Heerlijkheid:
| Vrouwe van Cantincrode, Mortsel en Edegem |
(1) trouwde met Karel Van Immerseele. Karel is overleden. Karel is weduwnaar van Joanna Van der List (ovl. 1494). Karel is weduwnaar van Henrica Van Ranst (ovl. 1504), zie 1024.
1027 Elisabeth Van Ranst is geboren omstreeks 1457, dochter van Hendric Van Ranst (zie 1025) en Henrietta Van Haeften. Elisabeth is overleden op woensdag 24 december 1494, ongeveer 37 jaar oud. Elisabeth trouwde met Jan De Cocq. Jan is overleden.
1028 Adriana Van Ranst is geboren omstreeks 1465, dochter van Hendric Van Ranst (zie 1025) en Henrietta Van Haeften. Adriana is overleden op dinsdag 6 augustus 1538 in Boxtel, ongeveer 73 jaar oud.
Adriana trouwde, ongeveer 26 jaar oud, op zaterdag 15 januari 1491 met Jan Van Horne. Jan is overleden.
Notitie bij Adriana: erfdochter
Vermeld:
| erfdochter |
Heerlijkheid:
| heer van Baucignies |
Kinderen van Adriana en Jan:
1 Anna Van Horne, geboren in 1495. Volgt 1029.
2 Phillip Van Horne, geboren in 1500. Volgt 1030.
1029 Anna Van Horne is geboren in 1495, dochter van Jan Van Horne en Adriana Van Ranst (zie 1028). Anna is overleden in 1538, 42 of 43 jaar oud.
Anna trouwde, 16 of 17 jaar oud, op woensdag 15 december 1512 met Claude de Pontallier. Claude is overleden.
Heerlijkheid:
| Dame van Cantecroy |
1030 Phillip Van Horne is geboren in 1500, zoon van Jan Van Horne en Adriana Van Ranst (zie 1028). Phillip is overleden in 1541, 40 of 41 jaar oud. Phillip trouwde met Clara VAN Renesse. Clara is overleden.
1031 Elisabeth van Rhuaddlan is geboren op vrijdag 7 augustus 1282 in Rhuddlan, dochter van Edward I Van Engeland (zie 20) en Eleonora Van Castili. Elisabeth is overleden op woensdag 5 mei 1316, 33 jaar oud.
Elisabeth:
Notitie bij Elisabeth: Uit haar tweede huwelijk, werd zij de moeder van:
1.Hugo (onzeker)
2.Humphrey
3.Maria of Margaretha
4.Jan, 5de graaf van Hereford ( 1307 – 1336)
5.Humphrey , 6de graaf van Hereford (1309/1311 – 1361)
6.Margaretha (1311-1391), gehuwd met Hugo Courtenay, 2de graaf van Devon
7.William de Bohun, 1e graaf van Northampton ( 1310/1312 –1360)
8.Edward (1309/1312 –1334), gehuwd met Margaretha, dochter van William de Ros, 2de baron van Ros, boezemvriend van de jonge Edward III,
9.Eleonora (1304 1363)
10.Aeneas
11.Isabella (1316).
1.Hugo (onzeker)
2.Humphrey
3.Maria of Margaretha
4.Jan, 5de graaf van Hereford ( 1307 – 1336)
5.Humphrey , 6de graaf van Hereford (1309/1311 – 1361)
6.Margaretha (1311-1391), gehuwd met Hugo Courtenay, 2de graaf van Devon
7.William de Bohun, 1e graaf van Northampton ( 1310/1312 –1360)
8.Edward (1309/1312 –1334), gehuwd met Margaretha, dochter van William de Ros, 2de baron van Ros, boezemvriend van de jonge Edward III,
9.Eleonora (1304 1363)
10.Aeneas
11.Isabella (1316).
Heerlijkheid:
| 4e graaf van Hereford |
(1) trouwde, 14 jaar oud, op maandag 7 januari 1297 in Ipswich met Jan I Van Holland, 12 of 13 jaar oud. Zie 1636 voor persoonsgegevens van Jan.
1032 Edward II van Carnarvon Van Engeland is geboren op dinsdag 25 april 1284 in Caernarfon (Wales), zoon van Edward I Van Engeland (zie 20) en Eleonora Van Castili. Edward is overleden op maandag 21 september 1327 in Berkeley Castle (Gloucestershire), 43 jaar oud.
Edward trouwde, 23 of 24 jaar oud, in 1308 met Isabella de wolvin Van Frankrijk, 15 of 16 jaar oud. Zie 1469 voor persoonsgegevens van Isabella.
Notitie bij Edward: Eduard zou huwen met Filippina van Vlaanderen, de dochter van Gwijde van Dampierre, de graaf van Vlaanderen die steun zocht bij de Engelsen tegen zijn leenheer, de Franse koning Filips IV. Dat kwamen Gwijde en Eduards vader in 1294 te Lier overeen. De Franse koning verhinderde dit huwelijk door Gwijde en zijn dochter naar Frankrijk uit te nodigen en ze dan beiden gevangen te zetten. Gwijde werd na bemiddeling van onder meer paus Bonifatius VIII vrijgelaten in 1295, terwijl zijn dochter Filippina in het Louvre opgesloten bleef en er overleed in 1306.
In 1308 trouwde Eduard met Isabella, de dochter van de Franse koning Filips IV. Het huwelijk zou geen succes worden. Eduard verwaarloosde zijn vrouw en er gingen geruchten dat hij homoseksueel zou zijn, aangezien hij het gezelschap van mannen prefereerde, waaronder de Franse edelman Piers Gaveston, Roger d’Amory en Hugh le Despenser. Niettemin kwamen uit het huwelijk met Isabella vier kinderen voort: twee zoons, Eduard en Jan, en twee dochters, Eleonora en Johanna, die de vrouw zou worden van David II van Schotland.
Eduard was geen sterk bestuurder en had een voorliefde voor vermaak. De strijd met de Schotten die zijn vader had ingezet, liet hij versloffen. Door zijn kennelijke gebrek aan zelfvertrouwen liet hij het bestuur liever aan anderen over. Al tijdens het koningschap van zijn vader stond hij onder invloed van Gaveston, die -onder druk van de adel- door de koning werd verbannen.
Na de dood van Eduard I haalde hij zijn vriend Gaveston echter terug en maakte hem graaf van Cornwall. Gaveston trad ook op als regent als Eduard in het buitenland was. De baronnen protesteerden hiertegen en het lukte hen uiteindelijk Piers Gaveston opnieuw te verdrijven en in 1312 werd hij vermoord.
Eduard werd vervolgens gedwongen toezicht op het bestuur toe te staan via een regeringsraad van 21 baronnen, de "Lords Ordainers". Tijdens het geruzie met de baronnen wist Robert I van Schotland (the Bruce) Schotland grotendeels te heroveren. Dit ging ook Eduard te ver. In juni 1314 trok hij met een groot leger naar het noorden, maar werd verpletterend verslagen in de slag om Bannockburn, waarna Robert wraak nam op de daden van Eduard en zijn vader door het noorden van Engeland te verwoesten.
Daarna liet Eduard het bestuur opnieuw over aan zijn gunsteling Hugh Despenser. Ook dit was reden voor de baronnen om in opstand te komen. Ook Despenser en zijn familie werden verbannen. In 1322 haalde hij de familie echter terug uit ballingschap en ging de strijd aan met de baronnen. De jaren daarop werd Engeland in feite geregeerd door de Despensers.
In 1325 kwam ook de koningin in actie. Na een kort verblijf in Frankrijk wilde zij niet terugkeren als haar man de Despensers aan de macht zou laten. Samen met haar zoon en een van de verbannen baronnen, Roger Mortimer, keerde zij terug, vastbesloten de Despensers te verdrijven. Eduards volgelingen verlieten hem en hij vluchtte naar het westen. Zijn vrouw volgde hem en liet Hugh le Despenser en diens zoon ter dood brengen. In november werd Eduard gevangengenomen. In januari 1327 werd hij op beschuldiging van incompetentie en allerlei wangedrag gedwongen af te treden, zogenaamd ten gunste van zijn 14-jarige zoon Eduard III. In werkelijkheid namen zijn vrouw Isabella en haar geliefde Roger Mortimer het bestuur over. Eduard II werd vermoord in september van hetzelfde jaar in Berkeley Castle. Hij werd anaal gespietst met een gloeiende pook, in een kennelijke poging hem als homoseksueel te kijk te zetten. Mortimer en Isabella hebben weinig plezier beleefd aan hun machtsgreep; toen Eduard III in 1330 meerderjarig werd, liet hij Mortimer als verrader terechtstellen; zijn moeder rangeerde hij op een nette manier uit; zij overleed in Hertford in 1358.
De Engelse toneelschrijver Christopher Marlowe wijdde een toneelstuk aan Eduard II.
In 1308 trouwde Eduard met Isabella, de dochter van de Franse koning Filips IV. Het huwelijk zou geen succes worden. Eduard verwaarloosde zijn vrouw en er gingen geruchten dat hij homoseksueel zou zijn, aangezien hij het gezelschap van mannen prefereerde, waaronder de Franse edelman Piers Gaveston, Roger d’Amory en Hugh le Despenser. Niettemin kwamen uit het huwelijk met Isabella vier kinderen voort: twee zoons, Eduard en Jan, en twee dochters, Eleonora en Johanna, die de vrouw zou worden van David II van Schotland.
Eduard was geen sterk bestuurder en had een voorliefde voor vermaak. De strijd met de Schotten die zijn vader had ingezet, liet hij versloffen. Door zijn kennelijke gebrek aan zelfvertrouwen liet hij het bestuur liever aan anderen over. Al tijdens het koningschap van zijn vader stond hij onder invloed van Gaveston, die -onder druk van de adel- door de koning werd verbannen.
Na de dood van Eduard I haalde hij zijn vriend Gaveston echter terug en maakte hem graaf van Cornwall. Gaveston trad ook op als regent als Eduard in het buitenland was. De baronnen protesteerden hiertegen en het lukte hen uiteindelijk Piers Gaveston opnieuw te verdrijven en in 1312 werd hij vermoord.
Eduard werd vervolgens gedwongen toezicht op het bestuur toe te staan via een regeringsraad van 21 baronnen, de "Lords Ordainers". Tijdens het geruzie met de baronnen wist Robert I van Schotland (the Bruce) Schotland grotendeels te heroveren. Dit ging ook Eduard te ver. In juni 1314 trok hij met een groot leger naar het noorden, maar werd verpletterend verslagen in de slag om Bannockburn, waarna Robert wraak nam op de daden van Eduard en zijn vader door het noorden van Engeland te verwoesten.
Daarna liet Eduard het bestuur opnieuw over aan zijn gunsteling Hugh Despenser. Ook dit was reden voor de baronnen om in opstand te komen. Ook Despenser en zijn familie werden verbannen. In 1322 haalde hij de familie echter terug uit ballingschap en ging de strijd aan met de baronnen. De jaren daarop werd Engeland in feite geregeerd door de Despensers.
In 1325 kwam ook de koningin in actie. Na een kort verblijf in Frankrijk wilde zij niet terugkeren als haar man de Despensers aan de macht zou laten. Samen met haar zoon en een van de verbannen baronnen, Roger Mortimer, keerde zij terug, vastbesloten de Despensers te verdrijven. Eduards volgelingen verlieten hem en hij vluchtte naar het westen. Zijn vrouw volgde hem en liet Hugh le Despenser en diens zoon ter dood brengen. In november werd Eduard gevangengenomen. In januari 1327 werd hij op beschuldiging van incompetentie en allerlei wangedrag gedwongen af te treden, zogenaamd ten gunste van zijn 14-jarige zoon Eduard III. In werkelijkheid namen zijn vrouw Isabella en haar geliefde Roger Mortimer het bestuur over. Eduard II werd vermoord in september van hetzelfde jaar in Berkeley Castle. Hij werd anaal gespietst met een gloeiende pook, in een kennelijke poging hem als homoseksueel te kijk te zetten. Mortimer en Isabella hebben weinig plezier beleefd aan hun machtsgreep; toen Eduard III in 1330 meerderjarig werd, liet hij Mortimer als verrader terechtstellen; zijn moeder rangeerde hij op een nette manier uit; zij overleed in Hertford in 1358.
De Engelse toneelschrijver Christopher Marlowe wijdde een toneelstuk aan Eduard II.
Heerlijkheid:
| koning van Engeland van 1307 tot 1327 |
Kinderen van Edward en Isabella:
1 Edward III Van Engeland, geboren op maandag 13 november 1312 in Windsor Castle. Volgt 1033.
2 Jan van Eltham, geboren op woensdag 25 augustus 1316 in Eltham. Jan is overleden op vrijdag 13 september 1336 in Perth, 20 jaar oud.
Notitie bij Jan: Hij was verloofd met Maria, dochter van Ferdinand IV van Castilië, maar stierf voor zijn huwelijk plaats had. Volgens sommige geruchten werd hij tijdens een twist door zijn broer Edward gedood. Dit is echter nooit bewezen.
Heerlijkheid:
| graaf van Cornwall in 1328 |
3 Eleanora Van Engeland, geboren in 1318. Volgt 1066.
1033 Edward III Van Engeland is geboren op maandag 13 november 1312 in Windsor Castle, zoon van Edward II van Carnarvon Van Engeland (zie 1032) en Isabella de wolvin Van Frankrijk (zie 1469). Edward is overleden op zondag 21 juni 1377 in Richmond upon Thames, 64 jaar oud. Hij is begraven in Westminster Abbey.
Edward trouwde, 15 jaar oud, in januari 1328 met Filippa (Filippina) van Henegouwen, 13 jaar oud. Zie 1543 voor persoonsgegevens van Filippa.
Notitie bij Edward: Na de arrestatie van zijn vader in 1326 werd hij aangewezen als opvolger. Binnen enkele maanden werd hij tot koning gekroond. Zolang hij echter nog minderjarig was namen zijn moeder Isabella en haar minnaar Roger Mortimer de zaken waar.
In januari 1328 trouwde Eduard, vijftien jaar oud, met de nog jongere Filippa van Henegouwen, dochter van graaf Willem van Henegouwen en Holland. In 1330 liet hij Mortimer gevangennemen en ter dood brengen. Isabella werd opgesloten in Castle Rising.
In 1328 was Eduard, naast Filips VI van Frankrijk, medekandidaat voor het Franse koningschap, aangezien de Franse koning Karel IV geen kinderen had. De Franse edelen gaven de voorkeur aan Filips. Aanvankelijk erkende Eduard Filips als koning van Frankrijk en bracht hem leenhulde voor zijn bezitting in het zuiden van Frankrijk. Maar in 1337 kwam daar plotseling een einde aan. Hij trok de erkenning in en noemde koning Filips slechts hertog Filips van Valois en viel het land aan. Dit was het begin van de Honderdjarige Oorlog.
Eduard behaalde vele successen in deze strijd, waaronder de Slag bij Crécy (1346) en de Slag bij Poitiers (1356). In september 1340 werd hij in Gent zelfs tot koning van Frankrijk uitgeroepen, maar in 1360 moest hij zijn aanspraken opgeven. Uiteindelijk had hij praktisch al zijn gebied, op enkele steden na, verloren. In 1346 werd Eduard in Frankrijk vergezeld door zijn oudste zoon Eduard de Zwarte Prins, die met steun van John Chandos een bekwaam militair bleek. Hij liet veel van de Franse strijd aan deze zoon over en concentreerde zich zelf verder op de Schotten. Ook hier had Eduard aanvankelijk succes, maar in 1357 moest hij bij het Verdrag van Berwick de Schotten zelfstandigheid toezeggen.
Hoewel hij een goed huwelijk had, was Eduard een rokkenjager. Zijn minnares Alice Perrers had echter een slechte invloed op hem.
