Notitie bij Maria: Gedurende de afwezigheid van haar echtgenoot, die veel tijd besteedde aan het verdedigen van zijn belangen in Italië, trad zij op als diens plaatsvervanger. Dit was onder meer het geval in Catalonië van 1432 tot 1458. Hierdoor raakte zij betrokken bij de twisten tussen boeren en burgers in Barcelona. Alfonso V trok in 1429 Castilië binnen om daar de belangen van de prinsen van Aragón te verdedigen. Hij wist echter niet genoeg geld bij elkaar te krijgen om de oorlog tegen Castilië vol te houden. Uiteindelijk moest Maria bemiddelen. Dit resulteerde in een wapenstilstand van vijf jaar.
In 1453 verliet Maria Catalonië en trok naar Castilië waar ze opnieuw bemiddelde in de strijd tussen Aragón en Castilië hetgeen uitmondde in het Verdrag van Valladolid.
Maria van Castilië stichtte onder meer het Klooster van de Trinidad in Valencia. Alfonso V stierf in juli 1458. Maria overleed twee maanden later.
In 1453 verliet Maria Catalonië en trok naar Castilië waar ze opnieuw bemiddelde in de strijd tussen Aragón en Castilië hetgeen uitmondde in het Verdrag van Valladolid.
Maria van Castilië stichtte onder meer het Klooster van de Trinidad in Valencia. Alfonso V stierf in juli 1458. Maria overleed twee maanden later.
Heerlijkheid:
| prinses van Castilië en koningin van Aragon van 1416 tot 1458 |
1062 Catharina van Castilië is geboren in 1403, dochter van Hendrik III el Doliente, de Lijder van Castilië (zie 1586) en Catharina van Lancaster (zie 1060). Catharina is overleden in 1439, 35 of 36 jaar oud. Catharina trouwde, 16 of 17 jaar oud, in 1420 in Talavera de la Reina met Hendrik van Aragón, 19 of 20 jaar oud. Zie 1601 voor persoonsgegevens van Hendrik.
1063 Johan II van Castilië is geboren op vrijdag 6 maart 1405 in Toro, zoon van Hendrik III el Doliente, de Lijder van Castilië (zie 1586) en Catharina van Lancaster (zie 1060). Johan is overleden op zaterdag 20 juli 1454 in Valladolid, 49 jaar oud.
Notitie bij Johan: Toen zijn vader Hendrik in 1406 overleed, werd Johan op tweejarige leeftijd koning, onder het regentschap van zijn moeder en van zijn oom Ferdinand I van Aragón. In 1408 werd de jonge page Álvaro de Luna (1388-1453) door zijn oom aan het hof geïntroduceerd. Álvaro de Luna wist al snel veel invloed te krijgen op Johan II van Castilië. Uiteindelijk werd hij de belangrijkste raadgever van de jonge koning. Álvaro kon uitstekend jagen, vechten en paardrijden, en bovendien goed dichten.
Na de dood van zijn moeder in 1418 werd Johan II in maart 1419 meerderjarig verklaard, maar op dat moment stond hij al geheel onder invloed van Álvaro de Luna, met wie zijn moeder een verhouding had gehad. Johan maakte de Luna tot de machtigste figuur van zijn koninkrijk, hetgeen leidde tot voortdurende oppositie van de adellijke families, met burgeroorlogen tot gevolg. Niettemin werd zijn hof een centrum van cultuur.
Johan trouwde in 1418 met zijn nicht Maria van Aragón (1396-1445), de dochter van zijn oom Ferdinand I van Aragón. De kroon van Aragón, het Huis Trastámara, beschikte over veel bezittingen in Castilië. Toen Alfons V, koning van Aragón, merkte dat Álvaro de Luna bezig was om de macht van het huis Trastámara langzaam af te breken begon hij samen met zijn broers plannen te smeden voor een inval in Castilië.
Op 14 juli 1420 vond een staatsgreep plaats, de staatsgreep van Tordesillas. Onder het mom van een bezoek aan zijn moeder drong Hendrik van Aragón het kasteel van de koning binnen en nam de mayordomo Juan Hurtado de Mendoza, Johan II van Castilië en Álvaro de Luna gevangen. Vanaf dat moment was de regering van Castilië handen van de Prinsen van Aragón. De aanhangers van Johan II en Álvaro de Luna bleven zich echter verzetten en de macht was feitelijk verdeeld tussen twee kampen. Eleonora Urraca van Castilië bemiddelde in Fontiveros tevergeefs in de strijd tussen haar zoons. Hendrik brak de onderhandelingen af en vertrok van Ávila naar Talavera de la Reina.
Hendrik probeerde zijn macht te consolideren door twee huwelijken. Op 4 augustus trouwen Johan II en Maria, een zus van Hendrik in Ávila. Op 8 november 1420 trouwde Hendrik in Talavera de la Reina vervolgens met Catharina. Op 29 november 1420 wist Johan II echter met de hulp van Álvaro de Luna uit het kasteel in Talavera de la Reina te ontsnappen. Hij vluchtte naar het kasteel van La Puebla de Montalbán.
1424-1447Vanaf 10 februari 1424 verbleef Alfons V in Valencia. Hij had de tegenpaus Benedictus XIII, die in 1423 was overleden, fanatiek gesteund en dreigde met het installeren van een nieuwe anti-paus in Spanje, hetgeen opnieuw een schisma in de kerk zou veroorzaken. Johan II en Álvaro de Luna bleven trouw aan Rome.
De ambities van de Trastámaras veroorzaakten in 1429 en 1430 een oorlog tussen Aragón en Castilie.
In 1431 sloot Castilië vrede met Engeland, hetgeen de woede van de Hanzesteden opwekte.
In 1437 probeerde Álvaro zich te ontdoen van de machtige adel die de koning omringde, waaronder Pedro Manrique de Lara (1381-1440), Fadrique Enríquez en de graaf van Ledesma, Pedro de Zúñiga y Leiva. Maar de zoon van de graaf van Benavente, Alfonso Pimentel, waarschuwde de admiraal. Pedro Manrique was echter niet op tijd gewaarschuwd en werd opgesloten. Hij wist echter in de nacht van 20 op 21 augustus 1438 te ontvluchten.
In 1439 kwam de adel in opstand en eiste het vertrek van Álvaro de Luna. Ook de Prinsen van Aragón namen deel aan de revolte. Geen van de partijen was echter sterk genoeg om de ander te overwinnen. Er werd onderhandeld maar zonder resultaat.
Tot 1445 bleef de situatie onrustig. Op 19 mei van dat jaar vond een veldslag plaats tussen Castiliaanse troepen en die van de Prinsen van Aragón, de Eerste slag bij Olmedo. Hendrik van Aragón werd zwaargewond en overleed enkele dagen na de slag in Calatayud.
De Prinsen van Aragón werden door de veldslag definitief afgebracht van hun aspiraties op de troon van Castilië. De overwinning betekende eveneens een belangrijke overwinning voor Álvaro de Luna die zijn macht wist te consolideren.
1447-1454Johan II trad in 1447 (voor de tweede maal) in het huwelijk met Isabella van Portugal (1428-1496), die in 1453 op drastische wijze een einde maakte aan de invloed van de hovelingen. Ook de Luna, die grote populariteit genoot bij de lagere klassen, viel in ongenade: hij werd gearresteerd en onthoofd. Johan II overleed in 1454, en werd opgevolgd door zijn zoon Hendrik IV.
Johan: Na de dood van zijn moeder in 1418 werd Johan II in maart 1419 meerderjarig verklaard, maar op dat moment stond hij al geheel onder invloed van Álvaro de Luna, met wie zijn moeder een verhouding had gehad. Johan maakte de Luna tot de machtigste figuur van zijn koninkrijk, hetgeen leidde tot voortdurende oppositie van de adellijke families, met burgeroorlogen tot gevolg. Niettemin werd zijn hof een centrum van cultuur.
Johan trouwde in 1418 met zijn nicht Maria van Aragón (1396-1445), de dochter van zijn oom Ferdinand I van Aragón. De kroon van Aragón, het Huis Trastámara, beschikte over veel bezittingen in Castilië. Toen Alfons V, koning van Aragón, merkte dat Álvaro de Luna bezig was om de macht van het huis Trastámara langzaam af te breken begon hij samen met zijn broers plannen te smeden voor een inval in Castilië.
Op 14 juli 1420 vond een staatsgreep plaats, de staatsgreep van Tordesillas. Onder het mom van een bezoek aan zijn moeder drong Hendrik van Aragón het kasteel van de koning binnen en nam de mayordomo Juan Hurtado de Mendoza, Johan II van Castilië en Álvaro de Luna gevangen. Vanaf dat moment was de regering van Castilië handen van de Prinsen van Aragón. De aanhangers van Johan II en Álvaro de Luna bleven zich echter verzetten en de macht was feitelijk verdeeld tussen twee kampen. Eleonora Urraca van Castilië bemiddelde in Fontiveros tevergeefs in de strijd tussen haar zoons. Hendrik brak de onderhandelingen af en vertrok van Ávila naar Talavera de la Reina.
Hendrik probeerde zijn macht te consolideren door twee huwelijken. Op 4 augustus trouwen Johan II en Maria, een zus van Hendrik in Ávila. Op 8 november 1420 trouwde Hendrik in Talavera de la Reina vervolgens met Catharina. Op 29 november 1420 wist Johan II echter met de hulp van Álvaro de Luna uit het kasteel in Talavera de la Reina te ontsnappen. Hij vluchtte naar het kasteel van La Puebla de Montalbán.
1424-1447Vanaf 10 februari 1424 verbleef Alfons V in Valencia. Hij had de tegenpaus Benedictus XIII, die in 1423 was overleden, fanatiek gesteund en dreigde met het installeren van een nieuwe anti-paus in Spanje, hetgeen opnieuw een schisma in de kerk zou veroorzaken. Johan II en Álvaro de Luna bleven trouw aan Rome.
De ambities van de Trastámaras veroorzaakten in 1429 en 1430 een oorlog tussen Aragón en Castilie.
In 1431 sloot Castilië vrede met Engeland, hetgeen de woede van de Hanzesteden opwekte.
In 1437 probeerde Álvaro zich te ontdoen van de machtige adel die de koning omringde, waaronder Pedro Manrique de Lara (1381-1440), Fadrique Enríquez en de graaf van Ledesma, Pedro de Zúñiga y Leiva. Maar de zoon van de graaf van Benavente, Alfonso Pimentel, waarschuwde de admiraal. Pedro Manrique was echter niet op tijd gewaarschuwd en werd opgesloten. Hij wist echter in de nacht van 20 op 21 augustus 1438 te ontvluchten.
In 1439 kwam de adel in opstand en eiste het vertrek van Álvaro de Luna. Ook de Prinsen van Aragón namen deel aan de revolte. Geen van de partijen was echter sterk genoeg om de ander te overwinnen. Er werd onderhandeld maar zonder resultaat.
Tot 1445 bleef de situatie onrustig. Op 19 mei van dat jaar vond een veldslag plaats tussen Castiliaanse troepen en die van de Prinsen van Aragón, de Eerste slag bij Olmedo. Hendrik van Aragón werd zwaargewond en overleed enkele dagen na de slag in Calatayud.
De Prinsen van Aragón werden door de veldslag definitief afgebracht van hun aspiraties op de troon van Castilië. De overwinning betekende eveneens een belangrijke overwinning voor Álvaro de Luna die zijn macht wist te consolideren.
1447-1454Johan II trad in 1447 (voor de tweede maal) in het huwelijk met Isabella van Portugal (1428-1496), die in 1453 op drastische wijze een einde maakte aan de invloed van de hovelingen. Ook de Luna, die grote populariteit genoot bij de lagere klassen, viel in ongenade: hij werd gearresteerd en onthoofd. Johan II overleed in 1454, en werd opgevolgd door zijn zoon Hendrik IV.
(1) trouwde, 12 of 13 jaar oud, in 1418 met Maria van Aragón, 21 of 22 jaar oud. Zie 1588 voor persoonsgegevens van Maria.
(2) trouwde, 41 of 42 jaar oud, in 1447 met Isabella van Portugal, 18 of 19 jaar oud. Zie 1059 voor persoonsgegevens van Isabella.
Kinderen van Johan en Maria:
3 Hendrik IV de Machteloze, of de Impotente van Castilië, geboren op vrijdag 5 januari 1425 in Valladolid. Volgt 1064.
1064 Hendrik IV de Machteloze, of de Impotente van Castilië is geboren op vrijdag 5 januari 1425 in Valladolid, zoon van Johan II van Castilië (zie 1063) en Maria van Aragón (zie 1588). Hendrik is overleden op woensdag 14 december 1474 in Madrid, 49 jaar oud.
Hendrik:
Notitie bij Hendrik: Op 22 september 1436 werd in Toledo een vredesverdrag gesloten tussen het koninkrijk van Navarra en dat van Castilië. Een onderdeel van het verdrag was het huwelijk tussen Hendrik IV en Blanca II van Navarra, die op dat ogenblik slechts 12 jaar oud was. Navarra won op deze wijze de versterkingen, kastelen en landgoederen terug, die het tijdens de oorlog met Castilië had moeten afstaan.
Het afgesproken huwelijk vond plaats in 1440 toen prins Hendrik 15 jaar oud werd. Het werd echter in 1453 via een pauselijk besluit ontbonden omdat nakomelingen uitbleven. Hendrik had zelf om ontbinding van het huwelijk verzocht en er kwam een officieel onderzoek dat de maagdelijkheid van Blanca aantoonde.
Hendrik groeide op samen met Juan Pacheco, die zijn belangrijkste vertrouweling werd.
Toen zijn vader Johan in juli 1454 stierf volgde Hendrik hem op. Het koninkrijk van zijn vader Johan was het toneel geweest van vele intriges tussen de belangrijke adellijke families. De belangrijkste van deze edelen was Álvaro de Luna, die als vertrouweling van Johan II het hof tot 1453 volledig in zijn greep hield. Hendrik probeerde de verschillende adellijke facties met elkaar te verzoenen om de interne rust in het koninkrijk te herstellen. De macht van de adel was echter te groot om die rust lang te kunnen handhaven.
Dankzij Hendrik werd de bezittingen van Juan Pacheco aanzienlijk uitgebreid. Een andere belangrijke vertrouweling en raadsman was Alonso I de Fonseca.
In 1455 huwde Hendrik met Johanna van Portugal.
Een van de eerste zaken die Hendrik tijdens zijn regering deed was het sluiten van een vredesakkoord tussen Aragón, Navarra en Castilië. Dit verdrag was al onder de regering van zijn vader ontworpen. Het werd in september 1454 door Hendrik en de koning van Aragón, Alfons V, ondertekend, en het jaar daarop in 1455 door diens broer, Johan, de koning van Navarra bevestigd. Juan Pacheco was onderhandelaar namens Hendrik. Het verdrag bepaalde dat de koning van Navarra afstand deed van zijn bezittingen in Castilië in ruil voor een vergoeding van 3,5 miljoen maravedís per jaar. De plaats Atienza viel hierbuiten en werd door Hendrik IV gekocht, omdat deze eigendom was van de tweede echtgenote van Johan, Juana Enríquez.
De zoon van de koning van Navarra, Karel van Viana, maakte echter ook aanspraak op de troon van Navarra. Castiliaanse troepen steunden Karel van Viana in de strijd tegen zijn vader Johan. Tegelijkertijd zocht Alfons V de steun van Castilië in zijn strijd tegen paus Calixtus III.
Hendrik IV bemiddelde in de vredesverdrag dat in mei 1457 werd gesloten tussen Karel van Viana en zijn vader Johan II. Daarbij beloofde Hendrik het bondgenootschap tussen Castilië, en Karel van Viana en diens medestander Jean de Beaumont te zullen opzeggen. Een jaar later werd de overeenkomst tussen Navarra en Castilië nog eens extra bezegeld met het huwelijk van prins Alfons van Trastámara en Avís met Leonora van Napels en dat van Isabella I met Ferdinand II van Aragon. Het eerste huwelijk werd niet voltrokken.
Nu was er vrede met Portugal, Navarra en Aragón, maar de rust duurde niet lang. Hendrik IV vond dat het tijd was om het laatste Moorse rijk op het Iberisch schiereiland, dat van Granada, aan te vallen. Hendrik wilde grootscheepse veldslagen met veel slachtoffers en koos ervoor om de Moorse ovens en de oogsten te vernietigen. In de strijd tegen de Moren kreeg Hendrik de steun van paus Calixtus III, ook van zijn opvolger Pius II. De Castiliaanse edelen vonden dat Hendriks aanpak niet werkte en wilden een echte oorlog. Hendrik werd er van beschuldigd Moorse gewoonten over te nemen en homoseksueel te zijn. Het verzet van de edelen liep uit op een staatsgreep in 1465.
In 1462 kreeg Hendrik IV met Johanna van Portugal een dochter. Boze tongen beweerden dat Hendrik impotent was en dat Johanna zwanger was geraakt van de edelman Beltrán de la Cueva. Het kind kreeg daarom de bijnaam Juana la Beltraneja.
De oppositie verenigde zich op 4 april 1460 in de Liga van Tudela. In september 1464 deed een deel van de adel een greep naar de macht. Ze dwong Hendrik om zijn enige dochter Johanna, de titel van troonopvolger, die van Prinses van Asturië af te nemen, en deze aan zijn halfbroer Alfons te geven.
Op 27 april 1465 werd Alfons in Plasencia door de opstandige adel uitgeroepen tot koning van Castilië en Léon, en dit werd op 5 juni nog eens bevestigd met een officiële ceremonie in de stad Ávila. De nieuwe koning, die de naam Alfonso XII kreeg, was slechts twaalf jaar oud. Deze staatsgreep werd bekend onder de naam de Farce van Ávila.
Hierna brak een burgeroorlog uit tussen de aanhangers van Alfons en die van Hendrik. In 1467 vond tenslotte een veldslag plaats, de Tweede slag bij Olmedo. Geen van de twee partijen behaalde een duidelijke overwinning. Tot op de dag van vandaag zijn er historici die beweren dat Hendrik werd verslagen en gevangengenomen. Anderen zeggen dat hij als winnaar uit de strijd kwam, maar vanwege zijn zwakke positie besloot tot onderhandelen met de overwonnenen.
De oorzaak van het overlijden van Alfons in 1468 is onbekend. Mogelijkerwijs werd hij vergiftigd
Door het ontbreken van een mannelijke erfgenaam brak er na zijn dood een opvolgingsoorlog uit tussen zijn dochter Johanna, gesteund door Portugal, en de uiteindelijke winnaar, zijn half-zuster Isabella van Castilië, gesteund door Aragón (via haar man Ferdinand II van Aragon) en later ook Frankrijk.
Het afgesproken huwelijk vond plaats in 1440 toen prins Hendrik 15 jaar oud werd. Het werd echter in 1453 via een pauselijk besluit ontbonden omdat nakomelingen uitbleven. Hendrik had zelf om ontbinding van het huwelijk verzocht en er kwam een officieel onderzoek dat de maagdelijkheid van Blanca aantoonde.
Hendrik groeide op samen met Juan Pacheco, die zijn belangrijkste vertrouweling werd.
Toen zijn vader Johan in juli 1454 stierf volgde Hendrik hem op. Het koninkrijk van zijn vader Johan was het toneel geweest van vele intriges tussen de belangrijke adellijke families. De belangrijkste van deze edelen was Álvaro de Luna, die als vertrouweling van Johan II het hof tot 1453 volledig in zijn greep hield. Hendrik probeerde de verschillende adellijke facties met elkaar te verzoenen om de interne rust in het koninkrijk te herstellen. De macht van de adel was echter te groot om die rust lang te kunnen handhaven.
Dankzij Hendrik werd de bezittingen van Juan Pacheco aanzienlijk uitgebreid. Een andere belangrijke vertrouweling en raadsman was Alonso I de Fonseca.
In 1455 huwde Hendrik met Johanna van Portugal.
Een van de eerste zaken die Hendrik tijdens zijn regering deed was het sluiten van een vredesakkoord tussen Aragón, Navarra en Castilië. Dit verdrag was al onder de regering van zijn vader ontworpen. Het werd in september 1454 door Hendrik en de koning van Aragón, Alfons V, ondertekend, en het jaar daarop in 1455 door diens broer, Johan, de koning van Navarra bevestigd. Juan Pacheco was onderhandelaar namens Hendrik. Het verdrag bepaalde dat de koning van Navarra afstand deed van zijn bezittingen in Castilië in ruil voor een vergoeding van 3,5 miljoen maravedís per jaar. De plaats Atienza viel hierbuiten en werd door Hendrik IV gekocht, omdat deze eigendom was van de tweede echtgenote van Johan, Juana Enríquez.
De zoon van de koning van Navarra, Karel van Viana, maakte echter ook aanspraak op de troon van Navarra. Castiliaanse troepen steunden Karel van Viana in de strijd tegen zijn vader Johan. Tegelijkertijd zocht Alfons V de steun van Castilië in zijn strijd tegen paus Calixtus III.
Hendrik IV bemiddelde in de vredesverdrag dat in mei 1457 werd gesloten tussen Karel van Viana en zijn vader Johan II. Daarbij beloofde Hendrik het bondgenootschap tussen Castilië, en Karel van Viana en diens medestander Jean de Beaumont te zullen opzeggen. Een jaar later werd de overeenkomst tussen Navarra en Castilië nog eens extra bezegeld met het huwelijk van prins Alfons van Trastámara en Avís met Leonora van Napels en dat van Isabella I met Ferdinand II van Aragon. Het eerste huwelijk werd niet voltrokken.
Nu was er vrede met Portugal, Navarra en Aragón, maar de rust duurde niet lang. Hendrik IV vond dat het tijd was om het laatste Moorse rijk op het Iberisch schiereiland, dat van Granada, aan te vallen. Hendrik wilde grootscheepse veldslagen met veel slachtoffers en koos ervoor om de Moorse ovens en de oogsten te vernietigen. In de strijd tegen de Moren kreeg Hendrik de steun van paus Calixtus III, ook van zijn opvolger Pius II. De Castiliaanse edelen vonden dat Hendriks aanpak niet werkte en wilden een echte oorlog. Hendrik werd er van beschuldigd Moorse gewoonten over te nemen en homoseksueel te zijn. Het verzet van de edelen liep uit op een staatsgreep in 1465.
In 1462 kreeg Hendrik IV met Johanna van Portugal een dochter. Boze tongen beweerden dat Hendrik impotent was en dat Johanna zwanger was geraakt van de edelman Beltrán de la Cueva. Het kind kreeg daarom de bijnaam Juana la Beltraneja.
De oppositie verenigde zich op 4 april 1460 in de Liga van Tudela. In september 1464 deed een deel van de adel een greep naar de macht. Ze dwong Hendrik om zijn enige dochter Johanna, de titel van troonopvolger, die van Prinses van Asturië af te nemen, en deze aan zijn halfbroer Alfons te geven.
Op 27 april 1465 werd Alfons in Plasencia door de opstandige adel uitgeroepen tot koning van Castilië en Léon, en dit werd op 5 juni nog eens bevestigd met een officiële ceremonie in de stad Ávila. De nieuwe koning, die de naam Alfonso XII kreeg, was slechts twaalf jaar oud. Deze staatsgreep werd bekend onder de naam de Farce van Ávila.
Hierna brak een burgeroorlog uit tussen de aanhangers van Alfons en die van Hendrik. In 1467 vond tenslotte een veldslag plaats, de Tweede slag bij Olmedo. Geen van de twee partijen behaalde een duidelijke overwinning. Tot op de dag van vandaag zijn er historici die beweren dat Hendrik werd verslagen en gevangengenomen. Anderen zeggen dat hij als winnaar uit de strijd kwam, maar vanwege zijn zwakke positie besloot tot onderhandelen met de overwonnenen.
De oorzaak van het overlijden van Alfons in 1468 is onbekend. Mogelijkerwijs werd hij vergiftigd
Door het ontbreken van een mannelijke erfgenaam brak er na zijn dood een opvolgingsoorlog uit tussen zijn dochter Johanna, gesteund door Portugal, en de uiteindelijke winnaar, zijn half-zuster Isabella van Castilië, gesteund door Aragón (via haar man Ferdinand II van Aragon) en later ook Frankrijk.
Heerlijkheid:
| van 1454 tot 1474 koning van Castilië en León. |
(1) trouwde, 14 of 15 jaar oud, in 1440 met Blanca II van Navarra, 15 of 16 jaar oud. Het huwelijk werd ontbonden in 1453. Zie 1461 voor persoonsgegevens van Blanca.
(2) trouwde, 29 of 30 jaar oud, in 1455 met Johanna van Portugal, 15 of 16 jaar oud. Zie 1053 voor persoonsgegevens van Johanna.
Kind van Hendrik en Johanna: zie 1053.
1065 Edmund van Langley is geboren op dinsdag 5 juni 1341, zoon van Edward III Van Engeland (zie 1033) en Filippa (Filippina) van Henegouwen (zie 1543). Edmund is overleden op maandag 1 augustus 1401, 60 jaar oud.
Notitie bij Edmund: Op zijn 21ste werd hij hertog van York en zo de stichter van het Huis York, alhoewel het pas via zijn jongste zoon Richard van Cambridge was dat aanspraak werd gemaakt op de troon in de Rozenoorlogen.
Edmund: 1066 Eleanora Van Engeland is geboren in 1318, dochter van Edward II van Carnarvon Van Engeland (zie 1032) en Isabella de wolvin Van Frankrijk (zie 1469). Eleanora is overleden in 1355, 36 of 37 jaar oud.
Notitie bij Eleanora: Door huwelijksproblemen werd ze van het hof verbannen naar een klooster. Als weduwe was ze regentes voor haar zoon Reinoud III van Gelre. Zij was ook de pleegmoeder van Leonora van Barchem, de vrouw die door liefdesverdriet stierf.
Eleanora trouwde, ongeveer 20 jaar oud, omstreeks 1338 met Reynoud II de Zwarte van Gelre, ongeveer 43 jaar oud. Zie 1646 voor persoonsgegevens van Reynoud.1067 Margareta Van Engeland is geboren op zaterdag 29 september 1240 in Windsor, dochter van Hendrik III Van Engeland (zie 19) en Eleonora Van Provence. Margareta is overleden op dinsdag 26 februari 1275 in Cupar, 34 jaar oud. Margareta trouwde, 10 of 11 jaar oud, in 1251 met Alexander III (Gaelisch: Alasdair III) van Schotland, 9 of 10 jaar oud. Alexander is geboren op woensdag 4 september 1241 in Roxburgh. Alexander is overleden op dinsdag 19 maart 1286 in bij Kinghorn, 44 jaar oud. Alexander trouwde later na 1275 met Yolande van Dreux (1263-1330).
Notitie bij Alexander: Alexander werd op zijn achtste koning toen zijn vader, Alexander II van Schotland, op 6 juli 1249 overleed. Op 13 juli 1249 werd de nieuwe koning in Scone ingehuldigd.
Gedurende zijn minderjarigheid was er een strijd tussen twee facties aan het hof. De ene factie werd geleid door Walter Comyn, graaf van Menteith, de andere door Alan Durward, opperrechter van Schotland. Walter Comyn had de overhand in de eerste jaren van Alexanders minderjarigheid. Toen Alexander III in 1251 trouwde met Margaretha van Engeland, de dochter van Hendrik III van Engeland, eiste Hendrik dat Schotland zich aan hem zou onderwerpen. Alexander weigerde hier echter gehoor aan te geven. In 1255 was er een ontmoeting tussen Hendrik en Alexander in Kelso. Met hulp van de Engelse koning slaagde Alan Durward erin om Walter Comyn te vervangen als regent. Comyn bleef echter invloedrijk en twee jaar later gijzelde hij de jonge koning, waarmee hij Durward dwong hem een gelijk aandeel te geven in het landsbestuur.
Nadat hij in 1262 meerderjarig geworden was, maakte Alexander bekend dat hij de expansiepolitiek in de Westelijke Eilanden (Buiten-Hebriden), begonnen door zijn vader, voort wilde zetten. Hij claimde de eilanden ten overstaan van koning Haakon IV van Noorwegen, de heerser over de eilanden, en begon daarmee de Schots-Noorse Oorlog. Haakon wees de claim af en bereidde een invasie in Schotland voor. In 1263 resulteerde dat in de Slag bij Largs. De slag eindigde onbeslist, maar de invallende winter dwong Haakon om zich terug te trekken naar de Orkney-eilanden, waar hij korte tijd later stierf. In 1265 werden de eilanden in het Verdrag van Perth, tegen een kleine monetaire vergoeding en erkenning van de Noorse soevereiniteit over de Orkney- en Shetlandeilanden, aan Schotland gegeven.
In 1274 overleed Alexanders vrouw. Samen hadden ze drie kinderen gekregen:
1.Margaretha (28 februari 1260 - 9 april 1283), trouwde met koning Erik II van Noorwegen en moeder van Margaretha, koningin van Schotland van 1286-1290
2.Alexander (21 januari 1263 - 28 januari 1283), gehuwd met Margaretha, dochter van Gwijde van Dampierre, graaf van Vlaanderen,
3.David (20 maart 1272 - juni 1281)
Nadat al zijn kinderen kort na elkaar waren overleden werd de troonopvolging een belangrijke staatsaangelegenheid. In 1284 bewoog koning Alexander het Schotse parlement ertoe om zijn kleindochter Margaretha, de dochter van de Noorse koning, als zijn erfgename te erkennen. Op 1 november 1285 trouwde Alexander met Yolande van Dreux, dochter van Robert IV, zodat hij mannelijke nakomelingen kon verwekken.
De hoop op een mannelijke troonopvolger werd de bodem ingeslagen toen de koning op 19 maart 1286, tijdens een nachtelijke rit nabij Kinghorn, Fife, van zijn paard viel. Hij verloor zijn begeleiders uit het oog en viel van een hoge klif met de dood tot gevolg. Zijn lichaam spoelde de volgende dag aan aan de kust. De dood van de koning stortte Schotland in een politieke crisis. Zijn vrouw Yolande was zwanger, maar het kind werd dood geboren. Margaretha, Jonkvrouw van Noorwegen, werd koningin, maar stierf in 1290, onderweg naar Schotland. 13 troonpretendenten eisten de troon op. Men deed een beroep op koning Eduard I van Engeland om te bemiddelen en op 30 november 1292 wees hij John Balliol aan als Koning van Schotland. De bloeiperiode van Schotland kwam met Alexanders dood ten einde, omdat Eduard I steeds meer zeggenschap in Schotse aangelegenheden wilde hebben. Toen John Balliol in 1296 in opstand kwam, werd het Schotse leger in de Slag bij Dunbar in de pan gehakt, waarna Schotland werd gereduceerd tot een vazalstaat van Engeland.
Gedurende zijn minderjarigheid was er een strijd tussen twee facties aan het hof. De ene factie werd geleid door Walter Comyn, graaf van Menteith, de andere door Alan Durward, opperrechter van Schotland. Walter Comyn had de overhand in de eerste jaren van Alexanders minderjarigheid. Toen Alexander III in 1251 trouwde met Margaretha van Engeland, de dochter van Hendrik III van Engeland, eiste Hendrik dat Schotland zich aan hem zou onderwerpen. Alexander weigerde hier echter gehoor aan te geven. In 1255 was er een ontmoeting tussen Hendrik en Alexander in Kelso. Met hulp van de Engelse koning slaagde Alan Durward erin om Walter Comyn te vervangen als regent. Comyn bleef echter invloedrijk en twee jaar later gijzelde hij de jonge koning, waarmee hij Durward dwong hem een gelijk aandeel te geven in het landsbestuur.
Nadat hij in 1262 meerderjarig geworden was, maakte Alexander bekend dat hij de expansiepolitiek in de Westelijke Eilanden (Buiten-Hebriden), begonnen door zijn vader, voort wilde zetten. Hij claimde de eilanden ten overstaan van koning Haakon IV van Noorwegen, de heerser over de eilanden, en begon daarmee de Schots-Noorse Oorlog. Haakon wees de claim af en bereidde een invasie in Schotland voor. In 1263 resulteerde dat in de Slag bij Largs. De slag eindigde onbeslist, maar de invallende winter dwong Haakon om zich terug te trekken naar de Orkney-eilanden, waar hij korte tijd later stierf. In 1265 werden de eilanden in het Verdrag van Perth, tegen een kleine monetaire vergoeding en erkenning van de Noorse soevereiniteit over de Orkney- en Shetlandeilanden, aan Schotland gegeven.
In 1274 overleed Alexanders vrouw. Samen hadden ze drie kinderen gekregen:
1.Margaretha (28 februari 1260 - 9 april 1283), trouwde met koning Erik II van Noorwegen en moeder van Margaretha, koningin van Schotland van 1286-1290
2.Alexander (21 januari 1263 - 28 januari 1283), gehuwd met Margaretha, dochter van Gwijde van Dampierre, graaf van Vlaanderen,
3.David (20 maart 1272 - juni 1281)
Nadat al zijn kinderen kort na elkaar waren overleden werd de troonopvolging een belangrijke staatsaangelegenheid. In 1284 bewoog koning Alexander het Schotse parlement ertoe om zijn kleindochter Margaretha, de dochter van de Noorse koning, als zijn erfgename te erkennen. Op 1 november 1285 trouwde Alexander met Yolande van Dreux, dochter van Robert IV, zodat hij mannelijke nakomelingen kon verwekken.
De hoop op een mannelijke troonopvolger werd de bodem ingeslagen toen de koning op 19 maart 1286, tijdens een nachtelijke rit nabij Kinghorn, Fife, van zijn paard viel. Hij verloor zijn begeleiders uit het oog en viel van een hoge klif met de dood tot gevolg. Zijn lichaam spoelde de volgende dag aan aan de kust. De dood van de koning stortte Schotland in een politieke crisis. Zijn vrouw Yolande was zwanger, maar het kind werd dood geboren. Margaretha, Jonkvrouw van Noorwegen, werd koningin, maar stierf in 1290, onderweg naar Schotland. 13 troonpretendenten eisten de troon op. Men deed een beroep op koning Eduard I van Engeland om te bemiddelen en op 30 november 1292 wees hij John Balliol aan als Koning van Schotland. De bloeiperiode van Schotland kwam met Alexanders dood ten einde, omdat Eduard I steeds meer zeggenschap in Schotse aangelegenheden wilde hebben. Toen John Balliol in 1296 in opstand kwam, werd het Schotse leger in de Slag bij Dunbar in de pan gehakt, waarna Schotland werd gereduceerd tot een vazalstaat van Engeland.
Heerlijkheid:
| koning van Schotland van 1249 tot aan zijn dood |
Kind van Margareta en Alexander:
1 Alexander van Schotland, geboren op zondag 21 januari 1263. Volgt 1068.
1068 Alexander van Schotland is geboren op zondag 21 januari 1263, zoon van Alexander III (Gaelisch: Alasdair III) van Schotland en Margareta Van Engeland (zie 1067). Alexander is overleden op donderdag 28 januari 1283, 20 jaar oud. Alexander trouwde met Margaretha Van Dampierre. Zie 1644 voor persoonsgegevens van Margaretha.
1069 Beatrix Van Engeland is geboren op woensdag 25 juni 1242, dochter van Hendrik III Van Engeland (zie 19) en Eleonora Van Provence. Beatrix is overleden op zondag 24 maart 1275, 32 jaar oud.
Notitie bij Beatrix: Håkon Håkonsson van Noorwegen trachtte Beatrix als echtgenote te koppelen aan zijn zoon Magnus, maar zijn toenaderingspogingen werden door Hendrik III verworpen, vermits al onderhandelingen bezig waren over een huwelijk met de koning van Frankrijk.
Beatrix trouwde, 17 of 18 jaar oud, in 1260 met Jan II van Bretagne, 20 of 21 jaar oud. Zie 1734 voor persoonsgegevens van Jan. Kind van Beatrix en Jan:
1 Arthur II van Bretagne, geboren op zaterdag 2 juli 1261. Volgt 1070.
1070 Arthur II van Bretagne is geboren op zaterdag 2 juli 1261, zoon van Jan II van Bretagne (zie 1734) en Beatrix Van Engeland (zie 1069). Arthur is overleden op zondag 27 augustus 1312, 51 jaar oud.
Notitie bij Arthur: In 1275 werd hij burggraaf van Limoges, in 1286 graaf van Richmond en in 1293 burggraaf van Leon. Arthur volgt in 1305 zijn vader op als hertog van Bretagne en graaf van Penthièvre. In 1311 wordt hij, door zijn huwelijk met Yolande van Dreux, ook graaf van Montfort-l’Amaury, maar hij overlijdt al in 1312. Hij voerde ongeveer hetzelfde beleid als zijn vader, zorgde voor een goede opvoeding van de kinderen en trachtte de kerkelijke macht te beperken. Zijn poging om het kerkelijke gezag over Saint-Malo af te schaffen, mislukte door toedoen van Filips de Schone.
Arthur was ook gehuwd met Maria (1260-1290), dochter en erfgename van Guy VI van Limoges,
Arthur trouwde met Yolande van Dreux. Yolande is geboren in 1263. Yolande is overleden in 1330, 66 of 67 jaar oud. Yolande trouwde later na 1275 met Alexander III (Gaelisch: Alasdair III) van Schotland (1241-1286). Arthur was ook gehuwd met Maria (1260-1290), dochter en erfgename van Guy VI van Limoges,
Notitie bij Yolande: Zij volgde in 1311 haar overleden moeder op als gravin van Montfort.
1071 Richard van Cornwall is geboren op maandag 5 januari 1209 in Winchester, zoon van Jan zonder Land Van Engeland (zie 18) en Isabella van Angoulême. Richard is overleden op zaterdag 2 april 1272 in Berkhampstead, 63 jaar oud.
Notitie bij Richard: Hij huwde:
in 1231 met Isabella (-1240) dochter van graaf William I van Pembroke, weduwe van Gilbert de Clare, earl van Gloucester
in 1243 met Sancha van Provence (-1261), dochter van graaf Raymond Berengar V van Provence
in 1269 met Beatrix (-1277), dochter van Diederik van Falkenburg.
Richard kreeg de volgende kinderen:
Hendrik van Almayne (1235-1270), gehuwd met Constance van Moncada, dochter van Gaston VII van Béarn,
Edmund van Cornwall (1249-1300), die huwde met Margaretha de Clare (1250-1312), dochter van Richard I van Gloucester.
Richard werd in 1257 tot Rooms koning verkozen door de aartsbisschoppen van Mainz en Keulen, de paltsgraaf van de Rijn en de koning van Bohemen - tegen Alfons X van Castilië en werd in Aken gekroond. Zijn regering beperkte zich tot weinig meer dan juridische haarkloverijen.
Richard trouwde, 33 of 34 jaar oud, in 1243 met Sancha van Savoye, ongeveer 18 jaar oud. Sancha is geboren omstreeks 1225, dochter van Beatrix van Savoye en Raymond Berengarius IV Van Provence. Sancha is overleden in 1261, ongeveer 36 jaar oud. in 1231 met Isabella (-1240) dochter van graaf William I van Pembroke, weduwe van Gilbert de Clare, earl van Gloucester
in 1243 met Sancha van Provence (-1261), dochter van graaf Raymond Berengar V van Provence
in 1269 met Beatrix (-1277), dochter van Diederik van Falkenburg.
Richard kreeg de volgende kinderen:
Hendrik van Almayne (1235-1270), gehuwd met Constance van Moncada, dochter van Gaston VII van Béarn,
Edmund van Cornwall (1249-1300), die huwde met Margaretha de Clare (1250-1312), dochter van Richard I van Gloucester.
Richard werd in 1257 tot Rooms koning verkozen door de aartsbisschoppen van Mainz en Keulen, de paltsgraaf van de Rijn en de koning van Bohemen - tegen Alfons X van Castilië en werd in Aken gekroond. Zijn regering beperkte zich tot weinig meer dan juridische haarkloverijen.
1072 Isabella Plantagenet is geboren in 1214, dochter van Jan zonder Land Van Engeland (zie 18) en Isabella van Angoulême. Isabella is overleden op zondag 1 december 1241 in Foggia, 26 of 27 jaar oud. Isabella trouwde, 20 of 21 jaar oud, op zondag 15 juli 1235 in Worms met Frederik II van Hohenstaufen, 40 jaar oud. Frederik is geboren op maandag 26 december 1194 in Jesi, zoon van Hendrik VI van het Heilige Roomse Rijk en Constance (Costanza d’Altavilla) van Sicilië. Frederik is overleden op dinsdag 13 december 1250 in Castel Fiorentino, 55 jaar oud. Frederik is weduwnaar van Constance van Aragón (1179-1222), met wie hij trouwde op zaterdag 15 augustus 1209 in Messina. Frederik begon eerder een relatie omstreeks 1225 met Bianca Lancia (±1200-1233). Frederik is weduwnaar van Yolande (van Brienne) van Jeruzalem (1212-1228), met wie hij trouwde op zondag 9 november 1225 in Brindisi.
Notitie bij Frederik: Frederik is geboren op 26 december 1194, één dag na de kroning van zijn vader Hendrik VI tot koning van Sicilië. Zijn moeder, Constance van Sicilië, was onderweg naar Sicilië en was opgehouden als gevolg van de zwangerschap, zij schonk het leven aan haar zoon in het kleine stadje Jesi in de Marken. Volgens propagandaverhalen baarde Constance haar kind in een praaltent op het marktplein van Jesi. Constance was al veertig jaar oud en zou zich realiseren van het gegeven dat velen haar moederschap in twijfel zouden trekken, daarom zou zij enige matrones uit het stadje verzocht hebben om als getuige bij de geboorte aanwezig te zijn. Later zou ze teruggekeerd zijn naar het marktplein, alwaar zij haar kind publiekelijk de borst gaf. Enige tijd later werd Frederik in Assisi gedoopt en kreeg hij de namen van zijn twee illustere grootvaders: Frederik Rogier. Overigens had Constance haar zoon alleen de naam Rogier meegeven, maar Hendrik VI zorgde ervoor dat hij de leidende naam van het huis van Hohenstaufen meekreeg.
Zijn vader Hendrik VI was reeds Heilig Rooms Keizer toen hij op kerstdag 1194 tot koning van Sicilië gekroond werd. Om het keizerschap voor het huis van Hohenstaufen veilig te stellen heeft Hendrik VI de keurvorsten laten beloven dat ze zijn zoon tot Koning van de Duitsers zouden kiezen. Toen Hendrik in september 1197, tijdens een jachtpartij in de de buurt van Messina, overleed aan de gevolgen van een koortsaanval, bevond de kleine Frederik zich nog steeds in midden Italië onder de bescherming van graaf Koenraad van Spoleto. Het kind werd in grote haast naar zijn moeder aan het hof in Palermo gebracht. Constance van Sicilië die als dochter van Rogier II aanspraak kon maken op de de titel Koningin van Sicilië, liet haar drie jaar oude zoontje op 17 mei 1198 tot koning kronen terwijl zij zichzelf als regent aanstelde. In Frederiks naam verbrak zij de banden met het keizerrijk, en deed afstand van de aanspraken op het Duitse koningschap. Zij deed dit om de kans te vergroten dat Frederik koning van Sicilië zou kunnen blijven. Om dit te realiseren was steun van de paus noodzakelijk. Aangezien de paus niets erger vreesde dan een vereniging van het koninkrijk Sicilië met het Duitse Rijk, was dit een welkome stap. Hendrik VI had zich bijzonder wreed gedragen gedurende de korte periode dat hij koning van Sicilië was. Zijn Duitse raadgevers en avonturiers werden door de bevolking gehaat en door Constance naar het vaste land van Italië gestuurd (ook onderdeel van het koninkrijk Sicilië), alwaar Hendrik hen rijkelijk van lenen had voorzien.
Nog in hetzelfde jaar stierf Constance op 28 november 1198, maar niet nadat zij het bestuur van het koninkrijk had ondergebracht bij een raad van regenten, onder leiding van kanselier Walter van Palear, en de nieuwe paus Innocentius III had aangesteld als voogd over haar zoontje.
Tijdens de minderjarigheid van Frederik II raakte zijn koninkrijk in verval, grote gedeelten van de koninklijke domeinen werden vergeven, terwijl verschillende groepen elkaar, in steeds wisselende allianties, bevochten. Verschillende verbannen Duitsers zoals Diphold van Vohburg en Markward von Annweiler keerden terug naar het eiland, waarbij de laatste de kind-koning zelfs in handen wist te krijgen. Op aandringen van de paus heeft Wouter van Brienne zich ook in de strijd gemengd. Walter was niet van onbesproken gedrag, en voordat Frederik meerderjarig werd vluchtte hij naar Venetië. Hij is daarna niet meer in het koninkrijk van Sicilië weergekeerd. Als gevolg van deze onstabiele situatie liet Frederik, toen hij meerderjarig was, een oorkondeschouw verkondigen. Iedereen die een oorkonde van de koning had, moest deze komen laten zien. Allen werden ongeldig verklaard, en alleen degene die Frederik nog wenselijk achtte werden opnieuw afgegeven. Hiermee werd veel verloren gegaan bezit voor de kroon herwonnen.
Uiteindelijk heeft paus Innocentius III de situatie enigszins onder controle gekregen. Met het meerderjarig worden van de jonge koning (14 jaar) heeft Innocentius III het huwelijk met Constance van Aragon gearrangeerd. Constance van Aragon was reeds de weduwe van koning Emmerik van Hongarije en zij nam als bruidschat 500 ridders mee. Deze waren nodig om de greep van Frederik op zijn troon te verstevigen, al mocht dat niet echt baten want eenmaal in Italië stierf een groot gedeelte van de ridders door een epidemie. Tijdens het huwelijk was Constance dertig jaar oud en haar jonge bruidegom vijftien, twee jaar later werd een zoon geboren; Hendrik. Frederik moet echt van haar gehouden hebben, want bij haar begrafenis heeft hij in een emotioneel moment de kroon van Constance in haar sarcofaag geplaatst. Deze wordt tentoongesteld in het museum van de kathedraal van Palermo.
Leven
Na zijn keizerskroning in 1220 kon hij zijn aandacht volledig richten op Sicilië. Hier waren de moslims, wier voorvaderen zich daar reeds in 827 gevestigd hadden, in opstand gekomen. In de heuvels rond Palermo en Monreale probeerden ze een eigen islamitische staat te stichten. Als koning van Sicilië kon hij deze situatie niet tolereren en in 1222 begon hij aan een grootse veldtocht om op het eiland de orde te herstellen. Hij omsingelde de verblijfplaats van de opstandelingen en dwong hen zich na twee maanden over te geven, waarna hij hun leider Ibn-Abbad in Palermo liet ophangen. Om toekomstige problemen te vermijden liet hij de moslims die zich niet wilden bekeren tot het christendom, overplaatsen naar de stad Lucera. Dit waren er tenminste 20.000. Paus Honorius III ging ervan uit dat door hun afzondering deze moslims zich snel zouden bekeren. Onder zijn opvolger Gregorius IX echter bleken deze moslims allemaal Italiaans te spreken en nog maar weinig te hebben ingeboet van hun islamitische geloofsovertuiging. Hij reageerde hierop door hen allen te dwingen zich te bekeren. Frederik reageerde hier niet echt op omdat de bedoeling van Lucera militair en economisch was. Hierna verdween Lucera uit de pauselijke belangstelling en dus ook grotendeels uit de geschiedenis.
In 1225 trad Frederik in het huwelijk met de dochter van Jan van Brienne, Yolande. Bij gelegenheid van zijn kroning (Aken 1215) beloofde hij aan de paus om op kruistocht te gaan. Hij vertrok pas in 1228 en was ondertussen al een keer geëxcommuniceerd geweest omdat hij zijn vertrek uitstelde. De bedoeling van Frederik was om d.m.v. compromispolitiek de heilige plaatsen definitief open te stellen voor het Westen.
In 1229 sloot hij in Egypte de tien jaar durende Vrede van Jaffa met sultan Al Kamil van Egypte. Al Kamil had Frederik eigenlijk willen gebruiken als machtsmiddel tegen zijn broer al-Mu’azzam, die de sultan van Syrië was. Al-Mu’azzam was echter al in 1227 overleden. Toen Frederik in 1228 arriveerde in het Heilig Land, was hij voor Al Kamil een doorn in het oog. Door te dreigen met geweld en ondertussen een diplomatiek offensief in te zetten (iets waarin Frederik door zijn intelligentie, opleiding en gevoel voor hoofse cultuur uitblonk) wist hij al-Kamil uiteindelijk zover te krijgen om de heilige steden en een kuststrook van Israël aan hem te overhandigen. Door deze vrede kregen de christenen een wijde bewegingsvrijheid in Palestina. Omdat Frederik geëxcommuniceerd was, kroonde hij zich zelf op 12 maart 1229 tot koning van Jeruzalem. Terwijl dit gebeurde, haastte de Patriarch van Jeruzalem zich naar de stad, gewapend met de opdracht tot inderdict van de stad van de hand van paus Gregorius IX. De Frankische vorsten accepteerden Frederik II als regent voor de koning (Frederiks zoon Koenraad, die via zijn moeder van de bloedlijn van de koningen van Jeruzalem was), maar weigerden zijn directe gezag in alles te accepteren. Volgens de tradities van het Koninkrijk Jeruzalem waren er duidelijke grenzen aan wat de koning wel en niet mocht. Als gevolg hiervan kwam Frederik in conflict met een aantal van hen. Dit conflict duurde nog zo’n tien jaar, tot aan de dood van Richard Filangieri, de Italiaanse vertegenwoordiger van Frederik in het koninkrijk. Ten slotte kreeg Frederik nog onenigheid met de Tempeliers omdat hij de Duitse Orde meer rechten wou geven in het Heilig Land. Uiteindelijk verliet hij Akko en keerde terug naar Sicilië, waar hij eerst en vooral de bezittingen van de Tempeliers in beslag liet nemen. In 1244 ging Jeruzalem definitief voor het westen verloren.
In 1231 werden in het koninkrijk Sicilië de Constituties van Melfi afgekondigd. In tegenstelling tot het slappere centraal gezag dat Frederik in het Heilige Roomse Rijk bezat, ging hij in Sicilië over tot een verstrakking van het centraal gezag. Hij voerde een verregaande centralisatie in gebaseerd op het feodale en Romeins recht.
Hij was in zijn eigen tijd bekend als Stupor Mundi ("verbazing der wereld") en sprak zes talen: Latijn, Siciliaans, Duits, Frans, Grieks en Arabisch. Hij was geïnteresseerd in filosofie en wetenschap, en onderhield een correspondentie met de Egyptische sultan Al-Kamil en met de Egyptische edelman Fakr ad-Din. Deze laatste had hij zelfs een keizerlijk banier geschonken; Fakr had deze beeltenis op zijn eigen banier laten plaatsen, als eerbewijs voor de keizer. Op het eind van zijn leven heeft Frederik een standaardwerk over de valkenjacht geschreven: De Arte Venandi cum Avibus (Over de kunst van het jagen met vogels).
In 1231 werden in het koninkrijk Sicilië de Constituties van Melfi afgekondigd. In tegenstelling tot het slappere centraal gezag dat Frederik in het Heilige Roomse Rijk bezat, ging hij in Sicilië over tot een verstrakking van het centraal gezag. Hij voerde een verregaande centralisatie in gebaseerd op het feodale en Romeins recht.
Hij was in zijn eigen tijd bekend als Stupor Mundi ("verbazing der wereld") en sprak zes talen: Latijn, Siciliaans, Duits, Frans, Grieks en Arabisch.[1] Hij was geïnteresseerd in filosofie en wetenschap, en onderhield een correspondentie met de Egyptische sultan Al-Kamil en met de Egyptische edelman Fakr ad-Din. Deze laatste had hij zelfs een keizerlijk banier geschonken; Fakr had deze beeltenis op zijn eigen banier laten plaatsen, als eerbewijs voor de keizer. Op het eind van zijn leven heeft Frederik een standaardwerk over de valkenjacht geschreven: De Arte Venandi cum Avibus (Over de kunst van het jagen met vogels).
Illegitieme kinderen
Bij een onbekende Siciliaanse gravin:
Frederik van Pettorana, vluchtte in 1238/40 met zijn vrouw en kinderen naar Spanje
Adelheid van Urslingen (ca 1184 – ca 1222?), zij was waarschijnlijk een dochter van Koenraad I van Urslingen, hertog van Spoleto
Enzio (1215 – 1272), koning van Sardinië
Bij een onbekende dame uit de familie van de hertogen van Spoleto. Volgens sommige bronnen was zij een volle zuster van Enzio en dus eveneens een dochter van Adelheid van Urslingen.
Catharina (1216/18 – 1271; 8 I NN; II Giacomo del Carretto, markgraaf van Noli en Finale
Bij Matilda of Maria van Antiochië, mogelijk een (illegitieme) dochter van Bohemund III van Antiochië
Frederik (1221 – Foggia 1256)
Manna,een zuster van de aartsbisschop van Messina
Richard (1225 – Fossalta 26 mei 1249)
Bij Richina van Beilstein-Wolfsöden (ca 1205 – 1236)
Margaretha (1230 – 1298); 8 Thomas van Aquino, graaf van Acerra
Onbekende maîtresses:
Selvaggia (1223 – 1244); 8 Ezzelino III da Romano, podestà van Verona
Blanchefleur (1226 – 1279), dominicaner non in Montargis
Gerard († na 1255)
Zijn vader Hendrik VI was reeds Heilig Rooms Keizer toen hij op kerstdag 1194 tot koning van Sicilië gekroond werd. Om het keizerschap voor het huis van Hohenstaufen veilig te stellen heeft Hendrik VI de keurvorsten laten beloven dat ze zijn zoon tot Koning van de Duitsers zouden kiezen. Toen Hendrik in september 1197, tijdens een jachtpartij in de de buurt van Messina, overleed aan de gevolgen van een koortsaanval, bevond de kleine Frederik zich nog steeds in midden Italië onder de bescherming van graaf Koenraad van Spoleto. Het kind werd in grote haast naar zijn moeder aan het hof in Palermo gebracht. Constance van Sicilië die als dochter van Rogier II aanspraak kon maken op de de titel Koningin van Sicilië, liet haar drie jaar oude zoontje op 17 mei 1198 tot koning kronen terwijl zij zichzelf als regent aanstelde. In Frederiks naam verbrak zij de banden met het keizerrijk, en deed afstand van de aanspraken op het Duitse koningschap. Zij deed dit om de kans te vergroten dat Frederik koning van Sicilië zou kunnen blijven. Om dit te realiseren was steun van de paus noodzakelijk. Aangezien de paus niets erger vreesde dan een vereniging van het koninkrijk Sicilië met het Duitse Rijk, was dit een welkome stap. Hendrik VI had zich bijzonder wreed gedragen gedurende de korte periode dat hij koning van Sicilië was. Zijn Duitse raadgevers en avonturiers werden door de bevolking gehaat en door Constance naar het vaste land van Italië gestuurd (ook onderdeel van het koninkrijk Sicilië), alwaar Hendrik hen rijkelijk van lenen had voorzien.
Nog in hetzelfde jaar stierf Constance op 28 november 1198, maar niet nadat zij het bestuur van het koninkrijk had ondergebracht bij een raad van regenten, onder leiding van kanselier Walter van Palear, en de nieuwe paus Innocentius III had aangesteld als voogd over haar zoontje.
Tijdens de minderjarigheid van Frederik II raakte zijn koninkrijk in verval, grote gedeelten van de koninklijke domeinen werden vergeven, terwijl verschillende groepen elkaar, in steeds wisselende allianties, bevochten. Verschillende verbannen Duitsers zoals Diphold van Vohburg en Markward von Annweiler keerden terug naar het eiland, waarbij de laatste de kind-koning zelfs in handen wist te krijgen. Op aandringen van de paus heeft Wouter van Brienne zich ook in de strijd gemengd. Walter was niet van onbesproken gedrag, en voordat Frederik meerderjarig werd vluchtte hij naar Venetië. Hij is daarna niet meer in het koninkrijk van Sicilië weergekeerd. Als gevolg van deze onstabiele situatie liet Frederik, toen hij meerderjarig was, een oorkondeschouw verkondigen. Iedereen die een oorkonde van de koning had, moest deze komen laten zien. Allen werden ongeldig verklaard, en alleen degene die Frederik nog wenselijk achtte werden opnieuw afgegeven. Hiermee werd veel verloren gegaan bezit voor de kroon herwonnen.
Uiteindelijk heeft paus Innocentius III de situatie enigszins onder controle gekregen. Met het meerderjarig worden van de jonge koning (14 jaar) heeft Innocentius III het huwelijk met Constance van Aragon gearrangeerd. Constance van Aragon was reeds de weduwe van koning Emmerik van Hongarije en zij nam als bruidschat 500 ridders mee. Deze waren nodig om de greep van Frederik op zijn troon te verstevigen, al mocht dat niet echt baten want eenmaal in Italië stierf een groot gedeelte van de ridders door een epidemie. Tijdens het huwelijk was Constance dertig jaar oud en haar jonge bruidegom vijftien, twee jaar later werd een zoon geboren; Hendrik. Frederik moet echt van haar gehouden hebben, want bij haar begrafenis heeft hij in een emotioneel moment de kroon van Constance in haar sarcofaag geplaatst. Deze wordt tentoongesteld in het museum van de kathedraal van Palermo.
Leven
Na zijn keizerskroning in 1220 kon hij zijn aandacht volledig richten op Sicilië. Hier waren de moslims, wier voorvaderen zich daar reeds in 827 gevestigd hadden, in opstand gekomen. In de heuvels rond Palermo en Monreale probeerden ze een eigen islamitische staat te stichten. Als koning van Sicilië kon hij deze situatie niet tolereren en in 1222 begon hij aan een grootse veldtocht om op het eiland de orde te herstellen. Hij omsingelde de verblijfplaats van de opstandelingen en dwong hen zich na twee maanden over te geven, waarna hij hun leider Ibn-Abbad in Palermo liet ophangen. Om toekomstige problemen te vermijden liet hij de moslims die zich niet wilden bekeren tot het christendom, overplaatsen naar de stad Lucera. Dit waren er tenminste 20.000. Paus Honorius III ging ervan uit dat door hun afzondering deze moslims zich snel zouden bekeren. Onder zijn opvolger Gregorius IX echter bleken deze moslims allemaal Italiaans te spreken en nog maar weinig te hebben ingeboet van hun islamitische geloofsovertuiging. Hij reageerde hierop door hen allen te dwingen zich te bekeren. Frederik reageerde hier niet echt op omdat de bedoeling van Lucera militair en economisch was. Hierna verdween Lucera uit de pauselijke belangstelling en dus ook grotendeels uit de geschiedenis.
In 1225 trad Frederik in het huwelijk met de dochter van Jan van Brienne, Yolande. Bij gelegenheid van zijn kroning (Aken 1215) beloofde hij aan de paus om op kruistocht te gaan. Hij vertrok pas in 1228 en was ondertussen al een keer geëxcommuniceerd geweest omdat hij zijn vertrek uitstelde. De bedoeling van Frederik was om d.m.v. compromispolitiek de heilige plaatsen definitief open te stellen voor het Westen.
In 1229 sloot hij in Egypte de tien jaar durende Vrede van Jaffa met sultan Al Kamil van Egypte. Al Kamil had Frederik eigenlijk willen gebruiken als machtsmiddel tegen zijn broer al-Mu’azzam, die de sultan van Syrië was. Al-Mu’azzam was echter al in 1227 overleden. Toen Frederik in 1228 arriveerde in het Heilig Land, was hij voor Al Kamil een doorn in het oog. Door te dreigen met geweld en ondertussen een diplomatiek offensief in te zetten (iets waarin Frederik door zijn intelligentie, opleiding en gevoel voor hoofse cultuur uitblonk) wist hij al-Kamil uiteindelijk zover te krijgen om de heilige steden en een kuststrook van Israël aan hem te overhandigen. Door deze vrede kregen de christenen een wijde bewegingsvrijheid in Palestina. Omdat Frederik geëxcommuniceerd was, kroonde hij zich zelf op 12 maart 1229 tot koning van Jeruzalem. Terwijl dit gebeurde, haastte de Patriarch van Jeruzalem zich naar de stad, gewapend met de opdracht tot inderdict van de stad van de hand van paus Gregorius IX. De Frankische vorsten accepteerden Frederik II als regent voor de koning (Frederiks zoon Koenraad, die via zijn moeder van de bloedlijn van de koningen van Jeruzalem was), maar weigerden zijn directe gezag in alles te accepteren. Volgens de tradities van het Koninkrijk Jeruzalem waren er duidelijke grenzen aan wat de koning wel en niet mocht. Als gevolg hiervan kwam Frederik in conflict met een aantal van hen. Dit conflict duurde nog zo’n tien jaar, tot aan de dood van Richard Filangieri, de Italiaanse vertegenwoordiger van Frederik in het koninkrijk. Ten slotte kreeg Frederik nog onenigheid met de Tempeliers omdat hij de Duitse Orde meer rechten wou geven in het Heilig Land. Uiteindelijk verliet hij Akko en keerde terug naar Sicilië, waar hij eerst en vooral de bezittingen van de Tempeliers in beslag liet nemen. In 1244 ging Jeruzalem definitief voor het westen verloren.
In 1231 werden in het koninkrijk Sicilië de Constituties van Melfi afgekondigd. In tegenstelling tot het slappere centraal gezag dat Frederik in het Heilige Roomse Rijk bezat, ging hij in Sicilië over tot een verstrakking van het centraal gezag. Hij voerde een verregaande centralisatie in gebaseerd op het feodale en Romeins recht.
Hij was in zijn eigen tijd bekend als Stupor Mundi ("verbazing der wereld") en sprak zes talen: Latijn, Siciliaans, Duits, Frans, Grieks en Arabisch. Hij was geïnteresseerd in filosofie en wetenschap, en onderhield een correspondentie met de Egyptische sultan Al-Kamil en met de Egyptische edelman Fakr ad-Din. Deze laatste had hij zelfs een keizerlijk banier geschonken; Fakr had deze beeltenis op zijn eigen banier laten plaatsen, als eerbewijs voor de keizer. Op het eind van zijn leven heeft Frederik een standaardwerk over de valkenjacht geschreven: De Arte Venandi cum Avibus (Over de kunst van het jagen met vogels).
In 1231 werden in het koninkrijk Sicilië de Constituties van Melfi afgekondigd. In tegenstelling tot het slappere centraal gezag dat Frederik in het Heilige Roomse Rijk bezat, ging hij in Sicilië over tot een verstrakking van het centraal gezag. Hij voerde een verregaande centralisatie in gebaseerd op het feodale en Romeins recht.
Hij was in zijn eigen tijd bekend als Stupor Mundi ("verbazing der wereld") en sprak zes talen: Latijn, Siciliaans, Duits, Frans, Grieks en Arabisch.[1] Hij was geïnteresseerd in filosofie en wetenschap, en onderhield een correspondentie met de Egyptische sultan Al-Kamil en met de Egyptische edelman Fakr ad-Din. Deze laatste had hij zelfs een keizerlijk banier geschonken; Fakr had deze beeltenis op zijn eigen banier laten plaatsen, als eerbewijs voor de keizer. Op het eind van zijn leven heeft Frederik een standaardwerk over de valkenjacht geschreven: De Arte Venandi cum Avibus (Over de kunst van het jagen met vogels).
Illegitieme kinderen
Bij een onbekende Siciliaanse gravin:
Frederik van Pettorana, vluchtte in 1238/40 met zijn vrouw en kinderen naar Spanje
Adelheid van Urslingen (ca 1184 – ca 1222?), zij was waarschijnlijk een dochter van Koenraad I van Urslingen, hertog van Spoleto
Enzio (1215 – 1272), koning van Sardinië
Bij een onbekende dame uit de familie van de hertogen van Spoleto. Volgens sommige bronnen was zij een volle zuster van Enzio en dus eveneens een dochter van Adelheid van Urslingen.
Catharina (1216/18 – 1271; 8 I NN; II Giacomo del Carretto, markgraaf van Noli en Finale
Bij Matilda of Maria van Antiochië, mogelijk een (illegitieme) dochter van Bohemund III van Antiochië
Frederik (1221 – Foggia 1256)
Manna,een zuster van de aartsbisschop van Messina
Richard (1225 – Fossalta 26 mei 1249)
Bij Richina van Beilstein-Wolfsöden (ca 1205 – 1236)
Margaretha (1230 – 1298); 8 Thomas van Aquino, graaf van Acerra
Onbekende maîtresses:
Selvaggia (1223 – 1244); 8 Ezzelino III da Romano, podestà van Verona
Blanchefleur (1226 – 1279), dominicaner non in Montargis
Gerard († na 1255)
Heerlijkheid:
| was sinds 1198 koning van Sicilië, sinds 1215 Duits koning en van 1220 tot 1250 keizer van het Heilige Roomse Rijk. |
Kinderen van Isabella en Frederik:
1 Jordanus van Hohenstaufen, geboren na 1233. Jordanus is overleden in 1236, ten hoogste 3 jaar oud.
3 Hendrik van Hohenstaufen, geboren op maandag 18 januari 1238. Hendrik is overleden in mei 1254, 16 jaar oud.
4 Margaretha van Hohenstaufen, geboren in 1241. Volgt 1073.
1073 Margaretha van Hohenstaufen is geboren in 1241, dochter van Frederik II van Hohenstaufen en Isabella Plantagenet (zie 1072). Margaretha is overleden in 1270, 28 of 29 jaar oud. Margaretha trouwde, 12 of 13 jaar oud, in 1254 met Albrecht de Ontaarde van Meißen, 13 of 14 jaar oud. Albrecht is geboren in 1240 in Erfurt, zoon van Hendrik III de Doorluchtige van Meißen en Constance van Oostenrijk. Albrecht is overleden in 1314, 73 of 74 jaar oud.
Notitie bij Albrecht: Na de door zijn vader in 1265 doorgevoerde landherinrichting verwierf hij Thüringen en de palts Saksen. Zijn broer Diederik kreeg Landsberg en Osterland, terwijl de vader zelf Meißen en Neder-Lausitz behield.
Na een aanvankelijk gelukkig huwelijk begon Albrecht een relatie met Cunigonde van Eisenberg. Hierop verliet Margaretha hem. Frederik en Diezmann werden opgevangen door Albrechts broer Diederik; Hendrik verdween in Silezië.
Albrecht huwde in 1274 met Cunigonde en liet hun zoon Apitz door de keizer wettigen. Toen bleek dat Albrecht Apitz Thüringen wou laten erven, begonnen de zoons uit het eerste huwelijk een strijd tegen hun vader. Albrecht nam Frederik gevangen, maar deze zette na zijn vrijlating de strijd voort. In 1284 stierf ook Diederik, die een zoon, Frederik Tuta, naliet.
In 1288 stierf Albrechts vader Hendrik, waardoor Albrecht zelf markgraaf van Meißen werd, terwijl Frederik Tuta Neder-Lausitz erfde, dat hij echter hetzelfde jaar al verloor aan Diezmann. In 1288 nam Frederik zijn vader Albrecht gevangen en liet hem pas vrij op voorwaarde dat deze aftrad en grote delen van zijn gebieden afstond. Wat Albrecht nog restte van Meißen verkocht hij aan Frederik Tuta. In 1293 moest Albrecht ten slotte Thüringen uit geldnood verkopen aan Adolf van Nassau.
Na het overlijden van Cunigonde van Eisenberg trouwde Albrecht met Elisabeth van Arnsaugk, die enige toenadering tussen vader en zoon kon bewerkstelligen.
Na een aanvankelijk gelukkig huwelijk begon Albrecht een relatie met Cunigonde van Eisenberg. Hierop verliet Margaretha hem. Frederik en Diezmann werden opgevangen door Albrechts broer Diederik; Hendrik verdween in Silezië.
Albrecht huwde in 1274 met Cunigonde en liet hun zoon Apitz door de keizer wettigen. Toen bleek dat Albrecht Apitz Thüringen wou laten erven, begonnen de zoons uit het eerste huwelijk een strijd tegen hun vader. Albrecht nam Frederik gevangen, maar deze zette na zijn vrijlating de strijd voort. In 1284 stierf ook Diederik, die een zoon, Frederik Tuta, naliet.
In 1288 stierf Albrechts vader Hendrik, waardoor Albrecht zelf markgraaf van Meißen werd, terwijl Frederik Tuta Neder-Lausitz erfde, dat hij echter hetzelfde jaar al verloor aan Diezmann. In 1288 nam Frederik zijn vader Albrecht gevangen en liet hem pas vrij op voorwaarde dat deze aftrad en grote delen van zijn gebieden afstond. Wat Albrecht nog restte van Meißen verkocht hij aan Frederik Tuta. In 1293 moest Albrecht ten slotte Thüringen uit geldnood verkopen aan Adolf van Nassau.
Na het overlijden van Cunigonde van Eisenberg trouwde Albrecht met Elisabeth van Arnsaugk, die enige toenadering tussen vader en zoon kon bewerkstelligen.
Kinderen van Margaretha en Albrecht:
1 Agnes van Meißen. Volgt 1074.
2 Hendrik Van Thuringen, geboren in 1256. Volgt 1075.
3 Frederik I de Vredige of de Gebetene van Meißen, geboren in 1257 in Wartburg. Volgt 1076.
4 Diezmann van Thüringen, geboren in 1260 in Leipzig. Volgt 1279.
1074 Agnes van Meißen, dochter van Albrecht de Ontaarde van Meißen en Margaretha van Hohenstaufen (zie 1073). Agnes is overleden. Agnes trouwde met Hendrik I de Wonderlijke van Brunswijk-Grubenhagen..
Notitie bij het huwelijk van Agnes en Hendrik: was de oudste zoon van hertog Albrecht I van Brunswijk en diens tweede echtgenote Adlheid van Montferrat
In 1282 was hij gehuwd met Agnes, dochter van Albrecht van Meißen, en werd vader van:
Alessina , gehuwd met graaf Frederik VI van Beichlingen (-1333)
Otto
Albrecht, komtur van de Duitse Orde in Meran
Adelheid (1285-1320), in 1315 gehuwd met hertog Hendrik van Karinthië (1265-1335)
Agnes, non in Osterode
Hendrik II (1289-1351)
Frederik, cisterciënser (-1323)
Adelheid (Irena ) (-1324), in 1318 gehuwd met keizer Andronicus III van Byzantium (1296-1341)
Koenraad, cisterciënzer (-1320 )
Ernst I (1297-1361 )
Mathildis, in 1318 gehuwd met graaf Johan II van Mecklenburg-Werle-Güstrow (-1137)
Richardis, abdis van Osterode
Willem (-1360 )
Margaretha
Johan, proost in Eisbeck (-1367).
Na zijn overlijden werd het gebied opgesplitst in Brunswijk-Grubenhagen en Brunswijk-Ostenrode
Hendrik is geboren in 1267. Hendrik is overleden in 1322, 54 of 55 jaar oud. In 1282 was hij gehuwd met Agnes, dochter van Albrecht van Meißen, en werd vader van:
Alessina , gehuwd met graaf Frederik VI van Beichlingen (-1333)
Otto
Albrecht, komtur van de Duitse Orde in Meran
Adelheid (1285-1320), in 1315 gehuwd met hertog Hendrik van Karinthië (1265-1335)
Agnes, non in Osterode
Hendrik II (1289-1351)
Frederik, cisterciënser (-1323)
Adelheid (Irena ) (-1324), in 1318 gehuwd met keizer Andronicus III van Byzantium (1296-1341)
Koenraad, cisterciënzer (-1320 )
Ernst I (1297-1361 )
Mathildis, in 1318 gehuwd met graaf Johan II van Mecklenburg-Werle-Güstrow (-1137)
Richardis, abdis van Osterode
Willem (-1360 )
Margaretha
Johan, proost in Eisbeck (-1367).
Na zijn overlijden werd het gebied opgesplitst in Brunswijk-Grubenhagen en Brunswijk-Ostenrode
1075 Hendrik Van Thuringen is geboren in 1256, zoon van Albrecht de Ontaarde van Meißen en Margaretha van Hohenstaufen (zie 1073). Hendrik is overleden in 1282, 25 of 26 jaar oud. Hendrik trouwde met Hedwig van Glogau. Hedwig is overleden.
1076 Frederik I de Vredige of de Gebetene van Meißen is geboren in 1257 in Wartburg, zoon van Albrecht de Ontaarde van Meißen en Margaretha van Hohenstaufen (zie 1073). Frederik is overleden in 1323, 65 of 66 jaar oud.
Notitie bij Frederik: Na het overlijden van Rudolf van Habsburg en van Frederik Tuta zag Frederik zijn kans schoon om markgraaf van Meißen te worden. Toen Adolf van Nassau in 1296 Meißen en Thüringen onder de voet liep, diende Frederik echter te vluchten naar Tirol. Frederik heroverde in 1298 Meißen. De nieuwe koning Albrecht I verpannde vervolgens Meißen aan koning Wenceslaus II van Bohemen, totdat die in 1305 overleed. Albrecht I verplichtte dan Albrecht de Ontaarde om zijn zoons Frederik en Diezmann te onterven. Frederik zette nu zijn vader af onder dwang van de wapens. De beide broers versloegen daarop de koning in de Slag van Luckau. Kort nadien werd Diezmann doodgestoken in de kathedraal van Dresden, zodat Frederik alleen heerste in Meißen en Thüringen.
Frederik: (1) trouwde, 28 of 29 jaar oud, in 1286 met Agnes van Gorizia en Tirol. Agnes is een dochter van Meinhard II van Gorizia-Tirol en Elisabeth van Beieren. Agnes is overleden in 1293.
(2) trouwde, 42 of 43 jaar oud, in 1300 met Elisabeth van Arnshaugk (1286-1359, 13 of 14 jaar oud. Elisabeth is geboren in 1286. Elisabeth is overleden in 1359, 72 of 73 jaar oud.
Kind van Frederik en Agnes: Kinderen van Frederik en Elisabeth:
3 Frederik II de ernstige van Meißen, geboren op maandag 30 november 1310 in Gotha. Volgt 1077.
1077 Frederik II de ernstige van Meißen is geboren op maandag 30 november 1310 in Gotha, zoon van Frederik I de Vredige of de Gebetene van Meißen (zie 1076) en Elisabeth van Arnshaugk (1286-1359. Frederik is overleden op woensdag 18 november 1349 in Wartburg, 38 jaar oud.
Notitie bij Frederik: In 1323 volgde hij zijn vader op als markgraaf van Meißen - onder voogdij van zijn moeder
Frederik trouwde, 12 of 13 jaar oud, in 1323 met Mathildis van Beieren, ongeveer 12 jaar oud. Mathildis is geboren omstreeks 1311, dochter van Lodewijk IV, bijgenaamd de Beier van Beieren en Beatrix van Silezië-Glogau. Mathildis is overleden op zondag 2 juli 1346, ongeveer 35 jaar oud. Notitie bij Mathildis: was de oudste dochter van Lodewijk de Beier en diens eerste echtgenote Beatrix van Silezië-Glogau
Kinderen van Frederik en Mathildis:
2 Elisabeth van Meißen, geboren op woensdag 22 november 1329 in Wartburg. Volgt 1078.
4 Frederik III de Strenge van Meißen, geboren op maandag 14 december 1332 in Dresden. Volgt 1080.
5 Balthasar van Thüringen, geboren op zaterdag 21 december 1336 in Weißenfels. Volgt 1275.
6 Beatrix van Meißen, geboren in 1339. Beatrix is overleden in 1399, 59 of 60 jaar oud.
Notitie bij Beatrix: non in Weißenfels
7 Lodewijk van Meißen, geboren op vrijdag 25 februari 1340. Lodewijk is overleden op maandag 17 februari 1382 in Magdeburg, 41 jaar oud.
Notitie bij Lodewijk: Al op zijn 17de wordt hij bisschop van Halberstadt (1357–1366). Vervolgens werd hij aartsbisschop van Bamberg (1366–1374), van Mainz (1373–1381) en tenslotte van Maagdenburg (1381–1382).
Na de dood van Johan van Luxemburg-Ligny in 1373 koos een deel van het kapittel van Mainz de 20-jarige bisschop van Speyer, Adolf van Nassau tot administrator van het aartsbisdom. Paus Gregorius XI benoemde echter op vraag van de keizer Karel IV Lodewijk van Meißen tot aartsbisschop. Dit leidde tot jarenlange vijandelijkheden die vooral in Thüringen en in Eichsfeld uitgevochten werden. Daarbij kozen de keizer, zijn zoon Wenceslaus, de drie markgraven van Meißen (de broers van Lodewijk) en landgraaf Hendrik II van Hessen de kant van Lodewijk. Adolf van Nassau werd op zijn beurt gesteund door hertog Otto VI van Brunswijk-Göttingen, graaf Johan van Nassau, graaf Hendrik VI van Waldeck en graaf Godfried IX van Ziegenhain. Doordat geen van beide rivalen de bovenhand kon halen, leidde dit tot een splitsing van de aartsbisschoppelijke zetel van Mainz. Pas na de dood van paus Gregorius XI in 1378 komt het tot de eenmaking van het aartsbisdom Mainz. Tegenpaus Clemens VII bevestigde Adolf van Nassau in 1379 als aartsbisschop van Mainz en stelde hem in 1380 aan tot administrator von Speyer. Als ook koning Wenceslaus Adolf erkent, doet Lodewijk afstand van Mainz. Daarop benoemde paus Urbanus VI hem tot aartsbisschop van Maagdenburg. Hij overleed kort daarop.
Na de dood van Johan van Luxemburg-Ligny in 1373 koos een deel van het kapittel van Mainz de 20-jarige bisschop van Speyer, Adolf van Nassau tot administrator van het aartsbisdom. Paus Gregorius XI benoemde echter op vraag van de keizer Karel IV Lodewijk van Meißen tot aartsbisschop. Dit leidde tot jarenlange vijandelijkheden die vooral in Thüringen en in Eichsfeld uitgevochten werden. Daarbij kozen de keizer, zijn zoon Wenceslaus, de drie markgraven van Meißen (de broers van Lodewijk) en landgraaf Hendrik II van Hessen de kant van Lodewijk. Adolf van Nassau werd op zijn beurt gesteund door hertog Otto VI van Brunswijk-Göttingen, graaf Johan van Nassau, graaf Hendrik VI van Waldeck en graaf Godfried IX van Ziegenhain. Doordat geen van beide rivalen de bovenhand kon halen, leidde dit tot een splitsing van de aartsbisschoppelijke zetel van Mainz. Pas na de dood van paus Gregorius XI in 1378 komt het tot de eenmaking van het aartsbisdom Mainz. Tegenpaus Clemens VII bevestigde Adolf van Nassau in 1379 als aartsbisschop van Mainz en stelde hem in 1380 aan tot administrator von Speyer. Als ook koning Wenceslaus Adolf erkent, doet Lodewijk afstand van Mainz. Daarop benoemde paus Urbanus VI hem tot aartsbisschop van Maagdenburg. Hij overleed kort daarop.
8 Willem I van Meißen, geboren op vrijdag 19 december 1343 in Dresden. Volgt 1278.
1078 Elisabeth van Meißen is geboren op woensdag 22 november 1329 in Wartburg, dochter van Frederik II de ernstige van Meißen (zie 1077) en Mathildis van Beieren. Elisabeth is overleden op zaterdag 21 april 1375, 45 jaar oud.
Notitie bij Elisabeth: Zij huwde in 1350 met Frederik V van Neurenberg . Acht van hun kinderen werden volwassen:
Johan (1369–1420)
Frederik (1371–1440)
Elisabeth (1358–1411), in 1374 gehuwd met Ruprecht
Beatrix (1362-1414) in 1375 gehuwd met Albert III van Habsburg
Margaretha (1367-1406), gehuwd met Herman II van Hessen
Anna (1364–), non in Seusslitz.
Catharina (-1409), abdis in Hof.
Agnes (1366-1432), in 1386 gehuwd met baron Frederik van Daber, nadien abdis in Hof.
Elisabeth trouwde met Frederik V van Neurenberg. Frederik is overleden. Johan (1369–1420)
Frederik (1371–1440)
Elisabeth (1358–1411), in 1374 gehuwd met Ruprecht
Beatrix (1362-1414) in 1375 gehuwd met Albert III van Habsburg
Margaretha (1367-1406), gehuwd met Herman II van Hessen
Anna (1364–), non in Seusslitz.
Catharina (-1409), abdis in Hof.
Agnes (1366-1432), in 1386 gehuwd met baron Frederik van Daber, nadien abdis in Hof.
Kind van Elisabeth en Frederik:
1 Elisabeth van Neurenberg, geboren in 1358. Volgt 1079.
1079 Elisabeth van Neurenberg is geboren in 1358, dochter van Frederik V van Neurenberg en Elisabeth van Meißen (zie 1078). Elisabeth is overleden op zondag 26 juli 1411 in Heidelberg, 52 of 53 jaar oud. Elisabeth:
(1) trouwde met Everhard III de Milde van Württemberg.
Notitie bij het huwelijk van Elisabeth en Everhard: afspraak op 27 maart 1406, voltrekking pas in 1412
Zie 1530 voor persoonsgegevens van Everhard.(2) trouwde, 15 of 16 jaar oud, in 1374 met Ruprecht III van het Heilige Roomse Rijk, 21 of 22 jaar oud. Ruprecht is geboren op zaterdag 5 mei 1352 in Amberg, zoon van Ruprecht II de Harde van de Palts en Beatrix van Sicilië. Ruprecht is overleden op zondag 18 mei 1410 in Landskron (bij Oppenheim), 58 jaar oud.
Notitie bij Ruprecht: Afkomstig van het huis Wittelsbach, hij was de enige zoon van keurvorst Ruprecht II van de Palts en van Beatrix van Sicilië. Hij volgde zijn vader in 1398 op in de Palts, bij diens overlijden. Hij was een van de vier keurvorsten die Wenceslaus in 1400 afzetten. Vervolgens werd Ruprecht zelf verkozen tot Roomse koning.
1080 Frederik III de Strenge van Meißen is geboren op maandag 14 december 1332 in Dresden, zoon van Frederik II de ernstige van Meißen (zie 1077) en Mathildis van Beieren. Frederik is overleden op dinsdag 21 mei 1381 in Altenburg, 48 jaar oud. Frederik trouwde met Catharina van Henneberg. Catharina is overleden in 1397.
Kinderen van Frederik en Catharina:
2 Frederik I de Strijdbare Van Saksen, geboren op donderdag 11 april 1370 in Altenburg. Volgt 1081.
3 Willem II de Rijke van Meißen, geboren op woensdag 23 april 1371. Volgt 1274.
1081 Frederik I de Strijdbare Van Saksen is geboren op donderdag 11 april 1370 in Altenburg, zoon van Frederik III de Strenge van Meißen (zie 1080) en Catharina van Henneberg. Frederik is overleden op zondag 4 januari 1428 in Altenburg, 57 jaar oud.
Notitie bij Frederik: In 1407, bij het overlijden van zijn oom Willem I van Meißen, nam hij het bestuur van Meißen over, samen met zijn broer Willem en zijn neef Frederik. Na gebiedsdelingen in 1410 en 1415 verwierf hij de alleenheerschappij in Meißen. Hij streed aan de zijde van koning Sigismund in de Hussietenoorlogen en werd daarvoor beloond met het hertogdom Saksen-Wittenberg en het paltsgraafschap Saksen. Hierdoor promoveerde Frederik, tot hertog en keurvorst. Na de dood van zijn broer Willem werd hij alleen vorst over alle gebieden, behalve Thüringen.
Frederik trouwde, 31 of 32 jaar oud, in 1402 met Catharina van Brunswijk-Lüneburg, 6 of 7 jaar oud. Catharina is geboren in 1395. Catharina is overleden op vrijdag 28 december 1442 in Grimma, 46 of 47 jaar oud. Kinderen van Frederik en Catharina:
1 Frederik II de Zachtmoedige Van Saksen, geboren op maandag 22 augustus 1412 in Leipzig. Volgt 1082.
2 Sigismund Van Saksen, geboren op dinsdag 3 maart 1416 in Meißen. Sigismund is overleden op dinsdag 24 december 1471 in Rochlitz, 55 jaar oud.
Notitie bij Sigismund: Samen met zijn broers volgde hij in 1428 zijn vader op als vorst van Saksen. Bij de verdeling van de bezittingen van zijn vader in 1436 kreeg Sigismund Weißenfels, Freyburg, Jena, Weida, Orlamünde, Saalfeld, Coburg en de Frankische bezittingen, maar deed al in 1437 afstand om toe te treden tot de geestelijke stand (volgens sommigen om bij zijn kloosterliefje te kunnen zijn) en behield hij alleen Weida als zijn residentie. In een conflict tussen de burggraaf van Meißen en zijn broer Frederik II koos hij partij tegen zijn broer. Zijn broers namen hem daarop gevangen en sloten hem op in Freyburg. In 1440 werd hij niettemin bisschop van Würzburg dankzij zijn broers, maar koos vervolgens partij voor Albrecht Achilles van Brandenburg en kreeg hierdoor het kapittel tegen zich. In 1442 werd hij afgezet als bisschop en keerde terug naar Keur-Saksen. Nadat een samenzwering tegen zijn broers aan het licht was gekomen werd hij tenslotte in 1444 verbannen naar het kasteel van Rochlitz, waar hij in 1471 overleed.
3 Anna Van Saksen, geboren in 1420. Volgt 1170.
4 Catharina Van Saksen, geboren in 1421. Volgt 1273.
5 Hendrik Van Saksen, geboren op donderdag 21 mei 1422 in Meißen. Hendrik is overleden op vrijdag 22 juli 1435, 13 jaar oud.
Notitie bij Hendrik: Samen met zijn broers volgde hij in 1428 zijn vader op als vorst van Saksen, maar hij stierf al in 1435.
6 Willem II de dappere van Thüringen, geboren op vrijdag 20 april 1425 in Meißen. Willem is overleden op dinsdag 17 september 1482 in Weimar, 57 jaar oud.
Notitie bij Willem: was landgraaf van Thüringen van 1445 tot zijn dood in 1482, maar hij droeg de titel Hertog (Willem III) van Saksen, aangezien hij vanaf 1428 samen met zijn broer, keurvorst Frederik II, het keurvorstendom Saksen regeerde. In 1445 werd Saksen echter opgedeeld. Willem werd toen landgraaf van Thüringen, een titel die sinds de 12e eeuw aan de heerser van Saksen toebehoorde. Nu werd het landgraafschap Thüringen min of meer onafhankelijk onder landgraaf Willem, maar bij zijn overlijden in 1482 werd het weer bij Saksen ingelijfd.
Willem was tevens erfelijk hertog van Luxemburg van 1439 tot 1443. Op 20 juni 1446 trouwde hij Anna van Oostenrijk (1432-1462), de dochter van keizer Albrecht II. Samen kregen zij twee kinderen, Margaretha van Saksen (geboren in 1449) en Catharina. Hun oudste dochter trouwde later met Johan Cicero, de keurvorst van Brandenburg. In 1443 deed Willem afstand van de titel hertog van Luxemburg, toen eisten de voogden van zijn aanstaande zwager, Ladislaus Posthumus, deze titel op. Na de dood van Ladislaus probeerde Willem opnieuw aanspraak te maken op de troon, maar dit was tevergeefs, want Filips de Goede, de hertog van Bourgondië, had Luxemburg bij zijn erflanden ingelijfd.
Willem was tevens erfelijk hertog van Luxemburg van 1439 tot 1443. Op 20 juni 1446 trouwde hij Anna van Oostenrijk (1432-1462), de dochter van keizer Albrecht II. Samen kregen zij twee kinderen, Margaretha van Saksen (geboren in 1449) en Catharina. Hun oudste dochter trouwde later met Johan Cicero, de keurvorst van Brandenburg. In 1443 deed Willem afstand van de titel hertog van Luxemburg, toen eisten de voogden van zijn aanstaande zwager, Ladislaus Posthumus, deze titel op. Na de dood van Ladislaus probeerde Willem opnieuw aanspraak te maken op de troon, maar dit was tevergeefs, want Filips de Goede, de hertog van Bourgondië, had Luxemburg bij zijn erflanden ingelijfd.
1082 Frederik II de Zachtmoedige Van Saksen is geboren op maandag 22 augustus 1412 in Leipzig, zoon van Frederik I de Strijdbare Van Saksen (zie 1081) en Catharina van Brunswijk-Lüneburg. Frederik is overleden op vrijdag 7 september 1464 in Leipzig, 52 jaar oud.
Notitie bij Frederik: Samen met zijn broers Willem, Hendrik en Sigismund, volgde hij in 1428 zijn vader op.
De bijeenkomst van de standen in 1438 geldt als de eerste Landsdag van Saksen. De standen moesten nu gehoord worden bij aanpassing van de belastingen en sinds 1466 ook bij zaken van oorlog en vrede. Na de dood van Frederik IV van Thüringen, kwam Thüringen weer bij het keurvorstendom Saksen. Nadat Hendrik en Sigismund als medebestuurder opzijgezet waren, verdeelden Frederik en Willem in 1445 het land bij de deling van Altenburg. Willem kreeg het Thüringse en Frankische deel en Frederik het oostelijk deel van het keurvorstendom. De mijnen bleven gemeenschappelijk. Onduidelijkheden rond de verdeling leidden evenwel tot de Sakische broederoorlog, die eindigde bij de vrede van Naumburg in 1451. In het verdrag van Eger van 1459, werden tenslotte de grenzen tussen Saksen en Bohemen vastgelegd, grenzen die tot op heden nog steeds van toepassing zijn.
Na zijn dood in 1464 volgden zijn zoons Ernst en Albrecht hem op. Na het overlijden van Willem II van Thüringen, kwam Thüringen terug bij het keurvorstendom Saksen.
Frederik trouwde met Margaretha II van Oostenrijk. Margaretha is geboren in 1416 in Innsbruck. Margaretha is overleden op zondag 12 februari 1486 in Altenburg, 69 of 70 jaar oud. De bijeenkomst van de standen in 1438 geldt als de eerste Landsdag van Saksen. De standen moesten nu gehoord worden bij aanpassing van de belastingen en sinds 1466 ook bij zaken van oorlog en vrede. Na de dood van Frederik IV van Thüringen, kwam Thüringen weer bij het keurvorstendom Saksen. Nadat Hendrik en Sigismund als medebestuurder opzijgezet waren, verdeelden Frederik en Willem in 1445 het land bij de deling van Altenburg. Willem kreeg het Thüringse en Frankische deel en Frederik het oostelijk deel van het keurvorstendom. De mijnen bleven gemeenschappelijk. Onduidelijkheden rond de verdeling leidden evenwel tot de Sakische broederoorlog, die eindigde bij de vrede van Naumburg in 1451. In het verdrag van Eger van 1459, werden tenslotte de grenzen tussen Saksen en Bohemen vastgelegd, grenzen die tot op heden nog steeds van toepassing zijn.
Na zijn dood in 1464 volgden zijn zoons Ernst en Albrecht hem op. Na het overlijden van Willem II van Thüringen, kwam Thüringen terug bij het keurvorstendom Saksen.
Kinderen van Frederik en Margaretha:
1 Amalia Van Saksen, geboren op maandag 4 april 1435 in Meissen. Volgt 1083.
2 Anna Van Saksen, geboren op donderdag 7 maart 1437 in Meissen. Volgt 1092.
4 Ernst Van Saksen, geboren op zaterdag 25 maart 1441 in Meissen. Volgt 1093.
5 Albrecht III de Kloekmoedige Van Saksen, geboren op zondag 27 januari 1443 in Grimma. Volgt 1124.
6 Margaretha Van Saksen, geboren in 1444. Margaretha is overleden in 1498, 53 of 54 jaar oud.
Notitie bij Margaretha: abdis in Seußlitz
7 Hedwig Van Saksen, geboren in 1445. Hedwig is overleden in 1511, 65 of 66 jaar oud.
Notitie bij Hedwig: abdis van de Quedlinburg
Abdij van Quedlinburg
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Quedlinburg was een tot de Opper-Saksische Kreits behorende abdij binnen het Heilige Roomse Rijk
De koningin-weduwe Mathilde kreeg in 929 Quedlinburg, nu in Saksen-Anhalt, als weduwe-zetel. Zij stichtte in 936 met toestemming van keizer Otto I bij de burchtkerk een sticht voor kanunnikessen. De leiding van het sticht lag in handen van de koningin-weduwe. Na 997 fungeerde abdis Mathilde, de dochter van Otto I als stadhoudster van het Duitsland tijdens het verblijf van de keizer in Italië. Pas tijdens de Hohenstaufen werd de band tussen het sticht en de keizers zwakker. Otto I verleende het sticht de immuniteit en bewerkte de exemptie bij de paus, waardoor het sticht onafhankelijk werd van de bisschop. De bisschop van Halberstadt erkende dit pas in 1259. Alle kerken in Quedlinburg stonden onder het gezag van de abdis. Ook kon de abdis een klein territorium vormen. In 1273 kwam de voogdij aan de graven van Regenstein.
In 1477 kwam het sticht onder de protectie van de hertogen van Saksen. De hertogen bezetten de stad, maar erkenden de de landshoogheid van de abdis. Na 1485 ligt de protectie bij de Albertinische linie van het Saksische Huis.
In 1539 werd de reformatie ingevoerd en werd Quedlinburg omgezet in een evangelisch vrij-wereldlijk sticht. Sinds 1663 had het sticht een zetel in de Rijksdag.
In 1697 verkocht het keurvorstendom Saksen de protectie-rechten af aan het keurvorstendom Brandenburg.
Paragraaf 3 van de Reichsdeputationshauptschluss van 25 februari 1803 voegde de abdij Quedlinburg bij het koninkrijk Pruisen.
Nadat Pruisen in de Vrede van Tilsit van 1807 al zijn gebieden te westen van de Elbe had moeten afstaan, werd het voormalige abdij-vorstendom bij het koninkrijk Westfalen gevoegd. Na de napoleontische nederlagen werd het Pruisische gezag door het Congres van Wenen in 1815 hersteld.
[bewerken] Regenten
937- 965: Diemot
966- 999: Mathilde van Sachsen
999-1045: Adelheid I van Saksen (zuster keizer Otto III)
1046-1061: Beatrix I van Franken
1063-1095: Adelheid I van Franken
1106 : N.N. van Reinhausen
1110-1125: Agnes I
1134-1137: Gerberga
1138 1160: Beatrix II van Winzenberg
1160-1161: Meregard
1161 1184: Adelheid III, paltsgravin van Saksen
1184-1203: Agnes II van Meissen
1203-1224: Sophia van Brehna
1224-1230: Bertrade I van Krosigk
1230-1231: Kunigunde van Kranichfeld
1231-1232: Osterlinde van Falkenstein
1233-1270: Gertrude van Amfurt
1270-1286: Bertrade II
1286-1308: Bertrade III
1309-1347: Jutta van Kranichfeld
1347-1348: Irmgard I van Stolberg
1348-1353: Ludgard van Stolberg
1354-1362: Agnes III van Schrapelan
1362-1375: Elisabeth I van Hakeborn
1377-1379: Margarethe van Schrapelan
1380-1405: Irmgard II van Kirchberg
1405-1435: Adelheid IV van Isenburg
1435-1458: Anna I von Plauen
1458-1511: Hedwig van Saksen
1511-1514: Magdalena van Anhalt
1514-1574: Anna II van Stolberg
1574-1584: Elisabeth II van Regenstein
1584-1601: Anna III van Stolberg
1601-1610: Maria van Saksen
1610-1617: Dorothea van Saksen
1618-1645: Dorothea Sophia van Saksen
1645-1680: Anna Sophia I van Palts-Birkenfeld
1681-1683: Anna Sophia II van Hessen-Darmstadt
1684-1704: Anna Dorothea van Saksen-Weimar
1704-1710: Magdalena Sybilla van Saksen-Weissenfels
1710-1755: Maria Elisabeth van Holstein-Gottorp
1755-1787: Anna Amalia van Pruisen
1787-1803: Sophia Albertina van Zweden
Abdij van Quedlinburg
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Quedlinburg was een tot de Opper-Saksische Kreits behorende abdij binnen het Heilige Roomse Rijk
De koningin-weduwe Mathilde kreeg in 929 Quedlinburg, nu in Saksen-Anhalt, als weduwe-zetel. Zij stichtte in 936 met toestemming van keizer Otto I bij de burchtkerk een sticht voor kanunnikessen. De leiding van het sticht lag in handen van de koningin-weduwe. Na 997 fungeerde abdis Mathilde, de dochter van Otto I als stadhoudster van het Duitsland tijdens het verblijf van de keizer in Italië. Pas tijdens de Hohenstaufen werd de band tussen het sticht en de keizers zwakker. Otto I verleende het sticht de immuniteit en bewerkte de exemptie bij de paus, waardoor het sticht onafhankelijk werd van de bisschop. De bisschop van Halberstadt erkende dit pas in 1259. Alle kerken in Quedlinburg stonden onder het gezag van de abdis. Ook kon de abdis een klein territorium vormen. In 1273 kwam de voogdij aan de graven van Regenstein.
In 1477 kwam het sticht onder de protectie van de hertogen van Saksen. De hertogen bezetten de stad, maar erkenden de de landshoogheid van de abdis. Na 1485 ligt de protectie bij de Albertinische linie van het Saksische Huis.
In 1539 werd de reformatie ingevoerd en werd Quedlinburg omgezet in een evangelisch vrij-wereldlijk sticht. Sinds 1663 had het sticht een zetel in de Rijksdag.
In 1697 verkocht het keurvorstendom Saksen de protectie-rechten af aan het keurvorstendom Brandenburg.
Paragraaf 3 van de Reichsdeputationshauptschluss van 25 februari 1803 voegde de abdij Quedlinburg bij het koninkrijk Pruisen.
Nadat Pruisen in de Vrede van Tilsit van 1807 al zijn gebieden te westen van de Elbe had moeten afstaan, werd het voormalige abdij-vorstendom bij het koninkrijk Westfalen gevoegd. Na de napoleontische nederlagen werd het Pruisische gezag door het Congres van Wenen in 1815 hersteld.
[bewerken] Regenten
937- 965: Diemot
966- 999: Mathilde van Sachsen
999-1045: Adelheid I van Saksen (zuster keizer Otto III)
1046-1061: Beatrix I van Franken
1063-1095: Adelheid I van Franken
1106 : N.N. van Reinhausen
1110-1125: Agnes I
1134-1137: Gerberga
1138 1160: Beatrix II van Winzenberg
1160-1161: Meregard
1161 1184: Adelheid III, paltsgravin van Saksen
1184-1203: Agnes II van Meissen
1203-1224: Sophia van Brehna
1224-1230: Bertrade I van Krosigk
1230-1231: Kunigunde van Kranichfeld
1231-1232: Osterlinde van Falkenstein
1233-1270: Gertrude van Amfurt
1270-1286: Bertrade II
1286-1308: Bertrade III
1309-1347: Jutta van Kranichfeld
1347-1348: Irmgard I van Stolberg
1348-1353: Ludgard van Stolberg
1354-1362: Agnes III van Schrapelan
1362-1375: Elisabeth I van Hakeborn
1377-1379: Margarethe van Schrapelan
1380-1405: Irmgard II van Kirchberg
1405-1435: Adelheid IV van Isenburg
1435-1458: Anna I von Plauen
1458-1511: Hedwig van Saksen
1511-1514: Magdalena van Anhalt
1514-1574: Anna II van Stolberg
1574-1584: Elisabeth II van Regenstein
1584-1601: Anna III van Stolberg
1601-1610: Maria van Saksen
1610-1617: Dorothea van Saksen
1618-1645: Dorothea Sophia van Saksen
1645-1680: Anna Sophia I van Palts-Birkenfeld
1681-1683: Anna Sophia II van Hessen-Darmstadt
1684-1704: Anna Dorothea van Saksen-Weimar
1704-1710: Magdalena Sybilla van Saksen-Weissenfels
1710-1755: Maria Elisabeth van Holstein-Gottorp
1755-1787: Anna Amalia van Pruisen
1787-1803: Sophia Albertina van Zweden
1083 Amalia Van Saksen is geboren op maandag 4 april 1435 in Meissen, dochter van Frederik II de Zachtmoedige Van Saksen (zie 1082) en Margaretha II van Oostenrijk. Amalia is overleden op dinsdag 19 oktober 1501 in Rochlitz, 66 jaar oud. Amalia trouwde, 16 of 17 jaar oud, in 1452 met Lodewijk IX van Beieren, 34 of 35 jaar oud. Zie 1539 voor persoonsgegevens van Lodewijk.
Kinderen van Amalia en Lodewijk:
2 George de Rijke van Beieren, geboren op vrijdag 15 augustus 1455 in Landshut. Volgt 1084.
3 Margaretha van Beieren-Landshut, geboren op zondag 7 november 1456. Volgt 1085.
1084 George de Rijke van Beieren is geboren op vrijdag 15 augustus 1455 in Landshut, zoon van Lodewijk IX van Beieren (zie 1539) en Amalia Van Saksen (zie 1083). George is overleden op vrijdag 1 december 1503 in Ingolstadt, 48 jaar oud.
Notitie bij George: In 1479 volgde hij zijn vader op als hertog van Beieren-Landshut.
Zijn huwelijk en bruiloft in Landshut in 1475 met Hedwig van Polen (1457-1502), waren zo indrukwekkend dat ze nog om de drie jaar worden nagedaan. Zijn echtgenote was de dochter van koning Casimir IV van Polen. Onder zijn bestuur werd de Martinskirche voltooid en begon de bouw van het kasteel van Leiningen. In 1496 maakte hij zijn oudste dochter Elisabeth tot zijn erfgename. Omdat vrouwen volgens de huisverdragen van de Wittelsbachs geen rechtmatige erfgenamen waren, brak de Landshuter Successieoorlog uit tussen Beieren-München en het keurvorstendom van de Palts. De oorlog werd gewonnen werd door Albrecht IV van Beieren, waardoor Beieren werd herenigd.
George trouwde met Hedwig van Polen. Hedwig is geboren in 1457. Hedwig is overleden in 1502, 44 of 45 jaar oud. Zijn huwelijk en bruiloft in Landshut in 1475 met Hedwig van Polen (1457-1502), waren zo indrukwekkend dat ze nog om de drie jaar worden nagedaan. Zijn echtgenote was de dochter van koning Casimir IV van Polen. Onder zijn bestuur werd de Martinskirche voltooid en begon de bouw van het kasteel van Leiningen. In 1496 maakte hij zijn oudste dochter Elisabeth tot zijn erfgename. Omdat vrouwen volgens de huisverdragen van de Wittelsbachs geen rechtmatige erfgenamen waren, brak de Landshuter Successieoorlog uit tussen Beieren-München en het keurvorstendom van de Palts. De oorlog werd gewonnen werd door Albrecht IV van Beieren, waardoor Beieren werd herenigd.
1085 Margaretha van Beieren-Landshut is geboren op zondag 7 november 1456, dochter van Lodewijk IX van Beieren (zie 1539) en Amalia Van Saksen (zie 1083). Margaretha is overleden op donderdag 25 februari 1501, 44 jaar oud.
Notitie bij Margaretha: Zij huwde in 1472 met keurvorst Filips van de Palts en werd de moeder van:
Lodewijk V van de Palts (1478-1544)
Filips, bisschop van Freising (1480-1541)
Ruprecht, de Deugdzame, bisschop van Freising (1481-1504), gehuwd met Elisabeth van Beieren-Landhut, en vader van Otthendrik van de Palts
Frederik II van de Palts (1482-1556)
Elisabeth (1483-1522), in 1503 gehuwd met markgraaf Filips van Baden-Sponheim (1479-1533)
Georg, bisschop van Speyer (1486-1529)
Hendrik van de Palts, bisschop van Utrecht, Freising en Worms (1486-1552)
Johan, bisschop van Regensburg (1487-1538)
Helena (1493-1524), gehuwd met Hendrik V van Mecklenburg (1479-1552)
Wolfgang, stadhouder van de Opperpalts (1494-1558).
Margaretha trouwde met Filips de edelmoedige van de Palts. Filips is geboren op zondag 14 juli 1448 in Heidelberg, zoon van Lodewijk IV de Zachtmoedige van de Palts en Margaretha van Savoye. Filips is overleden op maandag 28 februari 1508 in Germersheim, 59 jaar oud. Lodewijk V van de Palts (1478-1544)
Filips, bisschop van Freising (1480-1541)
Ruprecht, de Deugdzame, bisschop van Freising (1481-1504), gehuwd met Elisabeth van Beieren-Landhut, en vader van Otthendrik van de Palts
Frederik II van de Palts (1482-1556)
Elisabeth (1483-1522), in 1503 gehuwd met markgraaf Filips van Baden-Sponheim (1479-1533)
Georg, bisschop van Speyer (1486-1529)
Hendrik van de Palts, bisschop van Utrecht, Freising en Worms (1486-1552)
Johan, bisschop van Regensburg (1487-1538)
Helena (1493-1524), gehuwd met Hendrik V van Mecklenburg (1479-1552)
Wolfgang, stadhouder van de Opperpalts (1494-1558).
Notitie bij Filips: Bij het overlijden van zijn vader kwam Filips in 1449 als eenjarige onder de voogdij van zijn oom Frederik, die hem ook adopteerde. Frederik werd echter zelf keurvorst, maar na het overlijden van zijn adoptievader in 1476 volgde Filips hem op als keurvorst. Hij haalde in 1481 Johann von Dalberg, bisschop van Worms, naar de universiteit van Heidelberg. In 1490 kwamen de gebieden Palts-Mosbach en Palts-Neumarkt opnieuw aan de Keur-Palts van Filips, maar na de Landhutse successieoorlog moest hij in 1504 diverse stukken grondgebied afstaan.
Kinderen van Margaretha en Filips:
1 Lodewijk V de Vredebereide van de Palts, geboren op donderdag 2 juli 1478 in Heidelberg. Volgt 1086.
2 Filips van de Palts, geboren in 1480. Filips is overleden in 1541, 60 of 61 jaar oud.
Notitie bij Filips: bisschop van Freising
3 Ruprecht de deugdzame van de Palts, geboren op maandag 14 mei 1481 in Heidelberg. Volgt 1087.
4 Frederik II van de Palts, geboren op maandag 9 december 1482 in Burg Winzingen bij Neustadt an der Weinstraße. Volgt 1089.
5 Elisabeth van de Palts, geboren in 1483. Volgt 1090.
6 Georg van de Palts, geboren in 1486. Georg is overleden in 1529, 42 of 43 jaar oud.
Notitie bij Georg: bisschop van Speyer
7 Hendrik van de Palts (van Beieren), geboren op donderdag 15 februari 1487 in Heidelberg. Hendrik is overleden op zondag 3 januari 1552 in Ladenburg, 64 jaar oud.
Notitie bij Hendrik: Hendrik stamde uit het huis Wittelsbach en was een zoon van keurvorst Filips van de Palts en broer van keurvorst Lodewijk V van de Palts. Hij was domkanunnik in Keulen voordat hij, op aanbeveling van de aartsbisschop van Keulen, door de Utrechtse kapittels en het burgerpatriciaat tot bisschop werd verkozen. Hij had echter niet de steun van keizer Karel V en hertog Karel van Gelre, die hem het leven zuur maakten. Binnenlands had hij met partijstrijd te maken. Hij speelde met het idee een dwangburcht binnen de stad te bouwen om de burgerij in toom te houden, een plan dat later door Karel V zou worden gerealiseerd als de Vredenburg.
Toen het verzet van de Utrechtse burgers zo ver escaleerde dat zij een Gelderse bezetting in de stad lieten komen, moest de bisschop de hulp inroepen van de Habsburgers. Deze stelden snel orde op zaken, maar eisten dat zij als onderpand de wereldlijke goederen van het bisdom zouden ontvangen. Dit werd vastgelegd in het tractaat van Schoonhoven van 15 november 1527 en op 21 oktober 1528 legde men de eed aan Karel V af. Hiermee was een einde gekomen aan de landsheerlijke macht van de Utrechtse bisschop en dus aan het Sticht. Paus Clemens VII bekrachtigde de overdracht ten slotte in augustus 1529.
Hendrik gaf de Utrechtse zetel in 1529 op om zich te wijden aan het bestuur van het rustige bisdom Worms, waarvan hij al sinds 1523 bisschop was. Hij herstelde er het bisschoppelijke zomerverblijf in Dirmstein dat in de boerenoorlog van 1525 ontmanteld was. Later werd Hendrik ook nog tot bisschop van Freising gewijd, waar zijn beide broers Ruprecht en Filips zijn voorgangers waren geweest.
Toen het verzet van de Utrechtse burgers zo ver escaleerde dat zij een Gelderse bezetting in de stad lieten komen, moest de bisschop de hulp inroepen van de Habsburgers. Deze stelden snel orde op zaken, maar eisten dat zij als onderpand de wereldlijke goederen van het bisdom zouden ontvangen. Dit werd vastgelegd in het tractaat van Schoonhoven van 15 november 1527 en op 21 oktober 1528 legde men de eed aan Karel V af. Hiermee was een einde gekomen aan de landsheerlijke macht van de Utrechtse bisschop en dus aan het Sticht. Paus Clemens VII bekrachtigde de overdracht ten slotte in augustus 1529.
Hendrik gaf de Utrechtse zetel in 1529 op om zich te wijden aan het bestuur van het rustige bisdom Worms, waarvan hij al sinds 1523 bisschop was. Hij herstelde er het bisschoppelijke zomerverblijf in Dirmstein dat in de boerenoorlog van 1525 ontmanteld was. Later werd Hendrik ook nog tot bisschop van Freising gewijd, waar zijn beide broers Ruprecht en Filips zijn voorgangers waren geweest.
Religie:
| was elect van Utrecht van 1524 tot 1529, en bisschop van Worms van 1523 tot 1552 en van Freising van 1541 tot 1552. |
1086 Lodewijk V de Vredebereide van de Palts is geboren op donderdag 2 juli 1478 in Heidelberg, zoon van Filips de edelmoedige van de Palts en Margaretha van Beieren-Landshut (zie 1085). Lodewijk is overleden op zondag 16 maart 1544 in Heidelberg, 65 jaar oud.
Notitie bij Lodewijk: Hij was de oudste zoon van keurvorst Filips van de Palts en Margaretha van Beieren-Landshut, en volgde in 1508 zijn vader als keurvorst van de Palts op. Hij huwde met Sybilla van Beieren (1489-1519), dochter van hertog Albert IV van Beieren, en werd de vader van Margaretha van Lützelstein (1523-1560), de latere echtgenote van graaf Lodewijk XXI van Oettingen-Oettingen.
Lodewijk trouwde met Sybille van Beieren. Zie 1047 voor persoonsgegevens van Sybille. Kind van Lodewijk en Sybille: zie 1047.
1087 Ruprecht de deugdzame van de Palts is geboren op maandag 14 mei 1481 in Heidelberg, zoon van Filips de edelmoedige van de Palts en Margaretha van Beieren-Landshut (zie 1085). Ruprecht is overleden op dinsdag 20 augustus 1504 in Landshut, 23 jaar oud.
Ruprecht trouwde, 17 of 18 jaar oud, in 1499 met Elisabeth van Beieren-Landshut, 20 of 21 jaar oud.
Titel:
| was Elect van Fresing van 1495 tot 1498 |
Notitie bij het huwelijk van Ruprecht en Elisabeth: In 1499 trouwde Ruprecht met Elisabeth, de dochter van George de Rijke. George, de laatste hertog van Beieren-Landshut, maaktte Ruprecht tot zijn stadhouder. Na diens dood en 1503 maakten Eliabeth en Ruprecht aanspraak op zijn erfenis, die George per testament aan hen had vermaakt. Albrecht IV van Beieren-München maakte ook aanspraak op de erfenis van George, omdat volgens de huisverdragen van het Huis Wittelsbach landen alleen in mannelijke lijn overgeërfd konden worden. Koning Maximiliaan I van het Heilige Roomse Rijk steunde Albrecht, waarmee de Landshuter Successieoorlog begon. Tijdens de oorlog stierf Ruprecht aan dysenterie in Kasteel Trausnitz in Landshut. Voor zijn kinderen, Otto Hendrik en Filips, werd na de beëindiging van de oorlog in 1505 het vorstendom Palts-Neuburg geschapen uit delen van Beieren-Landshut.
Elisabeth is geboren in 1478. Elisabeth is overleden op zondag 15 september 1504, 25 of 26 jaar oud. Notitie bij Elisabeth: Na de dood van haar broer Lodewijk werd Elisabeth de erfgename van haar vader, maar volgens de huisverdragen van het Huis Wittelsbach golden alleen mannen als opvolger. Desondanks maakte George haar in 1496 per testament tot zijn opvolger. In 1499 trouwde ze met Ruprecht van de Palts. Met hem kreeg ze vier kinderen, waarvan de tweeling Ruprecht en George al in 1504 stierven. Otto Hendrik, Filips overleefden en kregen een deel van haar erfenis.
Na de dood van haar vader in 1503 probeerde ze hem samen met haar echtgenoot op te volgen als hertogin. Albrecht IV van Beieren-München maakte ook aansprak op de erfenis, wat uitmondde in de Landshuter Successieoorlog. Tijdens de oorlog stierf Ruprecht, waarop Elisabeth de oorlog voortzette. Anderhalve maand na de dood van haar man stierf Elisabeth zelf ook, waarschijnlijk aan een besmettelijke ziekte. Ze werd begraven in de Abdij Seligenthal.
Voor haar overlevende zoons werd het nieuwe hertogdom Palts-Neuburg uit een deel van Beieren-Landshut geschapen.
Na de dood van haar vader in 1503 probeerde ze hem samen met haar echtgenoot op te volgen als hertogin. Albrecht IV van Beieren-München maakte ook aansprak op de erfenis, wat uitmondde in de Landshuter Successieoorlog. Tijdens de oorlog stierf Ruprecht, waarop Elisabeth de oorlog voortzette. Anderhalve maand na de dood van haar man stierf Elisabeth zelf ook, waarschijnlijk aan een besmettelijke ziekte. Ze werd begraven in de Abdij Seligenthal.
Voor haar overlevende zoons werd het nieuwe hertogdom Palts-Neuburg uit een deel van Beieren-Landshut geschapen.
Kind van Ruprecht en Elisabeth:
1 Otto Hendrik van de Palts, geboren op zondag 10 april 1502 in Neuburg an der Donau. Volgt 1088.
1088 Otto Hendrik van de Palts is geboren op zondag 10 april 1502 in Neuburg an der Donau, zoon van Ruprecht de deugdzame van de Palts (zie 1087) en Elisabeth van Beieren-Landshut. Otto is overleden op zondag 12 februari 1559 in Heidelberg, 56 jaar oud.
Notitie bij Otto: Al in 1505 werd hij paltsgraaf van Palts-Neuburg, samen met zijn broer Filips, onder voogdij van hun oom Frederik II, die hij als keurvorst opvolgde in 1556. Hij huwde met Susanna van Beieren (1502-1543), dochter van hertog Albrecht IV van Beieren, maar overleed kinderloos, waardoor de oude lijn van de Keur-Palts, die gestart was met Lodewijk III van de Palts, uitstierf.
Otto trouwde met Susanna van Beieren. Zie 1052 voor persoonsgegevens van Susanna.1089 Frederik II van de Palts is geboren op maandag 9 december 1482 in Burg Winzingen bij Neustadt an der Weinstraße, zoon van Filips de edelmoedige van de Palts en Margaretha van Beieren-Landshut (zie 1085). Frederik is overleden op woensdag 26 februari 1556 in Alzey, 73 jaar oud.
Notitie bij Frederik: Van 1502 tot 1522 was hij voogd over Otto Hendrik in het nieuw gevormde vorstendom Palts-Neuburg. In 1520 werd hij regent van Opperpalts, na het overlijden van zijn vader. Hij verplaatste de regeringsresidentie opnieuw van Amberg naar Neumarkt. Hij bleef steeds een trouw aanhanger van de keizer.
In 1535 trouwde hij met Dorothea van Denemarken (1520-1580), maar hij had geen overlevende kinderen. Dit huwelijk was opgezet door keizer Karel V en zijn broer Ferdinand. Dorothea was de dochter van koning Christiaan II van Denemarken - die getrouwd was geweest met hun zuster Isabella van Habsburg, in 1523 afgezet en in 1532 gevangengezet door Frederik I van Denemarken tijdens de Deense Successieoorlogen - die op deze manier probeerden Frederik op de Deense troon te krijgen. Hiermee zou de Habsburgse invloed in Scandinavië opnieuw kunnen worden vergroot. Dit gebeurde tijdens de Gravenvete, een onderdeel van de Deense Successieoorlogen. Dit plan mislukte echter.
In 1544 volgde hij zijn broer Lodewijk V van de Palts op als keurvorst. Tijdens zijn bewind werd de reformatie officieel ingevoerd in zijn gebied.
Frederik trouwde, 52 of 53 jaar oud, in 1535 met Dorothea van Denemarken, 14 of 15 jaar oud. Dorothea is geboren op zaterdag 10 november 1520. Dorothea is overleden op dinsdag 31 mei 1580 in Neumarkt in der Oberpfalz, 59 jaar oud. In 1535 trouwde hij met Dorothea van Denemarken (1520-1580), maar hij had geen overlevende kinderen. Dit huwelijk was opgezet door keizer Karel V en zijn broer Ferdinand. Dorothea was de dochter van koning Christiaan II van Denemarken - die getrouwd was geweest met hun zuster Isabella van Habsburg, in 1523 afgezet en in 1532 gevangengezet door Frederik I van Denemarken tijdens de Deense Successieoorlogen - die op deze manier probeerden Frederik op de Deense troon te krijgen. Hiermee zou de Habsburgse invloed in Scandinavië opnieuw kunnen worden vergroot. Dit gebeurde tijdens de Gravenvete, een onderdeel van de Deense Successieoorlogen. Dit plan mislukte echter.
In 1544 volgde hij zijn broer Lodewijk V van de Palts op als keurvorst. Tijdens zijn bewind werd de reformatie officieel ingevoerd in zijn gebied.
Notitie bij Dorothea: Dorothea had aan het keurvorstenhof een eigen prediker, genaamd Otmar Stab (~1507-1585) aangesteld. Na de dood van haar man woonde zij in het paltsgravenslot in Neumarkt, waar zij onder andere de invoering van het protestantisme verhinderde, die paltsgraaf en keurvorst Otto Hendrik van de Palts met succes in de palts doorvoerde. Ze stierf zonder kinderen na te laten en werd in de Heilig-Geestkerk in Heidelberg begraven.
1090 Elisabeth van de Palts is geboren in 1483, dochter van Filips de edelmoedige van de Palts en Margaretha van Beieren-Landshut (zie 1085). Elisabeth is overleden in 1522, 38 of 39 jaar oud. Elisabeth trouwde, 19 of 20 jaar oud, in 1503 met Filips I Van Baden, 23 of 24 jaar oud. Filips is geboren op zaterdag 6 november 1479. Filips is overleden op woensdag 17 september 1533, 53 jaar oud.
Notitie bij Filips: Hij was een zoon van markgraaf Christoffel I van Baden en Ottilia van Katzenelnbogen. Toen zijn vader in 1515 krankzinnig werd, werd Filips markgraaf en verwierf hij de gebieden Baden-Baden, Durlach, Pforzheim, Altensteig, delen van Eberstein, Lahr, Mahlberg en Geroldseck uit de erfenis van zijn vader. Tijdens zijn bewind had hij af te rekenen met boerenopstanden. De opstand eindigde in het verdrag van Renchen in 1525. Hij stierf zonder mannelijke erfgenaam en zijn bezittingen gingen naar zijn broer Ernst.
Kinderen van Elisabeth en Filips:
1 Maria Jacoba Van Baden, geboren in 1507. Volgt 1091.
1091 Maria Jacoba Van Baden is geboren in 1507, dochter van Filips I Van Baden en Elisabeth van de Palts (zie 1090). Maria is overleden in 1580, 72 of 73 jaar oud. Maria trouwde met Willem IV van Beieren. Zie 1050 voor persoonsgegevens van Willem.
Kind van Maria en Willem: zie 1050.
1092 Anna Van Saksen is geboren op donderdag 7 maart 1437 in Meissen, dochter van Frederik II de Zachtmoedige Van Saksen (zie 1082) en Margaretha II van Oostenrijk. Anna is overleden op zondag 31 oktober 1512 in Neustadt an der Aisch, 75 jaar oud. Anna trouwde met Albrecht Achilles van Brandenburg. Albrecht is geboren op vrijdag 9 november 1414 in Tangermünde. Albrecht is overleden op zaterdag 11 maart 1486 in Frankfurt, 71 jaar oud.
Notitie bij Albrecht: Keurvorst van Brandenburg en Burggraaf van Neurenberg en stamde uit het huis Hohenzollern. Vanwege zijn ridderlijke kwaliteiten kreeg hij de bijnaam Achilles.
Leven
Albrecht Achilles maakte al in zijn jeugd een pelgrimstocht naar het "Heilige Land" en stond bij de andere Duitse vorsten in hoog aanzien. Hij bracht tijd door aan het hof van keizer Sigismund, nam deel aan de oorlog tegen de Hussieten en blonk later uit toen hij de Duitse koning Albrecht II hielp in diens strijd tegen de Polen.
Na de dood van zijn vader Frederik I van Brandenburg in 1440 werd het land opgedeeld en ontving Albrecht Achilles de mark Ansbach. Hij was een prominent tegenstander van steden die zelfbestuur poogden te verkrijgen. In 1443 vormde hij een liga direct gericht tegen Neurenberg, waarvan zijn familie burggraaf was geweest. In 1448 vond hij een aanleiding de stad aan te vallen. Deze zogenaamde Eerste Markgravenoorlog duurde tot 1453 en resulteerde in een overwinning voor de Neurenbergers, die hiermee hun zelfstandigheid erkend zagen.
Albrecht Achilles steunde keizer Frederik III in zijn strijd tegen vorsten die in Duitsland hervormingen wensten en ontving in ruil hiervoor vele gunsten en rechten, tot grote irritatie van zijn buurlanden.
In 1457 arrangeerde hij een huwelijk tussen zijn oudste zoon Johan Cicero en Margaretha van Saksen, de dochter van landgraaf Willem II van Thüringen. Zij maakte via haar moeder, een kleindochter van keizer Sigismund, aanspraak op de troon van Hongarije en Bohemen, maar Albrecht Achilles’ poging deze tronen op zijn familie te doen overgaan mislukte. Zijn andere wens, hertog van Franken worden, ging ook niet in vervulling. Zijn voornaamste politieke doel was het vermeerderen van zijn bezit in Franken geweest, dat werd bekneld door eigendommen van de bisdommen Würzburg, Bamberg en Eichstät en de rijksstad Neurenberg, te vergroten zodat het te vergelijken zou zijn met het Beierse bezit van de Wittelsbachers. Uiteindelijk kwam er niets van terecht.
De hervormingstwisten resulteerden in 1460 in een openlijke oorlog en Albrecht zag tegenover zich een liga onder leiding van paltsgraaf Frederik I en hertog Lodewijk IX van Beieren. Hij ging een alliantie aan met zijn voormalige vijand, de Hussiet George van Podiebrad. Paus Paulus II excommuniceerde hem hiervoor.
Na de dood van zijn broer Johan in 1464 erfde Albrecht Achilles Bayreuth en na het aftreden van zijn andere broer Frederik II werd hij markgraaf van Brandenburg. Hij was al snel actief betrokken met het bestuur ervan en door het Verdrag van Prenzlau kreeg hij ook Pommeren in bezit. In 1473 deed Albrecht een wet over de erfopvolging uitgaan, de Dispositio Achillea. Daarin bepaalde hij dat niet meer dan drie Hohenzollerns tegelijk mochten regeren. De Frankische gebieden Ansbach en Bayreuth werden in twee markgraafschappen onder zijn zoons Frederik en Siegmund. De Mark Brandenburg verklaarde hij voor ondeelbaar en de heerschappij daarover zou in zijn geheel overgaan op zijn oudste zoon Johan Cicero, hoewel hij nog veel meer kinderen had.
Na vergeefs gepoogd te hebben een huwelijk te arrangeren tussen een van zijn zoons en Maria, dochter en erfgename van hertog Karel de Stoute van Bourgondië, liet Albrecht Achilles de regering van Brandenburg over aan Johan Cicero en keerde terug naar zijn Frankische bezittingen. In 1474 huwde hij zijn dochter Barbara uit aan hertog Hendrik XI van Glogau. Hendriks familielid hertog Jan II van Zagan verzette zich tegen het huwelijk en viel samen met koning Matthias Corvinus van Hongarije Brandenburg binnen. De inwoners van Pommeren grepen deze gelegenheid aan om in opstand te komen. Albrecht keerde in 1478 terug naar Brandenburg, dwong de Pommeren zijn heerschappij te erkennen en verkreeg in 1482 een stuk van Hendriks land voor zijn dochter.
Hierna hield Albrecht Achilles zich voornamelijk bezig met keizerlijke zaken. Hoewel hij zwaar aan jicht leed en gereden en gedragen moest worden reisde hij naar Frankfurt voor de verkiezing van Maximiliaan I tot Duits keizer. Kort voor de terugweg stierf hij tijdens een mis in het Frankfurtse Dominicanenklooster op 11 maart 1486 en werd bijgezet in Heilsbronn. Hij liet een goedgevulde schatkist na.
[bewerken] Huwelijken en kinderen
Hij trouwde tweemaal, in 1446 met Margaretha van Baden, dochter van markgraaf Jacob van Baden-Baden, en na haar dood in 1457 met Anna, dochter van Frederik II van Saksen.
Uit deze huwelijken werden in totaal 19 kinderen geboren.
Met Margaretha van Baden:
1.Wolfgang (1450 - 1450)
2.Johan Cicero van Brandenburg (1455 - 1499)
3.Frederik
4.Ursula (1450-1508), gehuwd met Hendrik I van Münsterberg
5.Elisabeth (1451-1524), gehuwd met Everhard II van Württemberg
6.Margaretha (1453-1509), abdis van Sint-Clara
Met Anna van Saksen:
1.Frederik (1460-1536)
2.Amalia (1461-1481), gehuwd met Kasper, paltsgraaf van Zweibrücken
3.Anna (1462-1462)
4.Barbara (1464-1515), Ansbach), gehuwd met Hendrik XI van Glogau en met Wladislaus II van Hongarije
5.Albrecht (1466-1466)
6.Sibylle (1467-1524), gehuwd met Willem II van Gulik-Berg
7.Sigismund (1468-1495)
8.Albrecht (1470-1470)
9.George (1472-1476
10.Dorothea (1471-1520), abdis in, Bamberg
11.Elisabeth (1474-1507), gehuwd met Herman VIII van Henneberg-Aschach
12.Magdalena (1476-1480)
13.Anastasia (1478-1534), gehuwd met Willem VII van Henneberg-Schleusingen.
Leven
Albrecht Achilles maakte al in zijn jeugd een pelgrimstocht naar het "Heilige Land" en stond bij de andere Duitse vorsten in hoog aanzien. Hij bracht tijd door aan het hof van keizer Sigismund, nam deel aan de oorlog tegen de Hussieten en blonk later uit toen hij de Duitse koning Albrecht II hielp in diens strijd tegen de Polen.
Na de dood van zijn vader Frederik I van Brandenburg in 1440 werd het land opgedeeld en ontving Albrecht Achilles de mark Ansbach. Hij was een prominent tegenstander van steden die zelfbestuur poogden te verkrijgen. In 1443 vormde hij een liga direct gericht tegen Neurenberg, waarvan zijn familie burggraaf was geweest. In 1448 vond hij een aanleiding de stad aan te vallen. Deze zogenaamde Eerste Markgravenoorlog duurde tot 1453 en resulteerde in een overwinning voor de Neurenbergers, die hiermee hun zelfstandigheid erkend zagen.
Albrecht Achilles steunde keizer Frederik III in zijn strijd tegen vorsten die in Duitsland hervormingen wensten en ontving in ruil hiervoor vele gunsten en rechten, tot grote irritatie van zijn buurlanden.
In 1457 arrangeerde hij een huwelijk tussen zijn oudste zoon Johan Cicero en Margaretha van Saksen, de dochter van landgraaf Willem II van Thüringen. Zij maakte via haar moeder, een kleindochter van keizer Sigismund, aanspraak op de troon van Hongarije en Bohemen, maar Albrecht Achilles’ poging deze tronen op zijn familie te doen overgaan mislukte. Zijn andere wens, hertog van Franken worden, ging ook niet in vervulling. Zijn voornaamste politieke doel was het vermeerderen van zijn bezit in Franken geweest, dat werd bekneld door eigendommen van de bisdommen Würzburg, Bamberg en Eichstät en de rijksstad Neurenberg, te vergroten zodat het te vergelijken zou zijn met het Beierse bezit van de Wittelsbachers. Uiteindelijk kwam er niets van terecht.
De hervormingstwisten resulteerden in 1460 in een openlijke oorlog en Albrecht zag tegenover zich een liga onder leiding van paltsgraaf Frederik I en hertog Lodewijk IX van Beieren. Hij ging een alliantie aan met zijn voormalige vijand, de Hussiet George van Podiebrad. Paus Paulus II excommuniceerde hem hiervoor.
Na de dood van zijn broer Johan in 1464 erfde Albrecht Achilles Bayreuth en na het aftreden van zijn andere broer Frederik II werd hij markgraaf van Brandenburg. Hij was al snel actief betrokken met het bestuur ervan en door het Verdrag van Prenzlau kreeg hij ook Pommeren in bezit. In 1473 deed Albrecht een wet over de erfopvolging uitgaan, de Dispositio Achillea. Daarin bepaalde hij dat niet meer dan drie Hohenzollerns tegelijk mochten regeren. De Frankische gebieden Ansbach en Bayreuth werden in twee markgraafschappen onder zijn zoons Frederik en Siegmund. De Mark Brandenburg verklaarde hij voor ondeelbaar en de heerschappij daarover zou in zijn geheel overgaan op zijn oudste zoon Johan Cicero, hoewel hij nog veel meer kinderen had.
Na vergeefs gepoogd te hebben een huwelijk te arrangeren tussen een van zijn zoons en Maria, dochter en erfgename van hertog Karel de Stoute van Bourgondië, liet Albrecht Achilles de regering van Brandenburg over aan Johan Cicero en keerde terug naar zijn Frankische bezittingen. In 1474 huwde hij zijn dochter Barbara uit aan hertog Hendrik XI van Glogau. Hendriks familielid hertog Jan II van Zagan verzette zich tegen het huwelijk en viel samen met koning Matthias Corvinus van Hongarije Brandenburg binnen. De inwoners van Pommeren grepen deze gelegenheid aan om in opstand te komen. Albrecht keerde in 1478 terug naar Brandenburg, dwong de Pommeren zijn heerschappij te erkennen en verkreeg in 1482 een stuk van Hendriks land voor zijn dochter.
Hierna hield Albrecht Achilles zich voornamelijk bezig met keizerlijke zaken. Hoewel hij zwaar aan jicht leed en gereden en gedragen moest worden reisde hij naar Frankfurt voor de verkiezing van Maximiliaan I tot Duits keizer. Kort voor de terugweg stierf hij tijdens een mis in het Frankfurtse Dominicanenklooster op 11 maart 1486 en werd bijgezet in Heilsbronn. Hij liet een goedgevulde schatkist na.
[bewerken] Huwelijken en kinderen
Hij trouwde tweemaal, in 1446 met Margaretha van Baden, dochter van markgraaf Jacob van Baden-Baden, en na haar dood in 1457 met Anna, dochter van Frederik II van Saksen.
Uit deze huwelijken werden in totaal 19 kinderen geboren.
Met Margaretha van Baden:
1.Wolfgang (1450 - 1450)
2.Johan Cicero van Brandenburg (1455 - 1499)
3.Frederik
4.Ursula (1450-1508), gehuwd met Hendrik I van Münsterberg
5.Elisabeth (1451-1524), gehuwd met Everhard II van Württemberg
6.Margaretha (1453-1509), abdis van Sint-Clara
Met Anna van Saksen:
1.Frederik (1460-1536)
2.Amalia (1461-1481), gehuwd met Kasper, paltsgraaf van Zweibrücken
3.Anna (1462-1462)
4.Barbara (1464-1515), Ansbach), gehuwd met Hendrik XI van Glogau en met Wladislaus II van Hongarije
5.Albrecht (1466-1466)
6.Sibylle (1467-1524), gehuwd met Willem II van Gulik-Berg
7.Sigismund (1468-1495)
8.Albrecht (1470-1470)
9.George (1472-1476
10.Dorothea (1471-1520), abdis in, Bamberg
11.Elisabeth (1474-1507), gehuwd met Herman VIII van Henneberg-Aschach
12.Magdalena (1476-1480)
13.Anastasia (1478-1534), gehuwd met Willem VII van Henneberg-Schleusingen.
1093 Ernst Van Saksen is geboren op zaterdag 25 maart 1441 in Meissen, zoon van Frederik II de Zachtmoedige Van Saksen (zie 1082) en Margaretha II van Oostenrijk. Ernst is overleden op zaterdag 26 augustus 1486 in Colditz, 45 jaar oud.
Notitie bij Ernst: Hij regeerde over Saksen, Thüringen en Meißen, samen met zijn broer Albrecht III van Saksen, totdat de gebieden in 1485 werden verdeeld bij de verdeling van Leipzig. Ernst verkreeg de gebieden die verbonden waren met keurvorstelijke waardigheid in Wittenberg, het zuiden van Thüringen, Vogtland en delen van het Pleißeland. Hij overleed na een val met zijn paard.
Ernst trouwde met Elisabeth van Beieren. Elisabeth is geboren in 1443. Elisabeth is overleden in 1484, 40 of 41 jaar oud. Kinderen van Ernst en Elisabeth:
2 Christina Van Saksen, geboren op vrijdag 25 december 1461 in Torgau. Volgt 1094.
3 Frederik III, bijgenaamd de Wijze Van Saksen, geboren in 1463 in Torgau. Frederik is overleden in 1525 in Lochau, 61 of 62 jaar oud.
Notitie bij Frederik: Alhoewel hij de reformatie steunde, bleef hij zijn leven lang een overtuigd katholiek. Bij zijn sterven nam hij echter de eucharistie in beide gedaanten (brood en wijn), hetgeen gelijk stond met een bekentenis van het protestantisme. In 1502 stichtte hij de universiteit van Wittenberg. Lucas Cranach werd hofschilder. Dankzij zijn politiek kon de reformatie doorbreken.
4 Ernst II Van Saksen, geboren op woensdag 27 juni 1464 in Halle (Saale). Ernst is overleden op woensdag 3 augustus 1513, 49 jaar oud.
Notitie bij Ernst: Ernst werd voorbereid op een geestelijke loopbaan. Bij de dood van de aartsbisschop van Maagdenburg in 1475 werd gepoogd om Ernst te laten opvolgen, maar de onderhandelingen verliepen moeizaam vermits Ernst toen nog maar 11 jaar was. Ernst werd tenslotte toch verkozen en werd aartsbisschop van Maagdenburg en administrator van Halberstadt na dispensatie van paus Sixtus IV in 1476. Ernst had verschillende conflicten met de steden Halle (Saale), Halberstadt en Maagdenburg. Hij voleindigde de bouw van de kathedraal van Maagdenburg. In 1493 beval hij de verdrijving van de 150-200 joden uit het aartsbisdom. Ernst stierf in 1513 vermoedelijk aan de gevolgen van syfilis.
5 Johan de Standvastige Van Saksen, geboren in 1468 in Meissen. Volgt 1095.
1094 Christina Van Saksen is geboren op vrijdag 25 december 1461 in Torgau, dochter van Ernst Van Saksen (zie 1093) en Elisabeth van Beieren. Christina is overleden op zondag 8 december 1521 in Odense, 59 jaar oud.
Notitie bij Christina: Tijdens de afwezigheid van haar man, werd Christina in 1500 regentes van Zweden, maar zij werd gevangengenomen tijdens een rebellie van Zweden tegen de Denen. Zij kwam pas in 1503 vrij. Christina had 3 zoons, Christiaan (II), Frans en Knoet, en 1 dochter, Elisabeth die de echtgenote van keurvorst Joachim I Nestor van Brandenburg werd.
Christina trouwde met Hans van Denemarken, Noorwegen en Zweden. Hans is geboren op zondag 2 februari 1455 in Slot Aalborg. Hans is overleden op zondag 20 februari 1513 in Slot Aalborg, 58 jaar oud. Notitie bij Hans: Bij het opgraven van het lichaam van Johan in 1802 werden een aantal ronde gaten in de schedel van de koning aangetroffen, die de speculatie opriepen, dat de koning vermoord zou zijn. Dit is echter nooit bewezen. Men gaat ervan uit, dat de gaten een gevolg waren van het sluiten van de kist.
Heerlijkheid:
| koning van Denemarken (1481 – 1513), |
1095 Johan de Standvastige Van Saksen is geboren in 1468 in Meissen, zoon van Ernst Van Saksen (zie 1093) en Elisabeth van Beieren. Johan is overleden in 1532 in Schweinitz, 63 of 64 jaar oud.
Notitie bij Johan: In 1525 volgde hij zijn broer Frederik III van Saksen, op als keurvorst. Tegenover de reformatie nam hij dezelfde positieve houding als zijn broer aan. In 1527 wordt de evangelisch-lutherse landskerk gesticht, waarvan de keurvorst landsbisschop wordt. Het Schmalkaldisch Verbond stond onder leiding van Keursaksen en Hessen.
Johan: (2) trouwde met Margaretha Adolphina van Anhalt-Dessau. Margaretha is geboren in 1494. Margaretha is overleden in 1521, 26 of 27 jaar oud.
Kind van Johan en Sophia: Kinderen van Johan en Margaretha:
1 Johan Frederik I de Grootmoedige Van Saksen, geboren op vrijdag 30 juni 1503 in Torgau. Volgt 1096.
3 Maria Van Saksen, geboren in 1515. Volgt 1122.
5 Johan Ernst I Van Saksen, geboren in 1521. Volgt 1123.
1096 Johan Frederik I de Grootmoedige Van Saksen is geboren op vrijdag 30 juni 1503 in Torgau, zoon van Johan de Standvastige Van Saksen (zie 1095) en Sophia van Mecklenburg-Güstrow. Johan is overleden op zaterdag 3 maart 1554 in Weimar, 50 jaar oud.
Notitie bij Johan: Johan Frederik steunde de reformatie en in de Schmalkaldische oorlog stond hij aan de zijde van de protestanten. Johan Frederik werd in 1547 door de keizerlijke troepen gevangengenomen. Door de Capitulatie van Wittenberg, werd het oorspronkelijke doodvonnis teruggedraaid tot levenslange gevangenschap, maar hij verloor de keurvorstelijke waardigheid en grote delen van zijn gebieden aan Maurits van Saksen. Na vijf jaar kwam hij vrij. Na zijn vrijlating richtte hij de hogeschool van Jena op, die na zijn dood de universiteit van Jena werd.
Johan trouwde, 52 of 53 jaar oud, in 1556 met Sybille van Kleef. Sybille is overleden. Kinderen van Johan en Sybille:
1 Johan Frederik II de Middelste Van Saksen, geboren op vrijdag 8 januari 1529 in Torgau. Volgt 1097.
2 Johan Willem van Saksen-Weimar, geboren op vrijdag 11 maart 1530 in Torgau. Volgt 1098.
1097 Johan Frederik II de Middelste Van Saksen is geboren op vrijdag 8 januari 1529 in Torgau, zoon van Johan Frederik I de Grootmoedige Van Saksen (zie 1096) en Sybille van Kleef. Johan is overleden op dinsdag 9 mei 1595 in Steyr, 66 jaar oud.
Notitie bij Johan: Na de gevangenneming van zijn vader, nam Johan Frederik samen met zijn broer Johan Willem het bestuur waar van de Ernestijnse gebieden en werd na de dood van zijn vader in 1554 alleenheerser van de Ernestijnse gebieden, in afspraak met zijn verwanten. Johan Frederik hield residentie in Gotha. Vanaf 1566 werd hij gevangen gehouden door keurvorst August van Saksen en werden de Ernestijnse gebieden bestuurd door zijn broer Johan Willem. In 1572 werden Johan Frederiks zoons Johan Casimir en Johan Ernst in de rechten van hun vader hersteld en werden de Ernestijnse bezittingen tussen hen en de zoons van Johan Willem verdeeld. Hiermede startten de talrijke Ernestijnse verdelingen en de verbrokkeling van Thüringen.
Johan: (1) trouwde met Agnes van Hessen. Zie 1129 voor persoonsgegevens van Agnes.
1098 Johan Willem van Saksen-Weimar is geboren op vrijdag 11 maart 1530 in Torgau, zoon van Johan Frederik I de Grootmoedige Van Saksen (zie 1096) en Sybille van Kleef. Johan is overleden op maandag 2 maart 1573 in Weimar, 42 jaar oud.
Notitie bij Johan: Na het overlijden van zijn vader werd hij hertog van Saksen, samen met zijn broer Johan Frederik II. Het land werd verdeeld in 1565 tussen beide broers. Johan Frederik II kreeg Saksen-Coburg en Johan Willem Saksen-Weimar. Door zijn pogingen om de verloren gebieden van zijn vader en de titel van keurvorst terug te winnen, haalde Johan Frederik II zich de woede op de hals van keizer Maximiliaan II en werd vanaf 1566 gevangengenomen tot het einde van zijn leven. Johan Willem werd hierdoor enig heerser in het hertogdom Saksen. Maar ook Johan Willem haalde zich de woede van de keizer op de hals, door mee te vechten aan de zijde van Karel IX van Frankrijk . Daarop voerde de keizer in 1572 de verdeling van Erfurt door , waardoor Johan Frederiks zonen Johan Casimir en Johan Ernst in de rechten van hun vader hersteld werden (verdeling van Erfurt) en de Ernestijnse bezittingen tussen hen en de zoons van Johan Willem werden verdeeld. Hiermede startten de talrijke Ernestijnse verdelingen en de verbrokkeling van Thüringen.
Johan Willem was de laatste hertog van Saksen en landgraaf van Thüringen en de eerste hertog van Saksen-Weimar.
Johan trouwde met Suzanna van Palts-Simmern. Suzanna is overleden. Johan Willem was de laatste hertog van Saksen en landgraaf van Thüringen en de eerste hertog van Saksen-Weimar.
Kinderen van Johan en Suzanna:
1 Frederik Willem I van Saksen-Weimar, geboren op zaterdag 25 april 1562 in Weimar. Volgt 1099.
3 Johan III van Saksen-Weimar, geboren op maandag 22 mei 1570 in Weimar-Buchenwald, Thüringen, Duitsland. Volgt 1100.
1099 Frederik Willem I van Saksen-Weimar is geboren op zaterdag 25 april 1562 in Weimar, zoon van Johan Willem van Saksen-Weimar (zie 1098) en Suzanna van Palts-Simmern. Frederik is overleden op zondag 7 juli 1602 in Weimar, 40 jaar oud.
Notitie bij Frederik: In 1573 volgde hij als minderjarige zijn vader op; het regentschap werd waargenomen door August van Saksen. Frederik Willem was van 1591 tot 1602 zelf regent in Saksen voor de minderjarige Christiaan II
Na zijn dood volgde zijn broer Johan hem op in Saksen-Weimar en zijn zoons in Saksen-Altenburg.
Frederik: Na zijn dood volgde zijn broer Johan hem op in Saksen-Weimar en zijn zoons in Saksen-Altenburg.
(1) trouwde met Sophia van Württemberg. Sophia is geboren in 1563. Sophia is overleden in 1590, 26 of 27 jaar oud.
(2) trouwde met Anna Maria van Palts-Neuburg. Zie 258 voor persoonsgegevens van Anna.
Kinderen van Frederik en Sophia:
1 Dorothea Maria van Saksen-Weimar, geboren in 1584. Dorothea is overleden in 1586, 1 of 2 jaar oud.
Kinderen van Frederik en Anna: zie 258.
1100 Johan III van Saksen-Weimar is geboren op maandag 22 mei 1570 in Weimar-Buchenwald, Thüringen, Duitsland, zoon van Johan Willem van Saksen-Weimar (zie 1098) en Suzanna van Palts-Simmern. Johan is overleden op maandag 31 oktober 1605 in Weimar-Buchenwald, Thüringen, Duitsland, 35 jaar oud.
Notitie bij Johan: Hij volgde zijn oudere broer Frederik Willem I in 1602 op als hertog van Saksen-Weimar. Johan III was meer in de wetenschap en de kunst geïnteresseerd dan in het bestuur van zijn hertogdom.
Johan trouwde, 22 of 23 jaar oud, in 1593 met Dorothea Maria van Anhalt-Zerbst. Dorothea is overleden. Kinderen van Johan en Dorothea:
1 Johan Ernst I van Saksen-Weimar, geboren in 1594 in Altenburg. Johan is overleden in 1626 in Sankt Martin, 31 of 32 jaar oud.
Notitie bij Johan: Onder voogdij volgde hij , als 8-jarige, in 1605 zijn vader op, samen met zijn broers. In 1615 neemt hij het bestuur van Saksen-Weimar over evenals de voogdij over zijn minderjarige broers. Wanneer hij in 1620 bij de slag op de Witte Berg verliest, weigert hij zich te onderwerpen aan de keizer en doet hij troonsafstand. Nadien blijft hij in Nederlandse en Deense dienst strijden tegen Habsburg . Hij liet bij zijn overlijden geen nakomelingen na.
5 Willem IV van Saksen-Weimar, geboren in 1598 in Altenburg. Volgt 1101.
6 Albrecht van Saksen-Eisenach, geboren in 1599. Volgt 1120.
8 Ernst I de Vrome van Saksen-Gotha, geboren op dinsdag 25 december 1601 in Altenburg. Volgt 1121.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten