dagen oud was. Toen het kind niet langer gezoogd hoefde te worden werd door Abraham een groot feest gegeven.
Izaäk was het enige kind van Abraham en Sarah. Toen Sarah zag dat Ismaël, het kind dat Abraham eerder bij haar slavin Hagar had verwekt, spottend om Izaäk lachte, drong zij er bij haar echtgenoot op aan Ismaël en zijn moeder te verbannen, zodat Izaäk de enige erfgenaam van Abraham zou worden. Abraham twijfelde, doch God droeg hem op de wens van zijn vrouw in te willigen.
Jaren later stelde God Abraham op de proef. Hij droeg hem op zijn zoon aan Hem te offeren. Abraham gaf gevolg aan dit verzoek en nam Izaäk mee naar de berg Moria. Zonder tegenstand liet Izaäk zich door zijn vader vastbinden en als offer op het altaar leggen. Abraham nam zijn mes en hief zijn hand op om zijn zoon te doden, maar op het laatste moment verijdelde een engel deze daad. In plaats van Izaäk, offerde Abraham een ram, dat verstrikt was geraakt in dichtbij gelegen struikgewas.
Toen Izaäk de leeftijd van 40 jaar had bereikt, zond Abraham Eliëzer naar Mesopotamië om voor zijn zoon een vrouw te zoeken. Uiteindelijk werd een geschikte kandidate, Rebekka, gevonden en zij trouwde met Izaäk. Zij bleek echter geen kinderen te kunnen krijgen. Izaäk bad tot God om haar vruchtbaar te maken, hetgeen verhoord werd. Rebekka schonk vervolgens het leven aan een tweeling: Esau en Jakob. Izaäk trok meer naar Esau, Rebekka meer naar Jakob.
Enkele jaren later dwong een hongersnood Izaäk naar Gerar te verhuizen, waar Abimelech koning was. Hij refereerde aan Rebekka als zijn zus, net zoals Abraham onder gelijkaardige omstandigheden had gedaan, door zijn vrouw Sara voor zijn zus door te laten gaan. Toen Abimelech hierachter kwam, berispte hij Izaäk wegens bedrog.
Toen Izaäk heel rijk werd en zijn kudde zich vermenigvuldigde, werden de Filistijnen van Gerar zo jaloers dat ze alle waterputten die door Izaäks bedienden waren uitgegraven, weer opvulden. Gehoor gevend aan Abimelechs wens, vertrok Izaäk en zette zijn tent opnieuw op in de vallei van Gerar, waar hij nieuwe waterputten groef, maar opnieuw werd hij voor moeilijkheden gesteld. Na een tijd keerde hij terug naar Beër Sjeva, waar hij zijn woonst opknapte. Hier verscheen de Heer voor hem, en Hij vernieuwde de belofte aan Izaäk hem te zegenen. Ook bezocht Abimelech hem om een alliantie te vormen.
Izaäk bereikte een respectabele leeftijd (137 jaar) en werd volledig blind. Hij riep Esau, zijn oudste zoon, en vroeg hem op jacht te gaan en een hert te schieten, zodat hij daarvan kon eten, waarna hij Esau wilde zegenen. Maar terwijl Esau op jacht was, gebruikte Jakob, met medewerking van zijn moeder, Rebekka, een list, door zich voor te doen als Esau, zonder dat zijn blinde vader het doorhad. Hierdoor gaf Izaäk aan Jakob de zegen, en maakte hem zo tot belangrijkste erfgenaam, terwijl Esau het nakijken had.
Izaäk stierf, 180 jaar oud, te Mamre bij Kirjat-Arba, nu Hebron, waar ook zijn vader en moeder waren gestorven. Hij werd door zijn beide zoons, die zich inmiddels met elkaar hadden verzoend, begraven.
Bijbel
Izaäk wordt meer dan 70 maal vermeld in het boek Genesis, maar dit buiten beschouwing gelaten verschijnt hij slechts 33 maal op andere plaatsen in de Bijbel. De frase "Abraham, Izaäk en Jakob" wordt 23 maal in de Bijbel vernoemd. Het verhaal van Izaäk wordt vermeld in de hoofdstukken 17-28 in het boek Genesis. Historici en academici op gebied van linguïstiek en bronkritiek geloven dat de verhalen over Izaäk grotendeels tot J toebehoren (zie ook documentaire hypothese). Men gelooft echter dat het begin van Genesis 17:15-27 en het einde, van Genesis 27:46 tot Genesis 28:9 tot P, of Priesterlijke bron, toebehoren, terwijl Genesis 21:1-7 en Genesis 22:1-19 aanvaard wordt als zijnde van E, of Elohist bron.
Joodse tradities
In joodse tradities wordt de ouderdom van Izaäk op het moment van het offeren verondersteld 37 jaar te zijn, hetgeen contrasteert met de gangbare afbeeldingen van Izaäk als kind. De rabbijnen dachten ook dat de reden van Sara’s dood het nieuws was van het beoogde offer van Izaäk. Het offeren van Izaäk werd geciteerd in smeekbeden voor Gods genade in latere joodse tradities. De na-Bijbelse joodse interpretaties weiden vaak uit over Izaäks rol, de Bijbelse beschrijvingen overstijgend en focussen sterk op Abrahams beoogde offer van zijn zoon, de aqedah genoemd. Volgens een van deze interpretaties liet Izaäk het leven tijdens het offer en werd weer tot leven gewekt. Volgens vele verklaringen van de haggada, was het Satan die Izaäl testte, en niet God (in tegenstelling tot wat in de Bijbel beschreven staat). Izaäks welwillendheid om Gods wil te volbrengen ten koste van zijn leven, was een model voor vele joden die het martelaarschap prefereerden boven het overtreden van de joodse wet.
Volgens de joodse traditie voerde Izaäk het namiddaggebed in. Deze traditie is gebaseerd op Genesis 24:63.
Izaäk was de enige aartsvader die gedurende zijn hele leven in Kanaän bleef, en hoewel hij tijdens een hongersnood naar Egypte scheen te willen, werd hem door God verteld dit niet te doen (Genesis 26:2). Joodse tradities verklaren dit omwille van het feit dat Izaäk bijna werd geofferd, en alles gewijd als offer mag het Land van Israël niet verlaten.
Joodse literatuur verbond ook Izaäks blindheid (op latere leeftijd) met het offer: zijn ogen werden blind omwille van het feit dat de tranen van de engel, die tijdens zijn offer aanwezig was, op zijn ogen vielen.
== Het Nieuwe Testament == Het Nieuwe Testament bevat weinig verwijzingen naar Izaäk. Er zijn verwijzingen naar de offering van Izaäk en het zegenen van zijn zonen. Paulus contrasteerde Izaäk, die het christendom symboliseert, met de oudere, uitgestoten zoon Ismaël, die het jodendom symboliseert (zie Gal 4:21-30).
In de vroeg-christelijke Kerk was Abrahams gehoorzaamheid aan Gods Woord om Izaäk te offeren, een voorbeeld van geloof en gehoorzaamheid. Terwijl de brief aan de Hebreeën de verlossing van Izaäk van het offer analoog stelt aan de verrijzenis van Jezus Christus, dateert het idee dat het offer van Izaäk wordt beschouwd als voorloper van het offer van Jezus aan het kruis, reeds van het einde van de eerste eeuw na Christus. Het verscheen voor het eerst in het apocriefe brief van Barnabas en was later een belangrijk thema voor vele vermaarde artiesten.
Koran
Ishaq is ook een islamitische profeet vermeld in de Koran. Zijn naam verschijnt in 15 ayat uit de Koran. Zoals aan vele andere oude profeten refereert de Koran aan Ishaq aannemend dat de lezer al vertrouwd is met hem en zijn verhalen. De koran verklaart dat Ishaq aan Ibrahim en Sara werd geschonken toen ze beide al oud waren. God verkondigde Ibrahim de boodschap dat hij een zoon, Ishaq genoemd, zou krijgen, en dat hij "een van de rechtschapen profeten" zou worden. Eerder in de Koran wordt er meer informatie verschaft: de boodschappers van God die naar de mensen van Lot werden gestuurd, kwamen bij Ibrahim.
Hij trouwde met
77371252455353859367239681 Rebekka. Rebekka is overleden.
Notitie bij Rebekka: Rebekka (Hebreeuws: "????" Rivkah) is een persoon die voorkomt in het Bijbelboek Genesis van de Hebreeuwse Bijbel, ze was de vrouw van Izaäk, en de moeder van Jakob en Esau. Daarnaast was Rebekka de zus van Laban, de vader van Lea en Rachel, de vrouwen van Rebekka’s zoon Jakob. Abraham, de vader van Izaäk, heeft haar door zijn knecht uit zijn geboortestreek laten halen, zodat Izaäk niet hoefde te trouwen met een vrouw uit Kanaän, waar ze inmiddels woonden. De knecht was naar Aram-Naharaïm gegaan en was met zijn 10 kamelen gestopt bij een waterput. Hij had besloten het meisje mee te nemen dat niet alleen hem maar ook de kamelen te drinken wilde geven. En dat werd Rebekka (Genesis 24).
Betekenis
De naam "Rebekka" (ook wel "Rebekah" of "Rebecca") betekent "strik" of "bindkoord", alhoewel de betekenis niet zeker is.
Betekenis
De naam "Rebekka" (ook wel "Rebekah" of "Rebecca") betekent "strik" of "bindkoord", alhoewel de betekenis niet zeker is.
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Jacob Van Israel, geboren in 1892 v. Chr. (zie 38685626227676929683619840).
Jacob met Esau en Rebecca
Generatie 88 (aartsedeloudovergrootouders)
154742504910707718734479360 Abraham, geboren in 2052 v. Chr.. Abraham is overleden in 1877 v. Chr., 174 of 175 jaar oud.
Notitie bij Abraham: Abraham (Hebreeuws: ?????/Awraham, Arabisch: ?????????/Ibrahim) is een man die voorkomt in de Tenach van de joden, de Bijbel van de christenen en de Koran van de moslims. In deze boeken wordt hij gezien als de aartsvader van het volk Israël en Arabieren in letterlijke zin, en van christenen en moslims in overdrachtelijke zin. Vandaar dat jodendom, christendom en islam ook wel ’Abrahamitische religies’ worden genoemd.
Abraham in de Thora
In de Thora wordt het leven van Abraham in Beresjiet (in het christendom bekend als Genesis), hoofdstukken 11 tot en met 25, beschreven. In Beresjiet treffen we geen biografie, maar enkele gebeurtenissen die het leven van Abraham typeren. In Beresjiet 11:26 lezen we over zijn geboorte. In dat hoofdstuk wordt ook het geslachtsregister van Abraham gegeven. Volgens Beresjiet 25:8 stierf hij op 175-jarige leeftijd. Vanaf Sem, een zoon van Noach, wordt een geslachtslijn getekend tot op Terach, de vader van Abraham.
Volgens de beschrijving woonde Abraham oorspronkelijk in het Chaldeese Ur, waar hij ook was geboren. Meestal denkt men dat daarmee de Sumerische stad Ur in Zuid-Mesopotamië bedoeld wordt, maar die identificatie is niet zonder problemen.
Abram (zoals hij aanvankelijk heette) was getrouwd met Sarai. Zij hadden geen kinderen gekregen omdat zij onvruchtbaar was. Abram had van God te horen gekregen dat hij zijn geboorteland moest verlaten: "Ga naar het land dat ik je wijzen zal". Abram vertrok nu met zijn familie en dienstknechten naar Haran. Daar kreeg hij een tweede oproep van God, waarna hij met zijn huishouden en knechten (circa 1000 personen) een nomadenbestaan heeft geleid.
Omdat Sarai Abram geen kinderen kon geven, gaf zij hem een van haar concubines of bijvrouwen, Hagar genaamd. Deze schonk hem een zoon, Jishma’el.
Later verscheen God voor Abram en zei: "Ik zal met jou een verbond aangaan en je zeer veel nakomelingen geven. En je zult de stamvader worden van vele volkeren. Daarom heet je niet langer Abram, maar Abraham. En je vrouw heet niet langer Sarai, maar Sara. En ik zal haar vruchtbaar maken."
Sara schonk Abraham nu een zoon, Jitschak. Als test van zijn geloof moest Abraham echter deze zoon aan God offeren. Toen hij op het punt stond om dit inderdaad te doen, weerhield God hem ervan en stond er een ram gereed om de plaats van het mensenoffer in te nemen.
Sara stierf op 127-jarige leeftijd in Hebron, in Kanaän (nu de Westelijke Jordaanoever). Daarna trouwde Abraham opnieuw, met Ketura. Zij schonk hem zes zonen: Zimran, Joksjan, Medan, Midjan, Jishbak en Soeach.
Abraham overleed tenslotte, 175 jaar oud. Hij werd begraven door zijn zonen Jitschak en Jishma’el, volgens de overlevering in de huidige Grot van de Aartsvader in Hebron.
Abraham in de Bijbel
In het Oude Testament staat hetzelfde beschreven als in de Joodse versie, maar de meeste namen zijn anders gespeld. Dit verschilt soms zelfs per bijbelvertaling. In het Nieuwe Testament wordt Abraham ten voorbeelde gehouden als de ideale christen avant la lettre, omdat hij zo rotsvast op God vertrouwde waardoor God hem als rechtvaardig aanmerkte. Want zoals een christen, aldus de christenen, door God als rechtvaardig wordt beschouwd dankzij zijn geloof in het offer van Jezus Christus, zo wordt Abraham vanwege zijn vaste geloof in God als een Oud-Testamentische voorloper daarvan beschouwd. In geestelijke zin worden alle ware christenen door hen ook nakomelingen van Abraham genoemd, zoals de Israëlieten en Arabieren zijn lijfelijke nakomelingen zouden zijn.
Ibrahim offert zijn zoonIn de Koran is Ibrahim een belangrijke profeet en boodschapper van de Suhuf-i-Ibrahim, voorafgaand aan Mohammed en de Koran. De Koran benadrukt een voortzetting te zijn van de eerdere boodschap die Ibrahim ontving. Ibrahim wordt nadrukkelijk moslim en hanif genoemd en de discussies rondom zijn geloof of hij jood of christen was, volledig afgekeurd. Zo zegt Soera De Koe 135: En zij zeggen: "Weest joden of christenen, dan zult gij worden geleid". Zeg (hun): "Neen, maar (volg) de godsdienst van Abraham, de oprechte: hij behoorde niet tot de afgodendienaren". De Koran noemt hem monotheïst en ook de vader van monotheïstische volkeren. In soera De in de Rangen Behorenden is het verhaal terug te vinden van een niet bij naam genoemde zoon die Ibrahim volgens de opdracht van God moet offeren. Omdat Ibrahim aan die opdracht wil voldoen wordt hij uiteindelijk vrijgesteld door God.
Het Offerfeest in de islam is een herdenking van het offer van Ibrahim. Hoewel het verhaal in de Koran niet gedetailleerd is, gaan de islamitische tradities verder in op de bedoelingen en de achtergronden van het verhaal. Ibrahim werd door God gevraagd te offeren wat hem het dierbaarst was. Ibrahim, die rijk aan bezittingen was, maar slechts één zoon had, van wie hij erg veel hield, begreep dat God de beschikking had over leven en dood. Ook begreep hij dat God hem niets kon vragen dat zondig was. Hij was er, hoeveel moeite het hem ook kostte, toe bereid zijn zoon te offeren, want die was hem het liefst. De meeste islamitische tradities gaan er vanuit dat het om zijn zoon Ismaïl gaat. Vlak voordat Ismaïl geofferd zou worden, verscheen de engel Djibriel. Deze vertelde Ibrahim dat de opdracht volbracht was, en dat hij de beproeving had doorstaan. In de omgeving vond Ibrahim een ram, die vervolgens werd geofferd. Zo maakte God aan Ibrahim duidelijk dat hij geen mensenoffers wil, maar gehoorzaamheid.
Ibrahim was genoodzaakt Hagar en hun zoon Ismaïl de woestijn in te jagen. Maar God redde hen echter door het doen ontspringen van de bron Zamzam en beloofde, zoals ook vermeld in Genesis/Beres’jiet 21:19, dat Ismaïl de vader zou worden van een groot volk: de Arabieren. Volgens de plaatselijke traditie zouden Hagar en Ismaïl zich gevestigd hebben in Mekka, alwaar Ibrahim hen op kwam zoeken. Ibrahim en Ismaïl herbouwden samen de Ka’aba, die oorspronkelijk gebouwd was door Adam, maar zij was vervallen en werd gebruikt voor afgoderij. Moslims beschouwen Adam als de eerste monotheïst, een hanif. Er zijn nog verschillende verhalen binnen de islamitische tradities dat Ibrahim nog regelmatig bij Ismaïl op bezoek kwam.
Abraham als historische figuur
Over Abraham zijn geen andere historische bronnen te vinden dan de Tenach, de Bijbel en de Koran. Desondanks wordt Abraham ook vaak door niet-gelovigen beschouwd als een persoon die echt heeft bestaan. Andere personages, zoals Adam en Eva en Noach worden door niet-gelovigen meestal als fictieve personages gezien. Eén van de redenen is dat het bestaan van Abraham makkelijker aan te nemen is dan het bestaan van Adam, Eva en Noach. Wanneer de laatste drie daadwerkelijk de voorvaders/moeder van alle mensen zouden zijn, zou dit, volgens hen, tot onoplosbare vragen inzake de genetica leiden. Zev Herzog, een archeoloog verbonden aan de universiteit van Tel Aviv, publiceerde in november 1999 een artikel in de Maariv, waarin hij schreef dat vijftig jaar onderzoek in Israël geen bewijs heeft opgeleverd dat de verhalen in de Bijbel ondersteunt. Hij meent dat Abraham, Izaäk en Ismaël als legendarische figuren moeten worden opgevat.
Abraham ging samenwonen (2) met Hagar.
Abraham in de Thora
In de Thora wordt het leven van Abraham in Beresjiet (in het christendom bekend als Genesis), hoofdstukken 11 tot en met 25, beschreven. In Beresjiet treffen we geen biografie, maar enkele gebeurtenissen die het leven van Abraham typeren. In Beresjiet 11:26 lezen we over zijn geboorte. In dat hoofdstuk wordt ook het geslachtsregister van Abraham gegeven. Volgens Beresjiet 25:8 stierf hij op 175-jarige leeftijd. Vanaf Sem, een zoon van Noach, wordt een geslachtslijn getekend tot op Terach, de vader van Abraham.
Volgens de beschrijving woonde Abraham oorspronkelijk in het Chaldeese Ur, waar hij ook was geboren. Meestal denkt men dat daarmee de Sumerische stad Ur in Zuid-Mesopotamië bedoeld wordt, maar die identificatie is niet zonder problemen.
Abram (zoals hij aanvankelijk heette) was getrouwd met Sarai. Zij hadden geen kinderen gekregen omdat zij onvruchtbaar was. Abram had van God te horen gekregen dat hij zijn geboorteland moest verlaten: "Ga naar het land dat ik je wijzen zal". Abram vertrok nu met zijn familie en dienstknechten naar Haran. Daar kreeg hij een tweede oproep van God, waarna hij met zijn huishouden en knechten (circa 1000 personen) een nomadenbestaan heeft geleid.
Omdat Sarai Abram geen kinderen kon geven, gaf zij hem een van haar concubines of bijvrouwen, Hagar genaamd. Deze schonk hem een zoon, Jishma’el.
Later verscheen God voor Abram en zei: "Ik zal met jou een verbond aangaan en je zeer veel nakomelingen geven. En je zult de stamvader worden van vele volkeren. Daarom heet je niet langer Abram, maar Abraham. En je vrouw heet niet langer Sarai, maar Sara. En ik zal haar vruchtbaar maken."
Sara schonk Abraham nu een zoon, Jitschak. Als test van zijn geloof moest Abraham echter deze zoon aan God offeren. Toen hij op het punt stond om dit inderdaad te doen, weerhield God hem ervan en stond er een ram gereed om de plaats van het mensenoffer in te nemen.
Sara stierf op 127-jarige leeftijd in Hebron, in Kanaän (nu de Westelijke Jordaanoever). Daarna trouwde Abraham opnieuw, met Ketura. Zij schonk hem zes zonen: Zimran, Joksjan, Medan, Midjan, Jishbak en Soeach.
Abraham overleed tenslotte, 175 jaar oud. Hij werd begraven door zijn zonen Jitschak en Jishma’el, volgens de overlevering in de huidige Grot van de Aartsvader in Hebron.
Abraham in de Bijbel
In het Oude Testament staat hetzelfde beschreven als in de Joodse versie, maar de meeste namen zijn anders gespeld. Dit verschilt soms zelfs per bijbelvertaling. In het Nieuwe Testament wordt Abraham ten voorbeelde gehouden als de ideale christen avant la lettre, omdat hij zo rotsvast op God vertrouwde waardoor God hem als rechtvaardig aanmerkte. Want zoals een christen, aldus de christenen, door God als rechtvaardig wordt beschouwd dankzij zijn geloof in het offer van Jezus Christus, zo wordt Abraham vanwege zijn vaste geloof in God als een Oud-Testamentische voorloper daarvan beschouwd. In geestelijke zin worden alle ware christenen door hen ook nakomelingen van Abraham genoemd, zoals de Israëlieten en Arabieren zijn lijfelijke nakomelingen zouden zijn.
Ibrahim offert zijn zoonIn de Koran is Ibrahim een belangrijke profeet en boodschapper van de Suhuf-i-Ibrahim, voorafgaand aan Mohammed en de Koran. De Koran benadrukt een voortzetting te zijn van de eerdere boodschap die Ibrahim ontving. Ibrahim wordt nadrukkelijk moslim en hanif genoemd en de discussies rondom zijn geloof of hij jood of christen was, volledig afgekeurd. Zo zegt Soera De Koe 135: En zij zeggen: "Weest joden of christenen, dan zult gij worden geleid". Zeg (hun): "Neen, maar (volg) de godsdienst van Abraham, de oprechte: hij behoorde niet tot de afgodendienaren". De Koran noemt hem monotheïst en ook de vader van monotheïstische volkeren. In soera De in de Rangen Behorenden is het verhaal terug te vinden van een niet bij naam genoemde zoon die Ibrahim volgens de opdracht van God moet offeren. Omdat Ibrahim aan die opdracht wil voldoen wordt hij uiteindelijk vrijgesteld door God.
Het Offerfeest in de islam is een herdenking van het offer van Ibrahim. Hoewel het verhaal in de Koran niet gedetailleerd is, gaan de islamitische tradities verder in op de bedoelingen en de achtergronden van het verhaal. Ibrahim werd door God gevraagd te offeren wat hem het dierbaarst was. Ibrahim, die rijk aan bezittingen was, maar slechts één zoon had, van wie hij erg veel hield, begreep dat God de beschikking had over leven en dood. Ook begreep hij dat God hem niets kon vragen dat zondig was. Hij was er, hoeveel moeite het hem ook kostte, toe bereid zijn zoon te offeren, want die was hem het liefst. De meeste islamitische tradities gaan er vanuit dat het om zijn zoon Ismaïl gaat. Vlak voordat Ismaïl geofferd zou worden, verscheen de engel Djibriel. Deze vertelde Ibrahim dat de opdracht volbracht was, en dat hij de beproeving had doorstaan. In de omgeving vond Ibrahim een ram, die vervolgens werd geofferd. Zo maakte God aan Ibrahim duidelijk dat hij geen mensenoffers wil, maar gehoorzaamheid.
Ibrahim was genoodzaakt Hagar en hun zoon Ismaïl de woestijn in te jagen. Maar God redde hen echter door het doen ontspringen van de bron Zamzam en beloofde, zoals ook vermeld in Genesis/Beres’jiet 21:19, dat Ismaïl de vader zou worden van een groot volk: de Arabieren. Volgens de plaatselijke traditie zouden Hagar en Ismaïl zich gevestigd hebben in Mekka, alwaar Ibrahim hen op kwam zoeken. Ibrahim en Ismaïl herbouwden samen de Ka’aba, die oorspronkelijk gebouwd was door Adam, maar zij was vervallen en werd gebruikt voor afgoderij. Moslims beschouwen Adam als de eerste monotheïst, een hanif. Er zijn nog verschillende verhalen binnen de islamitische tradities dat Ibrahim nog regelmatig bij Ismaïl op bezoek kwam.
Abraham als historische figuur
Over Abraham zijn geen andere historische bronnen te vinden dan de Tenach, de Bijbel en de Koran. Desondanks wordt Abraham ook vaak door niet-gelovigen beschouwd als een persoon die echt heeft bestaan. Andere personages, zoals Adam en Eva en Noach worden door niet-gelovigen meestal als fictieve personages gezien. Eén van de redenen is dat het bestaan van Abraham makkelijker aan te nemen is dan het bestaan van Adam, Eva en Noach. Wanneer de laatste drie daadwerkelijk de voorvaders/moeder van alle mensen zouden zijn, zou dit, volgens hen, tot onoplosbare vragen inzake de genetica leiden. Zev Herzog, een archeoloog verbonden aan de universiteit van Tel Aviv, publiceerde in november 1999 een artikel in de Maariv, waarin hij schreef dat vijftig jaar onderzoek in Israël geen bewijs heeft opgeleverd dat de verhalen in de Bijbel ondersteunt. Hij meent dat Abraham, Izaäk en Ismaël als legendarische figuren moeten worden opgevat.
Vermeld:
| aartsvader |
Hij trouwde (1) met
Kind uit dit huwelijk:
I. Isaak, geboren in 1952 v. Chr. (zie 77371252455353859367239680).
Generatie 89 (aartsedeloudbetovergrootouders)
309485009821415437468958720 Terach, geboren in 2122 v. Chr.. Terach is overleden in 1917 v. Chr., 204 of 205 jaar oud.
Notitie bij Terach: Terach was de vader van Abraham. Het woord kan worden vertaald als "zwerver", maar het kan ook "turahu" (wilde geit) hebben betekend.
Volgens Genesis 11, was Terach de zoon van Nahor. Hij woonde in "Ur van de Chaldea," waar zijn zoon Haran stierf. Hij stierf in Harran en werd tweehonderdenvijf. (Genesis 11:24-32). Volgens de lezing van de Samaritaanse Pentateuch werd Terach maar 145 jaar oud, en vertrok Abraham pas na de dood van zijn vader uit Haran (zoals ook Hnd 7,4 zegt). Hij diende volgens Jozua andere goden en daarom had de HEER Abraham daar weggehaald naar het land van Kanaän (Joshua 24:2-3) en volgens de Midrasj verkocht hij ook afgodsbeelden.
In de islam staat hij bekend als de zoon van Abraham (Ibrahim)
Volgens Genesis 11, was Terach de zoon van Nahor. Hij woonde in "Ur van de Chaldea," waar zijn zoon Haran stierf. Hij stierf in Harran en werd tweehonderdenvijf. (Genesis 11:24-32). Volgens de lezing van de Samaritaanse Pentateuch werd Terach maar 145 jaar oud, en vertrok Abraham pas na de dood van zijn vader uit Haran (zoals ook Hnd 7,4 zegt). Hij diende volgens Jozua andere goden en daarom had de HEER Abraham daar weggehaald naar het land van Kanaän (Joshua 24:2-3) en volgens de Midrasj verkocht hij ook afgodsbeelden.
In de islam staat hij bekend als de zoon van Abraham (Ibrahim)
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Abraham, geboren in 2052 v. Chr. (zie 154742504910707718734479360).
Generatie 90 (aartsedelstamouders)
618970019642830874937917440 Nachor, geboren in 2151 v. Chr.. Nachor is overleden in 2003 v. Chr., 147 of 148 jaar oud.
Kind van Nachor uit onbekende relatie:
I. Terach, geboren in 2122 v. Chr. (zie 309485009821415437468958720).
Generatie 91 (aartsedelstamgrootouders)
1237940039285661749875834880 Serug, geboren in 2181 v. Chr.. Serug is overleden in 1951 v. Chr., 229 of 230 jaar oud.
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Nachor, geboren in 2151 v. Chr. (zie 618970019642830874937917440).
Generatie 92 (aartsedelstamovergrootouders)
2475880078571323499751669760 Reu, geboren in 2213 v. Chr.. Reu is overleden in 1974 v. Chr., 238 of 239 jaar oud.
Kind van Reu uit onbekende relatie:
I. Serug, geboren in 2181 v. Chr. (zie 1237940039285661749875834880).
Generatie 93 (aartsedelstambetovergrootouders)
4951760157142646999503339520 Peleg, geboren in 2243 v. Chr.. Peleg is overleden in 2004 v. Chr., 238 of 239 jaar oud.
Notitie bij Peleg: Peleg (Hebreeuws|??????|Péleg|Páleg|Péle?|Pale?|) is een van de zonen van Heber, en een broer van Joktan. Hij komt voor in de Thora en de Bijbel. Hij wordt onder andere genoemd in de volkerenlijst Genesis 10:22. Zijn naam kan worden vertaald als ’verdeling’. Voor deze naam worden in de traditie verschillende verklaringen gegeven:
In zijn dagen, enige tijd na de spraakverwarring en de mislukte bouw van de toren van Babel onder leiding van Nimrod, zouden de volken definitief verdeeld zijn en hun eigen weg zijn gegaan.
Sommige creationisten brengen Peleg in verband met de verdeling/opsplitsing van het ene ’oercontinent’ Pangea dat in zijn dagen gestart zou zijn. Volgens hen zou dit pas enige tijd na de zondvloed zijn gebeurd.
Een andere uitleg volgens sommigen is dat in Pelegs tijd de aarde van na de Zondvloed voor het eerst grondig verkend en in kaart gebracht is. Er zouden van die eerste verkenning nog verscheidene kaarten overgeleverd zijn via onder andere de Bibliotheek van Alexandrie die in de beroemde kaart van Piri Re’is verwerkt zouden zijn. De roman The Days Of Peleg van Jon Saboe geeft een op dit uitgangspunt gebaseerd fictief verslag van de verkenning van de Aarde in de grijze oudheid.
Opvallend is dat tijdens en na zijn leven de leeftijden van de patriarchen sterk daalden tot ongeveer 200 jaar. Zijn voorgangers bereikten nog leeftijden van tegen de 600 jaar. Dit zou een gevolg van sterk verslechterende natuurlijke leefomstandigheden kunnen zijn geweest.
In zijn dagen, enige tijd na de spraakverwarring en de mislukte bouw van de toren van Babel onder leiding van Nimrod, zouden de volken definitief verdeeld zijn en hun eigen weg zijn gegaan.
Sommige creationisten brengen Peleg in verband met de verdeling/opsplitsing van het ene ’oercontinent’ Pangea dat in zijn dagen gestart zou zijn. Volgens hen zou dit pas enige tijd na de zondvloed zijn gebeurd.
Een andere uitleg volgens sommigen is dat in Pelegs tijd de aarde van na de Zondvloed voor het eerst grondig verkend en in kaart gebracht is. Er zouden van die eerste verkenning nog verscheidene kaarten overgeleverd zijn via onder andere de Bibliotheek van Alexandrie die in de beroemde kaart van Piri Re’is verwerkt zouden zijn. De roman The Days Of Peleg van Jon Saboe geeft een op dit uitgangspunt gebaseerd fictief verslag van de verkenning van de Aarde in de grijze oudheid.
Opvallend is dat tijdens en na zijn leven de leeftijden van de patriarchen sterk daalden tot ongeveer 200 jaar. Zijn voorgangers bereikten nog leeftijden van tegen de 600 jaar. Dit zou een gevolg van sterk verslechterende natuurlijke leefomstandigheden kunnen zijn geweest.
Kinderen van Peleg uit onbekende relatie:
II. Reu, geboren in 2213 v. Chr. (zie 2475880078571323499751669760).
Generatie 94 (aartsedelstamoudouders)
Heerlijkheid:
| Koning van Babylon |
Kinderen van Eber uit onbekende relatie:
II. Peleg, geboren in 2243 v. Chr. (zie 4951760157142646999503339520).
Generatie 95 (aartsedelstamoudgrootouders)
Heerlijkheid:
| Koning van Babylon |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Eber (Heber), geboren in 2277 v. Chr. (zie 9903520314285293999006679040).
Generatie 96 (aartsedelstamoudovergrootouders)
39614081257141175996026716160 Arpaksad, geboren in 2344 v. Chr.. Arpaksad is overleden in 1904 v. Chr., 439 of 440 jaar oud.
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Selach, geboren in 2307 v. Chr. (zie 19807040628570587998013358080).
Generatie 97 (aartsedelstamoudbetovergrootouders)
79228162514282351992053432320 Sem, geboren in 2444 v. Chr.. Sem is overleden in 1844 v. Chr., 599 of 600 jaar oud.
Notitie bij Sem: Sem is een figuur uit de Bijbel. Zijn naam vinden we in Genesis 5 vers 32. Hij is de oudste zoon van Noach. Zijn naam betekent ’naam’ of ’roem’. Op verschillende andere plaatsen in de Bijbel wordt zijn naam genoemd. Onder andere in Genesis 6 vers 10, Genesis 7 vers 13. In Genesis 11 vers 10 tot en met 32 wordt zijn nageslacht opgesomd. Abraham, de stamvader van de joden, is uit het nageslacht van Sem. De joden worden daarom ook wel semieten genoemd. Sem zou eveneens de voorvader zijn van de Arabieren, Arameeërs, Assyriërs en andere volken in het oude Midden-Oosten.
Sem heeft zich, samen met zijn broer Jafet, bijzonder taktvol gedragen tegenover zijn vader Noach toen deze zich in dronkenschap ontblootte. Sem en Jafet worden hierom bijzonder gezegend, geroemd. De derde zoon van Noach, Cham heeft zijn vader in zijn dronkenschap en naaktheid bespot. Hij wordt hiervoor vervloekt. De zoon van Cham, Kanaän, zou de knecht van Sem worden. Van Jafet staat vermeld dat hij zou wonen in de tenten van Sem.
Sommigen hebben in deze vervloeking een opdracht gezien om het nakomelingschap van Cham in slavernij te houden.
Sem heeft zich, samen met zijn broer Jafet, bijzonder taktvol gedragen tegenover zijn vader Noach toen deze zich in dronkenschap ontblootte. Sem en Jafet worden hierom bijzonder gezegend, geroemd. De derde zoon van Noach, Cham heeft zijn vader in zijn dronkenschap en naaktheid bespot. Hij wordt hiervoor vervloekt. De zoon van Cham, Kanaän, zou de knecht van Sem worden. Van Jafet staat vermeld dat hij zou wonen in de tenten van Sem.
Sommigen hebben in deze vervloeking een opdracht gezien om het nakomelingschap van Cham in slavernij te houden.
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Arpaksad, geboren in 2344 v. Chr. (zie 39614081257141175996026716160).
Generatie 98 (aartsvoorouders)
158456325028564703984106864640 Noach, geboren in 2944 v. Chr..
Notitie bij de geboorte van Noach: Volgens de Bijbelse tijdlijn zou Noach in 2990 v.Chr. zijn geboren. De Zondvloed had volgens dezelfde bron plaats in 2390 v.Chr.Noach is overleden in 1994 v. Chr., 949 of 950 jaar oud.
dronken Noah
Notitie bij Noach: Op 20 maart 1991 erkende de Verenigde Staten van Amerika het legitieme karakter van de Noachidische Geboden. De president tekende de publieke wet 102-14 waarin staat "ethische waarden en principes zijn de basis van de maatschappij sinds het ontstaan van de beschaving, toen ze bekend waren als de zeven Noachidische Wetten."
eerste wet van Noach
De essentie van de Zeven Wetten van Noach is het verbod op afgodenverering, ofwel afgoderij. Men ontkent de essentie van religie door een andere ’godheid’ dan de Schepper te aanbidden.
Het is verboden om enig schepsel te dienen of te aanbidden - geen mens, geen engel, geen plant, geen ster, noch de elementen (aarde, water, vuur en lucht), noch enig ding dat er van afgeleid kan worden. Om zich aan het verbod op afgoderij te kunnen houden, zal men zich bewust moeten worden van Gods eenheid
Het is verboden om enig schepsel te dienen of te aanbidden - geen mens, geen engel, geen plant, geen ster, noch de elementen (aarde, water, vuur en lucht), noch enig ding dat er van afgeleid kan worden. Om zich aan het verbod op afgoderij te kunnen houden, zal men zich bewust moeten worden van Gods eenheid
tweede wet van Noach
Het is niet toegestaan een ander mens te doden omdat het leven het meest waardevolle onderpand is dat een mens bezit. Zelfs wanneer iemand anders ons met de dood bedreigt.
Natuurlijk mag men wel vluchten of zich op andere manieren verdedigen er op lettend het leven van de andere niet in gevaar te brengen. Er is opgedragen de naaste lief te hebben zoals zichzelf. Dit houdt in dat men ook diegenen die ons haten of kwaad berokkenen, moet liefhebben.
Men moet zich ervan bewust zijn dat ook zij een onderdeel zijn van de volmaakte schepping en er een reden is waarom ze in ons leven zijn.
De enige vorm van moord die is toegestaan, is de doodstraf, uitgesproken door een rechtbank, omdat in Genesis staat: "Wie het bloed van een mens vergiet, diens bloed wordt door mensen vergoten." De doodstraf is dan gerechtvaardigd omdat moord de hele wereld uit balans brengt.
Natuurlijk mag men wel vluchten of zich op andere manieren verdedigen er op lettend het leven van de andere niet in gevaar te brengen. Er is opgedragen de naaste lief te hebben zoals zichzelf. Dit houdt in dat men ook diegenen die ons haten of kwaad berokkenen, moet liefhebben.
Men moet zich ervan bewust zijn dat ook zij een onderdeel zijn van de volmaakte schepping en er een reden is waarom ze in ons leven zijn.
De enige vorm van moord die is toegestaan, is de doodstraf, uitgesproken door een rechtbank, omdat in Genesis staat: "Wie het bloed van een mens vergiet, diens bloed wordt door mensen vergoten." De doodstraf is dan gerechtvaardigd omdat moord de hele wereld uit balans brengt.
derde wet van Noach
Tot voor de zondvloed was alle vlees aan de mens verboden. Na de zondvloed sprak God tot Noach: "Alles wat leeft en beweegt zal u tot voedsel dienen: dat alles schenk ik u naast het groene gewas. Alleen vlees met de ziel – vlees met het bloed er nog in – moogt gij niet eten."
Toch wordt het eten van vlees als niet ideaal gezien omdat de mens van origine een vegetariër is. Het eten van vlees is een uiting van agressie, wreedheid en egoïsme. Toch is het niet verboden omdat de mens zijn wreedheid beter kan uitdrukken in het eten van vlees, dan in het elkaar verscheuren. Ook is het niet zo dat vegetariërs als betere, of spiritueel ontwikkelder mensen worden beschouwd. Ook in vegetariërs is een neiging tot wreedheid waarmee zij het gevecht moeten aangaan.
Het slachten van dieren voor consumptie moet zo humaan mogelijk gebeuren, waarbij het dier zo weinig mogelijk te lijden heeft. Daarmee onderscheiden we ons als mens van wilde dieren die ook vlees eten. We mogen het vlees pas eten wanneer het van zijn bloed is ontdaan. Het bloed moeten we bedekken om onze verlegenheid over onze neiging tot wreedheid uit te drukken.
vierde wet van Noach
De Menselijke Liefde is een reflectie van de Goddelijke Liefde. Wanneer we met elkaar omgaan alsof we "goddelijk" zijn, dan ervaren we ook de liefdesband van God met de mens. Dan ervaren we het gevoel gekend en begrepen te zijn door iemand, om begrip te vinden zelfs als we fouten maken, het genot van iemand anders gelukkig te maken en ontdekken we het gevoel van onsterfelijkheid in onze kinderen.
We kwamen in deze wereld door seksuele relaties en dat is de meest intense vorm van liefde. De manier waarop we seksualiteit beleven en uitdrukken laat zien in hoeverre we liefdevolle wezens zijn, in relatie tot de wereld en onze medemens. Zo zijn al onze liefdevolle daden, van het geven van donaties tot iemand iets goeds toewensen, een vertaling van de ontwikkeling van onze seksualiteit.
De vrouw is het huis, zoals haar lichaam het huis is voor het ongeboren kind. Als heilige plaats om in te wonen verdient zij het daarbij horende respect.
Wanneer een vrouw een seksuele relatie aangaat, vertrouwt ze de diepste essentie van haar natuur toe. Ze verbindt haar diepste zelf in een twee-eenheid, in een heilig huwelijk. De natuur van de man is om te geven. De natuur van de vrouw is om te ontvangen. Het is de man zijn plicht zijn vrouw ten volle te bevredigen en al haar behoeftes te voldoen. Hij moet haar respect, eer en een goede naam bezorgen.
De rabbi’s zeggen: "Praat niet met God terwijl je aan vrouwen denkt, maar praat met een vrouw terwijl je aan God denkt."
vijfde wet van Noach
Het is verboden om geld of enig object te stelen. Misschien is dit wel het moeilijkste gebod omdat we voortdurend in verleiding worden gebracht ons dingen toe te eigenen die niet van ons zijn.
Zo wordt ‘het stelen’ van de tijd van de werkgever als diefstal gezien. Wanneer we schade berokkenen aan het eigendom van iemand anders is dat diefstal. Hier valt ook psychische schade onder; wanneer we iemand kwetsen, beroven we hem van zijn integriteit en eigenwaarde. Net zoals fysieke schade diefstal is. De aanranding van een vrouw is diefstal van haar maagdelijkheid.
zesde wet van Noach
Godslastering is zowel het vervloeken van de Schepper als van zijn Schepping. Wie overtuigd is van de eenheid van God of het universum, gelooft niet in een kwaadaardige kracht zoals die van Satan.
Alles wat is, heeft betekenis en is uiteindelijk "goed’. Zoals de zwaarbeproefde Job antwoordde toen zijn vrouw hem vroeg waarom hij zich niet afkeerde van God: "Het goede nemen we wel aan van God, waarom dan het kwade niet?"
Ook het aanbidden van Jezus als Godheid in plaats van als wijze, maar menselijke, profeet wordt als godslastering gezien. De complexiteit van het leven, is de goddelijke expressie van zijn glorie.
De rabbi’s geloven niet dat God de wereld zou willen vernietigen omwille van kwaadaardige mensen; hij heeft vertrouwen in zijn verdwaalde schapen en alle tijd om te wachten tot ze zelf weer de weg vinden.
De machteloosheid van de mens uit zich vaak in het vervloeken. Terwijl het woord heilig is en met het woord deze wereld gecreëerd werd. Daarom mogen we het geschenk dat besloten ligt in het Woord dat ons gegeven werd, niet misbruiken.
Wanneer we in moeilijke omstandigheden iets vervloeken, geven we het vertrouwen op dat ook in het slechte uiteindelijk iets goeds zal zitten. In het woord God, zit al een verwijzing naar "goed". Het woord God is afkomstig van het Hebreeuwse Gad, wat zachtheid, vriendelijkheid en goedheid betekent.
zevende wet van Noach
Omdat wetten nageleefd en gecontroleerd moeten kunnen worden, is het zevende gebod de oproep aan de mens om rechtbanken op te richten. Mensen moeten zichzelf en elkaar kunnen aanspreken op het naleven van de wetten.
Het doel van de rechtbank is echter niet om straffen op te leggen, maar om tot actief berouw te komen. Het erkennen van wat niet goed gegaan is, en het streven om het gebeurde te compenseren door een goede daad, die weer balans brengt in de schepping. Net zo goed geeft een rechtbank het slachtoffer de kans om te leren vergeven. Om, hoe moeilijk ook, te beseffen dat haat met haat bestraffen, niets oplost. Want vergeven doe je misschien nog wel meer voor jezelf dan voor degene die je iets kwaads heeft aangedaan.
Door te vergeven, geef je jezelf de kans het leven weer op te pakken, en de pijn en de verbittering achter je te laten. Overal waar minstens drie personen aanwezig zijn met de bereidheid zichzelf bloot te geven en elkaar te willen corrigeren in plaats van te veroordelen, richt de mens een rechtvaardige rechtbank op. Met als uitgangspunt in gedachte; doe nooit een ander aan wat je niet wilt dat je zelf geschiedt. De centrale vraag moet niet alleen zijn; wat heb ik verkeerd gedaan, maar misschien meer nog; waar heb ik nagelaten goed te doen?
De drie zonen van Noach (illustratie uit 1904)In de Bijbel wordt verteld hoe God aan Noach de opdracht gaf een ark te bouwen. Want er zou een grote vloed komen die alle leven zou vernietigen, omdat er groot onrecht en ongeloof onder de mensen was ontstaan en God er berouw van had gekregen dat Hij de mens had gemaakt.
Van elke reine diersoort moest Noach zeven mannetjes en vrouwtjes - en van elke onreine diersoort één mannetje en één vrouwtje meenemen aan boord van de ark. De ark was 300 el lang (circa 150 meter), 50 el breed (circa 25 meter), 30 el hoog (circa 15 meter), telde drie verdiepingen en was gebouwd van hout. Van binnen en van buiten moest de ark met pek worden bestreken.
Toen de bouw van de ark was voltooid, gingen Noach, zijn vrouw, zijn zonen en hun vrouwen, aan boord en sloot God de deur van de ark (Genesis 7:16). Daarna begon het veertig dagen en veertig nachten zeer hevig te regenen en ontstond er een grote vloed die alles vernietigde. Alles wat leefde kwam om, behalve Noach en zijn familie, en de dieren die bij hen in de ark waren. Honderdvijftig dagen lang werd de aarde door water bedekt. Toen begon het water te zakken en kwam de ark op de berg Ararat vast te zitten. Langzaam aan werden ook de toppen van andere bergen zichtbaar.
Na veertig dagen zond Noach er een raaf op uit om de omgeving te verkennen, maar deze bleef rondvliegen tot de aarde droog was. Vervolgens liet hij een duif los. De duif keerde echter terug omdat ze geen plek kon vinden om neer te strijken. Na zeven dagen liet Noach de duif opnieuw los. Tegen de avond kwam deze weer terug, maar dit keer met een jong olijfblad in de snavel. Zo wist Noach dat het water al behoorlijk gedaald moest zijn. Nog eens zeven dagen later liet hij de duif voor een derde maal los en ditmaal keerde deze niet terug.
Na het verlaten van de ark bracht Noach een offer aan God. God beloofde Noach dat Hij de aarde en al wat er op leefde niet meer door water zou vernietigen, en sloot een verbond met hem. Als teken van Gods verbond met Noach zou voortaan de regenboog verschijnen. Als deze aan de hemel verscheen zou God zich het verbond herinneren dat Hij met Noach had gesloten.
God gaf Noach en de zijnen de opdracht vruchtbaar te zijn en de aarde weer te bevolken. Van de drie zonen van Noach zouden alle latere mensen afstammen. Van Sem zouden de Semieten (later hoofdzakelijk de Joden en Arabieren), van Cham de Chamieten (later de mensen in Afrika en in Kanaän) en van Jafet de Jafetieten (later de mensen in Europa) afstammen.
Verder vermeldt het verhaal dat Noach na de vloed landbouwer werd en een wijngaard begon. Bij de eerste wijnoogst dronk hij te veel en ging in beschonken staat ontkleed in zijn tent liggen. Zijn zoon Cham ontdekte dit en vertelde het aan Sem en Jafet opdat ook zij naar hun naakte vader zouden komen kijken. Dezen echter bedekten, zonder te kijken, respectvol Noachs naaktheid met een mantel. Hierop werden Cham en zijn nakomelingen door Noach vervloekt en Sem en Jafet gezegend.
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Cham. Cham is overleden.
De naam Cham is waarschijnlijk gerelateerd aan het Hebreeuwse woord voor bruin: choem[bron?]. Traditioneel werd onder een letterlijke interpretatie van dit verhaal verondersteld, dat alle negers van Cham afstammen. De legitimering van slavernij, onder meer door Nederlanders vanaf de 17e eeuw, werd wel beargumenteerd op grond van een interpretatie van het verhaal, waarin Chams zoon Kanaän vervloekt werd omdat Cham zijn vader zou hebben bespot.
De term "Hamitisch", die vroeger vaak werd gebruikt om de vijf niet-Semitische takken van de Afro-aziatische talen aan te duiden, is afgeleid van de naam Cham.
100 Cham achteraan in midden
Notitie bij Cham: Cham (Hebreeuws: ??) is een figuur uit de Bijbel. Hij is een van de zonen van Noach, en broer van Sem en Jafet. Kus en Kanaän zouden zonen zijn geweest van Cham.De naam Cham is waarschijnlijk gerelateerd aan het Hebreeuwse woord voor bruin: choem[bron?]. Traditioneel werd onder een letterlijke interpretatie van dit verhaal verondersteld, dat alle negers van Cham afstammen. De legitimering van slavernij, onder meer door Nederlanders vanaf de 17e eeuw, werd wel beargumenteerd op grond van een interpretatie van het verhaal, waarin Chams zoon Kanaän vervloekt werd omdat Cham zijn vader zou hebben bespot.
De term "Hamitisch", die vroeger vaak werd gebruikt om de vijf niet-Semitische takken van de Afro-aziatische talen aan te duiden, is afgeleid van de naam Cham.
II. Jafet. Jafet is overleden.
Notitie bij Jafet: Jafet ( Jafeth), (hebreeuws ????? of ????? Japeth of Japhet), is een figuur uit de Bijbel. Zijn naam komen we tegen in Genesis 5 tot en met 10. Zijn naam betekent: uitbreiding. Hij is de middelste zoon van Noach. De oudste zoon van Noach is Sem. De jongste zoon van Noach is Cham. Tegenover zijn vader heeft Jafet zich zeer gewetensvol gedragen.
Noach was naakt in slaap gevallen na te veel van de oogst van zijn wijngaard te hebben gedronken. Cham had zijn vader in die toestand ontdekt en bespotte hem tegenover zijn broers. Jafet echter, bedekte, samen met Sem, zijn vader met een mantel, zonder naar diens naaktheid te hebben gekeken. Jafet en Sem worden voor deze daad door Noach gezegend. Cham wordt vervloekt.
Al in de oudheid werden Jafets nakomelingen geïdentificeerd met de Indo-Europese stammen zoals we bij Flavius Josephus lezen. In deze visie, die tot in de 19e eeuw letterlijk werden genomen, wordt hij vereenzelvigd met diverse Indo-Germaanse goden, zoals de Indische Pra-Japati en de Romeinse Jupiter en de Griekse Japetos of Iapetus (Iapetus of Iapetos (Grieks ?apet?? / Iapetós) is in de Griekse mythologie een god, een van de Titanen.
Noach was naakt in slaap gevallen na te veel van de oogst van zijn wijngaard te hebben gedronken. Cham had zijn vader in die toestand ontdekt en bespotte hem tegenover zijn broers. Jafet echter, bedekte, samen met Sem, zijn vader met een mantel, zonder naar diens naaktheid te hebben gekeken. Jafet en Sem worden voor deze daad door Noach gezegend. Cham wordt vervloekt.
Al in de oudheid werden Jafets nakomelingen geïdentificeerd met de Indo-Europese stammen zoals we bij Flavius Josephus lezen. In deze visie, die tot in de 19e eeuw letterlijk werden genomen, wordt hij vereenzelvigd met diverse Indo-Germaanse goden, zoals de Indische Pra-Japati en de Romeinse Jupiter en de Griekse Japetos of Iapetus (Iapetus of Iapetos (Grieks ?apet?? / Iapetós) is in de Griekse mythologie een god, een van de Titanen.
III. Sem, geboren in 2444 v. Chr. (zie 79228162514282351992053432320).
Generatie 99 (aartsvoorgrootouders)
316912650057129407968213729280 Lamech, geboren in 3126 v. Chr.. Lamech is overleden in 2349 v. Chr., 776 of 777 jaar oud.
Hij begon een relatie met
Kind uit deze relatie:
I. Noach, geboren in 2944 v. Chr. (zie 158456325028564703984106864640).
Generatie 100 (aartsvoorovergrootouders)
633825300114258815936427458560 Metusalem, geboren in 3313 v. Chr.. Metusalem is overleden in 3344 v. Chr., 30 of 31 jaar oud.
Notitie bij Metusalem: Met(h)usalem of Mat(h)usalem, ook wel aangeduid als Methusalach of Metuselach (Hebreeuws: ??????-Metoeshelach) zou volgens de (Hebreeuwse) Bijbel 969 jaar oud zijn geworden en daarmee de oudste persoon aller tijden zijn. In dit boek wordt hij beschouwd als een van de aartsvaders.
Metusalem is de zoon van Henoch die 365 jaar oud zou zijn geworden en Metusalem op zijn 65e verwekte. Metusalem is op zijn beurt de vader van Lamech die hij op zijn 187e kreeg. Lamech zelf zou 777 jaar oud zijn geworden.
Metusalem was de zevende generatie na Adam en Eva. Hij werd geboren in het 687e jaar van Adams leven en werd vader van Lamech in het 874e jaar van Adams leven, 56 jaar voor diens dood (zie Genesis 5:22-27).
Volgens de Septuagint, de Griekse vertaling van het Oude Testament, werd Metusalem ’slechts’ 782 jaar oud, waarmee Adam met 930 jaar de oudste zou zijn. Volgens de Tenach, de joods-Hebreeuwse tegenhanger van het Oude Testament, zijn die 782 jaren echter Metusalems levensjaren na de geboorte van zijn zoon Lamech waarmee men de volgende generatie van de mensheid zou hebben willen aanduiden.
In oude Arabische geschriften wordt over deze zoon van Henoch geschreven als de legendarische koning Kaju Marath die de koning van de aarde wordt genoemd. Deze Marath had alle kennis van de ware God uit de boeken van de profeet Idris (Henoch) gehaald. Aan de hand van de Bijbel valt echter wel uit te rekenen dat Metusalem stierf in het jaar dat de zondvloed plaatsvond. Hij zou er dus vlak voor kunnen overleden zijn, maar evengoed in de zondvloed. In het laatste geval zou hij dus niet erg naar Gods wil geleefd hebben ondanks zijn kennis uit de boeken van Idris, aangezien hij niet gered wordt van de beschreven zonvloed en zijn kleinzoon, Noach, met zijn familie wel.
In Genesis 2:17 zegt God dat de mens zal sterven op de dag dat hij van de boom van de kennis van goed en kwaad eet. Het boek der Jubileeën legt uit dat een dag voor God niet minder is dan duizend jaar. Bedoeld wordt dus dat de mens niet ouder dan duizend jaar zal worden. Inderdaad worden de meeste oudvaders ouder dan 900 jaar, maar niet ouder dan duizend.
Metusalem is de zoon van Henoch die 365 jaar oud zou zijn geworden en Metusalem op zijn 65e verwekte. Metusalem is op zijn beurt de vader van Lamech die hij op zijn 187e kreeg. Lamech zelf zou 777 jaar oud zijn geworden.
Metusalem was de zevende generatie na Adam en Eva. Hij werd geboren in het 687e jaar van Adams leven en werd vader van Lamech in het 874e jaar van Adams leven, 56 jaar voor diens dood (zie Genesis 5:22-27).
Volgens de Septuagint, de Griekse vertaling van het Oude Testament, werd Metusalem ’slechts’ 782 jaar oud, waarmee Adam met 930 jaar de oudste zou zijn. Volgens de Tenach, de joods-Hebreeuwse tegenhanger van het Oude Testament, zijn die 782 jaren echter Metusalems levensjaren na de geboorte van zijn zoon Lamech waarmee men de volgende generatie van de mensheid zou hebben willen aanduiden.
In oude Arabische geschriften wordt over deze zoon van Henoch geschreven als de legendarische koning Kaju Marath die de koning van de aarde wordt genoemd. Deze Marath had alle kennis van de ware God uit de boeken van de profeet Idris (Henoch) gehaald. Aan de hand van de Bijbel valt echter wel uit te rekenen dat Metusalem stierf in het jaar dat de zondvloed plaatsvond. Hij zou er dus vlak voor kunnen overleden zijn, maar evengoed in de zondvloed. In het laatste geval zou hij dus niet erg naar Gods wil geleefd hebben ondanks zijn kennis uit de boeken van Idris, aangezien hij niet gered wordt van de beschreven zonvloed en zijn kleinzoon, Noach, met zijn familie wel.
In Genesis 2:17 zegt God dat de mens zal sterven op de dag dat hij van de boom van de kennis van goed en kwaad eet. Het boek der Jubileeën legt uit dat een dag voor God niet minder is dan duizend jaar. Bedoeld wordt dus dat de mens niet ouder dan duizend jaar zal worden. Inderdaad worden de meeste oudvaders ouder dan 900 jaar, maar niet ouder dan duizend.
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
III. Lamech, geboren in 3126 v. Chr. (zie 316912650057129407968213729280).
Generatie 101 (aartsvoorbetovergrootouders)
1267650600228517631872854917120 Henoch, geboren in 3378 v. Chr.. Henoch is overleden in 3013 v. Chr., 364 of 365 jaar oud.
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Metusalem, geboren in 3313 v. Chr. (zie 633825300114258815936427458560).
Generatie 102 (aartsvooroudouders)
2535301200457035263745709834240 Jered, geboren in 3540 v. Chr.. Jered is overleden in 2710 v. Chr., 829 of 830 jaar oud.
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Henoch, geboren in 3378 v. Chr. (zie 1267650600228517631872854917120).
Generatie 103 (aartsvooroudgrootouders)
5070602400914070527491419668480 Mahalalel, geboren in 3605 v. Chr.. Mahalalel is overleden in 2710 v. Chr., 894 of 895 jaar oud.
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Jered, geboren in 3540 v. Chr. (zie 2535301200457035263745709834240).
Generatie 104 (aartsvooroudovergrootouders)
10141204801828141054982839336960 Kenan, geboren in 3675 v. Chr.. Kenan is overleden in 2765 v. Chr., 909 of 910 jaar oud.
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Mahalalel, geboren in 3605 v. Chr. (zie 5070602400914070527491419668480).
Generatie 105 (aartsvooroudbetovergrootouders)
20282409603656282109965678673920 Enos, geboren in 3765 v. Chr.. Enos is overleden in 2958 v. Chr., 806 of 807 jaar oud.
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Mualeleth (zie 10141204801828141054982839336961).
III. Kenan, geboren in 3675 v. Chr. (zie 10141204801828141054982839336960).
20282409603656282109965678673922 Enos (dezelfde als 20282409603656282109965678673920).
Hij trouwde met
20282409603656282109965678673923 Noam (dezelfde als 20282409603656282109965678673921).
Generatie 106 (aartsvoorstamouders)
40564819207312564219931357347840 Set, geboren in 3870 v. Chr.. Set is overleden in 2958 v. Chr., 911 of 912 jaar oud.
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Noam (zie 20282409603656282109965678673921).
II. Enos, geboren in 3765 v. Chr. (zie 20282409603656282109965678673920).
40564819207312564219931357347842 Set (dezelfde als 40564819207312564219931357347840).
Hij trouwde met
40564819207312564219931357347843 Azura (dezelfde als 40564819207312564219931357347841).
Generatie 107 (aartsvoorstamgrootouders)
81129638414625128439862714695680 Adam, geboren in 4046 v. Chr.. Adam is overleden in 3070 v. Chr., 975 of 976 jaar oud.
Notitie bij Adam: Adam (’mens’) is in het scheppingsverhaal in het bijbelboek Genesis de eerste mens. De naam ’Adam’ heeft in het Hebreeuws de gedachte van ’rood’, ’rode aarde’, en is verwant aan het Hebreeuwse woord ’adama’ = aarde. De eerste mens is aards, uit de (rode) aarde.
Genesis 1 t/m 3
Het boek Genesis kent twee scheppingsverhalen. Het eerste staat in Genesis 1 en verhaalt van de schepping van hemel en aarde en alles wat er op is. In Genesis 2 wordt als het ware ingezoomd op de schepping van Adam.
God maakte Adam uit aarde en blies hem levensadem in de neus. Vervolgens plaatste Hij Adam in een heerlijke omgeving: de Hof van Eden, oftewel het Paradijs. Adam leefde van alles wat deze prachtige tuin voortbracht, maar mocht van God niet eten van de boom van de kennis van goed en kwaad. Als hij daarvan zou eten, zou hij sterven.
Omdat God het niet goed acht dat Adam alleen blijft, geeft Hij hem een medemens, de eerste vrouw. God laat Adam slapen en neemt een rib van hem weg en vormt daaruit een vrouw. God brengt de vrouw tot Adam. Adam herkent haar als ’been van mijn gebeente, vlees van mijn vlees’ en noemt haar ’Manninne’ (Hebreeuws ’iesja’, de vrouwelijke vorm van ’iesj’, ’man’). Later noemt hij haar Eva, dat wil zeggen ’leven’, omdat zij de moeder van alle levenden is.
In Genesis 3 wordt de slang omschreven als het sluwste van alle in het wild levende dieren. Deze verleidt Eva om van de vruchten van de boom van de kennis van goed en kwaad te eten. Zij haalt ook Adam over daarvan te eten (volgens de overlevering een appel, al wordt dat nergens vermeld). Dit leidt tot de zondeval, en worden zij door God uit het paradijs verdreven. Zij kunnen niet meer terugkeren, want de toegang wordt door cherubs en een heen en weer flitsend, vlammend zwaard, bewaakt.
Het verschil tussen de twee scheppingsverhalen heeft in sommige joodse kringen geleid tot de traditie dat Adam voor Eva een andere vrouw heeft gehad, genaamd Lilith.
Genesis 4 en 5
Na uit de Hof van Eden te zijn verdreven, kregen Adam en Eva zonen en dochters. Drie zoons worden in Genesis met name genoemd. De eerste twee zoons waren Kaïn en Abel. Na de dood van Abel, gaf Eva het leven aan een zoon die zij Seth noemde, want, zei ze, ‘God heeft mij in de plaats van Abel, die door Kaïn is gedood, een ander kind gegeven’. Kaïn was ondertussen vertrokken met een vrouw die zijn zuster moet zijn geweest. Hij bouwde, na een tijd over de aarde te hebben gezworven, de eerste stad. Adam was 130 jaar toen hij Seth verwekte. Hij leefde daarna nog 800 jaar en kreeg met Eva nog veel andere kinderen. Hij stierf toen hij 930 jaar oud was.
Tijdlijn
Volgens de Bijbelse tijdlijn is Adam in 4046 v.Chr. geschapen.
God schept Adam volgens Da Vinci (Sixtijnse kapel Rome)
Genesis 1 t/m 3
Het boek Genesis kent twee scheppingsverhalen. Het eerste staat in Genesis 1 en verhaalt van de schepping van hemel en aarde en alles wat er op is. In Genesis 2 wordt als het ware ingezoomd op de schepping van Adam.
God maakte Adam uit aarde en blies hem levensadem in de neus. Vervolgens plaatste Hij Adam in een heerlijke omgeving: de Hof van Eden, oftewel het Paradijs. Adam leefde van alles wat deze prachtige tuin voortbracht, maar mocht van God niet eten van de boom van de kennis van goed en kwaad. Als hij daarvan zou eten, zou hij sterven.
Omdat God het niet goed acht dat Adam alleen blijft, geeft Hij hem een medemens, de eerste vrouw. God laat Adam slapen en neemt een rib van hem weg en vormt daaruit een vrouw. God brengt de vrouw tot Adam. Adam herkent haar als ’been van mijn gebeente, vlees van mijn vlees’ en noemt haar ’Manninne’ (Hebreeuws ’iesja’, de vrouwelijke vorm van ’iesj’, ’man’). Later noemt hij haar Eva, dat wil zeggen ’leven’, omdat zij de moeder van alle levenden is.
In Genesis 3 wordt de slang omschreven als het sluwste van alle in het wild levende dieren. Deze verleidt Eva om van de vruchten van de boom van de kennis van goed en kwaad te eten. Zij haalt ook Adam over daarvan te eten (volgens de overlevering een appel, al wordt dat nergens vermeld). Dit leidt tot de zondeval, en worden zij door God uit het paradijs verdreven. Zij kunnen niet meer terugkeren, want de toegang wordt door cherubs en een heen en weer flitsend, vlammend zwaard, bewaakt.
Het verschil tussen de twee scheppingsverhalen heeft in sommige joodse kringen geleid tot de traditie dat Adam voor Eva een andere vrouw heeft gehad, genaamd Lilith.
Genesis 4 en 5
Na uit de Hof van Eden te zijn verdreven, kregen Adam en Eva zonen en dochters. Drie zoons worden in Genesis met name genoemd. De eerste twee zoons waren Kaïn en Abel. Na de dood van Abel, gaf Eva het leven aan een zoon die zij Seth noemde, want, zei ze, ‘God heeft mij in de plaats van Abel, die door Kaïn is gedood, een ander kind gegeven’. Kaïn was ondertussen vertrokken met een vrouw die zijn zuster moet zijn geweest. Hij bouwde, na een tijd over de aarde te hebben gezworven, de eerste stad. Adam was 130 jaar toen hij Seth verwekte. Hij leefde daarna nog 800 jaar en kreeg met Eva nog veel andere kinderen. Hij stierf toen hij 930 jaar oud was.
Tijdlijn
Volgens de Bijbelse tijdlijn is Adam in 4046 v.Chr. geschapen.
Hij trouwde met
81129638414625128439862714695681 Eva. Zij is overleden.
In Genesis 2 wordt verteld dat God vond dat Adam een levensgezel nodig had. Aangezien er nog geen andere mensen waren, schiep Hij de vrouw uit een van Adams ribben. Samen leefden zij in het Hof van Eden. Een slang wist Eva echter te verleiden tot het eten van de vruchten van de verboden boom van de kennis van goed en kwaad. Hierop bracht zij Adam ertoe er ook van te eten, wat leidde tot de zondeval, waarna zij uit het Paradijs werden verdreven.
Adam en Eva kregen minstens drie zoons: Kaïn, Abel en Seth en een aantal dochters waarover verder niets gezegd wordt.
P. P. Rubens
Notitie: Eva is volgens de Bijbel de eerste vrouw die door God werd gemaakt, uit een rib van de eerste man, Adam. Haar naam, eigenlijk Chavah, wordt alleen genoemd in Genesis 3:20 en 4:1, en ook nog in 2 Korinthiërs en 1 Timotheus. Chavah is Hebreeuws voor de leven gevende, zij is met andere woorden de stammoeder van het mensengeslacht. In de Bijbel is Eva de eerste mens die zondigde door een vrucht te eten van de boom van de kennis van goed en kwaad. Zij deed dat op aanraden van een sprekende slang. Volgens een bepaalde joodse traditie was Lilith de eerste vrouw van Adam. In het Oude Testament wordt Lilith eenmaal aangeduid als "nachtspook" (Jesaja 34:14, NBG).In Genesis 2 wordt verteld dat God vond dat Adam een levensgezel nodig had. Aangezien er nog geen andere mensen waren, schiep Hij de vrouw uit een van Adams ribben. Samen leefden zij in het Hof van Eden. Een slang wist Eva echter te verleiden tot het eten van de vruchten van de verboden boom van de kennis van goed en kwaad. Hierop bracht zij Adam ertoe er ook van te eten, wat leidde tot de zondeval, waarna zij uit het Paradijs werden verdreven.
Adam en Eva kregen minstens drie zoons: Kaïn, Abel en Seth en een aantal dochters waarover verder niets gezegd wordt.
Kinderen uit dit huwelijk:
IV. Azura (zie 40564819207312564219931357347841).
V. Set, geboren in 3870 v. Chr. (zie 40564819207312564219931357347840).
81129638414625128439862714695682 Adam (dezelfde als 81129638414625128439862714695680).
Hij trouwde met
81129638414625128439862714695683 Eva (dezelfde als 81129638414625128439862714695681).
Gegenereerd met Aldfaer versie 4.2 op 14-12-2010 11:04 door Burssens Guido
Het volgende klopt niet, zie geboortedata:
BeantwoordenVerwijderenKinderen van Charibert uit onbekende relatie:
I. Bilichilde der MEROVINGEN, geboren in 541. Bilichilde is overleden in 567, 25 of 26 jaar oud. Bilichilde trouwde met Ausbert van Moselle. Ausbert is overleden.
II. Arnulf van Metz, geboren op donderdag 13 augustus 582 (zie 32).
Nog een fout aangaande de echtgenotes van Chlotaris I:
BeantwoordenVerwijderenInegond is niet de zus van Radegonis, hooguit een nicht.
Radegundis (circa 520 - 13 augustus 587) was koningin der Franken. Ze was de dochter van koning Berthachar die samen met zijn broers Baderik en Hermanfried over het koninkrijk Thüringen heerste.
Wat dacht je van deze dat we 1000 jaar zijn voorgelogen en dat dus de zogenaamde Karel de Grote nooit heeft kunnen bestaan omdat hij in die verzonnen 1000 jaar zit. We leven anno december 2019 in het jaar 5969 (daar heb ik bewijzen van gevonden) sinds de creatie van de hemel en de aarde en we leven 1019 NA Christus.
BeantwoordenVerwijderen