Een bekende gebeurtenis leidde tot de oprichting van de vermaarde Orde van de Kousenband. Tijdens een dans op een bal aan het hof verloor zijn danspartner een kousenband. Hij raapte deze op en, om haar gêne te besparen, bond hij het voorwerp om zijn eigen been met de woorden: Honi soit qui mal y pense (’Schande over diegene die er kwaad van denkt’), een uiting die het motto werd van de ridderorde.
Eduards leger had aanvankelijk wel vele successen, maar de almaar voortdurende oorlogen hadden zeer veel geld gekost. Dit leidde tot de verdere ontwikkeling van het parlement, dat door de steeds terugkomende vraag om meer geld zijn macht wist uit te breiden. Het parlement moest de financiering goedkeuren en daarmee gepaard gaande wetten voorbereiden. Het Lagerhuis ontwikkelde zich als een belangrijke factor als tegenwicht tegen de adel en de geestelijkheid in het Hogerhuis.
Tegen het eind van zijn leven liet Eduard de staatszaken grotendeels over aan zijn jongere zoon, Jan van Gent (John of Gaunt), zo genoemd omdat hij daar geboren was.
Eduard stierf op 64-jarige leeftijd aan een beroerte en werd begraven in Westminster Abbey. Zijn zoon Eduard was toen al overleden. Hij werd opgevolgd door zijn kleinzoon als Richard II.
In januari 1328 trouwde Eduard, vijftien jaar oud, met de nog jongere Filippa van Henegouwen, dochter van graaf Willem van Henegouwen en Holland. In 1330 liet hij Mortimer gevangennemen en ter dood brengen. Isabella werd opgesloten in Castle Rising.
In 1328 was Eduard, naast Filips VI van Frankrijk, medekandidaat voor het Franse koningschap, aangezien de Franse koning Karel IV geen kinderen had. De Franse edelen gaven de voorkeur aan Filips. Aanvankelijk erkende Eduard Filips als koning van Frankrijk en bracht hem leenhulde voor zijn bezitting in het zuiden van Frankrijk. Maar in 1337 kwam daar plotseling een einde aan. Hij trok de erkenning in en noemde koning Filips slechts hertog Filips van Valois en viel het land aan. Dit was het begin van de Honderdjarige Oorlog.
Eduard behaalde vele successen in deze strijd, waaronder de Slag bij Crécy (1346) en de Slag bij Poitiers (1356). In september 1340 werd hij in Gent zelfs tot koning van Frankrijk uitgeroepen, maar in 1360 moest hij zijn aanspraken opgeven. Uiteindelijk had hij praktisch al zijn gebied, op enkele steden na, verloren. In 1346 werd Eduard in Frankrijk vergezeld door zijn oudste zoon Eduard de Zwarte Prins, die met steun van John Chandos een bekwaam militair bleek. Hij liet veel van de Franse strijd aan deze zoon over en concentreerde zich zelf verder op de Schotten. Ook hier had Eduard aanvankelijk succes, maar in 1357 moest hij bij het Verdrag van Berwick de Schotten zelfstandigheid toezeggen.
Hoewel hij een goed huwelijk had, was Eduard een rokkenjager. Zijn minnares Alice Perrers had echter een slechte invloed op hem.
Een bekende gebeurtenis leidde tot de oprichting van de vermaarde Orde van de Kousenband. Tijdens een dans op een bal aan het hof verloor zijn danspartner een kousenband. Hij raapte deze op en, om haar gêne te besparen, bond hij het voorwerp om zijn eigen been met de woorden: Honi soit qui mal y pense (’Schande over diegene die er kwaad van denkt’), een uiting die het motto werd van de ridderorde.
Eduards leger had aanvankelijk wel vele successen, maar de almaar voortdurende oorlogen hadden zeer veel geld gekost. Dit leidde tot de verdere ontwikkeling van het parlement, dat door de steeds terugkomende vraag om meer geld zijn macht wist uit te breiden. Het parlement moest de financiering goedkeuren en daarmee gepaard gaande wetten voorbereiden. Het Lagerhuis ontwikkelde zich als een belangrijke factor als tegenwicht tegen de adel en de geestelijkheid in het Hogerhuis.
Tegen het eind van zijn leven liet Eduard de staatszaken grotendeels over aan zijn jongere zoon, Jan van Gent (John of Gaunt), zo genoemd omdat hij daar geboren was.
Eduard stierf op 64-jarige leeftijd aan een beroerte en werd begraven in Westminster Abbey. Zijn zoon Eduard was toen al overleden. Hij werd opgevolgd door zijn kleinzoon als Richard II.
Heerlijkheid:
| koning van Engeland van 1327 tot 1377 |
Kinderen van Edward en Filippa:
1 Eduard de Zwarte Prins van Woodstock, geboren op vrijdag 15 juni 1330 in Woodstock (Engeland) (Oxfordshire). Volgt 1034.
2 Jan (John of Gaunt) van Gent, geboren op zaterdag 24 juni 1340 in Gent, in de Sint-Baafsabdij. Volgt 1036.
3 Edmund van Langley, geboren op dinsdag 5 juni 1341. Volgt 1065.
1034 Eduard de Zwarte Prins van Woodstock is geboren op vrijdag 15 juni 1330 in Woodstock (Engeland) (Oxfordshire), zoon van Edward III Van Engeland (zie 1033) en Filippa (Filippina) van Henegouwen (zie 1543). Eduard is overleden op zondag 8 juni 1376 in Palace of Westminster (Westminster), 45 jaar oud. Hij is begraven in kathedraal van Canterbury.
Notitie bij Eduard: Hij is nooit Eduard IV geworden omdat hij eerder stierf dan zijn vader en dus nooit koning werd. Naast Prins van Wales was hij ook Hertog van Guyenne. In die laatste hoedanigheid was hij leenplichtig aan de Franse koning. Zijn bijnaam heeft hij waarschijnlijk te danken aan de kleur van zijn wapenuitrusting. Eduard voerde als motto "Ich Dien" (Ik Dien) in zijn wapen. Vermoedelijk had hij in Vlaanderen verbleven, want Vlaanderen vocht mee met de Engelsen, tegen de dreigende Franse bezetting.
De meningen over de verdiensten van de prins zijn zeer verdeeld. Bij de ridders in zijn tijd was Eduard zeer geliefd; Chandos Herald sprak over ’s-prinsen bestuur in Zuid-Frankrijk als "zeven jaren van vreugde, vrede en plezier" terwijl de prins in werkelijkheid een verkwistend schrikbewind had gevoerd. De prins liet het platteland verwoesten door zijn soldaten en legde zware belastingen op om een enorme hofhouding en een dagelijkse tafel voor 400 gasten te onderhouden. In 1367 kwamen de edelen van Gascogne tegen hem en zijn belastingen in opstand. De prins was een toonbeeld van ridderlijk gedrag maar voor behoorlijk bestuur, economie, of mensen buiten zijn eigen klasse, de ridderstand, had hij geen oog.
Hij stond in zijn tijd bekend als een zeer kundig veldheer. Als 16-jarige vocht hij mee met zijn vader tijdens de slag bij Crécy. Jan de Blinde, de koning van Bohemen, vocht aan de zijde van de Fransen en sneuvelde in Crécy. Jan droeg struisvogelveren op zijn helm. Die werden door Eduard aan zijn zoon geschonken. De struisvogelveren zijn nog steeds te zien in het blazoen van de prins van Wales.
In de Slag bij Poitiers, 10 jaar later, wist hij de Franse koning Jan II gevangen te nemen. In 1362 werd hij Hertog van Aquitanië. Hij was niet geliefd vanwege de zware belastingen die hij hief. De stad Limoges kwam daarom in 1370 tegen hem in opstand. Na deze opstand onderdrukt te hebben, liet hij 3000 mannen doden om een voorbeeld te stellen.
Voor hij zijn vader Eduard III had kunnen opvolgen, stierf Eduard aan dysenterie en de gevolgen van een ontstoken wond, die hij opliep in een veldtocht in Spanje. Hij werd begraven in de kathedraal van Canterbury. Zijn zoon volgde Eduard III op als Richard II.
De meningen over de verdiensten van de prins zijn zeer verdeeld. Bij de ridders in zijn tijd was Eduard zeer geliefd; Chandos Herald sprak over ’s-prinsen bestuur in Zuid-Frankrijk als "zeven jaren van vreugde, vrede en plezier" terwijl de prins in werkelijkheid een verkwistend schrikbewind had gevoerd. De prins liet het platteland verwoesten door zijn soldaten en legde zware belastingen op om een enorme hofhouding en een dagelijkse tafel voor 400 gasten te onderhouden. In 1367 kwamen de edelen van Gascogne tegen hem en zijn belastingen in opstand. De prins was een toonbeeld van ridderlijk gedrag maar voor behoorlijk bestuur, economie, of mensen buiten zijn eigen klasse, de ridderstand, had hij geen oog.
Hij stond in zijn tijd bekend als een zeer kundig veldheer. Als 16-jarige vocht hij mee met zijn vader tijdens de slag bij Crécy. Jan de Blinde, de koning van Bohemen, vocht aan de zijde van de Fransen en sneuvelde in Crécy. Jan droeg struisvogelveren op zijn helm. Die werden door Eduard aan zijn zoon geschonken. De struisvogelveren zijn nog steeds te zien in het blazoen van de prins van Wales.
In de Slag bij Poitiers, 10 jaar later, wist hij de Franse koning Jan II gevangen te nemen. In 1362 werd hij Hertog van Aquitanië. Hij was niet geliefd vanwege de zware belastingen die hij hief. De stad Limoges kwam daarom in 1370 tegen hem in opstand. Na deze opstand onderdrukt te hebben, liet hij 3000 mannen doden om een voorbeeld te stellen.
Voor hij zijn vader Eduard III had kunnen opvolgen, stierf Eduard aan dysenterie en de gevolgen van een ontstoken wond, die hij opliep in een veldtocht in Spanje. Hij werd begraven in de kathedraal van Canterbury. Zijn zoon volgde Eduard III op als Richard II.
Kind van Eduard uit onbekende relatie:
1 Richard II Van Engeland, geboren op woensdag 6 januari 1367 in Bordeaux. Volgt 1035.
1035 Richard II Van Engeland is geboren op woensdag 6 januari 1367 in Bordeaux, zoon van Eduard de Zwarte Prins van Woodstock (zie 1034). Richard is overleden op zaterdag 14 februari 1400 in kasteel Pontefract (Yorkshire), 33 jaar oud. Hij is begraven in King’s Langley Church, Hertfordshire, maar zijn lichaam werd later overgebracht naar Westminster Abbey..
Richard:
Notitie bij Richard: Hij was de zoon van Eduard (de Zwarte Prins) en Johanna van Kent en kleinzoon van Eduard III. Richard was de laatste koning uit het Huis Plantagenet.
Door de dood van zijn vader werd hij Prins van Wales. Hij werd al op 10-jarige leeftijd koning en stond onder voogdij van zijn ooms, de hertogen van York en Gloucester en Jan van Gent.
Al snel kreeg hij te maken met een boerenopstand (1381) die ontstond naar aanleiding van onder andere een belastingkwestie en onder leiding stond van Wat Tyler. Deze opstand wist hij goed te onderdrukken, en het zag ernaar uit dat hij een bekwame koning zou worden.
In 1382 trouwde hij met de 16-jarige Anna, de dochter van keizer Karel IV van het Heilige Roomse Rijk. Hij was toen zelf 15 jaar oud. Zij stierf kinderloos in 1394.
Richard koos zich slechte adviseurs en leed daarbij aan depressies. Deze omstandigheden en de dreiging van een invasie van de Fransen, waarmee Engeland sinds 1337 in oorlog was (de Honderdjarige Oorlog), veroorzaakten veel tegenstand. Een strijd om de macht tussen Richard en zijn ooms, gesteund door het parlement, werd in 1388 beslist in het voordeel van de ooms. In 1389 wist Richard zich van hun voogdij te bevrijden en zocht hij toenadering tot het parlement, waarna een periode van rust intrad. In 1389 sloot Richard een wapenstilstand met Frankrijk.
In 1396 trouwde hij met Isabella van Valois, dochter van Karel VI van Frankrijk. Ook dit huwelijk bleef kinderloos.
Het parlement verlangde invloed op het financiële beleid, waarop Richard een nieuw parlement instelde dat met zijn inzichten instemde. Nu hij de absolute macht in handen had begon hij een ware terreur, die zich uitte in onderdrukking, doodvonnissen en zware belastingen. Toen hij 1399 een campagne naar Ierland op touw zette, keerde zijn neef Hendrik Bolingbroke (de in 1398 verbannen zoon van Jan van Gent en latere koning Hendrik IV), terug. Hij wist Richard op 30 september 1399 opzij te zetten en in de Tower van London op te sluiten. Hij werd overgebracht naar het kasteel Pontefract in York en daar in 1400 vermoord. Hij werd begraven in King’s Langley Church, Hertfordshire, maar zijn lichaam werd later overgebracht naar Westminster Abbey.
William Shakespeare wijdde een toneelstuk aan het leven van Richard II.
Door de dood van zijn vader werd hij Prins van Wales. Hij werd al op 10-jarige leeftijd koning en stond onder voogdij van zijn ooms, de hertogen van York en Gloucester en Jan van Gent.
Al snel kreeg hij te maken met een boerenopstand (1381) die ontstond naar aanleiding van onder andere een belastingkwestie en onder leiding stond van Wat Tyler. Deze opstand wist hij goed te onderdrukken, en het zag ernaar uit dat hij een bekwame koning zou worden.
In 1382 trouwde hij met de 16-jarige Anna, de dochter van keizer Karel IV van het Heilige Roomse Rijk. Hij was toen zelf 15 jaar oud. Zij stierf kinderloos in 1394.
Richard koos zich slechte adviseurs en leed daarbij aan depressies. Deze omstandigheden en de dreiging van een invasie van de Fransen, waarmee Engeland sinds 1337 in oorlog was (de Honderdjarige Oorlog), veroorzaakten veel tegenstand. Een strijd om de macht tussen Richard en zijn ooms, gesteund door het parlement, werd in 1388 beslist in het voordeel van de ooms. In 1389 wist Richard zich van hun voogdij te bevrijden en zocht hij toenadering tot het parlement, waarna een periode van rust intrad. In 1389 sloot Richard een wapenstilstand met Frankrijk.
In 1396 trouwde hij met Isabella van Valois, dochter van Karel VI van Frankrijk. Ook dit huwelijk bleef kinderloos.
Het parlement verlangde invloed op het financiële beleid, waarop Richard een nieuw parlement instelde dat met zijn inzichten instemde. Nu hij de absolute macht in handen had begon hij een ware terreur, die zich uitte in onderdrukking, doodvonnissen en zware belastingen. Toen hij 1399 een campagne naar Ierland op touw zette, keerde zijn neef Hendrik Bolingbroke (de in 1398 verbannen zoon van Jan van Gent en latere koning Hendrik IV), terug. Hij wist Richard op 30 september 1399 opzij te zetten en in de Tower van London op te sluiten. Hij werd overgebracht naar het kasteel Pontefract in York en daar in 1400 vermoord. Hij werd begraven in King’s Langley Church, Hertfordshire, maar zijn lichaam werd later overgebracht naar Westminster Abbey.
William Shakespeare wijdde een toneelstuk aan het leven van Richard II.
Heerlijkheid:
| koning van Engeland van 1377 tot 1399 |
(1) trouwde, 14 of 15 jaar oud, in 1382 met Anna van LUXEMBURG, 15 of 16 jaar oud. Zie 1628 voor persoonsgegevens van Anna.
(2) trouwde, 28 of 29 jaar oud, in 1396 met Isabella van Valois, 6 of 7 jaar oud. Zie 1479 voor persoonsgegevens van Isabella.
1036 Jan (John of Gaunt) van Gent is geboren op zaterdag 24 juni 1340 in Gent, in de Sint-Baafsabdij, zoon van Edward III Van Engeland (zie 1033) en Filippa (Filippina) van Henegouwen (zie 1543). Jan is overleden op maandag 3 februari 1399 in Londen, 58 jaar oud.
Notitie bij Jan: Door zijn eerste huwelijk met zijn nicht Blanche van Lancaster (1359) kreeg hij in 1362 de titel hertog van Lancaster.
Hij trok ten strijde in Spanje en Frankrijk. Na de dood van Blanche in 1371 hertrouwde hij met Constance van Castilië, dochter van Peter de Wrede. Vanwege dit huwelijk kon hij aanspraak maken op de titel van koning van Castilië en León. In 1374 keerde hij terug naar Engeland en na de dood van zijn broer Eduard de Zwarte Prins werd hij de machtigste man van het land. Hij beschermde de religieuze hervormer John Wyclif, met wie hij sympathiseerde. In 1377 stierf Eduard III en werd opgevolgd door Jans jeugdige neef Richard II. Hij bleef aanvankelijk diens raadgever maar na enkele domme besluiten raakte hij gebrouilleerd met de koning en een deel van het volk.Tijdens de boerenrevolte van 1381 verwoestte een menigte zijn kasteel, het Savoy Palace. In 1386 werd Jan van Gent door koning Richard als ambassadeur naar het Europese vasteland uitgezonden. Hij landde met een grote krijgsmacht in La Coruña, veroverde Bayona, Santiago de Compostela en Vigo. De expeditie mislukte echter door tegenslag, waaronder ziekte van een deel van het leger. Jan van Gent besloot uiteindelijk om af te zien van zijn aanspraken op de kroon, en via het Verdrag van Bayona werden deze uiteindelijk afgekocht.
Na het mislukte avontuur in Spanje vertrok Jan van Gent naar Aquitanië, en pas in november 1389 keerde hij terug naar Engeland. Daar verzoende hij zich met de koning. Hij steunde Richard tegen de hertog van Gloucester maar na diens val werd de verhouding weer slechter.
Jan had vier kinderen bij zijn minnares Katherine Swynford, een schoonzus van Geoffrey Chaucer. Na de dood van zijn vrouw huwde hij haar en de kinderen werden gewettigd maar uitgesloten van troonopvolging. Zijn achterachterkleinzoon Hendrik VII maakte desondanks aanspraak op de troon.
Jans zoon uit zijn eerste huwelijk, Hendrik Bolingbroke, was minder diplomatiek dan zijn vader en werd door Richard II in 1398 verbannen. Jan stierf in 1399 en zijn bezittingen werden verbeurdverklaard. Hierop keerde Hendrik terug. Hij zette Richard af en werd zelf koning als Hendrik IV.
De herkomst van de naam jan-van-gent voor een bepaald soort vogel heeft niets met deze persoon te maken, maar is mogelijk een verbastering van de Keltische naam voor de vogel (Iers: gainéad, Engels gannet).
Jan: Hij trok ten strijde in Spanje en Frankrijk. Na de dood van Blanche in 1371 hertrouwde hij met Constance van Castilië, dochter van Peter de Wrede. Vanwege dit huwelijk kon hij aanspraak maken op de titel van koning van Castilië en León. In 1374 keerde hij terug naar Engeland en na de dood van zijn broer Eduard de Zwarte Prins werd hij de machtigste man van het land. Hij beschermde de religieuze hervormer John Wyclif, met wie hij sympathiseerde. In 1377 stierf Eduard III en werd opgevolgd door Jans jeugdige neef Richard II. Hij bleef aanvankelijk diens raadgever maar na enkele domme besluiten raakte hij gebrouilleerd met de koning en een deel van het volk.Tijdens de boerenrevolte van 1381 verwoestte een menigte zijn kasteel, het Savoy Palace. In 1386 werd Jan van Gent door koning Richard als ambassadeur naar het Europese vasteland uitgezonden. Hij landde met een grote krijgsmacht in La Coruña, veroverde Bayona, Santiago de Compostela en Vigo. De expeditie mislukte echter door tegenslag, waaronder ziekte van een deel van het leger. Jan van Gent besloot uiteindelijk om af te zien van zijn aanspraken op de kroon, en via het Verdrag van Bayona werden deze uiteindelijk afgekocht.
Na het mislukte avontuur in Spanje vertrok Jan van Gent naar Aquitanië, en pas in november 1389 keerde hij terug naar Engeland. Daar verzoende hij zich met de koning. Hij steunde Richard tegen de hertog van Gloucester maar na diens val werd de verhouding weer slechter.
Jan had vier kinderen bij zijn minnares Katherine Swynford, een schoonzus van Geoffrey Chaucer. Na de dood van zijn vrouw huwde hij haar en de kinderen werden gewettigd maar uitgesloten van troonopvolging. Zijn achterachterkleinzoon Hendrik VII maakte desondanks aanspraak op de troon.
Jans zoon uit zijn eerste huwelijk, Hendrik Bolingbroke, was minder diplomatiek dan zijn vader en werd door Richard II in 1398 verbannen. Jan stierf in 1399 en zijn bezittingen werden verbeurdverklaard. Hierop keerde Hendrik terug. Hij zette Richard af en werd zelf koning als Hendrik IV.
De herkomst van de naam jan-van-gent voor een bepaald soort vogel heeft niets met deze persoon te maken, maar is mogelijk een verbastering van de Keltische naam voor de vogel (Iers: gainéad, Engels gannet).
(1) trouwde met Blanche van Lancaster. Blanche is geboren op vrijdag 25 maart 1345 in Bolingbroke kasteel, Lincolnshire. Blanche is overleden op maandag 17 september 1369 in Bolingbroke kasteel, Lincolnshire, 24 jaar oud.
Notitie bij Blanche: Blanche van Lancaster is vooral bekend doordat twee belangrijke middeleeuwse schrijvers, Geoffrey Chaucer en Jean Froissart, in hun werk door haar zijn geïnspireerd.
Blanche werd geboren in het kasteel van Bolingbroke, Lindsey, in het graafschap Lincolnshire, als tweede dochter van Hendrik van Grosmont, de eerste hertog van Lancaster, en Isabel van Beaumont. Haar vader behoorde tot de koninklijke familie en was een belangrijk krijgsheer. Hendrik van Grosmont was invloedrijk aan het hof, waar hij functies als raadgever en diplomaat vervulde. Toen hij in 1361 stierf zonder mannelijke opvolgers, dreigde de titel verloren te gaan.
Blanche van Lancaster trouwde op 19 mei 1359 met Jan van Gent, de derde zoon van Eduard III van Engeland, waarbij zij als bruidsschat de graafschappen van Lancaster, Derby en Lincoln meebracht. Hierdoor werd de titel hertog van Lancaster overgedragen aan Jan van Gent en bleef aldus behouden. Jan van Gent erfde echter niet alle titels totdat de zus van Blanca, Maud, was overleden (1362).
Blanche stierf op 17 september 1369 op 24-jarige leeftijd aan de builenpest. Jan van Gent maakte ten tijde van haar overlijden een zeereis. Hij organiseerde naderhand jaarlijkse herdenkingen. Voor een van deze herdenkingen schreef de jonge Geoffrey Chaucer als eerbetoon aan Blanche het “Book of the Duchess”. Jan van Gent trouwde in 1371 opnieuw met Constance van Castilië.
Naderhand liet haar echtgenoot haar stoffelijke resten overbrengen naar St Paul’s Cathedral in Londen, waar hij in 1399 naast haar begraven zou worden.
Blanche werd geboren in het kasteel van Bolingbroke, Lindsey, in het graafschap Lincolnshire, als tweede dochter van Hendrik van Grosmont, de eerste hertog van Lancaster, en Isabel van Beaumont. Haar vader behoorde tot de koninklijke familie en was een belangrijk krijgsheer. Hendrik van Grosmont was invloedrijk aan het hof, waar hij functies als raadgever en diplomaat vervulde. Toen hij in 1361 stierf zonder mannelijke opvolgers, dreigde de titel verloren te gaan.
Blanche van Lancaster trouwde op 19 mei 1359 met Jan van Gent, de derde zoon van Eduard III van Engeland, waarbij zij als bruidsschat de graafschappen van Lancaster, Derby en Lincoln meebracht. Hierdoor werd de titel hertog van Lancaster overgedragen aan Jan van Gent en bleef aldus behouden. Jan van Gent erfde echter niet alle titels totdat de zus van Blanca, Maud, was overleden (1362).
Blanche stierf op 17 september 1369 op 24-jarige leeftijd aan de builenpest. Jan van Gent maakte ten tijde van haar overlijden een zeereis. Hij organiseerde naderhand jaarlijkse herdenkingen. Voor een van deze herdenkingen schreef de jonge Geoffrey Chaucer als eerbetoon aan Blanche het “Book of the Duchess”. Jan van Gent trouwde in 1371 opnieuw met Constance van Castilië.
Naderhand liet haar echtgenoot haar stoffelijke resten overbrengen naar St Paul’s Cathedral in Londen, waar hij in 1399 naast haar begraven zou worden.
(2) trouwde met Constance van Castilië. Constance is geboren in 1354 in Castrogeriz, dochter van Peter I de Wrede van Castilië en María de Padilla. Constance is overleden op dinsdag 24 maart 1394 in Leicester, 39 of 40 jaar oud. Constance trouwde later met Hendrik III el Doliente, de Lijder van Castilië (1379-1406), zie 1586.
Kind van Jan en Blanche: Kinderen van Jan en Constance:
1 Filippa van Lancaster, geboren op dinsdag 31 maart 1360 in Leicester. Volgt 1037.
2 Catharina van Lancaster, geboren op donderdag 31 maart 1373 in Hertford. Volgt 1060.
1037 Filippa van Lancaster is geboren op dinsdag 31 maart 1360 in Leicester, dochter van Jan (John of Gaunt) van Gent (zie 1036) en Blanche van Lancaster. Filippa is overleden op vrijdag 19 juli 1415 in Odivelas, 55 jaar oud. Filippa trouwde, 26 of 27 jaar oud, in 1387 met Johan I van Portugal, 29 of 30 jaar oud. Johan is geboren op dinsdag 11 april 1357 in Lissabon, zoon van Peter I de Rechtvaardige van Portugal en Teresa Lourenco. Johan is overleden op vrijdag 14 augustus 1433 in Lissabon, 76 jaar oud.
Notitie bij Johan: In 1383 was koning Ferdinand I van Portugal gestorven zonder mannelijke erfgenamen. Zijn dochter Beatrix van Portugal was gehuwd met Johan I van Castilië, die daarom aanspraak maakte op Portugal. Hij trok Portugal binnen, maar werd in 1384 in de Slag bij Atoleiros tegengehouden. De Cortes riep in 1385 Johan I uit tot koning van Portugal. Johan van Castilië kwam terug met een groter leger maar werd verslagen in de Slag bij Aljubarrota.
In 1387 trouwde Johan I met Philippa van Lancaster, de dochter van Jan van Gent en Blanche van Lancaster. De twee werden ouders van verschillende bekende Portugese prinsen. De bekendste onder hen was ongetwijfeld Hendrik de Zeevaarder. Op 7 januari 1430 trouwde zijn dochter Isabella van Portugal met Filips de Goede. Later werd Isabella de moeder van Karel de Stoute.
In 1387 trouwde Johan I met Philippa van Lancaster, de dochter van Jan van Gent en Blanche van Lancaster. De twee werden ouders van verschillende bekende Portugese prinsen. De bekendste onder hen was ongetwijfeld Hendrik de Zeevaarder. Op 7 januari 1430 trouwde zijn dochter Isabella van Portugal met Filips de Goede. Later werd Isabella de moeder van Karel de Stoute.
Heerlijkheid:
| van 6 april 1385 tot zijn dood koning van Portugal |
Kinderen van Filippa en Johan:
3 Eduard van Portugal, geboren op dinsdag 31 oktober 1391 in Viseu. Volgt 1038.
4 Peter van Portugal, geboren op maandag 9 december 1392. Volgt 1055.
5 Hendrik de Zeevaarder van Portugal, geboren op woensdag 4 maart 1394 in Porto. Hendrik is overleden op donderdag 13 november 1460 in Sagres, 66 jaar oud.
Notitie bij Hendrik: Hoewel zijn bijnaam anders doet vermoeden, was hij zelf geen groot reiziger. Hij was echter de initiator en financier van een groot aantal reizen, die de aanzet gaven tot de opbouw van het Portugese wereldrijk.
Portugal eerde de prins in 1960 met de instelling van een Orde van de Infant Dom Henrique.
In 1415 onderscheidden Hendrik en zijn broers zich door de Portugese verovering van Ceuta, een Moorse stad in het noorden van het huidige Marokko. De stad was rijk geworden doordat het het eindpunt van handelskaravanen vanuit West-Afrika was. Na de verovering door de christenen droogde deze bron echter op. Hendrik was van mening dat de Portugezen zelf naar de bronnen van de producten die in Ceuta verhandeld werden, moesten varen, om zo de handel in handen te krijgen. Een andere belangrijke aansporing voor hem was het idee van een kruistocht tegen de moslims. Door zuidwaarts te gaan tot voorbij de islamitische gebieden, konden de christenen de moslims in de tang nemen. En wellicht zou hij er ook in slagen een verbond te sluiten met Priester Johannes, een legendarische machtige christelijke priester-koning, waarvan men geloofde dat hij ergens in het binnenland van Afrika regeerde.
Hendrik werd Grootmeester van de rijke Orde van Christus en vestigde in Sagres, nabij Kaap St. Vincent, een nautisch centrum, Vila do Infante. Hij liet hier experts op het gebied van navigatie en cartografie samenkomen en bouwde zo aan de opkomst van Portugal als een zeevarende natie.
Vanuit Lagos werden expedities uitgezonden. Zijn belangrijkste doel was het onderzoeken van de Afrikaanse kust zuidwaarts. Dit bleek echter moeilijk. De Portugese zeevaarders hadden grote angst voor de zeeën voorbij Kaap Bojador. Er deden allerlei verhalen de ronde: de kaap zou zich net onder de oppervlakte mijlenver in zee uitstrekken en zo het varen onmogelijk maken. Het land zou dor en levenloos zijn. En er waren zelfs geruchten dat de zee er kokend heet was. Veel van de door Hendrik uitgezonden expedities gingen dan ook een andere richting - kolonisatie op de Canarische Eilanden of kruistochten tegen de moslims in Noord-Afrika bijvoorbeeld.
Toch brachten deze eerste jaren ook ontdekkingen: João Gonçalves Zarco en Tristão Vaz Teixeira herontdekten in 1418 Porto Santo, wat leidde tot Portugese kolonisatie van dit eiland en Madeira. Ook de Azoren werden, ergens in de jaren ’30, door leden van Hendriks expedities ontdekt en gekoloniseerd.
In 1433 werd een dienaar van Hendrik, Gil Eannes, uitgezonden naar Kaap Bojador. Ook hij faalde, maar dit keer liet Hendrik het er niet bij zitten. Eannes werd uitgefoeterd voor het geloof in de diverse verhalen, en met de belofte van rijke beloning als hij zou slagen werd hij het volgende jaar opnieuw uitgezonden. Dit keer slaagde Eannes. Voorbij de kaap zag hij geen sporen van menselijke bewoning, maar nam wel enkele plantjes (Anastatica hierochuntina) mee terug naar Portugal.
Hiermee was de beslissende stap gezet, en in de volgende jaren kwamen Hendriks mannen stukje bij beetje steeds verder. Eannes en Afonso Gonçalves Baldaya kwamen in 1435 tot zo’n 200 km voorbij Kaap Bojador, in 1436 bereikte Baldaya Rio de Oro, en kwam tot 20°46’ NB. Hierna kwam er echter een kink in de kabel. In 1437 ondernamen de Portugezen een militaire actie tegen Tanger. Deze verliep echter rampzalig. De Portugezen werden gedwongen Ceuta terug te geven en Hendriks jongste broer Fernando werd gevangengenomen als gijzelaar. De paus was echter van mening dat een christelijke stad (wat Ceuta nu geworden was) nooit aan ongelovigen kon worden teruggegeven, met als gevolg dat Fernando in gevangenschap bleef tot hij in Fez overleed. Daarna overleed koning Duarte, Hendriks broer, en ontstonden er discussies over de vraag wie als regent voor diens minderjarige zoon Alfons zou optreden. Pas toen dat was opgelost, kon Hendrik zich weer met Afrika bezighouden.
In 1441 werden de expedities langs de kust van Afrika voortgezet. Antão Gonçalves en Nuño Tristão vingen een aantal inwoners van het land en brachten ze naar Portugal. Onder hen was een stamhoofd, Adahu die moslim was en de taal van de Moren sprak. Tristão voer hierna nog verder, en bereikte Branco. Adahu werd in 1443 teruggebracht en geruild tegen 10 andere slaven. In datzelfde jaar bereikte Tristão het eiland Arguin, en ving nog meer slaven. Hiermee begon een bloeiende slavenhandel tussen Portugal en West-Afrika. In 1448 werd op Arguin een fort gebouwd, dat een centrum van de slavenhandel werd. Graan en stoffen werden geruild tegen slaven en goud.
Ook de ontdekkingsreizen gingen door. In 1445 bereikte Dinis Dias de Sénégal en Kaap Verde. In 1446 kwam Tristão tot aan de Geba, waarbij hij merkte dat het land weer vruchtbaarder werd dan de tot dan toe bevaren woestijnkust. Hij kwam om in een slavenjacht. Hetzelfde jaar bereikte Alvaro Fernandez het huidige Sierra Leone.
In 1448 kwam het tot een burgeroorlog in Portugal, tussen koning Alfons V en diens regent Peter van Portugal, neef en broer van Hendrik. Alfons wist deze te winnen, Hendrik hield zich afzijdig. Toen deze zaak was opgelost, was het vervolgens een strijd met Castilië over de Canarische Eilanden die verdere ontdekkingstochten onmogelijk maakte. Pas na 1455 was dit weer mogelijk.
Ten tijde van Hendriks dood in 1460 was, voor zover bekend, het verst bereikte punt Kaap Palmas bereikt door Diogo Gomes in 1458. Ook de eilanden van de archipel Kaapverdië werden rond 1455 ontdekt. Een verslag over de situatie in West-Afrika in deze laatste jaren van Hendrik de Zeevaarder werd geleverd door de Venetiaanse handelaar Alvise da Cadamosto.
Portugal eerde de prins in 1960 met de instelling van een Orde van de Infant Dom Henrique.
In 1415 onderscheidden Hendrik en zijn broers zich door de Portugese verovering van Ceuta, een Moorse stad in het noorden van het huidige Marokko. De stad was rijk geworden doordat het het eindpunt van handelskaravanen vanuit West-Afrika was. Na de verovering door de christenen droogde deze bron echter op. Hendrik was van mening dat de Portugezen zelf naar de bronnen van de producten die in Ceuta verhandeld werden, moesten varen, om zo de handel in handen te krijgen. Een andere belangrijke aansporing voor hem was het idee van een kruistocht tegen de moslims. Door zuidwaarts te gaan tot voorbij de islamitische gebieden, konden de christenen de moslims in de tang nemen. En wellicht zou hij er ook in slagen een verbond te sluiten met Priester Johannes, een legendarische machtige christelijke priester-koning, waarvan men geloofde dat hij ergens in het binnenland van Afrika regeerde.
Hendrik werd Grootmeester van de rijke Orde van Christus en vestigde in Sagres, nabij Kaap St. Vincent, een nautisch centrum, Vila do Infante. Hij liet hier experts op het gebied van navigatie en cartografie samenkomen en bouwde zo aan de opkomst van Portugal als een zeevarende natie.
Vanuit Lagos werden expedities uitgezonden. Zijn belangrijkste doel was het onderzoeken van de Afrikaanse kust zuidwaarts. Dit bleek echter moeilijk. De Portugese zeevaarders hadden grote angst voor de zeeën voorbij Kaap Bojador. Er deden allerlei verhalen de ronde: de kaap zou zich net onder de oppervlakte mijlenver in zee uitstrekken en zo het varen onmogelijk maken. Het land zou dor en levenloos zijn. En er waren zelfs geruchten dat de zee er kokend heet was. Veel van de door Hendrik uitgezonden expedities gingen dan ook een andere richting - kolonisatie op de Canarische Eilanden of kruistochten tegen de moslims in Noord-Afrika bijvoorbeeld.
Toch brachten deze eerste jaren ook ontdekkingen: João Gonçalves Zarco en Tristão Vaz Teixeira herontdekten in 1418 Porto Santo, wat leidde tot Portugese kolonisatie van dit eiland en Madeira. Ook de Azoren werden, ergens in de jaren ’30, door leden van Hendriks expedities ontdekt en gekoloniseerd.
In 1433 werd een dienaar van Hendrik, Gil Eannes, uitgezonden naar Kaap Bojador. Ook hij faalde, maar dit keer liet Hendrik het er niet bij zitten. Eannes werd uitgefoeterd voor het geloof in de diverse verhalen, en met de belofte van rijke beloning als hij zou slagen werd hij het volgende jaar opnieuw uitgezonden. Dit keer slaagde Eannes. Voorbij de kaap zag hij geen sporen van menselijke bewoning, maar nam wel enkele plantjes (Anastatica hierochuntina) mee terug naar Portugal.
Hiermee was de beslissende stap gezet, en in de volgende jaren kwamen Hendriks mannen stukje bij beetje steeds verder. Eannes en Afonso Gonçalves Baldaya kwamen in 1435 tot zo’n 200 km voorbij Kaap Bojador, in 1436 bereikte Baldaya Rio de Oro, en kwam tot 20°46’ NB. Hierna kwam er echter een kink in de kabel. In 1437 ondernamen de Portugezen een militaire actie tegen Tanger. Deze verliep echter rampzalig. De Portugezen werden gedwongen Ceuta terug te geven en Hendriks jongste broer Fernando werd gevangengenomen als gijzelaar. De paus was echter van mening dat een christelijke stad (wat Ceuta nu geworden was) nooit aan ongelovigen kon worden teruggegeven, met als gevolg dat Fernando in gevangenschap bleef tot hij in Fez overleed. Daarna overleed koning Duarte, Hendriks broer, en ontstonden er discussies over de vraag wie als regent voor diens minderjarige zoon Alfons zou optreden. Pas toen dat was opgelost, kon Hendrik zich weer met Afrika bezighouden.
In 1441 werden de expedities langs de kust van Afrika voortgezet. Antão Gonçalves en Nuño Tristão vingen een aantal inwoners van het land en brachten ze naar Portugal. Onder hen was een stamhoofd, Adahu die moslim was en de taal van de Moren sprak. Tristão voer hierna nog verder, en bereikte Branco. Adahu werd in 1443 teruggebracht en geruild tegen 10 andere slaven. In datzelfde jaar bereikte Tristão het eiland Arguin, en ving nog meer slaven. Hiermee begon een bloeiende slavenhandel tussen Portugal en West-Afrika. In 1448 werd op Arguin een fort gebouwd, dat een centrum van de slavenhandel werd. Graan en stoffen werden geruild tegen slaven en goud.
Ook de ontdekkingsreizen gingen door. In 1445 bereikte Dinis Dias de Sénégal en Kaap Verde. In 1446 kwam Tristão tot aan de Geba, waarbij hij merkte dat het land weer vruchtbaarder werd dan de tot dan toe bevaren woestijnkust. Hij kwam om in een slavenjacht. Hetzelfde jaar bereikte Alvaro Fernandez het huidige Sierra Leone.
In 1448 kwam het tot een burgeroorlog in Portugal, tussen koning Alfons V en diens regent Peter van Portugal, neef en broer van Hendrik. Alfons wist deze te winnen, Hendrik hield zich afzijdig. Toen deze zaak was opgelost, was het vervolgens een strijd met Castilië over de Canarische Eilanden die verdere ontdekkingstochten onmogelijk maakte. Pas na 1455 was dit weer mogelijk.
Ten tijde van Hendriks dood in 1460 was, voor zover bekend, het verst bereikte punt Kaap Palmas bereikt door Diogo Gomes in 1458. Ook de eilanden van de archipel Kaapverdië werden rond 1455 ontdekt. Een verslag over de situatie in West-Afrika in deze laatste jaren van Hendrik de Zeevaarder werd geleverd door de Venetiaanse handelaar Alvise da Cadamosto.
6 Isabella van Portugal, geboren op woensdag 21 februari 1397 in Evora. Volgt 1057.
8 Johan van Portugal, geboren na 1398. Volgt 1058.
1038 Eduard van Portugal is geboren op dinsdag 31 oktober 1391 in Viseu, zoon van Johan I van Portugal en Filippa van Lancaster (zie 1037). Eduard is overleden op zaterdag 13 september 1438 in Tomar, 46 jaar oud.
Eduard trouwde met Eleonora van Aragón (van Trastámara). Zie 1602 voor persoonsgegevens van Eleonora.
Notitie bij Eduard: Eduard I was de elfde koning van Portugal en de tweede Heer van Ceuta. Hij was een zoon van Johan I van Portugal en van Filippa van Lancaster en werd ook wel De Eloquente of de Koning-Filosoof genoemd vanwege zijn speciale talenten. Al vroeg stond Eduard zijn vader bij in regeringszaken en in 1412 werd hij zelfs formeel tot adviseur van de koning benoemd. Na de verovering van Ceuta in 1415 werd hij tot ridder geslagen.
In 1428 trouwde hij met Eleonora van Trastámara. Na de dood van zijn vader in 1433 werden Eduard en Eleonora tot koningen van Portugal uitgeroepen.
Gedurende zijn korte regeringsperiode riep Eduard I het Portugese Hof, de Cortes, vijf keer bijeen om te overleggen over belangrijke kwesties.
De kolonie van Ceuta was moeilijk te verdedigen en men beschouwde de verovering van Tanger als noodzakelijk om de Portugese positie in Afrika te verstevigen. In 1437 verleidden zijn broers, Hendrik en Ferdinand, Eduard ertoe een aanval op Marokko te doen om een betere basis in Afrika te verkrijgen. De aanval was een succes, hoewel ze aan vele Portugese soldaten het leven kostte. Bovendien werd de jongere broer van de koning, Ferdinand, gevangengenomen. Eduard stierf niet lang na de aanval op Tanger aan de pest.
Nageslacht
Johan (João ) (1429 - 1433)
Philippa (1430 - 1439)
Alfons (Afonso) de latere troonopvolger Alfons V, 12e koning van Portugal.
Maria (1432-1432)
Ferdinand van Viseu, hertog van Viseu
Eleonora Helena van Portugal (1434-1467) getrouwd met Frederik III van het Heilige Roomse Rijk
Eduard (Duarte) (1435- 1435)
Catarina (Catherine) (1436-1463)
Johanna (Joana) (1439-1475), gehuwd met koning Hendrik IV van Castilië
In 1428 trouwde hij met Eleonora van Trastámara. Na de dood van zijn vader in 1433 werden Eduard en Eleonora tot koningen van Portugal uitgeroepen.
Gedurende zijn korte regeringsperiode riep Eduard I het Portugese Hof, de Cortes, vijf keer bijeen om te overleggen over belangrijke kwesties.
De kolonie van Ceuta was moeilijk te verdedigen en men beschouwde de verovering van Tanger als noodzakelijk om de Portugese positie in Afrika te verstevigen. In 1437 verleidden zijn broers, Hendrik en Ferdinand, Eduard ertoe een aanval op Marokko te doen om een betere basis in Afrika te verkrijgen. De aanval was een succes, hoewel ze aan vele Portugese soldaten het leven kostte. Bovendien werd de jongere broer van de koning, Ferdinand, gevangengenomen. Eduard stierf niet lang na de aanval op Tanger aan de pest.
Nageslacht
Johan (João ) (1429 - 1433)
Philippa (1430 - 1439)
Alfons (Afonso) de latere troonopvolger Alfons V, 12e koning van Portugal.
Maria (1432-1432)
Ferdinand van Viseu, hertog van Viseu
Eleonora Helena van Portugal (1434-1467) getrouwd met Frederik III van het Heilige Roomse Rijk
Eduard (Duarte) (1435- 1435)
Catarina (Catherine) (1436-1463)
Johanna (Joana) (1439-1475), gehuwd met koning Hendrik IV van Castilië
Heerlijkheid:
| koning van Portugal van 1433 tot 1438 |
Kinderen van Eduard en Eleonora:
4 Alfons V van Portugal, geboren op dinsdag 15 januari 1432 in Sintra. Volgt 1039.
5 Ferdinand van Viseu, geboren op dinsdag 17 november 1433 in Almeirim. Volgt 1042.
8 Eleonora Helena van Portugal, geboren op dinsdag 18 september 1436 in Torres Vedras. Volgt 1044.
9 Johanna van Portugal, geboren op dinsdag 31 maart 1439 in Quinta do Monte Olivete, Almada. Volgt 1053.
1039 Alfons V van Portugal is geboren op dinsdag 15 januari 1432 in Sintra, zoon van Eduard van Portugal (zie 1038) en Eleonora van Aragón (van Trastámara) (zie 1602). Alfons is overleden op dinsdag 28 augustus 1481 in Sintra, 49 jaar oud.
Alfons trouwde, 15 of 16 jaar oud, in 1448 met Isabella van Coimbra, 15 of 16 jaar oud. Zie 1056 voor persoonsgegevens van Isabella.
Notitie bij Alfons: Volgens het testament van zijn vader moest hij, totdat hij meerderjarig zou zijn, onder voogdij van zijn moeder regeren. Koningin Eleonora was niet populair aan het Portugese hof, mede door het feit dat zij uit Spanje afkomstig was. De Portugese edelen kwamen tegen haar in opstand en de koningin vond slechts steun bij Alfonso, de halfbroer van de voormalige koning. De Portugese hofraad besloot de koningin af te zetten en benoemde Peter, Hertog van Coimbra tot regent (van 1439 tot 1448).
Peter had vooral te maken met het in de hand houden van opstandige edelen. Portugal was welvarend onder zijn bewind, maar dit alleen dankzij de gewelddadige onderdrukking van de rivaliserende edelen.
Afonso, de graaf van Barcelos, was een vijand van de Hertog van Coimbra, ondanks het feit dat beide halfbroers waren. De jonge koning raakte echter bevriend met de graaf.
In 1442 benoemde de koning zijn halfoom Afonso tot Hertog van Bragança, waardoor deze de machtigste man van Portugal en een van de rijkste mannen van Europa werd. Om zijn positie te verstevigen huwelijkte Peter zijn dochter, Isabel van Coimbra, uit aan de koning.
Op 9 juni 1448 werd koning Alfons V meerderjarig. Peter moest zijn macht aan de nieuwe koning overdragen. Op 15 september van hetzelfde jaar verklaarde Alfons alle wetten, die gedurende het regentschap van Peter waren afgekondigd ongeldig. Hierdoor ontstond een onstabiele situatie en gedurende 1449 leverde Alfons strijd tegen Peter. Het leger van de hertog van Coimbra werd in de Slag bij Alfarrobeira verslagen, waarbij Peter het leven liet.
Alfons richtte vervolgens zijn aandacht op Noord-Afrika. Zijn grootvader had destijds Ceuta veroverd en Alfons wilde de kolonie uitbreiden. Het Portugese leger veroverde Alcacer Ceguer (1458), Tanger (verscheidene malen veroverd en verloren tussen 1460 and 1464) en Arzila (1471). Aan deze expedities hield de koning zijn bijnaam De Afrikaan over
De koning steunde de tochten van Hendrik de Zeevaarder, maar na diens dood werd onder Alfons V verder niets ondernomen om de Atlantische Oceaan te verkennen. Tijdens zijn regering werden Guinea en de archipel Kaapverdië ontdekt.
Onder Johan I van Portugal (1357-1433 ) was een project begonnen om de Portugese wetgeving te moderniseren en beter te organiseren. Dit project werd onder de regering van Alfons V voortgezet, en resulteerde in de publicatie van de "Ordenações do Senhor Rei Afonso V" in 1446. Hoewel dit werk geen systematische indeling kende naar onderwerp, maar ingedeeld was naar oorsprong van wetten en verordeningen, betekende dit toch een belangrijke vooruitgang in het Portugese rechtssysteem.
Alfonso schijnt een erudiet man te zijn geweest. Hoewel hij zelf geen literair werk heeft nagelaten richtte hij een bibliotheek in en vormde daarmee een voorbeeld voor zijn tijdgenoten en opvolgers.
Na de expedities richtte de koning zijn aandacht op Castilië. Alfons V trouwde in 1475 met Juana la Beltraneja, waarmee hij zich mengde in de strijd rondom de Castiliaanse troonopvolging. Juana’s moeder was een zus van Alfons. Toen Alfons echter met zijn troepen Spanje binnentrok, werd hij door de troepen van Ferdinand II van Aragón verslagen in de Slag bij Toro.
Hij zocht vervolgens steun bij de Franse koning Lodewijk XI, maar deze wilde hem niet bijstaan. Uiteindelijk raakte hij gedesillusioneerd en verviel in een diepe melancholie. Hij deed afstand van de troon ten gunste van zijn zoon João (Johan II) en trok zich terug in een klooster in Sintra waar hij in 1481 stierf.
Peter had vooral te maken met het in de hand houden van opstandige edelen. Portugal was welvarend onder zijn bewind, maar dit alleen dankzij de gewelddadige onderdrukking van de rivaliserende edelen.
Afonso, de graaf van Barcelos, was een vijand van de Hertog van Coimbra, ondanks het feit dat beide halfbroers waren. De jonge koning raakte echter bevriend met de graaf.
In 1442 benoemde de koning zijn halfoom Afonso tot Hertog van Bragança, waardoor deze de machtigste man van Portugal en een van de rijkste mannen van Europa werd. Om zijn positie te verstevigen huwelijkte Peter zijn dochter, Isabel van Coimbra, uit aan de koning.
Op 9 juni 1448 werd koning Alfons V meerderjarig. Peter moest zijn macht aan de nieuwe koning overdragen. Op 15 september van hetzelfde jaar verklaarde Alfons alle wetten, die gedurende het regentschap van Peter waren afgekondigd ongeldig. Hierdoor ontstond een onstabiele situatie en gedurende 1449 leverde Alfons strijd tegen Peter. Het leger van de hertog van Coimbra werd in de Slag bij Alfarrobeira verslagen, waarbij Peter het leven liet.
Alfons richtte vervolgens zijn aandacht op Noord-Afrika. Zijn grootvader had destijds Ceuta veroverd en Alfons wilde de kolonie uitbreiden. Het Portugese leger veroverde Alcacer Ceguer (1458), Tanger (verscheidene malen veroverd en verloren tussen 1460 and 1464) en Arzila (1471). Aan deze expedities hield de koning zijn bijnaam De Afrikaan over
De koning steunde de tochten van Hendrik de Zeevaarder, maar na diens dood werd onder Alfons V verder niets ondernomen om de Atlantische Oceaan te verkennen. Tijdens zijn regering werden Guinea en de archipel Kaapverdië ontdekt.
Onder Johan I van Portugal (1357-1433 ) was een project begonnen om de Portugese wetgeving te moderniseren en beter te organiseren. Dit project werd onder de regering van Alfons V voortgezet, en resulteerde in de publicatie van de "Ordenações do Senhor Rei Afonso V" in 1446. Hoewel dit werk geen systematische indeling kende naar onderwerp, maar ingedeeld was naar oorsprong van wetten en verordeningen, betekende dit toch een belangrijke vooruitgang in het Portugese rechtssysteem.
Alfonso schijnt een erudiet man te zijn geweest. Hoewel hij zelf geen literair werk heeft nagelaten richtte hij een bibliotheek in en vormde daarmee een voorbeeld voor zijn tijdgenoten en opvolgers.
Na de expedities richtte de koning zijn aandacht op Castilië. Alfons V trouwde in 1475 met Juana la Beltraneja, waarmee hij zich mengde in de strijd rondom de Castiliaanse troonopvolging. Juana’s moeder was een zus van Alfons. Toen Alfons echter met zijn troepen Spanje binnentrok, werd hij door de troepen van Ferdinand II van Aragón verslagen in de Slag bij Toro.
Hij zocht vervolgens steun bij de Franse koning Lodewijk XI, maar deze wilde hem niet bijstaan. Uiteindelijk raakte hij gedesillusioneerd en verviel in een diepe melancholie. Hij deed afstand van de troon ten gunste van zijn zoon João (Johan II) en trok zich terug in een klooster in Sintra waar hij in 1481 stierf.
Heerlijkheid:
| koning van Portugal van 1438 tot 1481. |
Kinderen van Alfons en Isabella:
2 Johanna van Portugal, geboren in 1452. Johanna is overleden in 1490, 37 of 38 jaar oud.
Heerlijkheid:
| prinses van Portugal |
3 Johan II van Portugal, geboren op maandag 3 maart 1455 in Lissabon. Volgt 1040.
1040 Johan II van Portugal is geboren op maandag 3 maart 1455 in Lissabon, zoon van Alfons V van Portugal (zie 1039) en Isabella van Coimbra (zie 1056). Johan is overleden op zondag 25 oktober 1495 in Alvor, 40 jaar oud.
Notitie bij Johan: Zijn eerste opdracht bestond er in om de macht van de adel terug te dringen en hij schuwde daarbij geen bloedvergieten.
Op buitenlands gebied zette hij de kolonisatie verder door. Zo werd in 1482 de vesting Elmina aan de Goudkust opgericht, waardoor toegang werd verkregen tot het goud van Soedan en de inkomsten van Portugal op slag verdubbelden. In 1483 bereikte Diogo Cão de Kongo.
In 1484 verwierp Portugal het idee van Christoffel Columbus om India via het westen te bereiken, omdat het als onzinnig werd gezien. Hiermee begon een lange discussie, die eindigde met het Verdrag van Tordesillas in 1494 met Spanje. Het verdrag verdeelde de (nog grotendeels niet ontdekte) wereld gelijk tussen de Spanjaarden en de Portugezen langs een noord-zuid-lijn 1770 km ten westen van Kaapverdië, met al het land ten oosten ervan voor Portugal en al het land ter westen ervan voor Spanje.
Een belangrijk wapenfeit was het ronden van Kaap de Goede Hoop door Bartolomeus Diaz in 1487; de rijkdommen van India lagen nu dichtbij. Vasco da Gama zette vervolgens koers naar India.
Johan II stierf onder verdachte omstandigheden (vermoeden van vergiftiging) in 1495 en werd opgevolgd door Emanuel, een neef.
Johan trouwde, 15 of 16 jaar oud, in 1471 met Eleonora van Viseu, 12 of 13 jaar oud. Zie 1043 voor persoonsgegevens van Eleonora. Op buitenlands gebied zette hij de kolonisatie verder door. Zo werd in 1482 de vesting Elmina aan de Goudkust opgericht, waardoor toegang werd verkregen tot het goud van Soedan en de inkomsten van Portugal op slag verdubbelden. In 1483 bereikte Diogo Cão de Kongo.
In 1484 verwierp Portugal het idee van Christoffel Columbus om India via het westen te bereiken, omdat het als onzinnig werd gezien. Hiermee begon een lange discussie, die eindigde met het Verdrag van Tordesillas in 1494 met Spanje. Het verdrag verdeelde de (nog grotendeels niet ontdekte) wereld gelijk tussen de Spanjaarden en de Portugezen langs een noord-zuid-lijn 1770 km ten westen van Kaapverdië, met al het land ten oosten ervan voor Portugal en al het land ter westen ervan voor Spanje.
Een belangrijk wapenfeit was het ronden van Kaap de Goede Hoop door Bartolomeus Diaz in 1487; de rijkdommen van India lagen nu dichtbij. Vasco da Gama zette vervolgens koers naar India.
Johan II stierf onder verdachte omstandigheden (vermoeden van vergiftiging) in 1495 en werd opgevolgd door Emanuel, een neef.
Kinderen van Johan en Eleonora:
1 Alfons van Portugal, geboren in 1475. Volgt 1041.
1041 Alfons van Portugal is geboren in 1475, zoon van Johan II van Portugal (zie 1040) en Eleonora van Viseu (zie 1043). Alfons is overleden in 1491, 15 of 16 jaar oud. Alfons trouwde met Isabella van Portugal (of Isabella van Asturië). Zie 1593 voor persoonsgegevens van Isabella.
1042 Ferdinand van Viseu is geboren op dinsdag 17 november 1433 in Almeirim, zoon van Eduard van Portugal (zie 1038) en Eleonora van Aragón (van Trastámara) (zie 1602). Ferdinand is overleden in 1470 in Setúbal, 36 of 37 jaar oud. Ferdinand trouwde met Beatrix van Portugal. Beatrix is overleden.
Kind van Ferdinand en Beatrix:
1 Eleonora van Viseu, geboren op dinsdag 2 mei 1458 in Beja. Volgt 1043.
1043 Eleonora van Viseu is geboren op dinsdag 2 mei 1458 in Beja, dochter van Ferdinand van Viseu (zie 1042) en Beatrix van Portugal. Eleonora is overleden op vrijdag 17 november 1525 in Lissabon, 67 jaar oud.
Notitie bij Eleonora: Koningin geworden, stichtte zij Caldas da Rainha, naar haar genoemd (rainha is koningin in het Portugees).
Eleonora trouwde, 12 of 13 jaar oud, in 1471 met Johan II van Portugal, 15 of 16 jaar oud. Zie 1040 voor persoonsgegevens van Johan. Kinderen van Eleonora en Johan: zie 1040.
1044 Eleonora Helena van Portugal is geboren op dinsdag 18 september 1436 in Torres Vedras, dochter van Eduard van Portugal (zie 1038) en Eleonora van Aragón (van Trastámara) (zie 1602). Eleonora is overleden op donderdag 3 september 1467 in Wiener Neustadt, 30 jaar oud.
Notitie bij Eleonora: Eleonora was een dochter van koning Eduard I van Portugal en diens gemalin, de uit Aragón afkomstige Eleonora van Trastámara. Haar vader Eduard stierf in 1438 aan de pest. Diens zoon, Alfons V van Portugal, werd hiermee de wettige troonopvolger. Alfons was bij de dood van zijn vader echter nog maar 7 jaar en dus te jong om de troon over te nemen; zijn moeder Eleonora van Trastámara werd dus koningin van Portugal. Vanwege haar Spaanse afkomst keerde het Portugese hof, de Cortes, zich echter tegen haar en moest in 1440 zelfs terugkeren naar Aragón, met achterlating van haar kinderen, die niettemin een goede opvoeding kregen.
Op 16 maart 1452 trouwde Eleonora Helena in Siena met Frederik III en werd zo keizerin van het Heilige Roomse rijk. Haar bruidsschat hielp Frederik om diens financiële problemen op te lossen.
Waarschijnlijk werd de eerste aanzet tot het huwelijk tussen Frederik III en Eleonora gegeven door Isabel, de vrouw van Filips de Goede. Filips had belang bij het huwelijk, dat een belangrijke opwaardering van zijn hertogdom zou betekenen. Frederik III liet onderhandelingen over het huwelijk voeren via de oom van Eleonora, Alfons V van Aragón en Napels, en stuurde zelfs een kunstschilder naar zijn potentiële bruid. De schilder moest een portret maken zodat Frederik een indruk kon krijgen van de huwelijkskandidate.
Dit alles nam echter zoveel tijd in beslag dat er ondertussen een nieuwe kandidaat voor Eleonora verscheen, de zoon van de Franse koning. Volgens de geschiedschrijving van Aenas koos Eleonora echter zelf voor Frederik.
De onderhandelingen over het huwelijk werden in Napels voortgezet en daarin werd onderhandeld over de bruidsschat, die uiteindelijk werd vastgesteld op 60.000 gulden. 50.000 voor Frederik (die in geldnood was) en 10.000 die besteed zouden worden aan de reis van Eleonora. Daartegenover stond dat Frederik 60.000 gulden in onroerend goed moest schenken. Op 1 november 1451 moest Eleonora aankomen in de haven die Frederik had uitgekozen (Talamone). De reis verliep echter zeer onvoorspoedig, omdat de vloot door piraten werd overvallen, en ook nog in een zware storm terecht kwam. De vloot viel uiteen en uiteindelijk kwam slechts één schip in Talamone aan. De bemanning van dat schip had echter geen idee over de situatie van de rest van de vloot en over het lot van Eleonora, waarna er geruchten over haar dood de ronden deden.
Eleonora kwam echter boven water. De geschiedschrijving verhaalt over de eerste ontmoeting van Frederik en Eleonora; Frederik zou bijzonder verbaasd zijn geweest over haar fragiele verschijning, waarbij bij de geschiedschrijvers onzekerheid bestond over deze verbazing te danken was aan haar schoonheid of Frederik´s angst of zij met haar fragiele figuur wel voor een opvolger zou kunnen zorgen.
De huwelijksplechtigheid werd voltrokken door Aeneas Sylvius Piccolomini, de latere Paus Pius II, die eveneens secretaris en historicus in dienst van de keizer was. Daarna vonden in Napels uitgebreide huwelijksfeesten plaats. Op 19 maart werd Frederik door paus Nicolaas V in de Sint Peter te Rome tot keizer gekroond.
Het huwelijk was waarschijnlijk zeker in het begin zeer gelukkig. Eleonora interesseerde zich voor dans, spel en voor de jacht, allemaal zaken waar Frederik zich weinig voor interesseerde. Wat ze gemeen hadden was hun afkeer van alcohol en hun godsdienstigheid. Gezamenlijk kregen ze vijf kinderen, waarvan slechts twee in leven bleven.
Frederik had voortdurend gebrek aan geld en dat leidde er toe dat hij Eleonora´s gevolg van 80 knechten en 40 hofdames na het huwelijk naar huis toe stuurde. Eleonora mocht slechts één hofdame behouden, die echter na één jaar in Oostenrijk gewoond te hebben stierf.
Er wordt wel verondersteld dat Eleonora haar prachtige Portugese hof moest verruilen voor het saaie Wenen en dat Frederik een akelige, gierige echtgenoot was. Maar dat is waarschijnlijk niet waar omdat aan het Habsburgse Hof de beste musici en medici aangesteld werden.
Eleonora stierf op 30-jarige leeftijd, waarschijnlijk aan een maag- of darminfectie. Ze is begraven in het klooster van de cisterciënzers in Wiener Neustadt.
Eleonora trouwde, 15 of 16 jaar oud, in 1452 met Frederik III van het Heilige Roomse Rijk, 36 of 37 jaar oud. Frederik is geboren op zaterdag 21 september 1415 in Innsbruck. Frederik is overleden op maandag 19 augustus 1493 in Linz, 77 jaar oud. Op 16 maart 1452 trouwde Eleonora Helena in Siena met Frederik III en werd zo keizerin van het Heilige Roomse rijk. Haar bruidsschat hielp Frederik om diens financiële problemen op te lossen.
Waarschijnlijk werd de eerste aanzet tot het huwelijk tussen Frederik III en Eleonora gegeven door Isabel, de vrouw van Filips de Goede. Filips had belang bij het huwelijk, dat een belangrijke opwaardering van zijn hertogdom zou betekenen. Frederik III liet onderhandelingen over het huwelijk voeren via de oom van Eleonora, Alfons V van Aragón en Napels, en stuurde zelfs een kunstschilder naar zijn potentiële bruid. De schilder moest een portret maken zodat Frederik een indruk kon krijgen van de huwelijkskandidate.
Dit alles nam echter zoveel tijd in beslag dat er ondertussen een nieuwe kandidaat voor Eleonora verscheen, de zoon van de Franse koning. Volgens de geschiedschrijving van Aenas koos Eleonora echter zelf voor Frederik.
De onderhandelingen over het huwelijk werden in Napels voortgezet en daarin werd onderhandeld over de bruidsschat, die uiteindelijk werd vastgesteld op 60.000 gulden. 50.000 voor Frederik (die in geldnood was) en 10.000 die besteed zouden worden aan de reis van Eleonora. Daartegenover stond dat Frederik 60.000 gulden in onroerend goed moest schenken. Op 1 november 1451 moest Eleonora aankomen in de haven die Frederik had uitgekozen (Talamone). De reis verliep echter zeer onvoorspoedig, omdat de vloot door piraten werd overvallen, en ook nog in een zware storm terecht kwam. De vloot viel uiteen en uiteindelijk kwam slechts één schip in Talamone aan. De bemanning van dat schip had echter geen idee over de situatie van de rest van de vloot en over het lot van Eleonora, waarna er geruchten over haar dood de ronden deden.
Eleonora kwam echter boven water. De geschiedschrijving verhaalt over de eerste ontmoeting van Frederik en Eleonora; Frederik zou bijzonder verbaasd zijn geweest over haar fragiele verschijning, waarbij bij de geschiedschrijvers onzekerheid bestond over deze verbazing te danken was aan haar schoonheid of Frederik´s angst of zij met haar fragiele figuur wel voor een opvolger zou kunnen zorgen.
De huwelijksplechtigheid werd voltrokken door Aeneas Sylvius Piccolomini, de latere Paus Pius II, die eveneens secretaris en historicus in dienst van de keizer was. Daarna vonden in Napels uitgebreide huwelijksfeesten plaats. Op 19 maart werd Frederik door paus Nicolaas V in de Sint Peter te Rome tot keizer gekroond.
Het huwelijk was waarschijnlijk zeker in het begin zeer gelukkig. Eleonora interesseerde zich voor dans, spel en voor de jacht, allemaal zaken waar Frederik zich weinig voor interesseerde. Wat ze gemeen hadden was hun afkeer van alcohol en hun godsdienstigheid. Gezamenlijk kregen ze vijf kinderen, waarvan slechts twee in leven bleven.
Frederik had voortdurend gebrek aan geld en dat leidde er toe dat hij Eleonora´s gevolg van 80 knechten en 40 hofdames na het huwelijk naar huis toe stuurde. Eleonora mocht slechts één hofdame behouden, die echter na één jaar in Oostenrijk gewoond te hebben stierf.
Er wordt wel verondersteld dat Eleonora haar prachtige Portugese hof moest verruilen voor het saaie Wenen en dat Frederik een akelige, gierige echtgenoot was. Maar dat is waarschijnlijk niet waar omdat aan het Habsburgse Hof de beste musici en medici aangesteld werden.
Eleonora stierf op 30-jarige leeftijd, waarschijnlijk aan een maag- of darminfectie. Ze is begraven in het klooster van de cisterciënzers in Wiener Neustadt.
Notitie bij Frederik: Frederik werd in 1415 geboren als zoon van Ernst I en Cymburgis van Mazovië. Hij volgde in 1424 zijn vader op als hertog van Oostenrijk (in de Leopoldische-Innerösterreich lijn) als Frederik V. In 1440 werd hij tot koning van Duitsland gekozen als Frederik IV en opvolger van Albrecht II.
In 1452 trouwde Frederik met prinses Eleonora Helena van Portugal, wier bruidsschat hem hielp bij het verlichten van zijn financiële problemen. In datzelfde jaar werd hij in Rome door paus Nicolaas V gekroond tot keizer van het Heilige Roomse Rijk.
Frederik III had vele rivalen in de strijd om de macht. Hoewel Frederik III tijdens de lange periode dat hij aan de macht was geen veldslag heeft gewonnen, probeerde hij op andere manieren zijn macht te vergroten. Zo hield hij zijn neef Ladislaus Posthumus, de erfopvolger van Albrecht V, lange tijd gevangen met de bedoeling de controle over Neder-Oostenrijk te behouden. In 1452 werd Ladislaus echter bevrijd door adel uit Neder-Oostenrijk.
Uiteindelijk zou hij zijn rivalen overleven. In 1457 overleed Ladislaus Posthumus op 17-jarige leeftijd. Van hem erfde hij Neder-Oostenrijk. Daarna overleed in 1463 Albert VI van wie hij Opper-Oostenrijk erfde.
Succes heeft Frederik III ook gehad bij het arrangeren van een huwelijkspartner voor zijn zoon en opvolger Maximiliaan. Nadat Karel de Stoute het stadje Neuss van juli 1474 tot juni 1475 had belegerd, trad Frederik III in onderhandeling met Karel de Stoute. Tijdens deze onderhandelingen werd het huwelijk van Maximiliaan met de dochter en erfgenaam van de hertog van Bourgondië, Maria van Bourgondië, gepland. Op deze manier zorgde Frederik III voor een forse uitbreiding van het kroondomein van het Habsburgse Huis.
Frederik overleed na een mislukte poging om zijn linkerbeen te amputeren. Omdat Frederiks zoon Maximiliaan I sinds 1490 de heerser was over Tirol en Voor-Oostenrijk, was het Habsburgse Rijk op het moment dat Frederik III overleed voor het eerst sinds de opsplitsing, middels het verdrag van Neuberg in 1337, weer compleet.
In 1452 trouwde Frederik met prinses Eleonora Helena van Portugal, wier bruidsschat hem hielp bij het verlichten van zijn financiële problemen. In datzelfde jaar werd hij in Rome door paus Nicolaas V gekroond tot keizer van het Heilige Roomse Rijk.
Frederik III had vele rivalen in de strijd om de macht. Hoewel Frederik III tijdens de lange periode dat hij aan de macht was geen veldslag heeft gewonnen, probeerde hij op andere manieren zijn macht te vergroten. Zo hield hij zijn neef Ladislaus Posthumus, de erfopvolger van Albrecht V, lange tijd gevangen met de bedoeling de controle over Neder-Oostenrijk te behouden. In 1452 werd Ladislaus echter bevrijd door adel uit Neder-Oostenrijk.
Uiteindelijk zou hij zijn rivalen overleven. In 1457 overleed Ladislaus Posthumus op 17-jarige leeftijd. Van hem erfde hij Neder-Oostenrijk. Daarna overleed in 1463 Albert VI van wie hij Opper-Oostenrijk erfde.
Succes heeft Frederik III ook gehad bij het arrangeren van een huwelijkspartner voor zijn zoon en opvolger Maximiliaan. Nadat Karel de Stoute het stadje Neuss van juli 1474 tot juni 1475 had belegerd, trad Frederik III in onderhandeling met Karel de Stoute. Tijdens deze onderhandelingen werd het huwelijk van Maximiliaan met de dochter en erfgenaam van de hertog van Bourgondië, Maria van Bourgondië, gepland. Op deze manier zorgde Frederik III voor een forse uitbreiding van het kroondomein van het Habsburgse Huis.
Frederik overleed na een mislukte poging om zijn linkerbeen te amputeren. Omdat Frederiks zoon Maximiliaan I sinds 1490 de heerser was over Tirol en Voor-Oostenrijk, was het Habsburgse Rijk op het moment dat Frederik III overleed voor het eerst sinds de opsplitsing, middels het verdrag van Neuberg in 1337, weer compleet.
Heerlijkheid:
| was vanaf 1440 koning van Duitsland en vanaf 1452 tot 1493 keizer van het Heilige Roomse Rijk. |
Kinderen van Eleonora en Frederik:
1 Christophorus van Oostenrijk, geboren op zondag 16 november 1455. Christophorus is overleden op zondag 21 maart 1456, 4 maanden oud.
2 Maximiliaan I van het Heilige Roomse Rijk van Oostenrijk, geboren op donderdag 22 maart 1459 in Wiener Neustadt. Volgt 1045.
3 Helena van Oostenrijk, geboren op maandag 3 november 1460. Helena is overleden op zaterdag 28 februari 1461, 3 maanden oud.
4 Cunigonde van Oostenrijk, geboren op zaterdag 16 maart 1465 in Wiener Neustadt. Volgt 1046.
1045 Maximiliaan I van het Heilige Roomse Rijk van Oostenrijk is geboren op donderdag 22 maart 1459 in Wiener Neustadt, zoon van Frederik III van het Heilige Roomse Rijk en Eleonora Helena van Portugal (zie 1044). Maximiliaan is overleden op woensdag 12 januari 1519 in Wels, 59 jaar oud.
Maximiliaan trouwde, 18 jaar oud, op dinsdag 19 augustus 1477 in Gent met Maria van Bourgondië, 20 jaar oud. Zie 41 voor persoonsgegevens van Maria.
Notitie bij Maximiliaan: Door zijn huwelijk werd Maximiliaan na de voortijdige dood van Maria in 1482 de feitelijke machthebber over de Nederlanden en de Franche-Comté, als regent voor zijn vierjarig zoontje Filips. In 1486 werd hij gekozen tot Rooms-koning en 22 jaar later, in 1508, door Paus Julius II tot keizer van het Heilige Roomse Rijk gekroond — hij was echter al de facto keizer sinds 1493, het jaar waarin zijn vader overleed. De Brugse stedelingen zetten hem in 1488, in hun strijd om autonomie, meer dan vier maanden gevangen in de stad.
In 1494 viel het Franse leger, onder bevel van koning Karel VIII, Italië binnen, wat leidde tot de Italiaanse Oorlog van 1494 - 1498, de eerste van de Italiaanse Oorlogen. Die konden slechts na zijn dood, in 1525, door de Slag bij Pavia tijdens de Italiaanse Oorlog van 1521 - 1526 in het voordeel van het rijk worden beslecht.
Maximiliaans zoon Filips werd in 1494 meerderjarig verklaard en nam vanaf dan persoonlijk het bewind in handen, waardoor het regentschap van Maximiliaan verviel. Na het overlijden van Filips in 1506 gingen de Nederlanden en de Franche-Comté naar zijn zesjarige zoontje Karel. Tot 1515 stond Karel onder het voogdijschap van zijn grootvader Maximiliaan. Deze had het echter te druk met zijn andere regeringstaken en militaire campagnes en hij liet zich, met instemming van de Staten-Generaal, in de Nederlanden vervangen door zijn dochter Margaretha van Oostenrijk, die daarmee de eerste landvoogdes van de Nederlanden werd. Deze functie zou ook onder Karel en zijn opvolgers blijven bestaan.
Om de toenemende druk te verminderen die ontstaan was door verdragen afgesloten tussen de heersers van Frankrijk, Polen, Hongarije, Bohemen en Rusland, pleegde Maximiliaan in juli 1515 in Wenen overleg met koning Wladislaus II van Hongarije en Bohemen, en met diens broer Sigismund I van Polen. Het daar afgesproken dubbelhuwelijk (de Wiener Doppelhochzeit) tussen twee kleinkinderen van Maximiliaan (Ferdinand en Maria) en de enige kinderen van Wladislaus (Anna en Lodewijk) zorgden ervoor dat elf jaar later ook Hongarije en Bohemen toevielen aan het Huis Habsburg.
Overlijden
Maximiliaan overleed in 1519 in de stad Wels in Opper-Oostenrijk. Voor zijn grafmonument in de Hofkerk in Innsbruck had hij opdracht gegeven om 40 levensgrote bronzen standbeelden te laten gieten, maar slechts 28 ervan zijn ooit voltooid. Hij werd echter bijgezet in de hofkapel van zijn geboorteplaats, Wiener Neustadt. Als keizer werd hij opgevolgd door zijn kleinzoon Karel V. Zijn eigen zoon Filips de Schone was immers al overleden in 1506.
In 1494 viel het Franse leger, onder bevel van koning Karel VIII, Italië binnen, wat leidde tot de Italiaanse Oorlog van 1494 - 1498, de eerste van de Italiaanse Oorlogen. Die konden slechts na zijn dood, in 1525, door de Slag bij Pavia tijdens de Italiaanse Oorlog van 1521 - 1526 in het voordeel van het rijk worden beslecht.
Maximiliaans zoon Filips werd in 1494 meerderjarig verklaard en nam vanaf dan persoonlijk het bewind in handen, waardoor het regentschap van Maximiliaan verviel. Na het overlijden van Filips in 1506 gingen de Nederlanden en de Franche-Comté naar zijn zesjarige zoontje Karel. Tot 1515 stond Karel onder het voogdijschap van zijn grootvader Maximiliaan. Deze had het echter te druk met zijn andere regeringstaken en militaire campagnes en hij liet zich, met instemming van de Staten-Generaal, in de Nederlanden vervangen door zijn dochter Margaretha van Oostenrijk, die daarmee de eerste landvoogdes van de Nederlanden werd. Deze functie zou ook onder Karel en zijn opvolgers blijven bestaan.
Om de toenemende druk te verminderen die ontstaan was door verdragen afgesloten tussen de heersers van Frankrijk, Polen, Hongarije, Bohemen en Rusland, pleegde Maximiliaan in juli 1515 in Wenen overleg met koning Wladislaus II van Hongarije en Bohemen, en met diens broer Sigismund I van Polen. Het daar afgesproken dubbelhuwelijk (de Wiener Doppelhochzeit) tussen twee kleinkinderen van Maximiliaan (Ferdinand en Maria) en de enige kinderen van Wladislaus (Anna en Lodewijk) zorgden ervoor dat elf jaar later ook Hongarije en Bohemen toevielen aan het Huis Habsburg.
Overlijden
Maximiliaan overleed in 1519 in de stad Wels in Opper-Oostenrijk. Voor zijn grafmonument in de Hofkerk in Innsbruck had hij opdracht gegeven om 40 levensgrote bronzen standbeelden te laten gieten, maar slechts 28 ervan zijn ooit voltooid. Hij werd echter bijgezet in de hofkapel van zijn geboorteplaats, Wiener Neustadt. Als keizer werd hij opgevolgd door zijn kleinzoon Karel V. Zijn eigen zoon Filips de Schone was immers al overleden in 1506.
Heerlijkheid:
| keizer van het Heilige Roomse Rijk der Duitse natie, aartshertog van Oostenrijk |
Kinderen van Maximiliaan en Maria: zie 41.
1046 Cunigonde van Oostenrijk is geboren op zaterdag 16 maart 1465 in Wiener Neustadt, dochter van Frederik III van het Heilige Roomse Rijk en Eleonora Helena van Portugal (zie 1044). Cunigonde is overleden op maandag 6 augustus 1520 in München, 55 jaar oud.
Notitie bij Cunigonde: In 1470 had Matthias Corvinus naar haar hand gedongen, maar hij werd afgewezen door haar vader. Zij huwde dan in 1487 met hertog Albrecht IV van Beieren die zij had leren kennen aan het hof van haar oom Sigismund van Tirol. In de periode van de huwelijksonderhandelingen bezette Albrecht de rijksstad Regensburg, waarop de keizer zijn goedkeuring voor het huwelijk introk. Albrecht legde dan maar een vervalste huwelijksgoedkeuring voor aan Cunigonde en trouwde met haar in zijn kasteel in Innsbruck, waarna het huwelijk onmiddellijk voltrokken werd.
Cunigonde trouwde, 21 of 22 jaar oud, in 1487 met Albrecht IV De Wijze van Beieren, 39 of 40 jaar oud. Albrecht is geboren op dinsdag 5 december 1447 in München. Albrecht is overleden op zaterdag 18 maart 1508 in München, 60 jaar oud. Notitie bij Albrecht: Hij volgde zijn overleden broer Johan in 1465 op als hertog van Beieren-München. Tot 1467 moet hij nog dulden dat zijn broer Sigismund meeregeert. In 1485 verwerft hij nog Abensberg en in 1486 treedt het bankroete Regensburg toe tot het hertogdom. Van zijn verwant Sigismund van Tirol verkrijgt hij tenslotte nog Habsburgs Zwaben (Voor-Oostenrijk). Dit alles zinde Oostenrijk, noch Zwaben niet en bij de vrede van Augsburg in 1492 diende hij, onder dreiging van oorlog, al deze veroveringen opnieuw af te staan. In 1503 volgde dan toch oorlog over de opvolging in Landshut, die in 1505 beslecht werd in het voordeel van Albrecht. Om die opvolgingsperikelen in de toekomst te vermijden vaardigde Albrecht het eerstgeboorterecht uit, waardoor het hertogdom één en ongedeeld diende te blijven.
Kinderen van Cunigonde en Albrecht:
2 Sybille van Beieren, geboren in 1489. Volgt 1047.
3 Sabina van Beieren, geboren in 1492. Volgt 1049.
4 Willem IV van Beieren, geboren op woensdag 13 november 1493 in München. Volgt 1050.
5 Lodewijk X van Beieren, geboren op vrijdag 18 september 1495 in Grünwald. Lodewijk is overleden op woensdag 22 april 1545 in Landshut, 49 jaar oud.
Notitie bij Lodewijk: Zijn vader had het hertogdom ondeelbaar verklaard en bijgevolg was de jongere zoon Lodewijk voorbestemd voor een apanage (een deelgebied) en een bijkomstige rol.
Maar Lodewijk vroeg keizer Maximiliaan om steun voor zijn ambities het hertogdom mede te besturen. De regerend hertog, zijn broer Willem IV, ging ten slotte in 1514 akkoord met een medebestuur door Lodewijk. Hetzelfde jaar werd afgesproken dat Willem IV het bewind zou voeren over de gebieden van München en Burghausen (vanuit München) en Lodewijk het bestuur over Landshut en Straubing (vanuit Landshut).
Onder zijn bestuur konden de geschriften van Maarten Luther ook in Beieren gedrukt en verspreid worden. Pas bij de rijksdag van Worms slaagde Karel V erin de broers aan zijn zijde te krijgen. Lodewijk verloor de verkiezing voor de troon van Bohemen en Hongarije ten gunste van Ferdinand I. Die troon was vrijgekomen na het overlijden van de kinderloze koning Lodewijk II.
Lodewijk X stierf kinderloos, waardoor zijn broer Willem IV na 1545 alleenheerser werd, overeenkomstig de regelingen van de apanage.
Maar Lodewijk vroeg keizer Maximiliaan om steun voor zijn ambities het hertogdom mede te besturen. De regerend hertog, zijn broer Willem IV, ging ten slotte in 1514 akkoord met een medebestuur door Lodewijk. Hetzelfde jaar werd afgesproken dat Willem IV het bewind zou voeren over de gebieden van München en Burghausen (vanuit München) en Lodewijk het bestuur over Landshut en Straubing (vanuit Landshut).
Onder zijn bestuur konden de geschriften van Maarten Luther ook in Beieren gedrukt en verspreid worden. Pas bij de rijksdag van Worms slaagde Karel V erin de broers aan zijn zijde te krijgen. Lodewijk verloor de verkiezing voor de troon van Bohemen en Hongarije ten gunste van Ferdinand I. Die troon was vrijgekomen na het overlijden van de kinderloze koning Lodewijk II.
Lodewijk X stierf kinderloos, waardoor zijn broer Willem IV na 1545 alleenheerser werd, overeenkomstig de regelingen van de apanage.
6 Ernst van Beieren, geboren op zaterdag 13 juni 1500 in München. Ernst is overleden op zaterdag 7 december 1560 in Glatz, 60 jaar oud.
Notitie bij Ernst: Door de wet op het eerstgeboorterecht van 1506 werd Ernst uitgesloten van regeringsverantwoordelijkheid en voorbestemd voor een geestelijke loopbaan. In 1514 werd hij coadjutor van de bisschop van Passau en in 1517 administrator, alhoewel hij geen hogere wijdingen gekregen had. Als administrator van Passau verzette hij zich tegen de opkomst van Maarten Luther. In 1540 wordt hij administrator van Salzburg en geeft Passau op. Zoals hij in Passau had gedaan, hecht hij ook hier veel belang aan de economische ontwikkeling van het bisdom. In 1554 dient hij van de paus de hoger wijdingen te ontvangen of ontslag te nemen als administrator. Ernst weigert de hogere wijdingen en verlaat Salzburg. Hij wordt vervolgens graaf van Glatz en zet zich in voor de contrareformatie.
7 Susanna van Beieren, geboren in 1502. Volgt 1052.
1047 Sybille van Beieren is geboren in 1489, dochter van Albrecht IV De Wijze van Beieren en Cunigonde van Oostenrijk (zie 1046). Sybille is overleden in 1519, 29 of 30 jaar oud. Sybille trouwde met Lodewijk V de Vredebereide van de Palts. Zie 1086 voor persoonsgegevens van Lodewijk.
Kind van Sybille en Lodewijk:
1 Margaretha van Lützelstein. Volgt 1048.
1048 Margaretha van Lützelstein, dochter van Lodewijk V de Vredebereide van de Palts (zie 1086) en Sybille van Beieren (zie 1047). Margaretha is overleden in 1560. Margaretha trouwde met Lodewijk XXI van Oettingen-Oettingen. Lodewijk is overleden.
1049 Sabina van Beieren is geboren in 1492, dochter van Albrecht IV De Wijze van Beieren en Cunigonde van Oostenrijk (zie 1046). Sabina is overleden in 1564, 71 of 72 jaar oud. Sabina trouwde met Ulrich van Württemberg. Ulrich is geboren op donderdag 8 februari 1487 in Reichenweier. Ulrich is overleden op donderdag 6 november 1550 in Tübingen, 63 jaar oud.
Notitie bij Ulrich: Hij was een zoon van Hendrik van Württemberg en Elisabeth van Zweibrücken, en een achterneef van hertog Everhard II. Na de afzetting van Everhard II in 1498 werd Ulrich zijn opvolger. Door zijn vele krijgstochten en zijn verkwistende levensstijl bracht hij de financiën van Württemberg in het ongerede, waardoor hij de toch al zware belastingen moest verhogen. Die belastingen leidden tot een volksopstand, waardoor Ulrich in 1514 het Verdrag van Tübingen diende te aanvaarden en geen oorlog meer kon voeren of belastingen kon heffen zonder de goedkeuring van de Standen. Dit betekende ook het einde van de macht van de adel aan het Württembergse hof. Na zijn aanval op Reutlingen in 1519, werd hij - onder invloed van de Unie van Zwaben - verdreven en kon hij pas in 1534 terugkeren, met behulp van landgraaf Filips I van Hessen. Bij zijn terugkeer voerde hij de protestantse reformatie door in zijn land. Hij deed dit op ordentelijke wijze; er kwam geen beeldenstorm aan te pas; beelden en andere zaken die in de protestantse eredienst niet thuishoorden, werden verwijderd; katholieke geestelijken die niet wensten mee te werken, behielden een toelage. Vacatures werden vervuld door protestantse geestelijken uit Zwitserland en Hessen. Kerkelijke bezittingen werden wel door hem geseculariseerd, dat wil zeggen ze vervielen aan de wereldlijke autoriteiten. Het hertogdom werd hierdoor aanzienlijk uitgebreid.
In 1546 bezette keizer Karel V Württemberg in de Schmalkaldische oorlog en dwong Ulrich in 1548 de Augsburger interim-overeenkomst te accepteren. In deze moeilijke situatie overleed Ulrich in 1550. Zijn zoon Christoffel volgde hem op.
Ulrich was in 1511 gehuwd met Sabina van Beieren (1492-1564), dochter van hertog Albrecht IV van Beieren, maar Sabina keerde in 1515 al terug naar Beieren. Hij werd de vader van:
Anna
Christoffel van Württemberg.
In 1546 bezette keizer Karel V Württemberg in de Schmalkaldische oorlog en dwong Ulrich in 1548 de Augsburger interim-overeenkomst te accepteren. In deze moeilijke situatie overleed Ulrich in 1550. Zijn zoon Christoffel volgde hem op.
Ulrich was in 1511 gehuwd met Sabina van Beieren (1492-1564), dochter van hertog Albrecht IV van Beieren, maar Sabina keerde in 1515 al terug naar Beieren. Hij werd de vader van:
Anna
Christoffel van Württemberg.
1050 Willem IV van Beieren is geboren op woensdag 13 november 1493 in München, zoon van Albrecht IV De Wijze van Beieren en Cunigonde van Oostenrijk (zie 1046). Willem is overleden op vrijdag 7 maart 1550 in München, 56 jaar oud.
Notitie bij Willem: Hij volgde in 1508 zijn vader op als hertog van Beieren, tot 1511 onder voogdij wegens zijn minderjarigheid, en een tijd samen met zijn broer Lodewijk.
Willem IV werd een van de hevigste tegenstanders van de reformatie, die hij in zijn land niet toeliet. Samen met Karel V nam hij in 1546-1547 aan de Schmalkaldische oorlog deel , maar slaagde er niet in het keurrecht van de Palts naar Beieren te brengen. De universiteit van Ingolstadt had hij, dankzij de jezuïeten tot een speerpunt van het katholicisme ontwikkeld.
Willem trouwde met Maria Jacoba Van Baden. Zie 1091 voor persoonsgegevens van Maria. Willem IV werd een van de hevigste tegenstanders van de reformatie, die hij in zijn land niet toeliet. Samen met Karel V nam hij in 1546-1547 aan de Schmalkaldische oorlog deel , maar slaagde er niet in het keurrecht van de Palts naar Beieren te brengen. De universiteit van Ingolstadt had hij, dankzij de jezuïeten tot een speerpunt van het katholicisme ontwikkeld.
Kind van Willem en Maria:
1 Albrecht V de grootmoedige van Beieren, geboren op zaterdag 29 februari 1528 in München. Volgt 1051.
1051 Albrecht V de grootmoedige van Beieren is geboren op zaterdag 29 februari 1528 in München, zoon van Willem IV van Beieren (zie 1050) en Maria Jacoba Van Baden (zie 1091). Albrecht is overleden op zaterdag 24 oktober 1579 in München, 51 jaar oud.
Notitie bij Albrecht: Hij volgde in 1550 zijn vader op als hertog van Beieren. Albrecht bevorderde de kunsten en legde de basis voor de kunstverzamelingen van München. Hij riep Orlandus Lassus en verschillende schilders en beeldhouwers naar zijn hof en omringde zich met pracht en praal, waarvoor hij grote schulden moest maken. Albrecht was opvoeder en voogd van Filips II van Baden-Baden.
Albrecht trouwde, 18 jaar oud, op zondag 4 juli 1546 in Regensburg met Anna van Oostenrijk, 17 jaar oud. Zie 221 voor persoonsgegevens van Anna. Kinderen van Albrecht en Anna: zie 221.
1052 Susanna van Beieren is geboren in 1502, dochter van Albrecht IV De Wijze van Beieren en Cunigonde van Oostenrijk (zie 1046). Susanna is overleden in 1543, 40 of 41 jaar oud. Susanna:
(1) trouwde met Casimir van Brandenburg-Kulmbach. Casimir is geboren op donderdag 27 december 1481 in Ansbach. Casimir is overleden op zaterdag 21 september 1527 in Ofen, 45 jaar oud.
Notitie bij Casimir: was de oudste zoon van Frederik V van Brandenburg-Ansbach en van Sophia van Polen. Hij was gehuwd met Suzanna (1502-1543), dochter van Albrecht IV van Beieren, en werd de vader van:
Maria (1519-1567), in 1557 gehuwd met Frederik III van de Palts
Catharina (1520-1521)
Albrecht Alcibiades (1522-1557)
Cunigonde van Brandenburg-Kulmbach (1524-1558), in 1551 gehuwd met Karel II van Baden-Durlach
Frederik (1525-1525).
In 1515 volgde hij zijn afgezette vader op als markgraaf van Bayreuth. Casimir toonde zich een trouw volgeling van keizer Maximiliaan.
Maria (1519-1567), in 1557 gehuwd met Frederik III van de Palts
Catharina (1520-1521)
Albrecht Alcibiades (1522-1557)
Cunigonde van Brandenburg-Kulmbach (1524-1558), in 1551 gehuwd met Karel II van Baden-Durlach
Frederik (1525-1525).
In 1515 volgde hij zijn afgezette vader op als markgraaf van Bayreuth. Casimir toonde zich een trouw volgeling van keizer Maximiliaan.
(2) trouwde met Otto Hendrik van de Palts. Zie 1088 voor persoonsgegevens van Otto.
1053 Johanna van Portugal is geboren op dinsdag 31 maart 1439 in Quinta do Monte Olivete, Almada, dochter van Eduard van Portugal (zie 1038) en Eleonora van Aragón (van Trastámara) (zie 1602). Johanna is overleden op dinsdag 13 juni 1475 in Madrid, 36 jaar oud.
Johanna trouwde, 15 of 16 jaar oud, in 1455 met Hendrik IV de Machteloze, of de Impotente van Castilië, 29 of 30 jaar oud. Zie 1064 voor persoonsgegevens van Hendrik.
Notitie bij Johanna: In 1455 trouwde Johanna met Hendrik IV van Castilië, die de bijnaam ’de Impotente had. Deze had zijn bijnaam te danken aan het feit dat nageslacht uit zijn eerste huwelijk met Blanca II van Navarra was uitgebleven. Terwijl zijn eerste echtgenote kinderloos bleef, beviel Johanna in 1462 van een dochter, die eveneens Johanna, in het Spaans Juana, werd benoemd. Boze tongen beweerden dat dit kind verwekt zou zijn door een vertrouweling van het hof, Beltrán de la Cueva. Vandaar dat deze dochter de bijnaam Juana la Beltraneja kreeg.
Volgens de geschiedschrijving was Johanna fijn gebouwd, elegant, knap, en genotzuchtig. Hendrik stuurde Johanna naar het kasteel van Alarcón. Ze werd verliefd op de neef van bisschop Fonseca en raakte van hem in verwachting. Later woonde Johanna in een Franciscanenklooster in Segovia.
Volgens de geschiedschrijving was Johanna fijn gebouwd, elegant, knap, en genotzuchtig. Hendrik stuurde Johanna naar het kasteel van Alarcón. Ze werd verliefd op de neef van bisschop Fonseca en raakte van hem in verwachting. Later woonde Johanna in een Franciscanenklooster in Segovia.
Heerlijkheid:
| Portugese prinses en koningin van Castilië van 1455 tot 1475. |
Kind van Johanna en Hendrik:
1 Johanna van Castilië, geboren in maart 1462 in Madrid. Volgt 1054.
1054 Johanna van Castilië is geboren in maart 1462 in Madrid, dochter van Hendrik IV de Machteloze, of de Impotente van Castilië (zie 1064) en Johanna van Portugal (zie 1053). Johanna is overleden in 1530 in Lissabon, 67 of 68 jaar oud.
Notitie bij Johanna: Johanna van Castilië, wordt in het Spaans ook Juana la Beltraneja of Juana de Castilla genoemd. Dit is een verbastering van de naam van Beltrán de la Cueva, die mogelijk haar natuurlijke vader was.
Johanna’s officiële vader, Hendrik IV van Castilië, werd door zijn tijdgenoten ook wel Hendrik de Impotente genoemd. Het gerucht ging dat hij aan zijn verplichtingen als echtgenoot voorbij ging, en dat hij niet in staat was om een kind te verwekken. Tegenwoordig wordt ook wel beweerd dat Hendrik homoseksueel zou zijn geweest.
Toen Hendriks tweede echtgenote, Johanna van Portugal, uiteindelijk in 1462 een dochter kreeg werd vermoed dat dit het resultaat was van een buitenechtelijke relatie met Beltrán de la Cueva, een vertrouweling van het hof.
Enige maanden na haar geboorte werd deze dochter Johanna door de Cortes van Madrid benoemd tot Prinses van Asturië, en daarmee tot de wettige troonopvolger van Hendrik IV. Opstandige edelen verklaarden deze benoeming ongeldig en kozen partij voor de halfbroer van de koning, Alfons van Trastámara en Avís, die echter in 1468 overleed, mogelijk vergiftigd, of aan de pest.
Hendrik probeerde de crisis op te lossen door Johanna met Alfons V van Portugal te laten trouwen. Dit mislukte, evenals een poging om een huwelijk tussen Johanna en zijn broer Alfons te arrangeren. Daarna ging Hendrik akkoord met het tenietdoen van de troonopvolging door Johanna, door het tekenen van het Verdrag van Los Toros de Guisando. Hierbij werd zijn zuster Isabella tot Prinses van Asturië benoemd, onder voorwaarde dat Hendrik IV haar echtgenoot, de toekomstige koning, mocht kiezen.
Isabella trouwde echter in 1469 in het geheim met Ferdinand van Aragón, waarmee het verdrag werd geschonden.
Johanna werd vervolgens uitgehuwelijkt aan Karel van Valois (1446 - 1472), de hertog van Guyenne-Gascogne. Karel was een broer van Lodewijk XI, de koning van Frankrijk.
De huwelijksceremonie vond plaats in de Valle de Lozoya op 26 oktober 1470, op een veld, niet ver van het dorp Buitrago del Lozoya. Bij afwezigheid van de hertog trouwde zij met diens vertegenwoordiger, de graaf van Boulogne. De kardinaal van Albi, bezegelde het huwelijk. Vervolgens zwoeren de vazallen van de koning trouw aan de troonopvolgster, hetgeen echter nooit officieel in de Cortes werd bevestigd.
Toen Hendrik IV overleed brak er een onomwonden strijd om de troon los, waarbij Isabella de steun van vrijwel alle edelen kreeg. Enkele zeer machtige adellijke Castiliaanse families kozen echter partij voor Johanna.
Johanna zocht steun in Portugal en trouwde vervolgens met Alfons V, de koning van Portugal.
Er brak een burgeroorlog uit tussen aanhangers van Johanna enerzijds en die van Isabella anderzijds, die van 1475 tot en met 1479 zou duren. Het liep af met een nederlaag voor Johanna die zich vervolgens terugtrok in het klooster van Santa Clara de Coimbra, en daar een jaar later de gelofte aflegde.
Toen Isabella in 1504 stierf kreeg Johanna een huwelijksaanzoek van Ferdinand van Aragón, die daarmee de kroon van Castilië wilde verkrijgen. Deze was hem ondertussen ontnomen door Filips van Oostenrijk, die in naam van Johanna de Waanzinnige (nichtje van La Beltraneja) over Castilië regeerde.
Johanna leefde tot aan haar overlijden een luxe leven in Lissabon, onder bescherming van het Portugese koningshuis. Haar stoffelijke resten zijn verdwenen zodat een DNA-onderzoek naar de werkelijke afkomst van Juana la Beltraneja tot nu toe onmogelijk was.
Johanna trouwde met Karel van Valois. Zie 1518 voor persoonsgegevens van Karel.Johanna’s officiële vader, Hendrik IV van Castilië, werd door zijn tijdgenoten ook wel Hendrik de Impotente genoemd. Het gerucht ging dat hij aan zijn verplichtingen als echtgenoot voorbij ging, en dat hij niet in staat was om een kind te verwekken. Tegenwoordig wordt ook wel beweerd dat Hendrik homoseksueel zou zijn geweest.
Toen Hendriks tweede echtgenote, Johanna van Portugal, uiteindelijk in 1462 een dochter kreeg werd vermoed dat dit het resultaat was van een buitenechtelijke relatie met Beltrán de la Cueva, een vertrouweling van het hof.
Enige maanden na haar geboorte werd deze dochter Johanna door de Cortes van Madrid benoemd tot Prinses van Asturië, en daarmee tot de wettige troonopvolger van Hendrik IV. Opstandige edelen verklaarden deze benoeming ongeldig en kozen partij voor de halfbroer van de koning, Alfons van Trastámara en Avís, die echter in 1468 overleed, mogelijk vergiftigd, of aan de pest.
Hendrik probeerde de crisis op te lossen door Johanna met Alfons V van Portugal te laten trouwen. Dit mislukte, evenals een poging om een huwelijk tussen Johanna en zijn broer Alfons te arrangeren. Daarna ging Hendrik akkoord met het tenietdoen van de troonopvolging door Johanna, door het tekenen van het Verdrag van Los Toros de Guisando. Hierbij werd zijn zuster Isabella tot Prinses van Asturië benoemd, onder voorwaarde dat Hendrik IV haar echtgenoot, de toekomstige koning, mocht kiezen.
Isabella trouwde echter in 1469 in het geheim met Ferdinand van Aragón, waarmee het verdrag werd geschonden.
Johanna werd vervolgens uitgehuwelijkt aan Karel van Valois (1446 - 1472), de hertog van Guyenne-Gascogne. Karel was een broer van Lodewijk XI, de koning van Frankrijk.
De huwelijksceremonie vond plaats in de Valle de Lozoya op 26 oktober 1470, op een veld, niet ver van het dorp Buitrago del Lozoya. Bij afwezigheid van de hertog trouwde zij met diens vertegenwoordiger, de graaf van Boulogne. De kardinaal van Albi, bezegelde het huwelijk. Vervolgens zwoeren de vazallen van de koning trouw aan de troonopvolgster, hetgeen echter nooit officieel in de Cortes werd bevestigd.
Toen Hendrik IV overleed brak er een onomwonden strijd om de troon los, waarbij Isabella de steun van vrijwel alle edelen kreeg. Enkele zeer machtige adellijke Castiliaanse families kozen echter partij voor Johanna.
Johanna zocht steun in Portugal en trouwde vervolgens met Alfons V, de koning van Portugal.
Er brak een burgeroorlog uit tussen aanhangers van Johanna enerzijds en die van Isabella anderzijds, die van 1475 tot en met 1479 zou duren. Het liep af met een nederlaag voor Johanna die zich vervolgens terugtrok in het klooster van Santa Clara de Coimbra, en daar een jaar later de gelofte aflegde.
Toen Isabella in 1504 stierf kreeg Johanna een huwelijksaanzoek van Ferdinand van Aragón, die daarmee de kroon van Castilië wilde verkrijgen. Deze was hem ondertussen ontnomen door Filips van Oostenrijk, die in naam van Johanna de Waanzinnige (nichtje van La Beltraneja) over Castilië regeerde.
Johanna leefde tot aan haar overlijden een luxe leven in Lissabon, onder bescherming van het Portugese koningshuis. Haar stoffelijke resten zijn verdwenen zodat een DNA-onderzoek naar de werkelijke afkomst van Juana la Beltraneja tot nu toe onmogelijk was.
1055 Peter van Portugal is geboren op maandag 9 december 1392, zoon van Johan I van Portugal en Filippa van Lancaster (zie 1037). Peter is overleden op dinsdag 20 mei 1449 in Slag bij Alfarrobeira, 56 jaar oud.
Peter trouwde, 36 of 37 jaar oud, in 1429 met Isabella van Aragón. Isabella is overleden.
Notitie bij Peter: Hij werd in 1439 benoemd tot regent van Portugal als plaatsvervanger voor de toenmalige koningin Eleonora van Aragón, die bij het Portugese hof in ongenade was gevallen.
Peter was een van de favoriete zonen van Johan I van Portugal, die voor een uitstekende opleiding voor Peter had gezorgd. Hij groeide op in een rustige omgeving, vrij van de intriges die aan het hof gebruikelijk waren. In 1415 vergezelde hij zijn vader bij de verovering van Ceuta en werd de dag na de verovering tot ridder geslagen.
In 1429 trouwde hij met Isabella van Aragón, gravin van Urgel.
Peter regeerde over Portugal zolang Alfons V, de zoon van de voormalige koning, nog minderjarig was. Peters halfbroer Alfonso, de graaf van Barcelos, was zijn grootste rivaal en deze slaagde erin om de jonge koning voor zich te winnen.
Ondertussen voer het land wel bij de regering van Peter. Zijn broer Hendrik de Zeevaarder organiseerde ontdekkingstochten over de Atlantische Oceaan.
Toen Alfonso V meerderjarig werd, keerde hij zich tegen Peter, en verklaarde alle wetten en verordeningen die tijdens diens regentschap waren afgekondigd als ongeldig. Peter werd beschuldigd van een samenzwering tegen de koning, iets wat later onjuist bleek te zijn, en er brak een oorlog uit. Tijdens de Slag bij Alfarrobeira werd Pedro verslagen en stierf op het slagveld.
Hierna viel het land min of meer in handen van zijn halfbroer, de Hertog van Bragança.
Peter was een van de favoriete zonen van Johan I van Portugal, die voor een uitstekende opleiding voor Peter had gezorgd. Hij groeide op in een rustige omgeving, vrij van de intriges die aan het hof gebruikelijk waren. In 1415 vergezelde hij zijn vader bij de verovering van Ceuta en werd de dag na de verovering tot ridder geslagen.
In 1429 trouwde hij met Isabella van Aragón, gravin van Urgel.
Peter regeerde over Portugal zolang Alfons V, de zoon van de voormalige koning, nog minderjarig was. Peters halfbroer Alfonso, de graaf van Barcelos, was zijn grootste rivaal en deze slaagde erin om de jonge koning voor zich te winnen.
Ondertussen voer het land wel bij de regering van Peter. Zijn broer Hendrik de Zeevaarder organiseerde ontdekkingstochten over de Atlantische Oceaan.
Toen Alfonso V meerderjarig werd, keerde hij zich tegen Peter, en verklaarde alle wetten en verordeningen die tijdens diens regentschap waren afgekondigd als ongeldig. Peter werd beschuldigd van een samenzwering tegen de koning, iets wat later onjuist bleek te zijn, en er brak een oorlog uit. Tijdens de Slag bij Alfarrobeira werd Pedro verslagen en stierf op het slagveld.
Hierna viel het land min of meer in handen van zijn halfbroer, de Hertog van Bragança.
Heerlijkheid:
| regent van het koninkrijk Portugal uit het Huis Aviz. |
Kind van Peter en Isabella:
1 Isabella van Coimbra, geboren op zaterdag 1 maart 1432. Volgt 1056.
1056 Isabella van Coimbra is geboren op zaterdag 1 maart 1432, dochter van Peter van Portugal (zie 1055) en Isabella van Aragón. Isabella is overleden op dinsdag 2 december 1455 in Évora, 23 jaar oud (oorzaak: Er wordt vermoed dat zij door vergiftiging om het leven kwam.). Isabella trouwde, 15 of 16 jaar oud, in 1448 met Alfons V van Portugal, 15 of 16 jaar oud. Zie 1039 voor persoonsgegevens van Alfons.
Kinderen van Isabella en Alfons: zie 1039.
1057 Isabella van Portugal is geboren op woensdag 21 februari 1397 in Evora, dochter van Johan I van Portugal en Filippa van Lancaster (zie 1037). Isabella is overleden op dinsdag 17 december 1471 in Arien of Dieppe, 74 jaar oud. Isabella trouwde, 32 jaar oud, op zaterdag 7 januari 1430 in Sluis met Filips III (Filips de Goede) van Bourgondië, 33 jaar oud. Zie 39 voor persoonsgegevens van Filips.
Kinderen van Isabella en Filips: zie 39.
1058 Johan van Portugal is geboren na 1398, zoon van Johan I van Portugal en Filippa van Lancaster (zie 1037). Johan is overleden. Johan trouwde met Johanna van Bragança. Johanna is overleden.
Kind van Johan en Johanna:
1 Isabella van Portugal, geboren in 1428. Volgt 1059.
1059 Isabella van Portugal is geboren in 1428, dochter van Johan van Portugal (zie 1058) en Johanna van Bragança. Isabella is overleden op maandag 15 augustus 1496 in Arévalo, 67 of 68 jaar oud. Isabella trouwde, 18 of 19 jaar oud, in 1447 met Johan II van Castilië, 41 of 42 jaar oud. Zie 1063 voor persoonsgegevens van Johan.
1060 Catharina van Lancaster is geboren op donderdag 31 maart 1373 in Hertford, dochter van Jan (John of Gaunt) van Gent (zie 1036) en Constance van Castilië. Catharina is overleden op donderdag 2 juni 1418 in Valladolid, 45 jaar oud.
Catharina trouwde met Hendrik III el Doliente, de Lijder van Castilië. Zie 1586 voor persoonsgegevens van Hendrik.
Notitie bij Catharina: In het Verdrag van Bayona van maart 1388 werd bepaald dat Catharina zou trouwen met de toekomstige koning van Castilië, Hendrik III (1379 - 1406). Ze kregen de titels van prins en prinses van Asturië, een titel die sindsdien werd overgedragen aan de troonopvolgers van het koninkrijk van Castilië, en later aan die van het koninkrijk Spanje.
Dit huwelijk maakte een einde aan het conflict tussen enerzijds de dynastie van Peter I van Castilië (kind van Alfons XI en Maria van Portugal), en anderzijds die van Hendrik II van Castilië (onecht kind van Alfons XI en Eleonora Núñez de Guzmán Ponce de León). Het huwelijk werd in 1393 formeel voltrokken in Madrid.
Nadat Hendrik III in 1406 stierf regeerde Catharina over Castilië, als wettelijke vertegenwoordiger van haar zoon, de eigenlijke troonopvolger Johan II, die bij het overlijden van zijn vader nauwelijks één jaar was. Catharina stierf in 1418 aan een hartaanval, waarschijnlijk veroorzaakt door haar corpulentie.
Dit huwelijk maakte een einde aan het conflict tussen enerzijds de dynastie van Peter I van Castilië (kind van Alfons XI en Maria van Portugal), en anderzijds die van Hendrik II van Castilië (onecht kind van Alfons XI en Eleonora Núñez de Guzmán Ponce de León). Het huwelijk werd in 1393 formeel voltrokken in Madrid.
Nadat Hendrik III in 1406 stierf regeerde Catharina over Castilië, als wettelijke vertegenwoordiger van haar zoon, de eigenlijke troonopvolger Johan II, die bij het overlijden van zijn vader nauwelijks één jaar was. Catharina stierf in 1418 aan een hartaanval, waarschijnlijk veroorzaakt door haar corpulentie.
Heerlijkheid:
| koningin-gemalin van Castilië van 1393-1406 en koningin-regentes van 1406-1418. |
Kinderen van Catharina en Hendrik:
1 Maria van Castilië, geboren op donderdag 1 september 1401 in Segovia. Volgt 1061.
2 Catharina van Castilië, geboren in 1403. Volgt 1062.
3 Johan II van Castilië, geboren op vrijdag 6 maart 1405 in Toro. Volgt 1063.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten